Het handelsmerk van Yosemite NP zijn bergen,dalen en veel watervallen. Het is het meest bezochte NP van Amerika. De watervallen zijn dan ook wel bijzonder. Ze vallen allemaal van vrij grote hoogte. Het enige echte dal in het park is vrij smal en de rotswanden gaan steil omhoog. In dit dal wil iedereen verblijven omdat het geweldig mooi moet zijn. Hoewel je een plek op een camping in de parken meestal niet kan reserveren, kan dat wel voor de drie campings in het dal. Op de website staat precies vanaf wanneer je kan gaan reserveren en dat kan al meer dan een half jaar van te voren. Omdat het seizoen aan het aflopen is dachten wij het nog te proberen. Maar nee, geen plek. De avond daarvoor hadden we, na die mooie wandeling naar de top, hoog in de bergen overnacht en dat was toch wel koud geweest. Vandaar de wens voor een plekje in het dal. Toen we in het dal waren vonden we het toch niet zo erg, want een plek waar iedereen wil zijn, wil je meestal toch niet zijn. Maar het opmerkelijkste was nog wel iets wat ik van de bergen in Europa niet ken. Als je in het dal bent kan je door de bomen in het dal het dal niet meer zien. Er zijn slechts een paar plekjes in het dal waar een ‘view’ is en daar is het dan weer vreselijk druk met touringcars, auto’s en mensen. Weer een plek om te mijden dus. Maar goed wij hadden van ’the top of the hill’ al een mooie ‘view’ gehad. Deze dag (gisteren) gingen we vanuit het dal een wandeling naar een waterval maken. Aan het begin van de wandeling was het heel erg druk. Die Amerikanen willen best wel wandelen! Dikke Amerikanen zien we hier trouwens ook niet veel. Maar de mensen die hier komen zijn natuurlijk al een selectie. En, zoals ik al uitlegde, wil je iets van het dal zien moet je wel gaan wandelen. Gelukkig komt er halverwege een volgende selectie. Alleen de meest sportieven gaan door tot boven aan de waterval. Het is voortdurend fors klimmen, dat kan niet anders met al die steile rotswanden. We hebben het gehaald en de foto’s (later) laten zien dat het de moeite waard was. We vonden een andere weg bovenlangs terug,minder steil en minder mensen. Dit was nog een gedeelte van het John Muirpad (lange afstandspad dor de Sierra Nevada). Uiteindelijk zijn we 4 uur onderweg geweest en was Lukas erg tevreden met deze hoogtetraining vlak voor het begin van het voetbalseizoen. En nog beter: we sliepen weer hoog in de bergen en dat is op een luie manier aan je conditie werken!