Om half een ’s middags vliegen naar Berlijn geeft je het gevoel dat je alle tijd hebt. Maar als er dan een vrachtwagen op het Schiphol spoor terechtkomt en er lange files ontstaan dan komen er enige zenuwen: komen we wel op tijd?
Allemaal nergens voor nodig natuurlijk; voor half elf stonden we met ons zessen voor de machine waarin je tegenwoordig je koffer moet inleveren. Ellen had de zwaarste – 20 kilo; ben benieuwd wat ze er deze vakantie allemaal uithaalt!
Daarna ging alles vlot; we hadden ruim de tijd voor koffie, cola en chocolademelk. Wandelden een eind naar het einde van de D-pier en stonden voor we het wisten om kwart voor twee op vliegveld Tegel. Tja, en pas om half drie hadden we een afspraak met de chauffeur. Nadat, na twee keer bellen in Ellen’s beste Duits (niet cynisch!), duidelijk was waar we de chauffeur zouden ontmoeten bleek dat we nog meer geduld moesten hebben – rond Berlijn stond het verkeer goed vast! Dat was zelfs zo sterk dat de cheauffer, nadat we in waren gestapt, voor zijn terugweg een touristische route koos.
En zo kwamen we om kwart over vijf bij de jachthaven aan; er was ondanks de aanstaande voetbalwedstrijd op ons gewacht. Trots natuurlijk dat Nederlanders met hun boten wilden varen.
We kregen de uitleg, zagen onze ruime hutten, een deel van het gezelschap ging een typisch Duitse kroegmaaltijd genieten, we pakten uit, genoten op ons achterdek en zagen Brazillie van Colombia winnen.
Morgen vroeg op pad!