Van Rathenow naar Halvelberg 43 km en 3 sluizen
Grenzend aan de oude haven lag een sluis die we meteen moesten nemen. Voorgangers hadden al de sluiswachter gebeld dus wij konden ook meteen mee. Het weer was schitterend, en er was geen enkele dreiging van een regen of onweersbui. Ik had wel eens zin om een stuk te fietsen en Lukas wilde wel met me mee. Wij lieten ons afzetten bij een klein plaatsje en spraken af waar ze ons weer zouden oppikken. Het was een schitterende tocht met een glooiend landschap. Het was heerlijk om zo te fietsen. We reden een stuk van de Havelradweg en deze was goed aangegeven met bordjes. Na 1,5 uur fietsen bereikten wij de afgesproken plaats. Nu bleek dat je daar wel kon aanleggen, maar de steigers hadden geen verbinding met het land. Dus daar konden we niet aan boord komen, laat staan met onze fietsen. Gelukkig met onze mobiel belden we met de Kapitein dat deze plek geen goed idee was. Toen bleek dat ze nog helemaal niet opschoten en voor een tweede sluis aan het wachten waren. Christa bleek groen en geel te zien van ergenis omdat de sluiswachter ze extra lang hadden laten wachten omdat de boot voor hen al gingen varen voordat het licht op groen stond. De sluiswachter behoorde tot het type ‘machtswellusteling’. Van opschieten bij sluizen hebben ze hier niet gehoord. Overal zijn hier de bruggen hoog genoeg voor de boten en er hoeft dus geen brug bij een sluis open. Er hoeft dus ook geen verkeer stopgezet te worden, de belangrijkste reden in Nederland dat je haast moet maken bij een sluis. We hebben hier dus geen stress van drukte bij sluis en brug, maar soms wat stress door de traagheid. Verder genieten we ook enorm van de rust en ruimte hier. Zoveel water en zo weinig mensen en boten in vergelijking met in Nederland.
Maar goed, wij spraken nu af terug te fietsen naar een ander plaatsje waar we een klein haventje hadden gezien. Ze moesten dan even terugsteken, een zijarm in na de sluis. Op onze fietskaart leek namelijk niet dat we bij de sluis konden komen. We hebben daar 3 kwartier gewacht toen de mobiel ging. Ze waren toen twee keer toe vast komen te zitten in de zij-arm en wilden het verder niet proberen. Zij keerden terug naar de sluis en wij moesten daar maar heenkomen. Over de sluis liep namelijk een weg. Deze informatie hadden wij graag eerder gekregen. Binnen zeer korte tijd hadden we de sluis gevonden en konden we daar op de boot. Bij een enkeling kwam nog stoom uit de oren vanwege de sluiswachter en nu bleek dat Joost in de sluis ook nog gevaarlijke toeren had uitgehaald.
Toen we Havelberg in de verte zagen liggen was iedereen weer tot rust gekomen. Uit de verte zag je het klooster op een berg liggen. Het was een populaire plaats want het was lastig een plek in de haven te vinden. We pasten weer precies in een plek en met vereende krachten en met Joost zijn stuurmanskunst lagen we binnen de kortste keren goed. Joost en ik pakten de fietsen om de buurt te verkennen, een restaurant te zoeken (we wilden ons 27 jaar samen zijn vieren) en nog wat boodschappen te doen. We hebben daarna met z’n allen gegeten buiten op een terras aan nog steeds de Havel. Maar morgen gaan we dan eindelijk de Havel verlaten en de Elbe op.
