Na een eenvoudig doch voedzaam ontbijt, kregen we van de eigenaren het advies niet de Gotthardtunnel te nemen. De toegangsritten hiervandaan zouden ook gesloten zijn omdat er dan al file voor de tunnel staat. De wachttijd zou nu al 1.5 uur bedragen. Advies was om de Gotthardpas te nemen. Omdat we geleerd hebben af te gaan op het advies van locals, reden we even later over de pas. Zo konden we ook nog genieten van de omgeving, Joost nog even een sneeuwbal gooien en toch binnen het uur over de pas zijn. 
Na een paar Lago’s reden we door de Po-vlakte. Lukas vond dat de Italianen niet kunnen rijden wat Joost beaamde. Deze tocht had wat meer oponthoud door file’s bij wegwerkzaamheden. Er moet nog heel wat aan die hobbelige wegen gebeuren. Lang reed een ambulance met zwaailicht voor ons. Ik denk dat hij vanwege de hobbels niet harder ging rijden. Je zou er toch in liggen met een blinde darmontsteking!
Rond 5 uur reden we de haven van Punta Ala in. De haven was groot en we begrepen de aanwijzingen niet goed. Joost probeerde nog een irritante scooterrijder die steeds wilde inhalen van zich af te schudden, bleek het de eigenaar van de Jachtverhuur te zijn die ons de weg wilde wijzen.
Daarna begon een tijd van wachten (op een redelijk koel terras), afhandeling van allerlei papieren door de zeer relaxte Jachtverhuur eigenaar met een zeer gespannen en gehaaste eigenaar , de uitleg van de boot door de eigenaar in het Italiaans (Joost zijn Italiaans is beter dan het mijne), de bood volladen met levensmiddelen gekocht in de supermarkt in de haven, de auto wegzetten op een parkeerterrein buiten de haven.
We vonden het welletjes en gingen rond 21.00u op zoek naar een restaurant. Het ene na het andere bijna lege terras meldde dat ze vol zaten. We gingen ons afvragen of het lag aan onze reiskleding. Puf om even te douchen en iets gezelligs aan te trekken hadden we niet gehad. Langzamerhand stroomde de haven vol met opgetutte Italiaanse dames en (in mindere mate heren). Allemaal met schoenen met hakken die je onmogelijk comfortschoenen kan noemen en waar je al helemaal niet een boot mee op of af kan. Van alleen de aanblik kreeg ik pijn aan mijn voeten. Gelukkig vonden we nog een restaurant met aardige bediening, die vertelde dat je op zaterdagavond vanwege de uitgansdrukte altijd moet reserveren, maar dat ze over een uur wel een plekje voor ons hadden. De tijd was makkelijk te vullen op een terras een een groot glas bier.