Waait er opeens ’s ochtends al een lekker windje. Ellen snel naar de boulanger, ik het water aftoppen en uit de kuip zand en zout wegspoelen. Niet veel later varen we, met 2 kinderen in bed en Ellen aan het roer, ondanks de dwarswind keurig tussen de meerlijn en onze buren weg.

Buiten de nette haven snel de stootwillen opgeruimd en de zeilen omhoog. Met ruim 6 knopen beginnen we aan de langste tocht uit onze zeilgeschiedenis. We willen terug naar Elba – dat is ruim 40 mijl!

Lekker zeilen is saai voor het blog. De wind varieert wat. Er passeren ferries. Er is enige windschaduw achter Isola Capraya. Een vis of dolfijn springt drie keer uit het water. Twee vrachtschepen halen elkaar voor onze neus in.

De kinderen kiezen voor de nacht voor een baai en dus varen we Marciana Marina voorbij. Maar inmiddels blijken er nog steeds flinke golven te staan en moeten we echt op zoek naar een beschut plekje. Die vinden we uiteindelijk in Golfo di Viticcio waar we op 14m ankeren.

Op het strand vinden we bij Ristorante Emanuel een eetgelegenheid. Naast pasta met tomatensaus, tonijn of zeevruchten wordt voor de verandering ook een stuk vlees besteld. Bij de op zich lekkere toetjes worden de beloofde aardbeien gemist.

Na terugkeer wordt er geklaverjast. Mirjam, dit keer spelend met haar vader, won weer.

’s Nachts steekt een flink windje op. De was aan de reling gaat flink te keer. Op tijd wordt ik wakker om de was binnen te halen; beter een vochtige handdoek dan geen handdoek. We liggen nog wel beschut maar golven die om de rots heen buigen zorgen toch voor enige onrust. Het anker ligt echter als een huis – dus we kunnen gerust gaan slapen. Slapen valt met de deining nog niet mee.