‘s Ochtends deden Lukas en ik nog even met de dinghy boodschappen: brood, water in flessen, fris. Het waaide al lekker, zo leek het in de baai, dus we gingen snel weg en zetten koers naar het Zuid-Zuid-Oosten voor een volgende lange tocht naar Isola dell Giglio.

Het weer was, met wat wolken, anders dan andere dagen en eenmaal op zee trok het verder dicht. Hoewel de wind onderweg eerder minder was dan voorspeld wilden we toch nog een keer het weerbericht checken. Omdat op zee allerlei Apps op telefoons het, vanwege het gebrek aan verbindingen, niet doen de marifoon aangezet op kanaal 68. Van het Engelstalige weerbericht leerden we dat er ten westen van Corsica en Sardinië mogelijk wat onweer was. Maar dat is ver weg; voor ons bleef de verwachting een windkracht 2 of 3 uit Zuidwestelijke richting.

En de beloofde wind was er lang niet altijd. Dus sukkelden we, af en toe met wat hulp van de motor, door. We werden zeilend nog even (langzaam aan) ingehaald door een catamaran. Verder onderweg niet veel activiteit gezien.

Voor de haven van Porta dell Giglio ligt een grote drijvende ponton met een hijskraan en andere tilwerktuigen. Wellicht gebruikt om de Costa Concordia recht te zetten. Wij moesten er omheen. Nog even voorbij gescheurd door een boot onder Franse vlag die voor ons in de haven wilde zijn. Het mocht niet baten. Twee in wit geklede havenmedewerkers stonden ons beiden bij de ingang op te wachten. De haven was, zonder reservering, vol voor de nacht.

Wij gingen daarom in de volgende baai voor anker. Er was daar een strandje en ook in een hoek een trap naar de weg boven. Verder bleken er, met deze windrichting, nog wel wat golven in de baai te staan.

Voor het avondeten op avontuur met de dinghy. Voeren we naar de trap waar varend tussen grote stenen door een kiezelstrandje bereikte. Valt niet mee om daar met droge voeten aan te komen; mijn gympen daarom maar in de tas gedaan. Nadat iedereen was overgebracht de dinghy op het strand gelegd.

Daarna de lange trap op, met de bij een strandopgang horende ongemakkelijke treden, naar een smalle weg waar soms toch hard wordt gereden. Na een korte wandeling vonden we een steegje, de Via Trieste, die ons op de havenboulevard bracht. We gingen eten bij een mooi aangeklede tent La Vecchia Pergola.

In het donker terug is zo’n trap nog lastiger. Maar vooral het wegvaren tussen de grote stenen door viel niet mee. De schroef van de buitenboordmotor raakte, vol in actie, een steen. Kennelijk was daarna niet alles meer ok. Maar met veel herrie, en veelal weinig voortstuwing, kwamen we toch allemaal weer aan boord van het schip. Tukken maar!