Lagen we gisteren in de haven wel heel rustig, deze nacht was het tegenovergestelde. In de nacht ging het flink waaien, de boot rolde flink en wij dus ook in onze kooien. Je begrijpt zo wel wel waarom beroepszeilers hangmatjes hebben, kan de boot bewegen en jij stil liggen. In de nacht heeft Joost nog alle was binnengehaald, daarbij nog net Lukas zijn badlaken gered van een tochtje op zee.

Uiteindelijk aardig uitgeslapen hoewel ook in de morgen er nog een forse wind stond. Kans op het kopen van brood in deze kleine baai leek ons uitgesloten en met die wind wilden we graag gaan zeilen. We hebben een aardig eindje gezeild tot het plaatsje Cavo waar we gingen ankeren voor de lunch. Die moest nog wel gekocht worden. Lukas en Mirjam gingen zwemmen en Joost en ik met de dinghy naar het plaatsje. We legden aan in het kleine haventje, genoeg plek voor onze kleine dinghy. Wat rondgelopen, maar winkels waren om 2 uur ’s middags natuurlijk dicht. Toen maar een pizza gekocht om mee te nemen. Bij onze dinghy gekomen sprak een zogenaamde havenmeester ons aan: wat we daar deden. We zeiden dat we weggingen en alleen even pizza hadden gehaald. Of we voortaan ons wilden melden via de marifoon op kanaal 9. We knikten braaf: ja. Nota bene, melden via de marifoon voor een plaats voor je bijboot! Het moet niet gekker worden hier in Italië.

Enthousiast werden we door de kinderen begroet toen ze de pizzadoos zagen. Binnen een mum van tijd hadden we hem buit gemaakt. De wind was nog meer aangetrokken en Lukas wilde wel zeilen. Als je jong en van het mannelijk geslacht bent wordt iets pas leuk als het hard gaat. En jawel, Lukas had het record van deze vakantie: 8,4 knopen was de maximale snelheid die hij haalde. Ook met nog een behoorlijke vaart zeilde hij de baai bij Porto Azzurro binnen. Voor ons gevoel, nu we er voor de vierde keer zijn een soort thuishaven. Hoewel dus de haven links laten liggen en in de baai geankerd.

Het plan was om deze avond naar het bergplaatsje Capoliveira te lopen. Op 160 meter niet heel hoog, maar in deze baai wel 1 van de hoogste plekken. Het zou een erg leuke plaats zijn, een goede bestemming voor de laatste avond. Ik had al eerder een ‘goede’ kaart van Elba gekocht en gezien hoe we er via een wandelweg konden komen. Alleen moesten we een stukje langs een gewone autoweg. Om kort te zijn: de gewone weg was te gevaarlijk om te lopen en de andere wegen klopten ook niet met de kaart. Na wat mislukte pogingen terug naar onze dinghy en maar doorgevaren naar de overkant van de baai voor een restaurant in Porto Azurro. Twee keer heen en weer omdat we met z’n vieren niet in de dinghy passen. Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd weer terug met de dighy. Mirjam en ik mogen altijd eerst, want Lukas kan makkelijk in zijn eentje achterblijven. We waren nog maar net op weg toen de motor er mee ophield. Zaklamp erbij gehouden, benzine op! Geen peddels bij ons en we moesten nog een heel eind. Mirjam besloot te gaan zwemmen en ons te trekken al zwemmend. Het touw om haar middel geknoopt en daar ging ze. Wat een kracht en wat een tempo! Joost en ik stonden versteld. Het enige wat wij konden doen was haar aanmoedigen. In een boot waarvan de kuip vol zal met jongelui werd wel even vreemd opgekeken.

We waren er bijna toen Mirjam opeens riep: au, au. Ze was met haar hand blijkbaar langs een kwal gekomen. Dapper zwom ze door. Bij de boot wilde ze meteen Joost z’n mobiel voor het internet om op te zoeken wat je doet tegen een kwallenbeet ( de jeugd van tegenwoordig zoekt alles op op het internet, als moeder en dokter kan je daar niet tegenop). Uiteindelijk niet heel veel tips. Ze had al eerder gezien dat de muggenstick ook voor kwallenbeten was, dus dat er maar opgedaan. Ik kon haar alleen nog een dikke knuffel geven voor haar moed, kracht en zelfstandig oplossingsvermogen.

We dachten deze toch wel mislukte avond af te sluiten met een gezellig potje klaverjassen. Joost wilde wel dat de tafel eerst eens met een doekje werd afgenomen, want alles plakte. Bij het eerste rondje vloog door een windvlaag twee kaarten van de tafel (die niet meer plakte). Na een kleine zoektocht met zaklamp bleken de twee kaarten het ruime sop te hebben gekozen. Het was ons enige kaartspel en zo viel ook het laatste deel van de avond in het water!

Voordeel voor alle trouwe lezers, want we hebben toen maar ons blog bijgewerkt.