Een rustige nacht was het niet. Hoewel nauwelijks wind bleek er toch van alles te bewegen en lawaai te maken. Op tijd vertrokken we naar Porto Ercole. We moesten nu toch eens een havenplek zien te bemachtigen om water te tanken en weer eens aan de stroom te liggen. Ook moesten we nodig de was doen.

Geen wind dus motoren maar. Porto Ercole (bij ons bekend doordat hier ooit het zomerverblijf van de koninklijke familie was) ligt op het schiereilandje Monte Argentario. Dit was ooit een eilandje dicht bij het vaste land, maar door slibvorming een schiereiland geworden. Onze pilot gaf overigens niet veel hoop op een plek in de haven. Het grootste deel van de haven wordt door vaste boten bezet  en de rest al van te voren verhuurd. Voor zeilers die leven met de dag en van de wind zijn er dus eigenlijk geen voorzieningen.

We voeren de grote havenkom van Porte Ercole binnen. Een mooie haven door de omringende huizen en twee forten. Maar verder niets te beleven want mensen die hun boot er stallen brengen meestal geen leven in de brouwerij en zeker niet die van die giga motorjachten. Ingewikkeld contact via de marifoon met de havenmeester volgde die alleen allerlei telefoonnummers gaf waar we naar toe konden bellen voor een plek in de haven. De nummers geprobeerd, maar natuurlijk: geen plek.

We hadden nog een troef, de haven meteen noordelijk van deze haven. Hier troffen we per marifoon een goed Engels sprekende havenmeester die meldde dat we welkom waren en ons de plek zou wijzen als we doorvoeren. Even later lagen we dan aan twee meerlijnen. Geen beweging meer in de boot te krijgen. Deze haven leek vrij nieuw met allerlei havengebouwtjes met winkeltjes en een enkel restaurantje. Maar ook hier weinig te beleven. Heel anders dan in de meeste Griekse havens! De boten die binnenkwamen waren meestal grote jachten met personeel. Aan onze kade lagen aan de ene kant de trekkende zeiljachtjes en aan de andere kant de de motorjachten met personeel. De passagiers aanschouwend waarvoor het eten op het achterdek (met schuifpui) werd opgediend zagen er niet erg gelukkig uit. Maar ja, dat is mijn perceptie.

In deze haven was geen wasserette. Wel een in Porto Ercole, zo’n 1,5 kilometer lopen volgens onze havenmeester. Dat lijkt niets, maar midden op de dag met deze hitte viel dat niet mee. (Wat doen mensen die in deze landen met vakantie gaan eigenlijk overdag? Het is niet te harden!). Toch snel de wasserette gevonden. Een wisselautomaat voor 1 eurostukken die we nodig hadden pakte maar een enkel briefje en samen hadden we er best nog veel! Toen er eindelijk euro’s uit de automaat rolden juichde Lukas zo enorm alsof het leek dat hij de Jackpot in een fruitautomaat had gewonnen. Twee machines gevuld en toen op zoek naar een koele plek voor de lunch in de haven van Porto Ercole.

Van de gewone hamburger die Joost en Lukas namen kan McDonald met zijn Big Mac nog wat van leren. Dit is pas een big hamburger!

Terug om de was op te halen en toch nog maar een paar keer de droger aangezet, al was het maar omdat de was dan lichter is om te tillen.

In de haven was het nog erg warm. Lakens gespannen rond de kuip gaf wat verkoeling en zo zaten we de rest van de middag lekker te lezen in de kuip. Moed om te koken in deze hitte hadden we niet en we haalden een afhaalmaaltijd in het enige tentje in de haven wat nog open bleek. De wc’ s en douches in deze haven waren goed en rustig zodat we daar eens lekker gebruik van gingen maken. Met frisse haren deden we nog een potje klaverjassen in de kuip.