Het is een beetje puzzelen met weervoorspellingen en de resterende dagen. Er wordt namelijk nogal wat wind verwacht en waarschijnlijk kunnen we niet elke dag zeilen. Vertier op de kant is er vaak ook maar beperkt (voor 1 dag). Omdat we eigenlijk hemelsbreed nog maar één vaardag van einddoel Grossenbroden af zijn (en blijven) besluiten we vandaag een kleine tocht te doen en naar de Oostzee badplaats Kuhlungsborn te reizen. Hemelsbreed zo’n 10 mijl maar omdat het recht tegen de wind in ligt mogen we verwachten dat we wel wat meer mijl moeten zeilen.

Nadat we afval, toegangs-chip en trapje hebben achterlaten varen Ellen en ik rustig de box uit. Voor de foto ook nog even langs het zeehondentrainingscentrum waar net een paar van de zeedieren het water verlaten. De haven uit, de drukke vaargeul over en de zeilen, met een rif, omhoog.

En dan begint het gevecht om tegen de wind in te komen. Er staat een redelijke golfslag en die duwt ons vaak uit koers. Ook is de wind een beetje vlagerig (dan weer hard dan weer zacht) en de richting is ook niet heel constant. Hoge snelheden komen er dan ook niet op de teller. Maar het feit dat een grotere boot met alle zeilen uit maar iet bij ons wegvaart geeft toch enig vertrouwen dat we het niet zo slecht doen.

Ook vandaag moeten we weer tussen een zestal vrachtschepen doorvaren. Deze liggen echter stil; een deel van ons zeilgebied is daar speciaal voor aangegeven. Opvallend te zien dat ze inderdaad ook een ankerteken dragen maar dat dat iet of nauwelijks groter is dan dat wat wij aan boord hebben. Stilliggende schepen zijn makkelijk te ontwijken. Het enige professionele schip waarvoor we moeten wijken is een tankerschip die brandstof bij een schip komt brengen.

Nog voor tweeën komt toch de haven in zicht. Inmiddels is de wakkere bemanning uitgebreid tot vier personen. Daarmee kunnen de zeilen naar beneden,  de haven worden binnengevaren en worden gezocht naar een plekje. De best weer grote haven ligt al behoorlijk vol en we varen langs een drietal stijgers voordat we helemaal achterin een plek zien. Voor het eerst leggen we in zijn achteruit aan aan lage stijgers. Dat gaat, met wat hulp van de buurman, prima.

En dan is het tijd om de zeilen op te ruimen en een late lunch te bereiden. Broodjes met ei en Fanta Lemon staat er op het menu. De middag wordt besteedt aan douchen en lezen; de dames nemen ook nog een duik in zee (helaas geen bewijsmateriaal).

We eten buiten op het terras bij de Hafen Taverne en wandelen dan langs de 3 km lange boulevard naar de westkant. Juist vandaag wordt een feestweek afgesloten en er is van alles te doen. Komt ook mooi uit dat het juist een zachte avond is met weinig wind. Helemaal aan het eind vinden we, naast een klein reuzenrad, een Duitse zangroep die met een muziekcomputer en een gitaartje het publiek vermaken. Leuk is hun cover van “Hey, wir wollen die Eisbären sehen” maar bij John Denvers’ “Take Me Home, Country Roads” is het tijd om snel terug te lopen.

Onderweg eten we nog een ijsje, Ellen neemt speciaal een bolletje Zimt, en lopen we door om het vuurwerk vanaf onze boot te kunnen zien. (Dat doet ons denken aan ooit onze eerste nacht op een Vollenhovense Bol in Balk.) Al lopende begint het vuurwerk al. Met nog 50m te gaan tot ons schip is het vuurwerk afgelopen.

Er wordt nog wat op het achterschip gewerkt aan het blog. Verder wordt er gelezen.