De weersverwachting was voor zomerzeilers in meerdere opzichten niet best. Allereerst, de hele dag geen wind van betekenis. Ten tweede, de hele dag wel regen. Nu kunnen we op de motor natuurlijk best een stukje door de regen varen. Maar waarom zouden we; we hoeven nergens heen en de verwachting voor morgen is een lekkere NW-wind (kracht 3 a 4) en zonnig. We gaan vandaag dus niet een stukje van ons zeilplezier van morgen wegmoteren…

En we hebben in Denemarken nog niet eerder per trein gereisd. En op half uur treinen ligt een oud stadje: Køge. Ellen had er van alles over gelezen en dus gingen we na rustig opstaan op weg naar het station. Kaartje kopen en instappen in het ene treinstel. Het was niet druk.

Køge bleek enorm aan het verbouwen te zijn. Met name een brede band langs het spoor. We gingen eerste het oude centrum in. Na koffie (met gebak) zagen we inderdaad wat oude vakwerkhuizen en een groot plein waar ook enkele marktkraampjes op stonden. In het kerkje bleek net een orgelconcert afgelopen (Bach, Mendelssohn en Schumann, helaas gemist); een twintigtal bezoekers kwam net naar buiten zetten.

Het is een stadje maar het bruiste niet erg. Dat kwam ook omdat we de oude haven niet zo gemakkelijk konden vinden, en die zou toch aan het oude centrum moeten grenzen. Maar de brede band verbouwingen bleek daar dus tussen te zitten. Via de perrontunnel van het station konden we te voet aan de goede kant komen. Toen nog wat zoeken en jawel, we vonden een rijtje restaurants.
Daar heel Deens een verzamelschotel besteld (om te delen). Op de foto’s wat we bestelden en wat we kregen (A of B?) Het was bijzonder, over het algemeen lekker en er was zowel rauwe vis als smorrebrot bij.

Daarna met de trein maar weer terug naar de boot in Rødveg. Kopje thee, een boek, we vermaken ons wel. Toen ook op de boot ons maaltje gaan koken: Pasta met saus van verse groenten. Het eten was bijna klaar toe er op onze boot werd geklopt. Naar buiten gesneld; bleek het een Duitser te zijn die 5 weken terug ook op deze boot had gevaren. En dat wou hij ons even laten weten. Mijn Duits leed niet onder mijn verbazinng en ik kon hem vertellen dat de boot ons ook erg beviel en dat we op weg naar het Noorden waren. Zijn vriendin vond de situatie ook wat bijzonder. Kon terug in de kombuis net op tijd voorkomen dat de saus aanbrandde.

Na het eten bleek de regen eindelijk gestopt en kwam er zelfs een bleek zonnetje tevoorschijn. We hebben ons klaar gemaakt voor een avondwandeling; we gingen de rode pijlen volgen langs Stevns Klint (met uitzicht op Møns Klint) en een oude kalksteengroeve. Op driekwart bleek dat we langs een drukke weg terug moesten lopen; we hebben de route dus maar wat uitgebreid. Na twee uur lopen, net na zonsondergang, klommen we weer op de boot.