Voordeel van het warme weer hier is dat de nachten goed te doen zijn. Zelfs een nacht in een stad viel mee, maar ons ontbijtje in de kuip was bijna te warm dus wilden we daarna ook snel weg. Svendborg: een leuke stad om binnen te varen, een leuke stad om weg te varen.

We varen over de Svendborg Sund verder door naar het westen. Hier ligt wel de goudkust van Denemarken. Enorme villa’s, enorme jachten. Wanneer het water ruimer wordt en naar het noordwesten buigt kunnen we de met een zuidwesten wind de zeilen hijsen. Maar al gauw wordt de wind meer west en moeten we gaan kruizen. Dat is best wel weer eens leuk. Er staat meer wind dan verwacht en daar worden we dan weer overmoedig van. Eigenlijk weet je wel dat de wind met dit warme weer in de middag gaat afnemen. We hadden ons helaas toch rijk gerekend en toen we dachten tussen het eiland Avernakø en Lyø weer terug te steken naar het oosten en de wind in de rug te hebben moesten we gaan motoren. We wilden deze avond voor anker en omdat er voor de nachten een noord tot noordoostenwind met kracht 3 tot 4 was voorspeld zochten we een baai met beschutting naar het noordoosten. Op het laatst zagen we een betere plek dan we hadden bedacht. Het eilandje Drejø had precies een goede ankerbaai en er lagen ook al wat bootjes. Ondertussen zagen we in het Zuiden de lucht zich verdichten, het leek wel mist.

Toen we eenmaal voor anker lagen zagen we dat er zich in het zuiden buien hadden ontwikkeld. De zon was helaas al weg, maar we namen toch nog een verkoelende duik. We waren nog maar net uit het water of het begint uit het niets heel hard te waaien en er ontstaan golven. De baai zou wel beschutting geven voor de komende nacht maar niet niet voor deze bui die langs kwam uit het zuiden. In de verte zagen we het regenen. Oh ja, zo ziet een bui er uit.

Alle bootjes lagen enorm te schudden en dan is het spannend om te kijken wiens anker wel en wiens anker niet houdt. De boot ‘Spring’ spong uit z’n anker en ging opnieuw proberen z’n anker vast te krijgen. Een catamaran dacht liever een veiliger haven op te zoeken. De rest overleefde.

De wind nam eerder af dan de golfslag en regen kwam er niet. Ik had nog wel gedacht m’n belofte van zingen en dansen in de regen in te ruilen voor zwemmen in de regen, maar dat ging helaas niet door. Dan maar koken. Tijdens zonsondergang zaten we te eten. Het was overal rustig geworden alleen wat vogels gingen van de opwinding nog te keer.

Zo zaten we tot in de laatste uurtjes te genieten van de rust en te kijken hoe het donker werd. De bui had in ieder geval de warmte niet verdreven.