(15 augustus 2019, Hellesvik-Sjkolden, 263 km)

We werden wakker op een zonovergoten camping. Voor onze deur een wat kleiner cruiseschip, “Europa”, geparkeerd. Maar wij hadden weinig aandacht en gingen snel ontbijten en daarna voorbereidingen treffen voor het vertrek. Ellen ging daarbij boodschappen doen terwijl ik nog wat tanks ging legen.

Toen ik Ellen bij de supermarkt oppikte had ze tot mijn verrassing een zak aardappelen bij zich. Die verrassing was vooral zo groot – vertelde ik haar – omdat ik geen dunschiller in de la had zien liggen. Ellen dacht toch zeker te weten dat zo’n apparaat op de inventarislijst stond. Daarmee kwam het ding nog niet in de la!

Met dit mooie helder weer was het plan om door de bergen te rijden. Daarbij kwam het goed uit dat we ten noorden van het Noorse hooggebergte zaten en we toch weer iets naar het zuiden willen. Het eerste stuk voerde ons langs (forse) bergmeren. Dit leidde bij ons tot de vraag hoe je kan zien dat het een bergmeer is en geen fjord. Voorlopig weten wij – zonder andere hulpmiddelen zoals een hoogtemeter – niet beter te bedenken dat het water te proeven: een bergmeer is zoet.
Aan de oever van een bergmeer dronken wij lekker in de zon onze eigen koffie met een chocoladekoekje!

Omdat Ellen graag geniet van het uitzicht wilden we met dit mooie weer ook de passen nemen en niet omrijden door de tunnels. Dat ging voorbij Stryn al bijna mis. Onze routeplanner wees natuurlijk de snelle route door tunnels en nette tweebaanswegen. Dus misten we de afslag naar de pas en reden de eerste tunnel in. Gelukkig konden we direct na de 2,7km tunnel weer keren. En na weer de tunnel doorgereden te zijn konden we gelijk links steil omhoog.

Het hoogste deel is al nog begroeid met een soort hei dat schapen kennelijk lekker vinden. Die lopen daar dan ook vrij rond wel vaak netjes aan de kant van de weg. Maar een keer, bij het passeren van een brug moesten we rustig achter ze aan rijden.

Hier en daar lag nog wel wat sneeuw. Maar voor wintersport mocht dat geen naam hebben. En de lift naar het Stryn zomerskicentrum was niet in gebruik!

De weg was niet geasfalteerd, meer een soort zand/grind combinatie, en had regelmatig een rij gaten in het wegdek. Verder was de weg smal – alleen op specifieke plekken konden tegenliggers elkaar passeren. Maar met goed opletten en een beetje de tijd hebben ging dat verder prima. Het was ook niet druk met tegenliggers.

En natuurlijk stopten we regelmatig om van het uitzicht te genieten en foto’s te nemen.

De tweede pas was een nationaal toeristische route en voerde ons zelfs langs gletschers. Omdat hier geen lagere (om)weg was die als alternatief kan dienen is deze weg geasfalteerd. Maar de paaltjes staan al naast de weg om bij sneeuwval aan te geven waar de weg zich bevindt.

Bij hooggebergte moet je in Noorwegen denken aan zo’n 2400 meter. Lang niet zo hoog als de Alpen dus – maar het ziet er wel precies zo uit. En omdat het zo Noordelijk ligt is het bovenop dus ook behoorlijk kaal en in de winter met veel sneeuw bedekt! Op ons hoogste punt – de pashoogte – waren we op 1434m: de hoogste pas in Noord-Europa!

En dan plotseling stroomt het water in de beek naast de weg weer in de rijrichting. We zijn het hoogste punt gepasseerd en we gaan weer naar beneden.

Na een forse afdeling op een hobbelige smalle weg, met zelfs een tweetal trucks met oplegger als tegenligger, zijn we dan toch opeens in Skjolden. Aan het einde (of begin) van het Lustrafjord is aan het water een plek zonder voorzieningen waar we mogen staan. Wel goed vlak en met picknick tafels! Kunnen we de nacht weer fijn doorbrengen op zeeniveau.

Uiteindelijk vandaag veel gereden en gezien. Maar ook op tijd om nog even zittend in de zon aan het fjord een biertje te drinken en aardappels te schillen. Jammer dat de zon al snel achter de bergen verdwijnt. Maar we kunnen toch nog lekker aan (picknick)tafel genieten van de spitskool stamppot met gehakt-pestosaus. Ellen heeft de aardappelen geschild met het aardappelschilmesje en het smaakt goed!

Wel nog een kleine tegenvaller – het water blijkt opeens op. Kennelijk hebben we veel verbruikt of een kraan laten lekken. (De watermeter werkt sowieso niet). We wandelen naar het dorp voor koffie maar daar is (bijna) alles dicht. Wel doet een groepje vrouwen aan yoga en wordt er op het voetbalveld getraind. Wij zetten maar zelf koffie uit een waterfles die we (in 6-voud) voor noodgevallen bij ons hebben.Zitten we nog even buiten – het is hier wind- en doodstil – zwemmen drie a vier bruinvissen voorbij. Te ver weg en te onvoorspelbaar voor een foto maar het geluid is onmiskenbaar!

Nu nog even kijken hoe we morgen onze tank weer kunnen vullen!