De eerste dag dat ik denk: is ons blog lezen voor anderen wel leuk? Zoals in het gewone leven je dagelijkse patronen ontwikkeld is dat in de vakantie hetzelfde. Ik zie de lezers al denken, oh ja nu gaan ze op een terras zitten. Verder is schrijven over Nederland ook niet opzienbarend. De meeste dingen beleven we ook niet voor het eerst. Ook kijken we niet zo op van de andere boten en hun bemanning: te Nederlands, te gewoon? In Duitsland was ik ooit begonnen aan een lelijke bootjes verzameling. Ook dat zit er niet echt in. Ik heb vandaag een paar mooie bootjes gefotografeerd.

En toch hebben we het enorm naar onze zin. Rust en tijd voor elkaar, tijd om ongestoord een boek te lezen waar ik door het jaar heen geen rust voor heb. In Friesland varen, ook al waait het te hard om te zeilen, blijft heel leuk. Joost speelt lekker op z’n gitaar. En een terras met een biertje is ook al door de Coronatijd nu bijzonder. Op het water groet iedereen elkaar vanouds met een zwaai. Handen geven niet nodig.

Zo’n gewone dag was het vandaag. Vanochtend een paar fikse buien en de wind waaide als verwacht stevig. We hebben de kerkdienst op de boot beluisterd in het tentgedeelte met uitzicht op het Pikmeer.

Daarna zijn we gaan varen naar Sneek. De hele route forse tegenwind. Dat had als voordeel dat we in de kuip aardig beschut zaten en ook lekker in het zonnetje. Op het Sneekermeer, waar het normaal op zondag heel druk zou zijn met zeilende zeilboten zag je een enkele boot met een fokje op, die voor de wind al hard genoeg gingen. De meeuwen vlogen achter iedere wat grotere boot aan, in de verwachting eten te krijgen, of de beschutting van de boot zoekend. Ik heb me vermaakt met deze meeuwen op de foto te zetten. Straks blijken het geen meeuwen, misschien zijn het sternen? Joost zijn tante Marieke die trouw ons blog volgt en veel op reis dieren gefotografeerd heeft kan mij misschien helpen met deze vraag.

In Sneek waren nog een heleboel passantenplaatsen vrij en we staken zo tegen de wind een box in. Ging perfect behalve dat niemand kwam helpen en ik niet van de boot op de kant durfde te springen. Na wat gemodder kwam er toch nog hulp.

Het was 3 uur en we hadden niet echt geluncht. Deze dus genuttigd in Sneek op een terras in de vorm van een plankje tapas en inderdaad met een biertje erbij.

Terug op de boot verder de gebruikelijke dingen, zon, lezen, puzzeltje, gitaar spelen, eten, koffie, lezen, blog schrijven en straks weer naar bed. Naast ons dan eindelijk iets ongebruikelijks, een hele grote motorboot waar naar het lijkt zo’n 4 mannen en 4 vrouwen op zitten, die lijken Russisch te spreken en maken vrij veel lawaai.

We hopen op een saaie rustige nacht.