We hebben de wekker op 7 uur gezet om weer om 8 uur te kunnen vertrekken. Alweer een dag met veel wind, maar in de ochtend nog goed te doen. Enkhuizen blijkt vanuit Urk met de zuidwesten wind goed te bezeilen. Mijn wens om naar de Marker Wadden te gaan gaat voorlopig niet door. Daarvoor zouden we weer moeten motoren en we hebben per slot van rekening niet voor niets een zeilboot.

Om 08.15 zijn de zeilen gehesen en varen we vanuit Urk richting Enkhuizen. Met een rifje erin zeilt het prima, toch iets langzamer dan we hadden verwacht, gemiddeld 3,5 knoop. De deining die we nu hebben is veel prettiger dan die wanneer je met de motor vaart. We zien over Urk de buien gaan terwijl bij ons het zonnetje doorbreekt.

Geen zeilboot die ons zo vroeg nadoet, er zijn wel al wat vrachtschepen en andere werkboten op weg. Ondertussen hebben we nog vrolijke herinneringen aan de eigenaresse van het restaurant Storm van gisteren. Ze praatte iedereen haar terras op en had ondertussen ook de leukste verhalen. Over mensen die eigenlijk naar Enkhuizen wilden en door de wind helaas in Urk kwamen. Waarna weer een schaterlach volgde. Tja, je leest wel dat Enkhuizen de meest geliefde haven van het IJsselmeer is. En ik het vind het ook een heerlijke plek om met de boot te komen. Maar door restaurant Storm komt Urk misschien wel op nr 2.

We kunnen een mooie aan de windse koers houden en komen daarmee iets te hoog uit. Na 3.5 uur varen gaan we de zeilen strijken om het laatste stuk tegen de wind in te motoren. We leggen aan in de buitenhaven waar nog genoeg plek is langszij. De havenmeester vraagt ons nog om de boot iets te verleggen zodat we geen ruimte houden tussen de enorme platbodem naast ons. Ja in deze haven is het stapelen geblazen, want er willen veel mensen liggen. We krijgen nog wel een boot langszij, maar echt druk zoals in het hoogseizoen wordt het toch niet.

Na onze havengeld betaald te hebben via een ongezellige automaat (zoals ik graag naar de bakker loop, loopt Joost graag naar het havenkantoor) en een sep kaart gekocht te hebben voor toegang tot douche en wc, gaan we Enkhuizen door. Met uitzicht op de Drommedaris gebruiken we op een terras onze lunch. We moeten de restaurants wel steunen, maar doen dat het liefst nog buiten op een terras.

Om 2 uur voelen we de wind aantrekken. Terug op de boot merken we daar niets van, de wind jaagt de wolken wel weg en de middag zit ik lekker in het zonnetje een boek te lezen terwijl Joost gitaar speelt, boodschappen doet en met zijn werk belt.

Door het jaar kom ik weinig aan lezen toe. Nu had ik lekker eerder dit jaar een boek gekocht wat ik speciaal weggelegd heb voor de vakantie. Heerlijk zo’n belofte. Het is ‘Het gewicht van de woorden’ van Pascal Mercier. Hij heeft ooit een bestseller ‘Nachttrein naar Lissabon’ (2004) geschreven en daarna heb ik ‘al’ zijn boeken gelezen. Dat wil zeggen 2 die hij eerder schreef en 1 daarna uit 2009. Ik heb dus zelf niet elf jaar op zijn boek moeten wachten, maar het heeft best lang geduurd. Ik ben nu halverwege en het voldoet helemaal aan mijn verwachting.

Hoewel we meestal met een bord op schoot eten, heeft Joost nu de tafel gedekt. We eten tot mijn verbazing dan ook aardappelen, groenten en vlees. Voor de mensen die langs de kade lopen en naar binnen kijken moet het er wel heel braaf uitzien. Maar het was een heerlijke maaltijd.

We zitten daarna nog lang in ons tentgedeelte. Joost met z’n laptop voor zijn werk, maar ook om de foto’s van onze toestellen te kunnen up-loaden. Het weer is ondanks de forse wind een stuk verbeterd. Veel minder koud en geen regen.

Het carillon speelt hier ieder kwartier. Gezellig. Het doet me aan mijn moeder denken die ook vlak bij een carillon woonde. Ik geloof dat hier ’s nachts alleen de klok slaat, maar die hoop ik dan niet te horen.