Op zaterdag 23 januari waren we opeens op weg naar Friesland om 2 zeilboten te gaan bezichtigen. Ik grapte in de de auto: droomboot gezocht! Dat zou best een leuk programmaformat zijn. Maar vooralsnog doen we dit zonder camera’s. De reis aar Friesland in deze Coronatijd is al een uitje op zich.

Wat we jaren rationeel hadden afgewezen, konden we nu, mede door de beperkingen door Corona, niet meer weerstaan. De droom was er altijd wel, een eigen zeilboot hebben. Rationeel zeiden we altijd: we hebben maar een paar weken per jaar de tijd om te zeilen en dan is huren een stuk goedkoper. En bovendien als je huurt kan je op vele plaatsen in de wereld zeilen. Afgelopen zomer hoorden we onszelf zeggen: zou toch fijn zijn een eigen zeilboot, nadat we schade hadden aan onze huurboot, mede doordat we deze boot niet goed genoeg kenden toen de storm er vat op kreeg. Het zaadje was blijkbaar geplant en toen we begin januari op zoek gingen naar een huurboot en we niet een geschikte konden vinden ga je vanzelf zoeken tussen de koopboten.

We weten ondertussen, na heel wat huurboten, wel wat we zouden willen. Een goede zeiler, die kan droogvallen, met ophaalbare kiel en bedienbaar vanuit de kuip. De Noordkaper, wat Joost altijd de mooiste boot leek, huurden we vorig jaar maar beviel mij niet. Vanuit de kuip moest ik heel erg op mijn tenen staan om over de tent en kajuit heen te kunnen kijken. Verder is het een zware boot om te hijsen (houten gaffel) en dat kan alleen vanaf de mast. Tijdens het hijsen op klotsbak IJsselmeer schudde deze boot fors heen en weer en hoopte ik steeds maar dat Joost tijdens het hijssen niet de boot afgezeild zou worden.

De boten die we gingen bekijken waren Koopmans. Boten die door door Dick Koopmans ontworpen zijn en die bekend staan als zeer degelijke zeilboten die zeewaardig zijn en ook goede zeilers. Je hebt ze in verschillende uitvoeringen. Wij waren gevallen op een aluminium Koopmans 36 uit 1980 met ophaalbare kiel en een diepgang tussen 1.05 en 2 meter. Op de foto’s van de makelaar viel de gezellige ruime en lichte kajuit op en het goed in de verf en lak staan. De boot lag in Stavoren en de betreffende makelaar had ons aangeraden om ook een stalen Koopmans 32 te gaan bekijken met een diepgang van 1.30. Deze zou makkelijker droogvallen dan de andere, maar heeft dus een vaste diepgang en geen ophaalbare kiel.

We bezochten eerst de 32 die in een een botenloods lag in Workum. De eigenaar wachtte ons daar op. De boot lag tussen allerlei andere boten op schragen en via een een ladder moesten we erop klimmen. En daarna weer via een smalle trap de diepte van de kajuit in. Het was een echte mannenboot. Ongezellig, slecht onderhouden van binnen daarnaast een rommeltje wat elektriciteit betreft. We vonden de boot ook te klein. Je kon er geen gasten bij hebben.

Op naar Stavoren. Daar waren we wat vroeg en andere kijkers waren nog op de boot. Dus maar even een rondje om. Toen we de boot op mochten waren we blij verrast. Alles zag er goed uit, de tent om de kuip, de kuip en vervolgens de kajuit die heel ruim en licht oogt. Alles zat goed in de verf of lak. Het dek was mooi ruim. En vanuit de kuip kon ik goed over de kajuit heenkijken. Eigenlijk waren we sprakeloos, want deze boot voelde heel goed. Nog wat vragen aan de makelaar gesteld voordat we vertrokken. In de auto terug naar huis hebben we (of vooral ik, want ik ben daar goed in) heel vaak verzucht: wat een mooie boot. Zelfs haar naam is mooi: Aquamarijn.

We hadden nog wat dag over en besloten af te slaan naar Bergen om daar een mooie wandeling te maken. Voldaan en rosig kwamen we thuis en ieder begrijpt waar we die nacht van droomden.