Dit was meestal de titel van de laatste dag van onze vakantie op een huurboot waar dan ook. Nu brengen we onze boot naar de ligplaats voor in ieder geval het komende half jaar. Kunnen we kijken of het hier bevalt.

We hebben de wekker op tijd gezet, want het is wel een dagje varen van Stavoren naar Monnickendam. De weersvoorspelling is prima voor een eerste keer het ruime sop op met deze boot, windkracht drie uit noordwest tot west. Daarmee komen we er wel. We zijn de enige in de Johan Friso sluis bij Stavoren. We doen het nog niet helemaal handig en drijven nog wat af. Maar niemand die er last van heeft. Hooguit denkt de sluiswachter: wat een zondagsvaarders.

Buiten op het IJsselmeer is het water heel rustig, heel wat anders dan afgelopen zomer toen we daar steeds een enorme klotsbak aantroffen. Nu hebben we alle tijd om rustig de zeilen te hijsen. Er gaat de eerste keer toch altijd iets mis, omdat je niet precies weet hoe alles in elkaar zit.

Nu wilde het hijssen niet en bleek er een touwtje van de lazy jacks mee naar boven gehesen te zijn waardoor het grootzeil vast liep. Dit was snel opgelost. We hadden voor zekerheid er 1 rif in gezet. Het tweede riftouwtje bleek opeens los te zitten. Allemaal goed op te lossen als er weinig deining is.

Hoewel bewolkt was het zicht goed zodat we Enkhuizen konden zien liggen. Navigeren is dan niet moeilijk. Tegen tienen zeilden we met 4-5 knopen over het IJsselmeer. En wat zeilt de Aquamarijn heerlijk! Zij glijdt fantastisch door het water. Als je goed luistert hoor je haar spinnen. Ze heeft heel lang niet zo lekker kunnen varen. De afstand Stavoren-Enkhuizen is zo’n 11 mijl. Tegen twaalf uur voeren we daar langs en namen meteen de afslag naar de sluizen om het Markermeer op te gaan. Zeilen dus strijken. In deze sluis was het drukker maar de aanleg manoeuvre ging nu stukken beter. Daarna de zeilen weer hijssen en nu koersen naar Monnickendam.

Het is echt koud, rond de 7 graden. We hebben vooral last van koude handen en voeten. Met heel veel lagen onder je zeilpak kan je wel wat hebben. Alleen voel je je wel een marsmannetje en soepel bewegen hierin valt ook niet mee. Wat fijn is aan deze boot, is dat er een lange helmstok aan zit (dus geen stuurwiel) en dat deze nog verlengd wordt door telescoop arm waardoor je haast onder de buiskamp kan zitten sturen. Daar is het warmer en meer uit de wind.

Mirjam heeft wel last van de kou en zit veel binnen, maar zelfs dan krijgt ze het niet echt warm. Ik smeer voor iedereen binnen boterhammen, die gaan er wel in. Later nog een kop warme thee gezet.

De afstand Enkhuizen -Monnickendam is zo’n 14 mijl. Daar doen we dan toch bijna 3 uur over. Helaas draait het laatste stuk voor de dam van Marken de wind en moeten we nog twee keer over stag om de Gouwzee op te kunnen varen. Maar dan gaan we in een rechte lijn nog zeilend door tot de vaarweg naar Marken en Monnickendam zich scheiden, ieder een andere kant op. Wij pal tegen de wind richting Monnickendam zodat we de zeilen meteen kunnen strijken. Er zijn aardig wat boten op weg naar de haven. We voelen ons samen met die anderen wel heel stoer dat we met deze kou hebben gezeild.

We varen de haven van Monnickendam in en meteen breekt de zon door. Ons plekje is snel gevonden. We vroegen ons af of we er meteen in konden draaien, maar dat ging vrij gemakkelijk. Opnieuw gebruiken we bij het aanleggen een techniek (spruit) die we geleerd hebben uit het boek Zeilen zonder zorgen (Stressless Sailing) van een engelsman. Ik had het Joost cadeau gegeven voor zijn verjaardag, want de titel beloofde veel. Deze keer ging het perfect (oefenen helpt dus). We zijn zelfs verbaasd dat het zo goed werkt in een box. Als je maar de paal aan loefzijde (waar de wind vandaan komt) hebt, komt alles goed, rem je vanzelf af en gaat de boot niet dwarsliggen. En dan heb je heel wat minder zorgen. (Na 20 jaar die wel gehad te hebben)

Een paar minuten voor 5 liggen we en klim ik de boot af om nog snel naar het havenkantoor te rennen die om 5 uur dicht zou gaan. We wilden ons welkomstpakket ophalen en een kaart om het toiletgebouw in te kunnen. Ze waren al dicht! Gelukkig kwam er nog wel iemand die mij een kaart voor het toiletgebouw kon geven.

Lukas kwam ons bezoeken voor een avondmaaltijd en de boot te bewonderen. Ook om mijn auto te brengen waarmee we morgen Joost zijn auto kunnen gaan ophalen. Als Joost de boot weer ‘inpakt’ kook ik een snelle pasta. Als we nog net een spelletje willen doen komen Nora en Rene binnen ook om onze boot te bewonderen en een fles inwijdingsbubbels te brengen. Erg gezellig!

En nu hoeft Joost Lukas en Mirjam niet even naar huis te rijden en kunnen ze met mondkapje op meerijden met Nora en Rene. Hebben wij verder morgen alle tijd om nog wat te rommelen in de boot en voor voorlopig de laatste keer naar Friesland te rijden om de auto van Joost op te halen.