Het kriebelt enorm. We willen zo graag weer varen. Maar onze boot staat nog op de kant. Er is al heel wat verbeterd aan de boot, maar er moet ook nog heel wat gebeuren. We gaan maar eens even poolshoogte nemen. Het is een mooie zonnige zondag met een nog wel koude Noordoosten wind. Deze keer klimt alleen Joost op de boot. Hij is tevreden over wat hij binnen aantreft. En vooral: geen tekenen van vocht binnen. Dat waar alle botenbezitters zo bang voor zijn in de winter. We lopen even onze steiger op. De vorige keer lag er vreemd genoeg een boot op onze plek. Die was er nu niet meer. We staren naar de lege plek en zien onze boot er alweer liggen. Hoe lang nog? Teruglopend zien we aan het eind van de steiger de eerste tekenen van lente in Monnickendam.

Onze eerste winter met en zonder boot. Dat klinkt misschien vreemd, maar een boot hebben en er niet mee kunnen varen is een nieuwe ervaring. We weten weer wat verlangen is. Wie had dat ooit gedacht. Afgelopen zomer vroegen we ons af of het zeilen ons ooit zou gaan vervelen. Mirjam zei toen dat het misschien wel goed is zo’n winterstop. Dan blijft het leuk. Ha, ha! We hebben gelukkig ook andere hobby’s. Maar in deze 2e Coronawinter is het leven toch wel saai. Hoe kunnen we toch nog een beetje met de boot bezig zijn? Omdat ik graag met mijn handen bezig ben bedacht ik dat ik wel nieuwe gordijnen voor de boot kon naaien. De huidige gele vonden we niet zo mooi. Dus de oude gordijnen van de boot gehaald en deze met mooiere stof in gebroken wit nagemaakt. Dat was nog goed opletten want de 6 gordijntjes lopen allen schreef af en hebben per tweetal een andere breedte. Of het helemaal goed gelukt is weten we pas als de boot weer in het water ligt, dan hangen we ze pas weer op.

Van mijn zus Astrid kreeg ik voor mijn verjaardag afgelopen zomer een mooie belofte: ze wil theedoeken en handdoeken weven voor onze boot, met de naam Aquamarijn erop. In januari deden we een weekendje Rotterdam en konden we vast zien hoe ze eruit zouden gaan zien. Zo houdt de boot ook Astrid bezig!

Een andere klus is de lijnen die we mee naar huis genomen hebben wassen. Dan zijn ze weer soepeler en lopen ze straks beter. Dat kan is ons verteld gewoon in de wasmachine. En inderdaad komen ze er schoon, maar helaas ook fors in de knoop uit de machine. Hebben we weer wat te doen!

Er is rond de motor en accu’s heel wat werk verricht door Jan Dijkman van Jachtservice De Waterman. Hij stuurde ons, om ons op de hoogte te houden, heel wat wat foto’s.

We hebben beiden ook wat moeten studeren. Vanwege de nieuwe navigatieapparatuur moet door Joost het Marcom B diploma gehaald worden. Een schriftelijk en deels praktisch examen waarin je moet aantonen dat je de marifoon kan bedienen in Nautisch Engels en ook digitaal berichten kan zenden. Hij is geslaagd met vlag en wimpel. Ik heb het examen basiscertificaat marifonie gedaan. Niet perse noodzakelijk omdat Joost deze al had. Op een boot waar een marifoon aanwezig is moet 1 persoon zijn die een marifoonbewijs heeft. Andere personen mogen de marifoon wel bedienen. Nu vond ik het wel handig om er meer van te weten en met een Burn-out was het voor mij een mooie manier om te zien of nieuwe kennis opnemen weer ging lukken. Met 2 fouten van de 40 vragen was dat geen vraag meer.

En verder kijken we de hele winter vlogs via YouTube van zeilers die hun zeilavonturen via film vastleggen. Zo varen we mee naar Spitsbergen, IJsland, Zweden, Spanje en Portugal. Veel beter voor ons humeur dan het zoveelste programma over Corona of over de oorlog in Oekraïne. Dat moeten we deels wel volgen, maar voor het slapen gaan kijken we zeilvlogs. Dan slaap je een stuk beter.