Onze nieuwjaarskaart met een explicite uitnodiging om dit jaar met ons mee te varen leidde tot een afspraak met een vriendinnengroep uit mijn studententijd. Sommigen zagen elkaar nog wel eens, en anderen alleen bij festiviteiten ter ere van allerlei jubilea. Altijd was het leuk om elkaar weer te zien, maar het leven te druk om vaker af te spreken.

Als een stel pubers begroeten wij elkaar enthousiast, het lijkt wel op een scene uit Mama mia. Wij zijn dan wel de moeders. We hebben er enorme zin in. Joost zal onze schipper zijn, de boot naar Enkhuizen varen, daar de trein naar huis nemen en de volgende dag weer op komen draven om de boot naar huis te varen. Ik heb een gouden vent die begrijpt dat wanneer 4 vriendinnen van vroeger elkaar weer eens zien ze genoeg aan elkaar hebben. Wij kunnen alleen niet zonder schipper.

De boot wordt volgeladen met slaapspullen en eten en drinken. Als de boot door iedereen bewonderd is drinken we koffie met wat lekkers. Ook wij geven dan uitleg over do’s en don’ts op een boot. Wij zijn streng: een reddingsvest moet aan.

Voor we afvaren roept Rianne luidkeels: We gaan nog even plassen! Ik zie andere schippers op boten vermakelijk naar ons groepje uitgelaten vrouwen kijken. We varen af en kunnen vanwege westenwind buiten meteen in het Monnickendammergat de zeilen hijsen. Een rif erin vanwege windkracht 4 a 5.

Ik kan geen twee dingen tegelijk. Gezellig kletsen en de boot ook nog sturen, dat gaat niet goed. Dus Joost doet bijna alles in zijn eentje. We gaan zo’n 6 knopen met deze wind. Er staat een aardige golfslag waardoor Aly en Ivonne toch wat stiller worden. Rianne die nergens last van heeft blijft lekker kletsen, daar was ze altijd al goed in. Na een paar uur varen treed er toch wat gewenning op en kunnen we in de kuip broodjes smeren. Daar knapt iedereen van op.

Als we de sluizen naderen heeft iedereen weer praatjes en komt in actie.

Na de sluis varen we Enkhuizen binnen waar het druk is. We mogen van de havenmeester in het rommelhoekje gaan liggen. De hoek waar de charters liggen die nu in het weekend weg zijn.

We hebben nog niet eerder hier gelegen, maar het bevalt ons prima. We hebben direct zicht op de Drommedaris en een mooie rij bomen. De wc is wel even een stukje lopen. Leuk om de vriendinnen zo enthousiast over Enkhuizen te horen. Zij gaan meteen aan de wandel, Joost gaat naar huis en ik ga liggen voor mijn broodnodige rust. Mentale en fysieke problemen eisen dat. Ik kan er nog niet aan wennen maar wordt wel steeds iets wijzer hierin.

Na het rusten doe ik de afwas in mijn eentje met een muziekje aan. Ik ben net klaar als de druktemakers terug zijn. Tijd voor een borrel op de boot. Binnen maar want de wind is fris. Maar ook daar is het gezellig. We verplaatsen ons tegen half acht naar een restaurant.

Wat hebben we elkaar toch veel te vertellen en zo komen we pas om 23 uur weer aan op de boot. Maar ik ben dan niet de enige die doodop is, ouderwets doorzakken zit er niet meer in. We duiken direct allemaal in onze kooi en vallen in een diepe slaap.

Aly was er als eerste uit en op deze zonnige morgen aan de wandel, ook voor een paar boodschappen en ansichtkaarten voor de ‘jongens’. De ‘jongens’ zijn de mannen die op de kring Troevaije (soort dispuut maar kleiner) zaten waar wij elkaar van kennen. Wie weet hebben ze belangstelling voor een reünie met z’n allen. We zitten nog heerlijk aan het ontbijt als Joost aankomt.

Hij gaat dan nog even ‘zijn’ bootje fotograferen uit verschillende gezichtshoeken.

En dan varen we weer uit.

Het is heel mooi weer, maar de wind valt tegen. Na de sluis gaan we wel hijsen, maar we komen steeds minder vooruit. Maakt eerst niet uit, we vermaken ons wel, en niemand is nu misselijk.

Als ik even op de plotter/AIS kijk zie ik dat in de verte La Boheme is voorbij gevaren is. Dat is toch haast geen toeval.

Rond een uur of drie gaan we toch maar de zeilen strijken en de motor aan. Het heeft tot voordeel dat we niet meer in de schaduw van de zeilen zitten. We doen een potje klaverjassen en dan blijkt Ivonne opeens bloedfanatiek.

Was dat vroeger ook al? Joost weet naast het schipperen ook deze of gene van commentaar te voorzien over diens kaartkeuze.

Opeens denkt Joost een drenkeling te zien. We varen erheen. Het blijken ballonnen te zijn. Een omgekeerde reddingsactie wordt het. Het water redden van de vervuiling.

We nemen nog een borrel en eten de borrelhapjes op. De meiden doen de afwas, ik wordt ontzien.

Een paar dikke knuffels als afscheid ook voor Joost als schipper. Wat een heerlijk weekend hadden we met elkaar!