Als je leeft van de wind is de weersverwachting belangrijk. Voor vandaag werd een grijze ochtend voorspeld met weinig wind. Na het middaguur werd een periode windkracht 6 met buien en windstoten voorspeld. Na een paar uur zou het weer wel weer opknappen.

Wij onze plannen daarop aangepast en nadat Ellen had gedoucht en er een paar boodschappen waren gedaan vertrokken we weer richting de Oosterschelde. De Bergschediepsluis verbaasde ons weer: gister gingen we al fors naar beneden nu op de weg terug zakten we nog een stukje verder. Het getij blijft verrassen en ook op de Oosterschelde is het verschil tussen hoog en laag water – hoewel nog lang geen springtij – fors!

Doel is om vandaag een klein stukje – op de motor want geen wind – terug te varen naar Yerseke. Zaak natuurlijk om voor de buien binnen te zijn. En hoewel het onderweg al erg betrekt, en post Wemeldinge een windwaarschuwing afgeeft, lukt ons dat!

Maar als de elektriciteit is aangesloten en het havengeld betaald barst de bui los. Grote regendruppels komen naar beneden. Aan de andere kant van de Oosterschelde is bij Zierikzee een windhoos – daar zijn wij dus niet maar menigeen informeert of het ons goed gaat. Als Mirjam hoort dat het regent vraagt ze of wel pannenkoeken bakken – dat is immers traditie. En inderdaad, Ellen was reeds begonnen – lekker met spek!

Als tegen 4-en het weer is opgeknapt is het tijd om het door Ellen aangeschafte wandelboek te gaan beproeven. Een goede 10 kilometer door ‘De Yerseke Moer’. Een Natura 2000 gebied dat is ontstaan door het veen af te graven – voor de zoutwinning – en slordig de klei weer terug te gooien.

We zien er veel dieren.

Een mooi bloemenveld

Ook zijn er fruitboomgaarden met appels en peren. Als je er doorheen loopt ziet dat er anders uit dan als je er vanaf de dijk op kijkt.

We kijken over het gebied terug naar Yerseke

en komen vlak langs post Wemeldinge

De paden zijn verhard en we komen een paar keer mensen tegen. Iedereen groet vriendelijk en de automobilisten minderen allemaal fijn vaart. Het mooiste als we de dijk oplopen van Oosterschelde. De automobilist stopt en wijst op mijn camera – even verderop loopt een Steltkluut! Hij zelf heeft ook de camera op de borst.
En inderdaad even verderop herkennen we de mannetjes Steltkluut en het lukt zelfs een plaatje te schieten!

Na bijna drie uur zit de wandeling erop. Wij zoeken gelijk een restaurant uit en komen bij de Schelde uit – een tent die al sinds 1945 door dezelfde familie wordt gerund. Een groep mannen voert het hoogste woord terwijl ik van weer een pan gekookte mosselen geniet. Ellen doet zich tegoed aan de bijvangst – vijf slibtongetjes.
Met al die drukte drinken we koffie aan boord!