Al een tijdje de laatste voorbereidingen aan het treffen om op vakantie te gaan. Onze elektronicaman, van RoBie Nautical Service, installeerde een handige uitbreiding zodat we nu ook de AIS signalen op de I-Pad kunnen inzien. Daarnaast repareerde hij onze tweede muziekbox en hing onze bakboordlamp op. Ook zelf de nodige karweitjes gedaan. We hebben onze zwemtrap gerepareerd en Ellen heeft fenders van nieuwe ventielen voorzien. De fenders zijn nu ook allemaal weer op de goede druk!

En na weer een goede medische uitslag, met het doktersadvies om toch vooral regelmatig rust te nemen, konden we dan ook nu echt vertrekken. Op vrijdagavond nog even bij mijn ouders langs en toen naar Monnickendam. Op zaterdag zouden Jan en Martine meevaren om zo een langdurende belofte in te vullen. We hoopten daarom op mooi weer. Na een goede nachtrust was de kuip kletsnat en kwam de regen rechtstandig naar beneden.

Buienradar en Windfinder beloofden echter betere tijden. Dus Jan en Martine opgehaald in Amsterdam-Buitenveldert, waar ze hun auto achterlaten. Komen ze vanavond met het OV wel weer terug. Aangekomen in Monnickendam werd het weer al beter. Ellen had de koffie klaar en Martine had appelflappen gebakken – dat was genieten in de kajuit.

Ondertussen was het droog geworden en gingen we de boot vaarklaar maken. Soepeltjes voeren we daarna de haven uit waarna we al snel tegen de wind in konden varen om het zeil te hijsen. (Dat is makkelijkst; het zeil klappert wel een beetje maar blijft wel recht achter de mast.) Vanwege de windverwachting (later op de middag kracht 4 a 5) kozen we voor een rif in het zeil. Draaien naar voor de wind en daarna twee keer gijpen en we varen op de Gouwzee. Martine neemt de helmstok in handen; eens kijken of Martine na haar ervaring in de Fidelio (een Varuna 500) 40 jaar geleden het zeilen nog niet verleerd is.

Hoewel de telescooparm even wennen was ging dat toch helemaal niet gek. Keurig voeren we, met Volendam al in de zon, de Gouwzee uit. Voor het gemak dan toch maar de stuurautomaat aangezet – we moeten immers nu een hele tijd dezelfde koers (zo’n 30 graden) varen. Wel blijven opletten want het is soms in de buurt best wel druk.

Ja, het wordt voor ons wat wennen. We gaan nooit zo in het hoogseizoen op vakantie. Maar laten we ons bij één ding tegelijk bepalen. Nu is het tijd voor de lunch – en dat is lekker en leuk!

De snelheid ligt zo tussen de 4,5 en 5,5 knopen met zeker aan het eind, als de wind wat aantrekt, uitschieters naar boven de 6 knopen. We genieten!

En zo zijn we toch nog voor vier uur bij het Naviduct. De sluisdeur gaat voor ons open en we varen als tweede de sluis in. Probleemloos leggen we aan. Dat kunnen we niet zeggen van twee solozeilers die niet erg voorbereid de sluis in blijken te komen. Ellen voorkomt nog dat er één van achter bij ons binnenvaart. Maar uiteindelijk is de sluis schadevrij vol. Martine ziet in de andere kolk nog een motorboot dwarsliggen – dat hoort er natuurlijk wel bij!

Ook in de buitenhaven is het druk. Maar de havenmeester wijst ons een plekje langszij een andere boot – we zijn de vijfde vanaf de kant. We leggen probleemloos aan. Daarna brengen we een lange lijn aan de kant om voor extra stabiliteit te zorgen. Jan zorgt nog voor enige opwinding door – bij een overstap – bijna tussen twee boten in het water te belanden. Met alleen een schaafwond, veroorzaakt door een zeereling, op zijn arm redt hij zichzelf! Als ook de stroom is aangesloten is het tijd voor een drankje. We verbazen ons over de manoeuvres van boten die nog weer na ons komen. Ook hele grote boten proberen tegen beter weten in aan het einde van de haven nog een plekje te vinden en moeten dan keren.

Bij de wandeling naar het restaurant kijken we nog even aan de overkant naar de Aquamarijn die aan de buitenkant ligt.

In het restaurant gaat het vlot. We hebben nauwelijks tijd om van de mooie plafondlamp te genieten. Tot genoegen hebben ze mosselen! Maar er blijkt voor ieder wat wils; ook bij het toetje!

Na het eten lopen we nog even Enkhuizen door. Bij de Zuiderkerk ziet Ellen dat er een concert is met orgel en cello – daar heeft zij wel zin in. Ik loop met Jan en Martine door naar het station waar net hun trein binnenrijdt. Hoewel het nog zeker 10 minuten duurt voor deze weer vertrekt haasten ze zich toch naar binnen – de trein zou toch zonder hen vertrekken.

Terug op de boot weten we dat Ellen heeft genoten van het (meeste van het) concert. tevreden kijk ik ook nog even op de gevaren route. Morgen moeten we – als buitenste in een lange rij – vast vroeg op. Komt goed uit – wij willen ook verder!