De Aquamarijn heeft een rustige winter achter de rug. Ze werd, nadat wij haar op 3 November hadden verlaten, rustig in het water gelaten op haar eigen plek. Geen grote stormen kwamen langs, geen extreme kou met ijsschotsen, geen hoog water waarbij ze los kon slaan. Ze hoefde niet geschuurd of geschilderd te worden. Wat een rust! De monteur kwam alleen een paar keer langs vanwege een kapotte keerkoppeling. Altijd fijn dat iets vlak voor de winter kapot gaat. Alle tijd om een nieuw onderdeel te bestellen en er weer in te zetten.

De bemanning had het wat drukker. De zeilen eraf halen, in huis opslaan. De vlaggenstok voor een deel opnieuw in de lak zetten, de reddingsvesten laten keuren, achter een verloren onderdeel aan van de pbl (baken in het reddingsvest) toen deze zich ongewild opende. Het aanvragen van een zeebrief.

Dit laatste heeft toelichting nodig. Nederland kent geen verplichte registratie voor pleziervaartuigen (tenminste vaartuigen met motor die niet harder gaan dan 20 km/uur) in tegenstelling tot veel andere landen. Er bestaat wel een eenvoudige registratie zonder controle die wij tot nu toe hadden, maar sommige landen erkennen dit ook niet. Een Zeebrief is wel een officieel eigendomsdocument. Maar dat aanvragen heeft wat meer voeten in de aarde. We moeten natuurlijk kunnen aantonen dat het schip echt van ons is. Daarvoor sturen we heel wat formulieren naar het Kadaster voor de Scheepvaart in Rotterdam. En Joost moet er ook nog een keer naartoe om onze paspoorten te tonen en handtekeningen te zetten. Tot slot kwam er een man van het Kadaster onze boot bezoeken om de boot te registreren. Hoe gaan ze dat doen vraag je je dan af. Daar mocht ik dan bij zijn om dat te zien. In de kuip wordt een nummerplaatje geplakt en binnen in de boot op de huid (het aluminium).

Je denkt dan, dat laat makkelijk los en er is mee te sjoemelen. Maar daarnaast wordt op verschillende plekken op de boot een pasta gesmeerd met ‘dots’ erin. Dit zijn gecodeerde kleine metalen deeltjes. En daarop is dus ook uit te lezen welke boot het is. Binnen een week na het bezoek van het Kadaster hadden we de Zeebrief binnen. Zo kunnen wij met een gerust hart onze boot varen naar landen zoals Frankrijk, zonder bang te hoeven zijn dat onze boot aan de ketting komt te liggen (wat echt voorkomt, want mensensmokkel, illegaal boten invoeren enz). Het grappige is dat onze boot nu ook officieel de Nederlandse vlag mag voeren. Ik weet niet wat het verschil is met wat we eerder deden. Maar het leek ons wel passend een nieuwe frisse vlag te voeren, met dank aan de gulle gevers!

Op 29 maart is het goed weer om de zeilen weer van zolder te halen en ze weer te hijsen. Het grootzeil, vorig jaar nieuw, zetten we er nu voor het eerst zelf op. Achteraf weten we dan wat we volgend jaar anders moeten doen: eerst het hele zeil aan de mast zetten en daarna pas de zeillatten erin voeren.

Tevreden gaan we naar huis. Volgend weekend hebben we het te druk, maar het weekend daarna kunnen we bij goed weer het seizoen openen door uit te varen!