Hemelvaartsweekend. Heerlijk om dan meer dan twee dagen te kunnen zeilen. Zondag moeten we wel terug zijn voor Ruud z’n verjaardag. Maar drie dagen is bij goede wind genoeg om Friesland aan te doen. Het stabiele zonnige weer heeft plaatsgemaakt voor de gebruikelijke afwisseling van fronten. Voor zeilers vaak interessanter. We hebben drie heel verschillende zeildagen.

Woensdagavond nestelen we ons in onze boot zodat we donderdagochtend op tijd kunnen vertrekken. Er is aan het eind van de dag harde wind voorspeld. We willen graag daarvoor in Friesland zijn. Wanneer we om 9 uur vertrekken is het nog heel stil in de haven en het is verder grijs. Geen last van mooi weer zeilers! We gaan richting Enkhuizen met ruime tot voor de wind koersen en de wind zal over de dag toenemen. Daarom hijsen we alleen de genua. Dat is dan vrij relaxt zeilen terwijl we toch nog een snelheid van 4 tot 6 knopen halen. Helaas brengt de grijze lucht ook regen. Maar daar mogen we niet over klagen.

Rond 1 uur zijn we bij de sluis bij Enkhuizen. Daarna stomen we door naar Stavoren met een windkracht van ruim 5. Stavoren komt niet snel in zicht, maar dat komt door het slechte zicht. En als we Stavoren zien zijn we er ook. Strijken is heel makkelijk als je alleen op de genua vaart en zo varen we makkelijk de gemeentehaven van Stavoren binnen. We kunnen liggen op onze favoriete plek. De wind lijkt nog verder aan te trekken.

Een uurtje later lopen we langs de dijk naar restaurant de Potvis bij de Marina. We hebben er voor het laatst 5 jaar geleden gegeten met de kinderen toen we onze laatste huurboot hadden en net averij hadden opgelopen aan onze huurboot. Sindsdien hing er een naar gevoel over deze plek. Uiteindelijk gaf die schade ons een zetje richting eigen boot en nu zijn we blij daarmee.

Met het restaurant is overigens niets mis, lekker eten en uitzicht op de haven en boten die komen en gaan. We zien een boot aankomen die Joost kent van een vlog van de bemanning. Nu zien we ze in de weer met de camera. Wat een gedoe om steeds filmpjes te maken. Ach dat kan je ook van een blog zeggen. Maar die foto’s maken we toch al en achteraf schrijven geeft minder verstoring van je reis op zich.

Terug op de boot willen we, nu het donker is de navigatieverlichting testen. Jawel hoor, stoom komt weer uit Joost zijn oren. Het stoomlicht doet het wel, maar als hij het toplicht aandoet gaat tegelijk het stoomlicht branden, ook beide lampjes op het dashboard. Toch een paar draadjes verkeerd met elkaar verbonden! Dat gaan we niet ‘s avonds laat oplossen. Slapen is een beter idee.

Dag 2 ziet er geheel anders uit. Stralende zon, nog wel een forse wind. We doen even rustig aan, we willen vandaag naar Enkhuizen, en dat is niet ver. Wanneer we dan toch uitvaren merken we hoe we ingespeeld zijn op deze boot en op elkaar. De forse golven voor Stavoren boezemen geen angst meer in. We hijsen nu wel het grootzeil. Al snel is Stavoren verdwenen.

We gaan eerst wat noordelijk vanwege de westenwind daarna 1 keer over stag om richting Enkhuizen te gaan. Rond vier uur kunnen we daar zelfs weer een plekje in een box krijgen.

Later lopen we naar Joosten voor mijn vervroegde verjaarscadeau van Joost. Een stel echte stoere Ierse leren zeillaarzen, warm en waterdicht. Mijn zeillaarzen waren poreus geworden. En koude natte voeten zijn niet fijn. Laat de regen nu maar komen!

Ik kook op de boot en we kunnen nog buiten eten. Ik vraag me af of de vrouw van het jonge stel op de zeilboot naast ons het zeilen wel echt leuk vindt. Ze kwamen gelijk aan met ons. Elke instructie die hij haar gaf eindigde met het woord ‘schat’. Ik zou er argwaan van krijgen. En dan heet de boot ook nog eens Stijfkop.

Dag 3 is om weer naar Monnickendam te varen. Ik doe eerst nog een boodschappenrondje door Enkhuizen. En dan nog een bakje koffie in de kuip. We vertrekken met een lange lijn aan de achterpaal om helemaal uit de box te kunnen draaien. Onze nieuwe buurman kijkt bewonderend toe en roept ons toe: zo heb je inderdaad geen boegschroef nodig. Ook vraagt hij nog aan Joost of zij elkaar ergens van kennen? Of Joost soms neuroloog is. Dat brengt mij toch een lachsalvo, nee, verre van dat.

Aan de andere kant van de sluis lijkt er wel even wind, maar al gauw liggen we te dobberen. Dag 3 beloofde ook weinig wind, maar wel hoge temperaturen. Wat we later ankerend hadden willen doen, doen we nu maar onder zeil. Het dek poetsen. Eerder heb ik al een groot deel gedaan, en dat ziet er zo goed uit dat we de rest ook zo willen hebben.

En daarbij hebben we een speeltje, een vervroegd vaderdagcadeau. Een hogedruk spuit op batterij die via een slangetje water uit het meer opzuigt. Dat scheelt emmers water met een puts naar boven hengelen. De spuit kan ook op een zachtere straal want hoge druk is niet goed voor ons teak. De rolverdeling is duidelijk, ik lig op m’n knieën te schrobben en Joost spuit het dek schoon. Ik mag later ook nog even de spuit hanteren.

Omdat het dek rond loopt blijft de zwaartekracht je parten spelen en blijft het een vermoeiende klus. Dus weer komt het hele dek niet af. Het loopt niet weg, zullen we maar zeggen.

Er lijkt een tijdje wat meer wind te komen, we hijsen zelfs nog de gennaker, en eten ondertussen. Tot er helemaal geen wind meer is en we het laatste uur naar onze thuishaven motoren.