We willen verder naar het zuiden. Brightlingsea lijkt ons wel wat. Ook omdat in Woolverton we op de steiger met een schipper spraken die in Brightlingsea zijn thuishaven heeft. ‘Het is niet mooi – maar het heeft karakter’ is de samenvatting van zijn aanprijzing. En ze onderhouden hier oude zeilscheepjes (‘Old Gaffers’) en organiseren daar wedstrijden mee; daarmee is Brightlingsea in (een deel van) de zeilwereld zeer bekend.

Maar eerst moeten er boodschappen worden gedaan. En omdat we daarvoor niet weer een heel eind willen lopen wordt de vouwfiets van de stuurboordloodskooi gehaald. Even de voorband oppompen, de steiger aflopen en gaan. Wel natuurlijk even in je hoofd knopen dat je links van de weg moet rijden. Het gaat allemaal voorspoedig. Maar in dit heuvelland is het soms even afzien als je een klimmetje hebt. Naar beneden gaan is dan wel weer lekker. Maar bij snelheden van meer dan 30 km per uur knijp ik toch even de rem in.

Ellen heeft ondertussen een slang aan ons bezit toegevoegd en vult de watertank bij. Goede kans dat we daar in Brightlingsea geen kans voor hebben. Dan ontbijten met onder meer met verse croissants. Een zeehond steekt even zijn kop boven water om te bewijzen dat die dieren ook de kreek op zwemmen. Het is ondertussen zonnig en snikheet. We gooien dan ook snel los, hijsen het grootzeil tegen een noordwestenwind in en vervolgen de weg terug door de kreek.

Helaas snel al geen wind en ook geen snelheid. Dan maar kalmpjes op de motor. Hebben we ook de tijd om even naar de natuur om ons heen te kijken. We zien een vogel. Is dat nu een zilverreiger of toch iets anders.

Als we bijna weer op de Pennyhole Bay zijn zien we dat de scheepswrakken die daar liggen als een soort kustbescherming bij hoogwater haast onderwater liggen. Een stok op de boten moet passerende schepen waarschuwen dat er iets onder water ligt.

Op het laatste rak naar de (roodwitte) veilig vaarwaterton steekt de wind uit het zuidoosten op. Dat geeft verfrissing en gelijk kunnen we ook zeilen. Na de ton kunnen we wat oploeven. We gaan daarna snel overstag om ongeveer de goede richting uit te gaan en te kijken of we rond het uitstekende puntje van de Naze kunnen komen.

Dat blijken we niet te halen. We moeten een stukje kruisen om de landong te omzeilen. We wisten dat we stroom tegen hadden – en als je moet kruisen werkt dat een beetje extra tegen. Pas na vier slagen kunnen we om de landtong en de pier van Walton on the Naze heen.

Hebben we wel goed de kans om de Naze Tower eens vanuit zee te bekijken. Goed te zien dat de kust hier veel te verduren heeft van de zee. De stichting die de toren onderhoud verwacht dat als er niks gebeurt de toren over 10 a 15 jaar in zee verdwijnt. Zij pleitten voor zeewering!

We varen lekker langs de kust en nu we de uitstekende landpunten hebben gehad kunnen we ook iets ruimer aan de wind varen. Dat is goed voor de snelheid die inmiddels ruim 5 knopen over de grond is (met stroom tegen!). De wind trekt (tegen de verwachting in overigens) nog eens even lekker aan. De zeewind is fris. En nadat Ellen in een hemdje en korte broek deze zeiltocht is begonnen zit ze nu heel anders gekleed een Sudoku op te lossen.

De wind is al weer afgenomen als de noordkardinaal ‘Knoll’ in zicht komt. Hier begint de aanloop van de Colne (en Blackwater) rivier. Langzaam zetten we koers naar het Noorden. Met de wind in de rug gaan we nog maar 2 knopen. Maar we krijgen nu eindelijk een beetje stroom mee. Dat moet ook want bij laagwater komen we Brightlingsea niet in.

Als we bij de afslag van de kreek Brightlingsea zijn staat er inmiddels water genoeg. We kunnen dus doorvaren. Bij Brightlingsea liggen er pontons voor het havenstadje. Daar kun je als gast aanleggen. Overdag gaan er dan pontjes naar de wal. En uiteraard mag je ook je eigen bijbootje gebruiken.

Inmiddels 8 uur en de havenmeester antwoordt niet meer. We leggen maar aan de eerste steiger aan. Achter een motorboot waarvan de schipper even helpt een lijn over een kikker te leggen. Nauwelijks liggen de trossen vast of als extra belevenis komen ‘vliegtuigjes’ overvliegen. Nou ja, paragliders: vliegtuigjes inde vorm van een geavanceerde parachute of vlieger waarbij de piloot ook nog een grote ventilator bij zich heeft. Kleurrijk (maar niet geluidsarm)!

Hier in de westzijde van de tijdszone gaat de zon om 21:15uur onder. Niet gek dus dat we eten bij zonsondergang.

En als het toetje op is kan er nog een mooie foto worden gemaakt.