Nijlpaarden in de IJssel? We liggen in Schokkerhaven en dat betekent dat Schokland niet ver hier hier vandaan is. Dit voormalige eiland hebben we nog nooit eerder bezocht. Het is een zonnige dag dus drinken we na ontbijt en douche nog koffie in de kuip met daarbij Oranjekoek uit Friesland.

En dan gaan we op weg.

De route loopt eerst een stuk langs het Ketelmeer en omkijkend zien we onze haven mooi liggen.

Dan steken we het land in en zien we Schokland mooi liggen. De rechte polderlijnen worden onderbroken door kromme lijnen en hoogteverschillen van het voormalige eiland. Ook hier is in de 2e wereldoorlog een bommenwerper neergekomen.

We lopen verder en komen aan op het zuidpuntje van het eiland waar de resten te zien zijn van een middeleeuwse kerk. Deze kerk werd afgebroken aan het begin van de 19e eeuw omdat hij niet meer gebruikt werd. Wel bleef het een begraafplaats.

We lopen verder naar het oude terpje Middelbuurt waar nog een kerkje staat en het Museum Schokland.

Na totaal een uur wandelen komen we daar aan en gaan meteen het museum in. Daar leren we over de geschiedenis van Schokland van oertijd tot nu. Het is Nederlands eerste UNESCO Wereld erfgoed. Het is een boeiende geschiedenis.

Het is hier altijd grensgebied geweest, tussen water en land, maar ook in de IJstijd was hier de grens waar het ijs ophield. Door de gletsjers zijn hier veel stenen uit allerlei delen van Scandinavië gevonden. Na de ijstijd is het hier juist subtropisch warm geworden en daardoor ontstond er een weelderige begroeiing. De IJssel en de Vecht stroomden hier al en er leeftijd, jawel, nijlpaarden in de rivieren. Dat is dan 110.000 jaar geleden. Wel bizar eigenlijk dat we die beesten dus nijlpaarden zijn gaan noemen omdat, toen het schrift ontstond, ze blijkbaar in de Nijl werden gesignaleerd. En dat was heel veel later! Een nieuwe ijstijd bracht mammoeten en holenberen, de subtropische dieren verdwenen hier juist.

Nog iets opmerkelijks: Schokland is niet altijd een eiland geweest, eerst zat het vast aan het vaste land, stijging van de waterspiegel zorgde ervoor dat het losgeslagen werd van het vasteland en een eiland werd. Het bestaan hier was altijd moeizaam, ze hadden vaak natte voeten en het eiland werd steeds kleiner. In de 19e eeuw was de armoede er zo groot en het gevaar van overstroming ook dat in 1859 besloten werd het eiland te ontruimen. Wel bleef er aan de oostkant een vluchthaven voor boten die bescherming boot tegen noordwester stormen.

Later werd de omgeving ingepolderd en zo werd Schokland weer onderdeel van het bewoonde land. Er is heel veel meer te vertellen over dit gebied, maar raad je aan hier ook eens naartoe te gaan. Er zijn heel veel archeologische opgravingen gedaan vanaf de laatste ijstijd tot in de 19e eeuw. Het kerkje, dat in 1825 werd gebouwd is dus betrekkelijk jong.

Bij het museum is ook een restaurant waar we heen gaan voor onze wat late lunch. En daarna lopen we via de andere kant van het eiland weer terug naar de boot. We hebben dan nog niet eens het noordelijke deel van het eiland gezien. Voldaan duiden we weer onze boot in voor opnieuw zuurkool die nog lekkerder smaakt dan gisteren, want opgebakken!