Na een dag zeilen weer een dag rust. We vragen ons af waar onze energie van weleer is gebleven. De ‘rustdag’ werd dan een fiets of wandeldag. Nu gedragen we ons als echte senioren. Maar we kunnen echt van zo’n dagje genieten. We voelen ons vrij om gewoon te zien waar we zin in hebben.

Na het ontbijt gaan we om de beurt uitgebreid douchen. Ze hebben hier namelijk de beste douches van alle Nederlandse havens. De straal en de temperatuur is te stellen!

Aan het eind van de ochtend lopen we maar eens naar de haven van Oudeschild en het dorp zelf. We lunchen op een terras in de zon en uit de koude wind.

Daarna gaan we naar het museum Kaap Skil. We zijn er ooit op Lukas zijn 5e verjaardag geweest in 2001 waar de oma’s en opa ook bij waren. Toen nog meer een veredeld juttersmuseum. Nu is het een heel professioneel museum. We wilden erheen omdat we in april op tv de docuserie: ‘De jurk en het scheepswrak’ hadden gezien. Het is het waanzinnige verhaal van Texelse amateurduikers die op een nog nog niet eerder gevonden scheepswrak (Het palmhouwrak) stuiten met zeer waardevolle spullen waaronder een 400 jaar oude zijden jurk die heel goed bewaard is gebleven. Ze gingen echter als jutters om met de vondsten. Ze bewaarden de schatten thuis, spoten de jurk met een tuinslang schoon. Een andere jurk stopten ze in de wasmachine. Wanneer professionele archeologen er lucht van krijgen worden het twee werelden tegenover elkaar. Uiteindelijk redt de museumdirecteur van Kaap Skil de situatie. Zij zorgt dat de vondsten op Texel in haar museum worden tentoongesteld. Ga de serie terugkijken op NPO plus als je het nog niet gezien hebt! En daarna wil je ook naar Texel voor het museum.

Bij het museum krijgen we te horen dat we de jurk wel mogen fotograferen maar niet met flits. Tja, eerst er met de tuinslang overheen en dan nu zo voorzichtig? Eerst komen we in een panoramazaal over de Reede van Texel. Een overzicht van het dorp Oudeschild met daarvoor de schepen die op de Reede aangemeerd zijn. Op de achtergrond bewegende beelden van schepen die komen en gaan. Heel erg mooi gedaan. Je krijgt een beetje een indruk hoe dat moet zijn geweest.

Daarna komen we op de afdeling met de voorwerpen van het Palmhoutwrak. Door het hele verhaal van de vondst spreekt het allemaal erg tot de verbeelding. Er moet ook nog veel onderzocht worden, bv van wie de voorwerpen ooit geweest zijn. Maar de zijden jurk is werkelijk het topstuk! Onbegrijpelijk dat deze na 400 jaar in het zoute water te hebben gelegen er zo uit ziet. Ach ja, dan maakt die tuinslang ook niet zoveel meer uit.

We lopen nog even het openluchtmuseum deel in. Maar vinden het daarna wel genoeg. Een volgende keer lopen we nog wel eens dit museum in. Makkelijk met onze museumkaart.

Schuin tegenover het museum is een watersportwinkel. Daar vindt Joost eindelijk een goede vervanging van zijn oude geliefde petje. We kopen er ook nog zeekaarten van de Noordzee en wat nieuwe lijnen voor twee fenders. De verkoper heeft praatjes voor tien en hoopt ons nog meer aan te kunnen smeren. Verder vertelt hij dat hij op zijn boot geen AIS heeft. Zonder kan je namelijk ongezien verboden gebieden invaren bv de windmolenparken. Het is me wel een soort die Texelaren. Vrijbuiters die het niet zo nauw nemen met wet en regelgeving.

Ik ga vast terug naar de boot terwijl Joost boodschappen doet. We maken plannen voor de komende dagen. We wilden eigenlijk morgen al vanuit hier naar IJmuiden varen. Maar morgen staat er toch nog wel een forse wind kracht 4-5. Op zaterdag zou deze 3 zijn. De windrichting is goed, uit het oosten tot noordoosten. We kiezen voor de zaterdag, want we willen aan de veilige kant zitten. We maken rekensommen over hoe laat we hier dan moeten vertrekken. Ook maken we veiligheidsbanden vast aan beide kanten over het dek. Hier kunnen we ons aan vastklikken als we op zee iets op het dek moeten doen. Alles voor de veiligheid!

Joost kookt een maaltijd en later zit hij zowaar een boek te lezen met als titel: Het tij tegen. Dit gaat niet over de zeilsport maar over de democratie.

Vannacht trok de wind fors aan. We dachten in de Noorderhaven goed beschut te liggen maar we gingen best nog wel heen en weer. Vanwege de harde wind zouden we vandaag in Harlingen blijven. Uiteindelijk viel de wind overdag wel mee, maar we vonden het wel prima een dag hier te blijven. Harlingen blijft een leuke stad en in de Noorderhaven voelen we ons thuis.

Toen ik terugkwam van de douche zag ik aan onze steiger ‘Zoef’ de boot van ons lijfblad Zeilen liggen. Op de steiger bleek dat ze een bootmansstoeltje nodig hadden om iets in de mast te repareren. Daar kon ik ze aan helpen. Ondertussen hoorde ik dat deze redacteuren bezig waren met een reportage. Ze zouden naar Vlieland gaan en vandaar in een keer buitenom naar Delfzijl. We zullen het artikel over een paar maanden vast lezen. Toen we later nog een foto van hun boot wilden maken bleken ze al weer ‘Zoef’ vertrokken.

Wij gingen koffie met oranje koek nuttigen in Hotel restaurant Zeezicht met uitzicht op de Oude Buitenhaven. Joost ging daarna naar AH om onze voorraden bij te vullen. Terug op de boot lees ik mijn boek uit. Joost maakt vaarplannen voor de komende dagen. Morgen naar Texel. Maar zouden we vandaar ook over zee naar IJmuiden kunnen varen? Dat hangt vooral van de wind af. We gaan het zien.

Parallel aan de Noorderhaven ligt de enige winkelstraat van Harlingen. We hebben verschillende wensen van heel diverse aard, waarvoor we toch in deze ene straat terecht kunnen. Ik wil een sweater kopen, dat is even zoeken, want ik vind veel niet leuk, ook degene niet die Joost wel leuk vind. En dan vindt hij opeens een Gaastra jas fors afgeprijsd en precies passend bij zijn Gaastra trui.

Uiteindelijk slaag ik toch ook. Het is behoorlijke koud, een groot verschil met gisteren. We zijn steeds blij als we weer een winkel in kunnen. De boekhandel is een volgende warme stop. Heerlijk daar rondneuzen. Wat worden er toch veel boeken geschreven, denk ik dan. Wie schrijft blijft, maar een boek is vaak maar een zeer korte tijd een hit. Ik koop het vandaag verschenen Alkibiades van Ilja Leonard Pfeiffer. Hij hoopt wel een grote roman geschreven te hebben die wat langer meegaat. De krant beloofde 1000 pagina’s. Ik weet niet of de journalist al een exemplaar in mocht zien. Het zijn namelijk slechts 772 pagina’s. De laatste 171 zijn vermeldingen van bronnen en namenlijsten enz. Zou hij dat allemaal echt gelezen hebben? Zijn vorige boek Grand Hotel Europa las goed, dus ik ben benieuwd of ik ook hier doorheen ga komen. Joost kocht ook een dik boek en een dunne. Mochten we ergens vastlopen dan vermaken we ons wel.

Bij de Blokker kopen we nog wat handige dingen voor op de boot zoals opscheplepels en een ‘bootföhn’. Voor mijn haar wel te verstaan. Maar fijn om dat soort dingen niet steeds te hoeven inpakken. We kunnen wel zeggen dat we de Harlingse middenstand goed hebben bedeeld.

We hoeven maar 1 straatje door om met al onze spullen weer op onze boot te komen en van het bunkeren uit te rusten. We hebben voor de avond in een luxe restaurant gereserveerd genaamd:’t Havenmantsje. Ook weer met uitzicht op de Oude Buitenhaven. We nemen er een 6 gangen verrassingsmenu. Sommige gerechten zijn plaatjes! Het is heerlijk, maar ook best veel. Over bunkeren gesproken!

Als we eenmaal buiten staan zien we op het restaurant een gedicht geprojecteerd.

Ik geloof niet dat de dichter van de zee houdt. Of begrijp ik hem verkeerd?

Eenmaal op de boot kunnen we geen pap meer zeggen. In stilte schrijf ik nog dit blog.

De wekker gezet omdat we half 10 willen vertrekken om om 11 uur bij hoog water over het wantij te gaan op weg naar Terschelling. Noordoosten wind voorspelt, fors kracht 5 max 6. (We denken dat we via de route door het Inschot grote delen kunnen zeilen.) We worden echter opgehouden door een praatgrage buurvrouw. Ze is de schoonmoeder van Laura Dekker, de jongste solozeilster die de wereld rond zeilde. Ze heeft dus heel wat te vertellen. Als we willen vertrekken vertelt ze mij dat ik vast een bepaalde lijn los mag maken. Daarop zeg ik dat ik altijd wacht op instructies van de schipper anders krijg ik ruzie.

We vertrekken om 10 uur en zijn rond 11 uur bij Kornwerderzand door de sluis. De meeste boten gaan rechtsaf richting Harlingen, een enkele richting Texel en wij als enige richting het wantij en het Inschot. De wind blijkt echter veel noordelijker dan verwacht. We moeten nogal vaak de motor bijzetten om tegen de wind in te varen met de zeilen op. We zijn ook wat laat bij het wantij (ondiepste deel). Maar het zou nog goed moeten kunnen. Toch voelen we een paar keer de bodem. Maar dat komt ook door de forse golven die er staan. Hierna kunnen we toch een eindje zeilen en bereiken met een toch wat overtuigd schip ons record van 9.5 knoop snelheid.

Dat halen we natuurlijk alleen met stroom mee. Het is daarmee een best heftig tochtje. Het zout vliegt ons om de oren en Joost zijn maag moet na de koffie over de reling geleegd worden. Heb ik nog zoveel moeite gedaan om koffie te zetten!

Wanneer we weer een stuk niet kunnen zeilen halen we de genua in en laten het grootzeil staan voor wat stabiliteit. We zijn nu bang voor de oversteek van het zeegat met Noordenwind. Maar daar is het water opeens veel vlakker. En op het Schuitengat vlak voor Terschelling krijgen we stroom en wind tegen, dat levert nog vlakker water op. We zijn echt de enige boot die naar Terschelling vaart naast Doeksen. Was het zo’n slecht idee? Nee, want als je dan Terschelling in zicht krijgt weet je weer waar je het voor gedaan hebt. Geen eiland wacht je zo verwachtingsvol op! (Op de foto komt het nooit zo goed over)

In de haven kunnen we langszij van een andere boot. De eigenaren daarvan vertellen dat het gisteren heel druk in de haven was en nu al een stuk rustiger. De oorzaak bleek de Harlingen-Terschelling sloepenrace te zijn die gisteren en eergisteren werd gevaren. Vandaag is de afterparty en de prijsuitreiking. Wij hoeven ons niet in het feestgedruis te mengen. We zijn best moe na deze tocht. Maar we hebben nog nooit zo snel naar Terschelling gevaren: in ruim 5 uur. Joost is gewoon nog zeeziek en hij gaat z’n bed in. De resten van de zoute tocht kleven nog aan onze boot.

Ik ga lekker in het zonnetje zitten lezen.

Aan deze kant van de haven is het heerlijk rustig. Als ik opkijk uit mijn boek zie ik zowaar de Zeehaen tegenover ons aanleggen.

De platbodem waarmee we voor het eerst over het IJselmeer voeren in 2006 . Tja, stalen boten, die gaan ook lang mee. Ook Ruud en Christa voeren 2 dagen mee. Hier in de haven van Volendam.

We koken vaak voor 2 dagen, dus hebben we nu heel gemakkelijke een heerlijke nasimaal van gisteren. Joost die eerst denkt nog geen eten aan te kunnen krijgt door de heerlijke lucht toch trek. Daarna gaat hij zich steeds beter voelen.

Het is behoorlijk koud als we voor de laatste keer naar het toiletgebouw lopen, best een aardige tippel. Daarna is de boot heerlijk warm. Wat fijn dat we niet hoeven te kamperen. Morgen blijven we hier. We zijn wel aan een dag rust toe. Jammer alleen dat onze buren om 8 uur willen vertrekken. Moeten we er toch vroeg uit.

Weet jij nog wat je deed op Hemelvaartsdag 1983? Wij niet. Wij kenden elkaar nog niet eens. Joost moest nog verhuizen naar Eindhoven. Ik weet niet of ik nog op Uilenstede woonde of al op de Bonairestraat. Ik was nog geen zeiler.

Ik kom erop omdat ik gisteren de site van de KNRM bezocht. Daar las ik dat 40 jaar geleden op Hemelvaartsdag een storm over Nederland trok. Op zich niet iets vreemds, maar wel dat deze ook voor het KNMI opeens ontstond. Ik had gisteren als veiligheidsmaatregel kunnen noemen: het weerbericht in de gaten houden. Maar deze storm was dus niet verwacht. Met een matige zuidenwind was er geen reden het water niet op te gaan. Deze storm heeft aan 10 watersporters het leven gekost, het meest op het IJsselmeer. Het was daarmee de dodelijkste watersportdag ooit. Maar wij hebben er (echt) geen actieve herinnering aan.

Jullie zullen wel denken, lekker bezig die Ellen. Gaat ze zo door?

Nee, hoor. Ik ga verder met vandaag. (Overigens de eerste dag van onze vakantie tot en met Pinksteren.) Deze dag is zonder storm of rampen verlopen. Er was meer wind dan verwacht, helaas nogal vlagerig uit noord tot oost. En behoorlijk koud. Kan daar nu eens een eind aan komen? Het was wel droog en langzamerhand verscheen de zon steeds meer. We vertrokken om een uurtje of elf na de buren van de Fearless Friends gesproken te hebben. Aardige man met zijn twee zonen (nemen wij aan) die gelijk met ons de boot kocht, maar nog niet naar de Wadden durven. Ze zijn dus wat angstiger dan de naam van hun boot doet vermoeden. Maar liever voorzichtige mensen dan te overmoedig. Nu hebben zij een kieljacht en de oplettende lezers begrijpen na het verslag van gisteren waarom de Wadden voor hen iets lastiger is.

Op het kaartje is te zien dat we een zwabberkoers gevaren hebben. Dit ligt niet aan de schipper (moest ik van hem vermelden) maar aan de veranderlijke en variabele wind.

We hebben er dan ook wat langer over gedaan dan over het algemeen richting Enkhuizen. De sluis konden we zo invaren. Blijkt er eigenlijk geen plek meer voor ons te zijn. Dan maar langszij een andere boot. Dat gaat ook weer zonder problemen. Het wordt wat saai. Vandaar dat je over andermans rampen gaat schrijven.

De buitenhaven van Enkhuizen ligt al aardig vol. Fijn dat de havenmeester je een plekje wijst. We komen als 3e boot langszij een grote Noordkaper. Maar daarna komen er nog 2 naast ons zodat we met een stapelrij van wel 5 boten liggen. Gelukkig is er geen storm voorspeld en liggen we aan de hoge kant met beschutting van de Dromedaris. Hoewel, geen storm voorspeld? Ik weet nu dat je daar je hand niet voor in het vuur kan steken.

Naast koken en uitrusten doen we vanwege de kou maar een heel klein ommetje. Hoe koud? Zo koud.