Een ding stond vast. Joost moest voor 8 uur de auto terugbrengen naar de verhuur. We zouden dan opnieuw naar het weerbericht kijken. Alleen bij een verandering leek Terschelling nog mogelijk. Maar nee, geen verandering en dus niet verstandig naar Terschelling te gaan. Heen, maar ook terug zouden we veel moeten motoren en daarvoor hebben we niet een zeilboot gekocht. Ons motto blijft toch echt: gaan waar de wind ons brengt. Maar eerst kon ik me nog een keer omdraaien en kwam Joost er ook nog even bij nadat hij de auto weggebracht had. De wind blies overigens nog stevig uit het zuiden en bracht geluiden voort waarbij je niet dacht: ik sta eens lekker op. Toen er eenmaal zonlicht door het bovenluik kwam waren we wel in de stemming.

Heerlijk weer varen. De wind zou eerst nog even uit het zuiden blazen, maar via west naar het noorden draaien. Daarmee dachten we Urk te kunnen gaan halen. Eerst was de wind toch nog wel zuidelijk en moesten we kruisen, wind uit west hebben we niet gehad. Wel een windstilte waarbij we na een half uur dobberen toch maar besloten de motor bij te zetten.

Na drie kwartier zagen we het eerst aan de windmolens dat er weer een wind opstak. En deze was inderdaad uit het noorden. Met een aangename ruime koers richting het zuiden en het zonnetje in ons gezicht wat dit een onverwacht genoegen. Logisch dat sommige mensen hun boot zo noemen.

Ondertussen was de middag toch al gevorderd en zagen we dat de koers verleggen naar Urk te veel een gijp koers was en dat we dan tegen of in het donker aan zouden komen. Onze aangename koers voorzetten zou ons in Enkhuizen brengen zo rond 18 uur. Het voelt een beetje gek deze vakantie van Enkhuizen naar Makkum gegaan te zijn en dan weer terug. Maar er is helemaal niets mis met Enkhuizen, we komen er graag. En de vorige keer dat we er waren was het herfst en nu opeens een mooie nazomerdag. Overigens begreep ik van Astrid dat er in Rotterdam de hele dag storm en regen was.

Het was lekker rustig in Enkhuizen, alle ruimte om aan te leggen. Vlak achter ons kwam een zeilboot van de zeezeilers.nl uit Harlingen aanleggen. Duidelijk een instruktie boot met wel 6 mannen aan boord. Op een bankje nog net in het zonnetje drinken we een biertje met uitzicht op onze boot en de haven.

We slaan de mannen zo gade. Iedereen moet even naar huis bellen lijkt het wel. Zouden ze zeilminnende partners hebben of niet? De (vermeende) schipper komt ons een retorische vraag stellen: een Koopmans zeker? En “zucht, zucht, onmiskenbaar”. Even later gaat hij haar met een scheepsmaat nog van dichtbij bewonderen. En ik meen te zien dat ze jaloers naar Joost kijken. Hij heeft én een mooie boot én een mmm.. uh zeilminnende vrouw.

Ondertussen is ons een boot aan de andere kant van de haven opgevallen: de Nynke, een Bavaria 36. Deze boot hadden we vorig jaar voor een week gehuurd waarbij de kinderen weer eens mee gingen. We hadden schade veroorzaakt bij harde wind en omdat je weer vaart met een onbekende boot. Dat is altijd heel vervelend en toen dachten we voor het eerst: wat zou een eigen boot toch fijn zijn. We hebben de Nynke nog even van dichtbij geïnspecteerd. De schade was hersteld, maar wat een lelijke boot eigenlijk. Zie op de foto de Nynke op de voorgrond en aan de overkant de Aquamarijn.

Na deze heerlijke dag hadden we geen zin in koken. Na enige moeite vonden we een open restaurant, waar iedereen dus zat en het erg gezellig was. Het eten liet ons smaken. Het kunstwerk aan de muur van een koe vonden we erg mooi en deed ons meteen aan Aad denken. Vandaar dat we er een foto van maakten.

Op ons blog van gisteren reageerde Christa met dat we toch kanjers zijn omdat we door weer en wind varen. Vandaag geen kanjers. We hadden nog wel het plan opgevat om vandaag naar Terschelling te zeilen. Het wad op en naar een waddeneiland doen we toch het liefst. Maar de windvoorspelling was best fors, maar nog net te doen. Met een zuiden wind en windkracht 5 tot 6 zouden we op ons fokje kunnen gaan voor de wind en stroom mee. Moet lukken. We moesten dan wel weer op tijd weg om rond hoog water bij Kornwerderzand te zijn. Deze nacht waaide het weer fors. Niet alleen buiten spookte het maar binnen was Joost ook aan het spoken. Hij was al een hele tijd wakker toen hij om zes uur zich aankleedde om naar buiten te gaan voor de wc. En daar bleef het niet bij. Meerdere keren ging hij naar buiten om over de zee-railing te hangen. Zeeziek zijn terwijl je aan de wal ligt, kan dat ook? Maar gezien de bijkomende forse hoofdpijn was de diagnose natuurlijk weer ‘vakantie-migraine’.

Zo voeren we om 8 uur niet uit, maar ging Joost z’n kooi weer in en was ik klaarwakker. Dat ik toen opeens alle tijd had om de krant te lezen en een boek is natuurlijk niet heel erg. Maar niet naar Terschelling gaan terwijl de twee dagen daarna echt te harde wind wordt voorspeld is wel zuur. Het was ook nog eens zonnig met een stralend blauwe hemel.

Ik vermaakte me deze dag met boodschappen doen, in de kuip in het zonnetje lezen en later toen het te koud werd weer in de kajuit. Er kwam weer een klipper met jongelui aanleggen. Die hadden het even zwaar met het oprollen van het zeil onder deze wind.

Rond een uur of vier kwam Joost z’n kooi uit, niet meer misselijk, dus werd eerst een kopje thee geprobeerd wat erin bleef. Om vijf uur zijn we maar eens aan de wandel gegaan. Dit keer het hele vakantie eiland voor Makkum verkent. Het staat er vol met vakantiewoningen, stacaravans en een paar grote jachthavens. Allemaal vanwege dat ene Makkumerstrand. Vooral voor surfers een waar genoegen bleek. Verder was alles zo georganiseerd dat het wel een Duits strand leek met (wat natuurlijk wel fijn is) een toiletgebouw. Ik wordt nooit zo vrolijk van het massatoerisme. Zeker niet in dit jaargetij waarbij het ook nog erg verlaten is. En ik moet natuurlijk niet neerkijken op massatoerisme, ook wij zijn toeristen. Mocht je het nog niet gelezen hebben Ilja Leonard Pfeiffer schrijft erover in Grand Hotel Europe en confronteert je ermee. Op de terugweg kwamen we langs een uitkijktoren, dat heb je in zo’n toeristisch gebied. Die moest natuurlijk beklommen en van daaruit hadden we een mooi uitzicht op onze haven voor het dorp Makkum. Een volledige regenboog omgeeft het pittoreske plaatje. Ingezoomt kan je onze boot zien liggen tussen de grote Klippers.

Terug op de boot zal ik later gaan koken en smaakt het Joost gelukkig weer. We maken plannen voor morgen voor als het weer te hard waait.

We begonnen onze vakantie met weer een restaurant in Monnickendam te testen. Dit keer ‘de Ouwe Blauwe’, vlak bij het karakteristieke ophaalbruggetje bij de Gemeente haven. We hadden gereserveerd en dat bleek ook echt nodig, om 19 uur zat het al bomvol en het was er ook gezellig. We werden verrast door de soorten bier. Joost smaakte een Hop 24 heel goed en ik laafde mij aan een Woeste golf. Die laatste zou smaken als een Skuumkoppe werd mij vertelt en dat klopte ook. Na wat speurwerk op internet bleek het bier gebrouwen in Utrecht. Zouden ze het recept op Texel gestolen hebben? Het eten was uitstekend, zodanig dat Joost ook zin in appeltaart kreeg met ijs. Het was een toetje voor wel 2 personen. Jammer voor hem dat ik juist nu geen trek in een toetje heb. De volgende ochtend zat hij er nog vol van.

Maar hij sliep nog toen toen ik in de mist naar de markt liep voor brood en fruit. Groot was dan toch mijn verbazing, toen ik weer op de steiger liep, Joost op het dek bezig te zien met de zeilen uitpakken. Kon ik mooi het ontbijt klaarmaken. En na het ontbijt brak de zon opeens door en trok de mist op.

Om 10 uur voeren we weg met een heerlijk zonnetje. Plan was naar Enkhuizen te zeilen en daar voor de buien en de storm in de middag aan te komen, er stond een zuiden wind die toe zou nemen. Daarom hesen we alleen de fok en gingen daarmee zo’n 4.5 knoop. We voeren zo’n 2 uur in het zonnetje waar we van genoten.

Daarna trok het steeds meer dicht. Voor de wind gaan is bij warm weer een warme koers. Maar met deze koude wind een koude. Je kan je niet tegen de wind beschermen. Zodoende trokken we meer kleding aan waaronder ons zeilpak. Verder wel relaxt zeilen zo op het fokje, dus koffie en later de lunch konden makkelijk gemaakt worden. Rond half 2 bereikten we het naviduct bij Enkhuizen. We hadden geluk en konden zo de sluis invaren en om half drie lagen we langszij in de buiten haven van Enkhuizen.

En dan is het fijn om in de benen te gaan. Vanwege de verwachtte regen trekken we onze wandelschoenen aan. Eerst gaan we op weg naar de watersportwinkel Joosten. Voor we daar zijn zien we een zeilboot met een leeuw op z’n zeil. Laat ik nu zelf ook een leeuw zijn.

In de watersportwinkel kopen we van alles.

Oa voor mij warme sokken voor in de laarsen en Joost iets warms voor rond zijn nek. Tja, de herfst is echt begonnen!

We lopen de winkelstraat door naar de AH voor een paar boodschappen en reserveren bij de Italiaan aan de haven voor vanavond. Uiteindelijk hebben we zo’n 2 uur rond getippeld. Lekker uitrusten op de boot, Joost door een uiltje te knappen en ik met een boek op de bank.

In de regen lopen we om 19 uur naar de Italiaan. We worden bediend door een charmante dame waarvoor het overduidelijk haar eerste dag is. Later krijgen we de bevestiging in een gesprek dat ze heeft met onze buren. Het is haar eerste dag en ze heeft nog nooit in de horeca gewerkt. In het restaurant hangt een levensles.

We worden, als we het restaurant verlaten, toch nog verrast door de storm en regen. Ja, dit is herfst. We trekken ons terug op ons gezellige bootje en doen de verwarming aan. De regen tikt op het dak en de boot deint flink heen en weer. En onder een relaxt muziekje (Kisses on the bottom, Paul McCartney) schrijf ik dit blog.

Het plan was dat zaterdag Ruud en Christa weer eens een dagje mee zouden zeilen. Na een schitterende nazomerweek was was de voorspelling voor zaterdag niet meer goed. Kouder, te veel wind en regen. Niet de omstandigheden voor een rustige warme tocht. Dus een ander plan gemaakt.

Op vrijdagavond haalden we Ruud en Christa op om in Monnickendam uit eten te gaan op het overdekte terras van De Waegh, hartje Monnickendam. Een mooie nazomeravond met heerlijk eten en goed gezelschap: wat wil je nog meer! Oh ja, dat ze op tijd waarschuwen dat de keuken gaat sluiten om nog een nagerecht te bestellen. Dan maar een Irisch coffee, dat was ook niet verkeerd.

Voordat Joost Ruud en Christa naar huis brengt zet hij mij vast af op de boot met onze spullen. Zo kan ik de boel vast luchten en de spullen uitpakken. Wanneer Joost gearriveerd is moet hij het krantje voor de kerk nog maken. Daarna zijn we wel toe aan onze kooi.

Het is westenwind kracht 3 tot 5 waarmee we nu eindelijk Hoorn wel eens kunnen aandoen. Na er vorig jaar twee dagen verwaaid te hebben gelegen vanwege een zomerstorm zijn we er niet meer geweest. Joost heeft deze dag twee keer een ‘call’ van zijn werk. We willen dan al de Gouwzee af zijn. Dat lukt niet. Precies als we op het punt zijn om te gijpen of een stormrondje te varen begint zijn ‘call’. Ik aan het roer, Joost oortjes in en met gebarentaal kiezen we voor het stormrondje (er lagen te veel boten in de weg) en bedient Joost toch de zeilen. Even een high five toen het gelukt was en hij gaat door met zijn call. Het begin van de tocht is het rustig weer en niet koud. Zo hadden Ruud en Christa best mee kunnen varen zeggen we nog. Maar dan trekt het dicht, trekt de wind flink aan en gaat het regenen. Vlak voor Hoorn is de volgende call en willen we over stag om ruimte en tijd te hebben voor het bellen. Het over stag gaan valt weer niet mee, maar de derde poging lukt en Joost verdwijnt naar binnen. De call is verplaatst naar later op de middag en dus gaan we weer over stag om op Hoorn aan te varen. Het is droog als we Hoorn binnen varen en het zal die middag niet meer regenen. Het is drie uur en tot onze verbazing is het al behoorlijk druk in de binnenhaven. We leggen aan langs een motorjacht.

Van de havenmeester hoort Joost dat het zo druk is vanwege Monumentendag. Op internet kijken we even wat er te doen is. We kunnen de toren van de Grote kerk beklimmen maar daarmee wordt ons niet een groots uitzicht over de haven (en onze boot) en het IJsselmeer beloofd dus gaan we Hoorn maar horizontaal verkennen. We moeten even wennen aan de drukte. Markt en zaterdagmiddag is een combi die veel mensen op de been brengt. Hoewel we hier vorig jaar waren toen ook gewoon de winkels en restaurants open waren is het nu veel drukker. Men durft dus weer en eerlijk gezegd is het daardoor toch ook gezelliger. We ploffen neer op een miniterras voor een kop thee met uitzicht op de snoepkraam. We kunnen weer ouderwets mensen kijken.

Na wat boodschappen gedaan te hebben vinden we het tijd voor een biertje. Hierbij hebben we zicht op een monumentaal pandje. Deze sluit net z’n deuren voor monumentendag en we zien hoe de kist met verkleed kleren, waarin net nog een man gasten ontving, in een auto gepakt wordt.

De door mij gemaakte stamppot kunnen we nog buiten nuttigen. Achter ons hebben ze pizza’s besteld. De koerier had toch moeite de goede boot te vinden.

Bij een mooie avond hoort een avondwandeling. Vanaf de haven is naar het oosten een mooi groen natuurgebied waar we langs het water kunnen lopen, terug komen we langs de brandweerkazerne waar een feestje aan de gang is. Brandweerauto’s eruit en alle mensen erin. Gezien het weer had het best andersom gekund. We lopen verder terug eerst door de nieuwbouwwijk met mooie nieuwbouwflats (echt heel mooi) met haventje erbij en daarna langs onze kade nog door naar de Hoofdtoren en de kade met alle charterboten.

Het is op de bootjes een drukte van belang. Ook zijn er twee lange rondvaartboten aangemeerd die hun passagiers spuwen. Zo ontstaat er in Hoorn nog een echte flaneerboulevard. We strijken op het terras aan onze kade neer voor koffie en genieten van de uitgelaten vakantiesfeer die er heerst. Gelukkig ligt onze boot iets verderop, want om dat nu de hele avond voor je kajuitdeur te hebben is net even iets te gezellig.

We slapen lekker uit en komen pas rond 10 uur uit onze kooi. Dat lukt ons haast nooit. Het is prima weer om buiten te ontbijten en lekker te kijken naar alle vertrekkende bootjes. Achter ons wil de binnenste boot van 3 vertrekken. Er wordt druk met elkaar overlegd in het Engels want op de middelste boot zitten Zweedse mensen. De tweede boot wordt losgemaakt waar de derde boot nog aan vast zit en gaat met hulp van z’n boegschroef iets opzij. De motorboot die weg moet is niet heel handig bezig maar vaart er dan uiteindelijk met hulp van z’n boegschroef tussenuit. De andere twee boten proberen met behulp van de boegschroef en mensen aan de kant die aan de lijnen trekken weer aan de kant te komen. Dat lukt prima zonder enige stress. Maar er staat dan ook nauwelijks wind in deze beschutte haven. Dit soort manoeuvres gaat ons niet lukken zonder boegschroef. Maar dat hoeft ook niet. We hebben niemand naast ons gekregen en onze buren wilden niet eerder weg. We hoeven alleen los te maken en de boot af te duwen en we gaan. We varen door de smalle ingang van de binnenhaven naar buiten langs de Hoofdtoren en verder naar buiten. Hoorn, wat ben je toch mooi!!

We kunnen in één lange slag met halve wind naar huis varen. Er zijn veel zeilboten op het water. De lucht trekt steeds meer open.

Om 3 uur leggen we weer aan in Monnickendam. In het zonnetje gaan we rustig lunchen. We nemen de tijde om de boot op te ruimen. Joost gaat het dek een sopje geven terwijl ik in het zonnetje dit blog afschrijf.

Weer een heel weekend om te zeilen. Nadat ik Joost eindelijk van zijn werk heb kunnen rukken rijden we om half zeven met een volle boodschappentas naar Monnickendam. Toen we daar eenmaal aankwamen was het 19 uur en hadden we geen zin om nog te gaan koken. Auto geparkeerd en meteen Monnickendam ingelopen. Deze keer maar eens de pizzeria uitgeprobeerd. Het voelde alsof we in geen eeuwen in een pizzeria hadden gegeten en zeker niet zo een met een echt ouderwetse pizzeria interieur. Het eten was zoals je van een pizzeria kan verwachten. Op de boot hebben we een heerlijk rustig avondje en vermaken we ons met het bijlezen van de laatste Zeilen nummers.

Het is echt al een stuk rustiger in de haven als ik ’s ochtends naar het douche gebouw loop voor een douche. Op onze steiger is er maar een andere boot waar leven te zien is.

Het is noorden wind 4 max 6 eerst en al gauw max 5. Ons plan was om weer eens naar Hoorn te gaan. Dit jaar zijn we daar nog niet geweest. Ligt pal Noord. Was natuurlijk niet zo’n goed idee. Maar we dachten het met 2 lange kruisende slagen te halen. Op de Gouwzee valt de wind ons erg tegen en wat eengolfslag. Maar goed dat we geen gasten hebben. Die zouden dan al groen en geel over de railing hangen. We moeten de hele Gouwzee opkruisen. Door de golfslag kunnen we niet erg scherp varen en bij over stag gaan hebben we vaak de hulp van de motor nodig om door de wind te komen. Als je denkt dat zeilen geen sport is, nou vandaag zeker wel. En een wc bezoek is helemaal een topprestatie! Met deze wind heb je ook geen mogelijkheid om even koffie te zetten. Als we eenmaal de Gouwzee af zijn en langer een koers houden pakken we voor onze caffeine behoefte een cola’tje uit de koelkast.

Na een hele tijd zeilen komen we tot de conclusie dat het nog heel lang gaat duren zo om Hoorn te bereiken. Wel bizar, want Hoorn is helemaal niet ver.

We zijn nog maar net Edam gepasseerd. Laten we daar nog nooit zeilend geweest zijn. 1 en 1 is 2. We keren en varen even later de smalle haveningang in. Op de noordkop van de haveningang zit voor een camping een snackbar waar mensen het kijken van bootjes combineren met vettigheden. In de haven wordt ons een mooie plek in een box aangewezen tegen de wind in. Om half vijf liggen we en zijn we behoorlijk moe.

Eerst maar eens een lunch eten waar we eerder niet aan toe kwamen. Ik ga even liggen en Joost pakt het grootzeil netjes in. Onze overbuurvrouw vertelt ons trots dat we fietsen kunnen lenen in deze haven. Ze blijken vaste ligplaatshouders te zijn in deze kleine verenigingshaven. We moeten zeggen dat alles hier zeer in orde is en ze hebben een enorme rij (lijkt het) spiksplinternieuwe fietsen staan. Het centrum van Edam is slechts 2 kilometer ver en wij verkiezen de benenwagen.

En dan zijn we weer op en top toerist in eigen land. Bij de zeesluis staat een monument geschonken door Amsterdam aan Edam ter herinnering aan de samenwerking van beide steden in de scheepsbouw. We kunnen over de sluis en volgen het Oorgat naar de binnenhaven van Edam.

En weer een stadje met veel mooie oude huizen maar ook originele nieuwbouw die prima past binnen het stadsgezicht. We ploffen neer op een leuk terras en drinken er een Gulpens biertje. Met gevoel voor humor noemt de ober het niet echt een lokaal biertje.

Het restaurant houden we voor een andere keer, het ziet er erg gezellig uit, maar wij hebben pas geluncht en moeten ook ons meegebrachte eten gaan koken. Terug op de boot doe ik dat terwijl Joost even een dutje doet. Tijdens het eten moet het licht al aan, maar we eten natuurlijk laat, maar toch, het najaar komt er aan.

De volgende ochtend doen we rustig aan. Het is grijs miezerweer. Het soort weer waarbij geen enkele buitenactiviteit echt leuk is. Na de watertank bijgevuld te hebben en een kop koffie vertrekken we.

De wind staat opeens dwars op de box. Uit de box komen lukt nog wel maar niet om de punt tegen de wind in te krijgen om de haven uit te varen. Het kost een paar pogingen om dat wel voor elkaar te krijgen. Het waait nog niet eens zo hard, dat geeft niet zoveel vertrouwen. Op het Markermeer gekomen worden we natter dan verwacht en trekken we om de beurt toch maar onze zeilkleding aan. We varen met alleen de fok voor de wind naar Monnickendam. Een grijs Volendam trekt aan ons voorbij.

Voor we het weten zijn we weer in de thuishaven. Om dezelfde afstand te overbruggen hebben we gisteren 3 keer zo lang gevaren. Een heel andere tocht dan gisteren. En dat maakt natuurlijk het zeilen ook zo interessant en afwisselend.

Lunchen, spullen opruimen en de boot weer keurig achterlaten. Nog even langs het havenkantoor voor afspraken over de winter als de boot uit het water gaat. Daar moeten we nu al over nadenken. Maar voor het zover is hopen we nog 2 maanden van onze boot te kunnen genieten. Als daar nog wat mooi najaarsweer voor is, zou dat fijn zijn.