Ik werd wakker door gestommel op de boot. Oh ja, Astrid is er. Door het bovenluik zag ik ochtendrood. Het is vreemd dat de zon zo laat opkomt. Astrid had buiten de zonsopkomst gezien. Wij waren er dan toch nog te laat voor. We hebben rustig ontbeten en toen Joost wat orde in de chaos ging scheppen zijn Astrid en ik aan de wandel gegaan. Het was windstil en we voelden de warmte van de zon. Het was lekker rustig buiten, nog geen charterschip had aangelegd. Alleen vaders met jonge kinderen waren aan de wandel, tja die hou je niet zolang binnen op een boot. We zien grappige zeer fijne spinnenwebben met dauw erop.

En vogels in het riet waarvan we ons afvragen of het baardmannetjes zijn. Bij een bord bij de receptie staat genoteerd welke dieren er vandaag al gespot zijn. Daaronder een zeearend. Nou die hebben wij gemist.

Terug op de boot is het tijd voor koffie. Vreemd genoeg trekt het opeens dicht. Een driemaster komt binnen en er vertrekken genoeg boten die het aandurven.

Op een gegeven moment denken we toch te kunnen vertrekken. Echter wanneer we de haven uit varen zien we steeds minder. Er toetert steeds een boot die we helemaal niet zien. Ik zet de radar aan, maar er is te veel ruis dicht bij de haven om iets te zien. Dan doemt een grote tweemaster voor ons op. Die was precies om het hoekje van de haven aan stuurboordzij gaan liggen zodat we hem niet konden zien. Joost steekt gauw schuin over, hij krijgt desondanks een reprimande van de schipper waarom we onze marifoon niet aan hadden. Tja, meestal zetten we die meteen aan, maar nu vergeten. Maar wij vroegen ons al of het goed zeemanschap is om zo uit zicht de haven in te willen varen. Ondertussen zit de schrik er wel in en zien we helemaal niets buiten. De mist is dichter dan twee dagen geleden en we besluiten rechtsomkeert te gaan terug naar de haven. We leggen opnieuw aan.

Het kan nog wel even duren voor deze mist vertrokken is. Ik ga met Astrid eens kijken naar het concert wat in een gebouwtje gegeven zou worden. We hadden nog gevraagd of er kaartjes voor waren, maar dat was niet zo. Eigenlijk was de begintijd van 12 uur te laat, maar nu we weer terug waren wilden we kijken of je het buiten ook kon horen. We konden op het terras in een ligstoel gaan zitten. Was heel relaxt met een waterig zonnetje op ons gezicht. Maar de muziek konden we nauwelijks horen. Rond half twee was de mist opeens verdwenen en gingen we weer op weg. Er leek wat wind te staan, helaas precies uit de richting waar we heen moeten. Dus varen we een eind te veel naar het noorden met max 3 knopen. We zitten wel weer heerlijk in de zon.

Ondertussen moet ik helaas nog een telefoontje voor m’n werk doen. Daarna blijkt de wind helemaal weggevallen en besluiten we te gaan motoren. Helaas nog wel 10 mijl tot de ingang van de Gouwzee. Het is niet anders. We vermaken ons nog met het opeten van weer nieuwe producten uit Astrid haar bakkerspakket.

Het wordt hierdoor wel wat laat en ondertussen ga ik maar vast wat inpakken en de meeste zand verwijderen uit de boot. En Joost gooit vast wat emmers water over het dek waar ook veel zand lag. De keren hiervoor dat we op de Marker Wadden waren hadden we er geen last van want het was toen heel droog weer. Nu was het vochtig en vochtig zand plakt overal aan. Hebben ze veel moeite gedaan om het zand daar te krijgen, nemen wij het makkelijk mee naar huis!

We zijn nog maar net in de haven als Hendrik Jan er staat om Astrid op te halen. Helaas is het te laat om rustig wat met elkaar te drinken. Lukas en Mirjam bereiden bij ons thuis een maaltijd voor ons. Dat willen we niet missen. Dus even verder opschieten met opruimen. Op de steiger raak ik aan de praat met andere zeilers die wie iedere keer ook op hun boot zien. Ze blijken net als wij dit jaar voor het eerst een boot te hebben en ze zij. En er net zo blij mee als wij. Ervaringen worden even uitgewisseld en dat is erg leuk. Zij vinden het ook geen leuk idee dat het vaarseizoen er bijna opzit.

Thuisgekomen staat Lukas friet te bakken en we kunnen zo aanschuiven. Heerlijk! En gezellig om de kinderen weer te zien.

Toen we naar bed gingen zagen we het al: mist. En vanmorgen bij het opstaan was de mist er nog. Tijd voor Joost om nog wat aan de boot te poetsen.

Rond 10.30 breekt de zon door en is het zicht in de haven goed en vertrekken we. Er lijkt nog weinig wind. Wanneer we goed en wel de haven uit zijn zien we in de verte alweer wat beroepsvaart gaan. Maar het zicht is nog niet erg best en daarom besluiten we ook gewoon aan de veilige kant van de scheepvaartroute Amsterdam Lelystad te blijven.

We hijssen de zeilen, we hebben geen haast. Er staat inmiddels wat wind. Ons doel is Muiden 10 mijl hier vandaan. Die scheepvaartroute naast ons is een mooi moment om eens even met onze radar te oefenen. We zien duidelijk de kustlijn van de Flevopolder aan bakboord en de grote vrachtschepen aan stuurboord. Ik vind dit ook leuk speelgoed.

Maar even later trekt het opens weer helemaal dicht en zien we niets en moeten we de radar voor het echie gebruiken. Een vrachtschip komt wel heel dichtbij, kan niet anders dan dat deze naar de haven moet waar wij vandaan kwamen. Maar goed we zagen hem op de radar en hij ons hoop ik ook. Zo houden we alles nauwlettend in de gaten, Joost buiten en ik binnen. Nu kan je op de radar niet zien wat voor soort boot er langsvaart. Af en toe stap ik naar buiten om te de boot in het echt te zien. En wat zie ik dan opeens uit de mist opdoemen?

Het lijkt de boot van Sinterklaas wel. Hij verdwijnt ook weer en het vreemde met mist is dat deze ook opeens helemaal verdwenen is en je je dan afvraagt of wat je gezien hebt wel echt was. Alsof je ontwaakt uit een droom.

We varen met 3 knopen niet heel hard maar komen toch aardig vooruit. We passeren de vaargeul naar de Hollandse brug en daarna gaan wij naar het Zuiden. Daarmee varen we recht op Pampus af. Het is pas tegen twee uur en Muiden is niet meer ver weg en het is heel mooi zonnig weer. We besluiten Pampus te bezoeken, waar we nog nooit zijn geweest.

Even snel opgezocht dat je bij openingstijd van Pampus met je eigen boot in de haven mag aanleggen. We kunnen ook nog onze museumjaarkaart gebruiken om op het eiland te mogen. We moeten aan de binnenkant van de T-steiger gaan liggen, de buitenkant is voor de Charters. Voor de aanleg manoeuvre neem ik even Joost zijn versie. Joost vaart de haven in, draait de boot behendig om en legt de boot met hulp van de wind pal achter een andere boot aan de steiger.

Het is tijd voor lunch dus gaan we maar gebruik maken van de uitbating op het eiland. Leuk om te weten dat dit verwaarloosde forteiland in 1990 gekocht is door Muidenaren voor 50.000 gulden. Ze wilden het bewaren en opknappen en de geschiedenis over het eiland vertellen. Nu hebben ze ook nog de ambitie dat het eiland zelfvoorzienend wordt. Ze hebben al meerder producten die wij gaan proeven. Joost gaat voor het Pampusbier, tja dan lig je daarna echt voor Pampus.

We hadden ook een goede lunch! En wat een uitzicht! Veel bootjes die heen en weer varen en ook nog een werkschip die gaat verliggen.

Na de lunch moeten we het eiland en het fort nog verkennen. Helaas is het niet helemaal helder, want je kan hier 360 graden skyline zien, ook op borden weergegeven.

We kijken niet te lang rond want we willen wel een ligplaats in Muiden bemachtigen. Het is het begin van een mooi weekend dus het kan druk worden. We varen verder alleen op de fok voor de wind de haven van Muiden binnen.

Het lijkt nogal vol maar de havenmeester heeft gelukkig nog een box voor ons vrij. En dan liggen we opeens aan de Herengracht tegenover nr 10.

Het zonnetje schijnt nog uitbundig en zo drinken we in de kuip even wat voordat we Muiden gaan verkennen. Het oude Muiden bestaat eigenlijk uit twee Fort eilanden met ertussen de sluis. We lopen de dijk op richting het IJmeer waar we op een bankje van het uitzicht genieten.

En dan opeens, wat zien we daar in de verte aankomen? Is dat niet de boot van Sinterklaas? Zien we een Spaanse vlag? Als de boot dichterbij is zien we het duidelijk: Pakjesboot 12 staat erop.

En dan begin je automatisch te zwaaien.

Dus geen droom, geen hersenspinsel door de mist, maar het was echt de boot van Sinterklaas. Ik vind het ook een goed idee om het nu al te vieren. Het is nog niet te koud op de boot en de pepernoten liggen toch al in de winkel.

We gaan terug naar onze eigen boot voor een drankje, het avondeten, het blog en misschien alvast een gedicht.

Een ding stond vast. Joost moest voor 8 uur de auto terugbrengen naar de verhuur. We zouden dan opnieuw naar het weerbericht kijken. Alleen bij een verandering leek Terschelling nog mogelijk. Maar nee, geen verandering en dus niet verstandig naar Terschelling te gaan. Heen, maar ook terug zouden we veel moeten motoren en daarvoor hebben we niet een zeilboot gekocht. Ons motto blijft toch echt: gaan waar de wind ons brengt. Maar eerst kon ik me nog een keer omdraaien en kwam Joost er ook nog even bij nadat hij de auto weggebracht had. De wind blies overigens nog stevig uit het zuiden en bracht geluiden voort waarbij je niet dacht: ik sta eens lekker op. Toen er eenmaal zonlicht door het bovenluik kwam waren we wel in de stemming.

Heerlijk weer varen. De wind zou eerst nog even uit het zuiden blazen, maar via west naar het noorden draaien. Daarmee dachten we Urk te kunnen gaan halen. Eerst was de wind toch nog wel zuidelijk en moesten we kruisen, wind uit west hebben we niet gehad. Wel een windstilte waarbij we na een half uur dobberen toch maar besloten de motor bij te zetten.

Na drie kwartier zagen we het eerst aan de windmolens dat er weer een wind opstak. En deze was inderdaad uit het noorden. Met een aangename ruime koers richting het zuiden en het zonnetje in ons gezicht wat dit een onverwacht genoegen. Logisch dat sommige mensen hun boot zo noemen.

Ondertussen was de middag toch al gevorderd en zagen we dat de koers verleggen naar Urk te veel een gijp koers was en dat we dan tegen of in het donker aan zouden komen. Onze aangename koers voorzetten zou ons in Enkhuizen brengen zo rond 18 uur. Het voelt een beetje gek deze vakantie van Enkhuizen naar Makkum gegaan te zijn en dan weer terug. Maar er is helemaal niets mis met Enkhuizen, we komen er graag. En de vorige keer dat we er waren was het herfst en nu opeens een mooie nazomerdag. Overigens begreep ik van Astrid dat er in Rotterdam de hele dag storm en regen was.

Het was lekker rustig in Enkhuizen, alle ruimte om aan te leggen. Vlak achter ons kwam een zeilboot van de zeezeilers.nl uit Harlingen aanleggen. Duidelijk een instruktie boot met wel 6 mannen aan boord. Op een bankje nog net in het zonnetje drinken we een biertje met uitzicht op onze boot en de haven.

We slaan de mannen zo gade. Iedereen moet even naar huis bellen lijkt het wel. Zouden ze zeilminnende partners hebben of niet? De (vermeende) schipper komt ons een retorische vraag stellen: een Koopmans zeker? En “zucht, zucht, onmiskenbaar”. Even later gaat hij haar met een scheepsmaat nog van dichtbij bewonderen. En ik meen te zien dat ze jaloers naar Joost kijken. Hij heeft én een mooie boot én een mmm.. uh zeilminnende vrouw.

Ondertussen is ons een boot aan de andere kant van de haven opgevallen: de Nynke, een Bavaria 36. Deze boot hadden we vorig jaar voor een week gehuurd waarbij de kinderen weer eens mee gingen. We hadden schade veroorzaakt bij harde wind en omdat je weer vaart met een onbekende boot. Dat is altijd heel vervelend en toen dachten we voor het eerst: wat zou een eigen boot toch fijn zijn. We hebben de Nynke nog even van dichtbij geïnspecteerd. De schade was hersteld, maar wat een lelijke boot eigenlijk. Zie op de foto de Nynke op de voorgrond en aan de overkant de Aquamarijn.

Na deze heerlijke dag hadden we geen zin in koken. Na enige moeite vonden we een open restaurant, waar iedereen dus zat en het erg gezellig was. Het eten liet ons smaken. Het kunstwerk aan de muur van een koe vonden we erg mooi en deed ons meteen aan Aad denken. Vandaar dat we er een foto van maakten.

Op ons blog van gisteren reageerde Christa met dat we toch kanjers zijn omdat we door weer en wind varen. Vandaag geen kanjers. We hadden nog wel het plan opgevat om vandaag naar Terschelling te zeilen. Het wad op en naar een waddeneiland doen we toch het liefst. Maar de windvoorspelling was best fors, maar nog net te doen. Met een zuiden wind en windkracht 5 tot 6 zouden we op ons fokje kunnen gaan voor de wind en stroom mee. Moet lukken. We moesten dan wel weer op tijd weg om rond hoog water bij Kornwerderzand te zijn. Deze nacht waaide het weer fors. Niet alleen buiten spookte het maar binnen was Joost ook aan het spoken. Hij was al een hele tijd wakker toen hij om zes uur zich aankleedde om naar buiten te gaan voor de wc. En daar bleef het niet bij. Meerdere keren ging hij naar buiten om over de zee-railing te hangen. Zeeziek zijn terwijl je aan de wal ligt, kan dat ook? Maar gezien de bijkomende forse hoofdpijn was de diagnose natuurlijk weer ‘vakantie-migraine’.

Zo voeren we om 8 uur niet uit, maar ging Joost z’n kooi weer in en was ik klaarwakker. Dat ik toen opeens alle tijd had om de krant te lezen en een boek is natuurlijk niet heel erg. Maar niet naar Terschelling gaan terwijl de twee dagen daarna echt te harde wind wordt voorspeld is wel zuur. Het was ook nog eens zonnig met een stralend blauwe hemel.

Ik vermaakte me deze dag met boodschappen doen, in de kuip in het zonnetje lezen en later toen het te koud werd weer in de kajuit. Er kwam weer een klipper met jongelui aanleggen. Die hadden het even zwaar met het oprollen van het zeil onder deze wind.

Rond een uur of vier kwam Joost z’n kooi uit, niet meer misselijk, dus werd eerst een kopje thee geprobeerd wat erin bleef. Om vijf uur zijn we maar eens aan de wandel gegaan. Dit keer het hele vakantie eiland voor Makkum verkent. Het staat er vol met vakantiewoningen, stacaravans en een paar grote jachthavens. Allemaal vanwege dat ene Makkumerstrand. Vooral voor surfers een waar genoegen bleek. Verder was alles zo georganiseerd dat het wel een Duits strand leek met (wat natuurlijk wel fijn is) een toiletgebouw. Ik wordt nooit zo vrolijk van het massatoerisme. Zeker niet in dit jaargetij waarbij het ook nog erg verlaten is. En ik moet natuurlijk niet neerkijken op massatoerisme, ook wij zijn toeristen. Mocht je het nog niet gelezen hebben Ilja Leonard Pfeiffer schrijft erover in Grand Hotel Europe en confronteert je ermee. Op de terugweg kwamen we langs een uitkijktoren, dat heb je in zo’n toeristisch gebied. Die moest natuurlijk beklommen en van daaruit hadden we een mooi uitzicht op onze haven voor het dorp Makkum. Een volledige regenboog omgeeft het pittoreske plaatje. Ingezoomt kan je onze boot zien liggen tussen de grote Klippers.

Terug op de boot zal ik later gaan koken en smaakt het Joost gelukkig weer. We maken plannen voor morgen voor als het weer te hard waait.

We begonnen onze vakantie met weer een restaurant in Monnickendam te testen. Dit keer ‘de Ouwe Blauwe’, vlak bij het karakteristieke ophaalbruggetje bij de Gemeente haven. We hadden gereserveerd en dat bleek ook echt nodig, om 19 uur zat het al bomvol en het was er ook gezellig. We werden verrast door de soorten bier. Joost smaakte een Hop 24 heel goed en ik laafde mij aan een Woeste golf. Die laatste zou smaken als een Skuumkoppe werd mij vertelt en dat klopte ook. Na wat speurwerk op internet bleek het bier gebrouwen in Utrecht. Zouden ze het recept op Texel gestolen hebben? Het eten was uitstekend, zodanig dat Joost ook zin in appeltaart kreeg met ijs. Het was een toetje voor wel 2 personen. Jammer voor hem dat ik juist nu geen trek in een toetje heb. De volgende ochtend zat hij er nog vol van.

Maar hij sliep nog toen toen ik in de mist naar de markt liep voor brood en fruit. Groot was dan toch mijn verbazing, toen ik weer op de steiger liep, Joost op het dek bezig te zien met de zeilen uitpakken. Kon ik mooi het ontbijt klaarmaken. En na het ontbijt brak de zon opeens door en trok de mist op.

Om 10 uur voeren we weg met een heerlijk zonnetje. Plan was naar Enkhuizen te zeilen en daar voor de buien en de storm in de middag aan te komen, er stond een zuiden wind die toe zou nemen. Daarom hesen we alleen de fok en gingen daarmee zo’n 4.5 knoop. We voeren zo’n 2 uur in het zonnetje waar we van genoten.

Daarna trok het steeds meer dicht. Voor de wind gaan is bij warm weer een warme koers. Maar met deze koude wind een koude. Je kan je niet tegen de wind beschermen. Zodoende trokken we meer kleding aan waaronder ons zeilpak. Verder wel relaxt zeilen zo op het fokje, dus koffie en later de lunch konden makkelijk gemaakt worden. Rond half 2 bereikten we het naviduct bij Enkhuizen. We hadden geluk en konden zo de sluis invaren en om half drie lagen we langszij in de buiten haven van Enkhuizen.

En dan is het fijn om in de benen te gaan. Vanwege de verwachtte regen trekken we onze wandelschoenen aan. Eerst gaan we op weg naar de watersportwinkel Joosten. Voor we daar zijn zien we een zeilboot met een leeuw op z’n zeil. Laat ik nu zelf ook een leeuw zijn.

In de watersportwinkel kopen we van alles.

Oa voor mij warme sokken voor in de laarsen en Joost iets warms voor rond zijn nek. Tja, de herfst is echt begonnen!

We lopen de winkelstraat door naar de AH voor een paar boodschappen en reserveren bij de Italiaan aan de haven voor vanavond. Uiteindelijk hebben we zo’n 2 uur rond getippeld. Lekker uitrusten op de boot, Joost door een uiltje te knappen en ik met een boek op de bank.

In de regen lopen we om 19 uur naar de Italiaan. We worden bediend door een charmante dame waarvoor het overduidelijk haar eerste dag is. Later krijgen we de bevestiging in een gesprek dat ze heeft met onze buren. Het is haar eerste dag en ze heeft nog nooit in de horeca gewerkt. In het restaurant hangt een levensles.

We worden, als we het restaurant verlaten, toch nog verrast door de storm en regen. Ja, dit is herfst. We trekken ons terug op ons gezellige bootje en doen de verwarming aan. De regen tikt op het dak en de boot deint flink heen en weer. En onder een relaxt muziekje (Kisses on the bottom, Paul McCartney) schrijf ik dit blog.