Nu de onweersbuien van de afgelopen weken verdwenen lijken en de temperaturen ook weer wat oplopen leek het ons goed weer gasten op de boot uit te nodigen. Geen zeilers, maar vrienden die onze boot graag een keer willen zien. Een etentje buiten op onze boot is natuurlijk een leuke lokatie. Waar vind je zo’n terras aan de haven?

Op vrijdagavond komen Ada en Herman. Voor het gemak heb ik thuis een hartige taart gebakken terwijl Joost nog aan het werk was. Ada en Herman zouden voor borrelhapjes en een toetje zorgen. We zorgen dat we er wat eerder zijn om de kuiptent op te ruimen en de boot vast door te luchten. Toch vonden Ada en Herman het naar boot ruiken op de boot. Als cadeautje voor de boot kregen we zakjes gevuld met pas geoogde lavendel. Heerlijk ruikend. Nu zijn we natuurlijk benieuwd hoe onze boot de volgende keer ruikt als we aankomen.

We hebben een heel gezellige avond met elkaar. Eerst was er nog een aardige frisse wind, maar als de zon ondergaat gaat ook de wind liggen. Wanneer Ada en Herman naar huis gaan, gaan wij de boot nog klaarmaken voor een afvaart in het donker. We gaan alleen motoren dus de zeilen hoeven niet uitgepakt. We willen gaan ankeren om vanaf de ankerplek de vallende sterren van de Perseiden te kunnen zien vannacht. We hebben met een zeilboot nog nooit in het donker gevaren, behalve een keer te gast bij Harm en Jaap. Op de middellandse zee deden we het wel regelmatig met de bijboot om naar een restaurant te gaan. Varen in het donker heeft iets speciaals. We durven het nu wel aan omdat we het gebied hier nu goed kennen. Dat helpt bij het oriënteren. Zo varen we de haven uit nog even vergezeld van de maan. Aangezien het nieuwe maan is, zal deze al snel weer verdwijnen. Tot dan is het nog even genieten van het zicht op een verlicht Monnickendam met daarboven de maan.

Joost staat aan het roer en ik sta op de punt met een zaklantaarn om de boeien te zoeken. Waar de vaargeul een lang stuk recht is kan ik een koers uitzetten waarop we moeten varen. We kunnen ons kompas echter niet goed zien in het donker. Joost bedenkt opeens dat er ook een lichtje in het kompas zit. Ah, dat is precies wat we moeten hebben.

We varen de Gouwzee af gaan rond de strekdam van Marken en varen naar het Paard van Marken. Voor Marken ligt een enkele boot voor anker. Maar ons doel is verder, voorbij het Paard, nl de dijk van Marken naar het vaste land. We denken dat het met de Westenwind daar het meest beschut is. Ondertussen genieten we van de sterrenhemel en zien ook al vallende sterren. Als we uiteindelijk bij de dijk aankomen valt de wind en de golven ons erg tegen. De wind is meer zuidwest en de golven komen vanuit Amsterdam ons tegemoet. Maar het is inmiddels 1 uur en dan moet je toch maar gewoon gaan ankeren. Als we goed liggen nemen we een biertje en drinken die buiten op. Helaas zien we een wolkenband aankomen en trekt het heel snel dicht. Dag sterren, dag vallende sterren. Om twee uur duiken we ons bed in en zetten we geen wekker meer voor het beste tijdstip voor het zien van vallende sterren. We verwachten dat het dan ook nog bewolkt zal zijn. We hebben een onrustige nacht doordat we behoorlijk liggen te rollen op de golven. Zo ben ik toch nog rond vier uur wakker en kijk ik nog even of ik sterren zien. Geen enkele, alleen maar wolken.

Rond 10 uur komen we ons bed uit en doen nog even rustig aan. Mijn ochtendzwemritueel bij ankeren laat ik varen. Het water is nog steeds onrustig en het is bewolkt. Na het ontbijt gaan we de boot klaarmaken om te zeilen, de ankerbol wordt gestreken.

Nog even een kop koffie en we kunnen er weer tegenaan. De zon komt steeds meer tevoorschijn en er staat een mooie wind kracht 4.

We zeilen ruim om het Paard weer terug naar Monnickendam, de eerste 1,5 uur zeil ik en de 2e 1,5 uur Joost. Het is superzeilweer en inmiddels heel helder zodat we dichtbij en ver zeilboten zien. Motorboten zijn echt in de minderheid. Een gigamotorjacht vindt het erg leuk om hard op ons af te varen en dan net achter ons langs te varen. Allemaal mannen op het stuurdek. Mannen? Kleuters!

We leggen om 15 uur aan in onze thuishaven. Om 17 uur verwachten we weer gasten. Voor die tijd willen we de boot weer opgeruimd hebben en de laatste voorbereidingen voor het eten klaargemaakt hebben. Ik loop nog even M’dam in voor een vergeten boodschap. De terrassen zitten allemaal vol. Joost kan nog net even een powernap doen en dan zijn Esther en Hanneke onze volgende gasten.

Ze hebben nog nooit of slechts 1 keer op een zeilboot gezeten. Voor deze sportieve meiden gaat een heel nieuwe wereld open. Voor een zeiltocht konden we ze nog niet verleiden. Een ferryovertocht waarbij ze groen en geel zagen staat nog te veel in hun geheugen gegrift. Maar ook dit etentje is een gezellig samenzijn waarbij we nu echt weer eens van een zomeravond kunnen spreken.

Nadat we vorige week andere bezigheden hadden wilden we dit weekend weer lekker zeilen. In de planning stond dat zaterdag Jan en Martine mee zouden varen. Het weer was echter niet zo best, regen en te harde wind. We spraken daarom pas zaterdagmiddag op de boot af. Meezeilen onder deze omstandigheden vonden onze gasten geen fijn vooruitzicht. Maar wel om eindelijk onze boot te zien.

Wij nemen boodschappen mee naar de boot zodat we ook een maaltijd voor ze kunnen koken. Als ze aankomen maken we de enige foto’s bij het opstappen op de boot. De rest van de tijd zijn we dat helemaal vergeten bedachten we toen ze weg waren.

We hebben eerst onder de kuiptent gezeten vanwege nog een enkel buitje. De speciaal kleffe appeltaart die Jan en Martine meenamen smaakt met dit weer misschien wel het best. Toen het erop leek dat er geen regen meer zou komen hebben we de kuiptent opgeruimd en een borrel ingeschonken. Daarna even de benen strekken en Monnickendam verkennen. Voor Jan en Martine weer een ontdekking hoe leuk Monnickendam is en ik heb nog nieuwe straatjes en grachtjes ontdekt. Joost ging nasi koken en daar hebben we heerlijk van gegeten. Jan kon niet laten de rubbers van de ramen weer goed terug te duwen. Helaas, Jan, de volgende dag lag een deel er weer uit. Zo te zien kregen Jan en Martine ook erg veel zin in hun eigen bootvakantie binnenkort. En ze zijn erg benieuwd of hun hond Donny dit ook gaat waarderen. We hebben dit jaar erg veel bootbezitters met honden gezien, dus het moet te doen zijn.

We zwaaien ze uit en gaan weer terug naar de boot. We kunnen nog een tijdje buiten zitten lezen tot het echt te koud wordt. Binnen is het dan ook weer gezellig.

De volgende ochtend kunnen we rustig aan doen want het regent fors.

Net als ik naar het toiletgebouw ben gaat het even goed te keer. Joost heeft ondertussen eitjes gekookt. Na het ontbijt kijken we de kerkdienst via de i-pad en zien daardoor Martine opnieuw.

Wind is er eerst nog nauwelijks maar wel voorspeld. Dus we gaan ons klaarmaken voor toch nog een zeiltochtje. Ik heb voor mijn verjaardag van Joost een nieuw reddingsvest gekregen die niet zo aan mijn nek hangt. Op mijn aanraden heeft Joost er ook maar een voor hemzelf gekocht. Dat kan voor ons beiden minder nekklachten geven en minder hoofdpijn. Mooi om uit te proberen over onze regenkleding.

De Gouwzee motoren we nog en hebben tijd voor koffie met de rest van de appeltaart van gisteren.

Op het Markermeer krijgen we de beloofde wind. We zien overal om ons heen buien. Wat een spectaculaire luchten!

Aan de wind varen we richting Enkhuizen. We krijgen nog een forse bui over ons heen. Maar als je goed ingepakt bent is dat helemaal niet zo erg. En het woord een bui zegt het al, het houdt ook weer op. We varen een driehoekje over het Markermeer en varen rond 5 uur de Gouwzee weer op en leggen rond 6 uur weer aan. We zijn tevreden over onze nieuwe reddingsvesten die we nauwelijks hebben gevoeld en zeker niet op ons nek.

We raken meer ervaren in het opruimen en binnen een uur zijn de zeilen en onze spullen weer ingepakt, de boot opgeruimd en de kuiptent opgezet. Ook dit korte weekend geeft ons het gevoel er helemaal uit geweest te zijn. Niet het mooiste zomerweer, maar voor onze hobby uitstekend!

Geen genoeg van zeilen. Er staat zeer goed weer op het menu en we hebben nog veel mensen die wel een keer mee willen zeilen. Maar eerst gaan Joost en ik vrijdagavond in Monnickendam uit eten om ons 34 jaar (+1 dag) samen zijn te vieren. Dat doen we op het terras van de Waegh. En daarna lopen we rustig naar de boot om niet te laat onder zeil te gaan want onze gasten Astrid en Hendrik Jan zullen morgen om 10 uur arriveren.

De gastank bleek gisteravond leeg. Op het goede moment zodat we deze in de ochtend bij het havenkantoor kunnen omruilen voor een volle. Ik loop daarna nog even Monnickendam in voor brood en ik hoopte fruit. Het is een zomermarkt en niet alle kraampjes zijn er. Geen fruit deze keer. En de bakker meldt dat ze over een week er 3 weken niet zijn. Het is jammer dat er in het centrum geen kleine levensmiddelenwinkel (meer) is.

Astrid en Hendrik Jan arriveren mooi op tijd. Nadat de klim de boot op gelukt is en de boot bewonderd is het tijd voor koffie met glutenvrije gemberkoek die Astrid zelf gebakken heeft. Echt heel lekker!

Astrid gaat alleen mee met het zeilen. Zij heeft vroeger met vrienden meerdere keren naar Engeland gezeild. Ze is dus wel wat gewend. Maar wij mogen onze kunsten vertonen. Het wegvaren gaat dus niet goed, we moeten uit onze box met tegenwind. Dat heet eigenlijk lager wal. En dan werken je lijnen niet zoals je wil. Joost heeft mij altijd geleerd dat je zonder vaart niet kan sturen en dat geldt ook nu. Zonder vaart sturen de lijnen je ook niet de goede kant op. Kortom we moeten soms durven meer gas te geven.

Er staat alweer (groot deel van dit jaar) een Noorden wind en dus kruisen we de Gouwzee over naar Volendam. We hebben niet een speciaal doel want we willen weer rond 6 uur terug in Monnickendam zijn. We zetten koers richting het Paard van Marken.

Er staat een vreemde golfslag niet heel aangenaam, maar we kunnen er allemaal tegen. Voorbij het Paard varen we een eind richting de dam van Marken naar het vaste land. Vast inspecteren of je daar kan ankeren voor de plannen van morgen. Verbaasd zijn we als we vlak voor een vluchthaven daar zien dat iemand zijn zeilboot wel heel vreemd geparkeerd heeft.

Ondertussen zijn we best dicht bij Almere. Het blijft apart dat afstanden over het water heel anders zijn dan over de weg. Terug met een makkelijker koers maak ik brood klaar. We moeten nu lange slagen kruisen. Heerlijk om te zeilen en ook wat bij te kletsen. Door Corona hebben we elkaar te weinig gezien dit jaar.

We hebben het goed getimed als we om 6 uur in de haven aanleggen. Dan komen ook onze volgende gasten net aanlopen, onze eigen kinderen. Lukas heeft nog geen een keer meegezeild op de boot. We hebben ze kunnen verleiden met het mooie weer en de belofte dat we vast kunnen ankeren en zwemmen. Hendrik Jan voegt zich ook weer bij ons en even later zitten we gezellig in de kuip met z’n zessen te borrelen.

We zwaaien Astrid en Hendrik Jan uit en dan ga ik koken. Mirjam helpt met de groente snijden en Lukas zien we opeens een boek lezen. De maaltijd in de kuip met ons viertjes doet denken aan heel wat zeilvakanties. Hierna moeten we natuurlijk spelletjes doen, eerst Azul in de kuip totdat het te fris wordt en we binnen gaan kaarten. Het is al 1 uur als we ons naar bed begeven.

Weer een stralende dag met net wat minder wind. Een ontbijtje met z’n drieën want Lukas vindt het moeilijk z’n bed uit te komen. Er is niets nieuws onder de zon. Maar als we vertrekken is hij wel zover om mee te helpen. Zelfs om ook even het roer in handen te nemen.

We varen dezelfde route als gisteren. We willen gaan ankeren achter De dijk naar Marken beschut tegen de noorder wind. Er liggen daar meer boten voor anker. Inde Hollandse bodem is het ankeren niet ingewikkeld. Het anker houdt meteen. En dan willen we natuurlijk het water in. De senioren onder ons gebruiken daarvoor de mooie zwemtrap, de jongelui plonsen gewoon het water in.

Na het zwemmen is het heerlijk op ons zonnedek!

Ankerend kunnen we daarna rustig lunchen. Terug gaat het harder waaien en gaan we flink schuin. Dat is ook voor Lukas en Mirjam best spectaculair en een bewijs dat we niet een oude van dagen boot hebben gekocht.

Als we in de haven aanleggen vervliegt onze wens om zelf te koken en kunnen we nog net een plaatsje krijgen op het terras van de Bierderij voor een eenvoudige maaltijd. We krijgen er een bierdouche bij die niet helemaal de bedoeling was. Wanneer Joost en ik de boot verder weer opruimen rijden Lukas en Mirjam bast naar huis voor een echte douche zodat die ook vrij is als wij thuiskomen.

Het was een rustige nacht op het anker. En ’s ochtends scheen het zonnetje alweer lekker. Dat zijn de fijnste ankermomenten. Wakker worden met warm weer en denken: zal ik dan maar meteen gaan zwemmen? Dat ‘meteen’ viel mee, ik moest toch eerst goed wakker worden en ook Joost moet wakker zijn om mij natuurlijk in de gaten te houden. Hij vond, toen hij eenmaal wakker was, de rol van badmeester ook prima. Zwemmen moest hij zelf helemaal niet aan denken. Maar ik vond het weer heerlijk, een tig aantal rondjes om de boot zwemmen voor het ontbijt en daarna dus lekker ontbijten.

Heel Grieks eigenlijk. En toen Joost ook nog in zijn blote bast aan het ontbijt verscheen was het Griekse plaatje compleet. Waarom zou je het vliegtuig nog nemen?

Voor ons vertrek moest m’n boek nog uit dus ook nog even koffie gezet en daarbij gedronken.

Ons plan is weer terug onder de Ketelbrug door en dan richting Lelystad. Het deel tot de brug is pal tegen de wind en gaan we motoren. We moeten weer onder de hoogspanningsmasten door net zoals gisteren. Gelukkig staat er op de kaart dat ze op 30 meter hoogte liggen. Als je eronderdoor vaart ben je bang dat je ze gaat raken. Maar we moeten echt nog 14 meter over hebben.

Onder de brug door gaan we daarna de zeilen hijssen. Het is de vraag of het bezeild is, de wind is noord-west 1-3. In het begin gaan we maar 1 knoop. Dan zouden we er nog 7 uur over doen, maar gelukkig hebben we even afgewacht want de wind trekt toch wat aan waardoor we 2.5 knoop varen. Joost vraagt me het roer over te nemen omdat hij even naar de wc moet. Ik mag vooral niet afvallen (met ruimere wind gaan varen) want dan zouden we de bocht niet halen, zegt hij nog. Hij is nog maar net naar beneden en de wind trekt enorm aan. Opeens vaar ik ruim 6 knopen en loeft (steeds meer aan de wind varen) de boot alleen maar op. Maar ja, ik mocht niet afvallen. Toch maar wel gedaan anders zou ik bij een binnenvaartschipper binnen gekomen zijn. Joost had het moeilijk op de wc (doordat we opeens zo schuin gingen) en komt verbaasd naar buiten. ‘Sorry Joost, ik ben even echt gaan zeilen!’.

Rond 5 uur komen we bij de Houtribsluizen bij Lelystad. We strijken de zeilen en mogen al snel de sluis invaren. We zijn de enige tot onze verbazing. Het is een bijzondere sluis, want in de sluis ligt erboven nog de snelweg Lelystad-Enkhuizen met een brug die ook open moet als we uit de sluis willen varen. Dus toch nog even wachten.

Daarna varen we zo de Bataviahaven in waar het heel rustig is en we rustig een goede plek kunnen uitzoeken. Geen boxen, maar langszij een kade is ook prima.

Onze laatste vakantieavond gaan we lekker uit eten en wat leuk dat we juist vandaag een Grieks restaurant treffen.

Ik weet niet of het door de harde wind kwam, maar ik heb niet eerder zo slecht geslapen op de Aquamarijn. Deze ochtend waait het ook best nog pittig. Maar de voorspelde windkracht 4-5 moeten we kunnen hebben. Er zijn ook al wat boten vertrokken. Maar ik loop eerst naar de bakker. Op de steiger doet iemand pontificaal haar Yoga oefeningen. Op haar kop staand zegt ze me goedemorgen. Ieder moet doen waar hij zich prettig bij voelt denk ik dan. Bij mij is dat naar de bakker lopen. We ontbijten daarna buiten in het zonnetje. Daarna, de boot klaarmaken voor vertrek. De buren wachten liever voordat wij vertrokken zijn.

Een box uitvaren met harde wind lukt ons nu wel. Als we maar iets achter onze boot hebben waar we lijnen aan kunnen zetten. We gebruiken weer de langste lijnen. De buren, die best wel angstig lijken dat wij hun boot gaan raken, staan klaar met hun fenders om hun boot te beschermen. Maar wij sturen onze boot langzaam op de lijnen de box uit en komen helemaal niet schreef te liggen. We krijgen een applausje van ze bij wegvaren. ‘Dat hebben jullie vast vaker gedaan’, zeggen ze dan. Maar niet verteld hoe we vaak zitten te modderen als we niet in een box liggen.

Op het IJsselmeer staan aardige golven en er staan schuimkoppen op. Dan weet je dat de windkracht in ieder geval 4 is. Hij komt uit zuidwest. We hebben geen tijd meer om het wad op te gaan, want onze vakantie loopt ten einde. En dan zit je in het noordoosten van het IJsselmeer niet zo goed met zuidwesten wind. Maar we hebben een doel verzonnen, Urk, in het zuidoosten, waarbij je helaas wel het uitstekende Stavoren moet ronden. We zijn voorbereid op flink kruisen en als het doel te ver blijkt zijn er genoeg opties om eerder aan land te gaan.

In het begin is het zeilen best pittig door de beruchte IJsselmeer golven. Maar onze boot doet het prima en wij kunnen er ook tegen. Het is vooral lastig als je binnen drinken wil halen of boterhammen wil smeren. Het doet me denken aan een tv programma waar mensen opdrachten moesten uitvoeren waarbij de vloer steeds meer onder helling komt te staan. Dan weet je pas hoe hard de zwaartekracht aan je trekt.

Rondom zien we gebieden met buien, met bewolking en met zon. Eerst hebben we vooral bewolking. De buien gaan gelukkig voor ons langs.

We hoeven slechts een paar keer over stag en kunnen dan al lange slagen maken. Ik had gelezen dat je bij zuidwester wind uit de buurt van Stavoren moet blijven (vanwege de enorme klotsbak wat het daar is) en dat doen we dus ook.

In de loop van de dag neemt de wind langzaam af, staan er minder golven en dus ook geen schuimkoppen meer en laat de zon zich steeds meer zien. Dan kunnen we om de beurt even een dutje doen in het zonnetje.

Als we rond 6 uur Urk binnenvaren (34 mijl gevaren, 7 uur onderweg) zijn we best wel moe en valt het gedoe om een plek te vinden niet mee. Het blijkt erg druk in de haven, heel wat anders dan vorig jaar en de havenmeester reageert niet op onze oproep via de marifoon. Dan zelf maar ergens gaan liggen. Blijkt een box met een rood teken. Daar mogen we dus niet liggen. Dan blijkt de havenmeester wel aan het werk, hij stuurt een veel te klein bootje in een grote box weg en wij kunnen daar dan gaan liggen.

Voldaan pakken we een biertje uit onze koelkast. Ik ben blij met de Skuumkoppe die we in blik konden krijgen. Een van de lekkerste biertjes, en de best bedachte naam voor een biertje vind ik. Als zeiler moet je wel van Skuumkoppe houden.

Even uitrusten en dan hebben we ook wel weer fut om te koken.

We weten niet waarom het hier zo druk is. We dachten dat niemand meer naar Urk zou durven vanwege de lage vaccinatiegraad hier. Het zorgt er wel voor dat wij alles zo veel mogelijk contactloos doen. Dus niet naar een restaurant. En wat fijn dat de haven via internet te betalen is.

Na het eten bij het ommetje zien we de boot van Lennard Nijgh liggen die hij ooit van een Urker Visser had gekocht en waarop hij leefde. Nu hij niet meer leeft ligt de boot hier nu blijkbaar als museumstuk.

‘The sun has gone to bed and so must I’

Zal wel wel lukken na zo’n dag.