De storm zou in de nacht al op z’n hevigst worden. We waren dus voorbereid op een onrustig nachtje. Dat viel heel erg mee, we hadden allemaal redelijk goed geslapen. Dat betekent dat we onze vluchthaven goed uitgezocht hadden. Om half tien lag iedereen nog te slapen toen ik op pad ging om een bakker te zoeken voor de beloofde brunch van vandaag. Lukas had donuts besteld.

Op m’n gemak liep ik door Hoorn, het was droog en niet eens zo koud. De wind was nog best aanwezig, maar in de stad minder nadrukkelijk dan bij de haven. Na twee bakkers had ik wel lekkere croissants, stokbrood en ciabatta met olijven, maar was ik nog niet geslaagd in de donuts. Toen maar de Hema in. Ook daar geen donuts. Toen voor de mannen maar hotdogs meegenomen en hotdogs saus. (Opmerkelijk dat de Hema vegan hotdog saus verkoopt!) En voor de gezonde touch nog wat aardbeien.

Terug op de boot was Joost al op en kwam net Mirjam haar hut uit. Thee gezet en lekker gaan brunchen, Lukas sloot na een half uur ook aan. Digitaal krantje erbij, een boek, een muziekje, wat wil een mens nog meer. Oh ja, een kop koffie.

De middag ging ik met Mirjam winkelen. Mirjam zocht nieuwe schoenen waar ze niet in slaagde terwijl ik aardig wat gekocht heb. Het was heerlijk rustig in de winkels, ik denk anders dan in Amsterdam, maar daar was ik heel lang niet geweest dus ik weet het niet zeker. Terug naar de boot. Het is heerlijk om even in het centrum van zo’n stad te wonen. Op dag twee weet ik ook beter de weg. We waren net ’thuis’ toen Joost terug kwam van boodschappen doen (wat heel wat anders is dan winkelen). De middag verder weer gevuld met lezen en spelletjes. We hadden natuurlijk de musea moeten steunen door die te bezoeken, maar ze trokken mij niet zo. In de avond maar wel een eetcafe gesteund door daar te gaan eten.

Het voelde vandaag als een thuishaven en daar maak je meestal geen foto’s van. Vanavond dit even hersteld door op 3 momenten het uitzicht op het havenhoofd vanuit ons restaurant te nemen. Het weer is nog steeds erg wisselvallig.

De storm lijkt over, wat rest is morgen een haast windloze dag en zo’n 25 mijlen te gaan naar de echte thuishaven van de boot.

Bij het ontwaken kletterde de regen tegen ons dak. Snel even het weerbericht gecheckt. De verwachting van een windje 4-5 was nog steeds hetzelfde, maar nog wel even een uurtje regen. Dus nog maar even omgedraaid. Tegen vertrek was iedereen z’n kooi uit en had op eigen wijze ontbeten. De zeilpakken aan, reddingsvesten en vervolgens een vertrekplan gemaakt. Wie doet wat om te zorgen dat de zijwind ons niet weer tegen de paal van de box blaast. Te langzaam weg varen geeft meer kans om weggezet te worden. Deze keer vertrok Joost dus met aardig wat gas. Gelukkig zaten er geen knopen in onze lijnen die we moesten laten vieren anders waren we pardoes weer tot stilstand gekomen.

De eerste keer zeilen hijssen met deze boot. Best ingewikkeld met een dubbele schroot en een oneindige lijn. Voor uitleg kan je na onze vakantie bij Joost terecht.

We zijn niet de enigen die Stavoren verlaten richting Enkhuizen. Aan de wind zeilend ziet Lukas de teller op 8 knopen staan. Zo zijn we in een vloek en een zucht in Enkhuizen. In 2006 deden we daar met onze platbodem nog een hele dag over! Maar nu gaan we ook nog verder. We nemen de sluis om het Marker Meer op te gaan met als eindbestemming de Marker Wadden. Een week geleden was ik daar al geweest met Harm en Jaap en dat was goed bevallen. Ik wilde dat Joost en de kinderen ook wel laten zien.

De Marker Wadden is een nieuw gemaakt natuurgebied in het Marker Meer. Het bestaat uit meerdere eilandjes, op de eilandjes ook veel watergebieden. Een ideale plek voor broed en trekvogels. Het is een natuurgebied waar we wel mogen komen. Zo gaan natuur en toerisme hand in hand. Daarbij zijn er voor en tegenstanders. De tegenstanders vinden het helemaal geen natuur, want gemaakt. Wij kunnen er in ieder geval wel van genieten. Er is een klein haventje waar het nu helemaal niet druk is. In de boxen ligt niemand en aan de ‘stapelsteiger’ liggen uiteindelijk 8 bootjes. Om daar te mogen liggen betaal je wel een aardig bedrag aan Natuurmonumenten via aardige vrijwilligers die daarvoor hier een weekje mogen vertoeven. Een paar keer per dag worden met een driemaster groepen toeristen hierheen gebracht en later weer opgehaald. Om half zes vertrekt hij voor het laatst en dan blijven de zeilers over die zich dan net iets minder toerist voelen. Ik heb ‘Grand hotel Europa’ net uit dus ik kan erover mee praten.

Rond half 3 kwamen we hier aan. We moesten nog lunchen en deden dat in de boot waarna ieder weer ging doen waar hij/zij zin in had. Ik heb heerlijk buiten in het zonnetje en de wind zitten lezen. Kopje thee erbij, heerlijk! Daarna heb ik met Joost en Lukas het eiland rondgelopen. Mirjam haar boek was daarvoor veel te spannend. Ik hoef er verder niet meer over te vertellen, de foto’s vertellen het verhaal.

Terug op de boot is het tijd voor een borrel en een spelletje. Opnieuw Azul. Mirjam wint nipt van Lukas, wat voor Lukas een prestatie was want hij kreeg de meeste strafpunten. Toen Joost ging koken heb ik nog een ommetje gemaakt. Ik was precies voor het eten terug. Nu lekker met een kop koffie het blog schrijven terwijl de rest in boeken verdiept zijn. We besluiten de avond vast wel weer met een spelletje.

We hebben nu, eind augustus, een weekje vrij omdat Joost zijn vakantiedagen op moest maken voor 1 sept. Toevallig tijdens onze zomervakantie tegen de Nynke in Lemmer aangelopen, nog vrij voor deze week en groot genoeg om Lukas en Mirjam mee te vragen. Vroeger zeiden ze dan: gaan we alweer zeilen, maar nu wilden ze graag mee. 4 jaar geleden gingen ze voor het laatst mee en zat er best nog wel wat puberaals in hun bloed. Nu zijn het gezellige jong volwassenen en hebben we erg veel zin in deze week samen zeilen.

Voor we weg gingen moest ik nog mijn auto in Marjolijn haar garage stallen zodat ze deze kan gebruiken tijdens onze vakantie. Mirjam reed achter mij aan en zo reden we daarna langs KPMG om Lukas van zijn werk te halen en daarna naar huis om de auto vol te laden. Omdat we tegenwoordig met z’n tweeën ook een auto vol hebben vroegen we ons af of we wel met z’n vieren en al onze spullen in de auto zouden passen. Een beetje goed proppen en jawel het past.

Na 1,5 uur rijden bereiken we Lemmer. We zien de Nynke al liggen in de Lemster baai. Een Bavaria 36, zo’n 11 meter lang. Een scherp jacht dus, heel anders dan de Noordkaper van afgelopen zomer. Een soort boot waar we de meeste ervaring mee hebben. Een nadeel, je kan er niet mee droogvallen, als je dat wel doet heb je een probleem.

We mogen meteen de inventarislijst en alle bootonderdelen gaan afvinken. Altijd een hele klus, maar deze keer in het Nederlands. Toch kennen we weer enkele termen niet. Het blijkt dat we een boot met een rodkicker hebben. We hadden geen idee. Het is een stang met veer die de giek omhoog houdt zodat de kraanlijn overbodig is.

Ondertussen doen Lukas en Mirjam boodschappen in de naastgelegen Jumbo. Ja, je weet dan wel waarom je ze hebt meegenomen. Na uitleg van de boot en hoe de zeilen gehesen moeten worden kunnen de boodschappen en de rest van onze spullen aan boord. Als alles een plekje heeft, inclusief de vertrouwde verdeling van de hutten, wij in het vooronder, Lukas in het achteronder aan stuurboord, en Mirjam in het achteronder aan bakboord, is het tegen achten en gaan we op weg naar ons gereserveerde Italiaanse restaurant.

Het is behoorlijk druk in het centrum met vele volle terrassen, bij nog zomerse temperaturen. Wij vragen toch maar een plaatsje binnen. Ook druk en niemand houdt er 1,5 meter afstand! De menukaart heeft wel 150 gerechten waarvan heel veel soorten pizza’s. Het valt Lukas niet mee hieruit te kiezen zodat hij toch maar zijn vertrouwde pizza tonno besteld. Joost kiest iets wat volgens de serveerster haast nooit besteld wordt: pizza met mosselen, garnalen, champignons en rode pepers. Wij vragen ons ook af of dat wel lekker is. Maar voor Joost blijkt het smikkelen en smullen.

Op de boot duikt Lukas meteen zijn kooi in, moe van de dag werken. Een spelletje zit er vanavond nog niet in. En Joost zit nu al rechtop te slapen. Zorg ik toch nog even dat ons blog weer viral gaat.

Dat was een heerlijk rustige nacht in de haven van Medemblik! Hoewel we bang waren dat we het in onze slaapzakken koud zouden hebben, vanwege alle natte spullen die te drogen hingen, hebben we daar geen last van gehad. We werden om 10 uur wakker tot onze verbazing. Het regende eerst nog wel wat zodat we binnen hebben ontbeten. De natte spullen waren nog niet droog. Na een kopje koffie was de regen opgehouden en zou het verder volgens buienradar niet meer gaan regenen hier. Marjolijn en ik gingen boodschappen doen en hadden voor Joost een leuke activiteit bedacht die hij afsloeg: naar het stoommachine museum gaan. Wij liepen via een toeristische route naar de Spar. Over de dijk lopend hoorden we opeens de stoomfluit en zagen we de stoomtrein aankomen. Toch een mooi gezicht. De locomotief werd ontkoppeld en via het rangeerterrein omgekeerd. Ook werd er opnieuw water getankt. We vonden wel dat zeker Joost wat gemist had.

Na de Spar bij de bakker langs waar we rabarbercake gingen kopen. Waren ze in de aanbieding: 1 voor 1.25 en 4 voor 4.95! We namen er 3 waarop de bakkersvrouw zei dat we er beter 4 konden nemen, want de vierde was bijna voor niets. Daar dachten wij anders over. Joost gewaarschuwd dat hij koffie kon zetten omdat we er met de cake aankwamen. Ondertussen scheen de zon al lekker tussen de wolken door en was het aangenaam om het in de kuip te verorberen. De natte spullen nog even buiten te drogen gehangen en binnen een mum van tijd was het droog.

Om half 2 voeren we weg uit de haven, de brug in de haven ging keurig voor ons open. Ons laatste zeildagje van de vakantie ging in en het werd ook een echt zeildagje. Lekker windkracht vier uit het noordwesten, daarmee kan je goed naar Stavoren zeilen, een afstand van 11 mijl. De zon kwam steeds meer door en de buien zagen we wel gaan maar op afstand. Helaas kwam er toch nog een klein buitje over ons heen. De luchten rondom waren weer schitterend om te zien.

Het was heel helder zodat we midden op het IJsselmeer aan de ene kant nog Medemblik zagen liggen en aan de andere kant Stavoren, ook kwamen we langs Kreupel, een eiland exclusief aangelegd voor vogels. Tussendoor een eitje bakken. Marjolijn, die het wel leuk leek om scheepskok te zijn en erge honger had kwam na 1 eitje bakken al naar buiten. De golven waren fors. Ze hoefde even niet meer te eten, want ze was misselijk geworden. We voelden ons een beetje bekocht met deze scheepskok. Ik heb zelf maar even de overige eitjes gebakken, ben wel wat gewend. Alleen valt een vast fornuis met deze golven niet mee. Hou dan het eitje maar in de pan! Met een aan de windse koers bereikten we in 1 slag Stavoren. Het was vreemd genoeg erg rustig op het water en bij de sluis gingen we met slechts 1 andere boot de sluis in. Misschien omdat het vrijdag wisseldag is? Aan het weer kon het niet liggen, dat beaamden ook de jonge stewards die ons in de sluis hielpen.

We zouden doorvaren naar onze thuishaven in Koudum. Maar eerst even tanken bij het tankstation in Stavoren. Nog net op tijd voor sluitingstijd, om half zes. We varen door op de motor over het Johan Frisokanaal, tot we de brug bij Warns hebben gehad. Daarna gaan we nog even op de fok door, heerlijk rustig het Friese landschap aan ons voorbij laten glijden.

Tot we de Kuilart bereiken waar de vaste ligplaats is. Voor een thuishaven is het een hele mooie plek.

Joost zorgt voor de boot en wij voor een maaltijd met vis. Ondanks het zonnetje is het al behoorlijk fris geworden en eten we in het tentgedeelte.

Een meeuw houd de wacht hopend op een restje eten. Helaas, het gaat schoon op.

Een laatste avond op de boot met boek, blog en bier. Morgen hoeven we pas om 11 uur de boot in te leveren. Morgen gaan we wel inpakken.

Plan was dat we rustig aan zouden doen en morgen naar Medemblik varen. Het was een rustige nacht, bijna geen wind, dus we hadden geen last van allerlei geluiden veroorzaakt door het spelen van de wind met onderdelen van onze of andermans boot. Wel werd een van ons om 7 uur al wakker van geschreeuw op de kant van 2 mannen. Toch werden we uiteindelijk pas om 09.30 wakker. Tijdens het ontbijt en de koffie hebben we flink gediscussieerd over ons reisdoel. Er zou eens weinig wind (kracht 3) zijn en daarom misschien leuk om toch nog een keer droog te vallen op het Wad. Aan de andere kant is laag water vandaag pas om 17.15 in de buurt van Den Oever. Alle mitsen en maren besproken en uiteindelijk besloten dat we zouden gaan droogvallen in het Amsteldiep (ten noorden van Den Oever) en dat we daarna in Den Oever zouden overnachten. De Stevinsluis wordt nog tot 22 uur bediend, dat moet allemaal lukken. Ons was naast weinig wind ook veel regen beloofd.

Omdat het pas rond 13 uur hoog water is hoeven we ook niet erg op te schieten. We vertrekken en zeggen daarbij nog: wat een stressloos vertrek met zo weinig wind. We zijn de steiger nog niet om en we liggen opeens vast. Joost dacht dat hij om 2 palen heen moest ipv er binnendoor. Daar buiten was het echter zeer ondiep. Sloegen wij even een stom figuur in het zicht van de haven. We hadden bekijks en een man zou wel met een bootje komen om ons te helpen. Uiteindelijk lukte het toch om op eigen (motor)kracht eruit te komen. Maar dat gaf wel even oponthoud. Nu op weg naar Kornwerderzand voor de sluizen. Aan het begin van de vakantie waren we daar zo door. Nu was het een enorme drukte met boten. Wat een gekrioel met boten die de sluis in wilden, pas de derde schutting konden we mee. Toen zagen we dat de sluis niet effectief gebruikt werd. Mensen sloten niet goed aan. Er hadden veel meer boten in de sluis gepast. Dit alles kostte zoveel tijd dat we pas om half 3 de Wadden opvoeren terwijl we al om 3 uur bij onze droogvalplek wilden zijn en dat was nog 2 uur varen.

Het was aan de Waddenkant opeens wel heel lekker weer, er was een zonnetje en hele mooie luchten boven het Wad, terwijl over het land we de regenbuien zagen hangen. Echter de wind viel tegen. We konden helaas niet zeilen. Alleen een paar bootjes met een spinnaker lukte het te zeilen. In de verte zagen we af en toe een zeehond zwemmen.

We voeren mooi de Texelstroom in, de stroom mee hebbend, en konden de vuurtoren van Texel goed zien liggen. Even hadden we weer discussie over ons plan. Zullen we niet even Oudeschild op Texel aandoen? Joost wilde er graag heen. Maar omdat het morgen vanaf een uur of 11 al weer hard gaat waaien leek dat geen goed plan.

Dus zonder droogvallen op weg naar Den Oever. Tot we plotseling voor de tweede keer vandaag vastliepen. We waren namelijk een ondiepte ingestoken waarvan we dachten dat te moeten kunnen halen met onze diepgang. We zaten goed vast en het was nog geen laagwater. Lagen we toch nog zogenaamd droog te vallen! Helaas levert dit niets anders op dan vertraging. Want nergens om ons heen zou het helemaal droog vallen. Er zat niets anders op dan wachten en heel erg is dat met dit weer, geen harde wind en geen regen, ook weer niet.

Toch was Joost wel opgelucht toen de boot loskwam en we weer konden varen.

Ondertussen gingen Marjolijn en ik maar vast de saus van de pasta maken. We zouden pas laat in Den Oever aankomen en tegen die tijd zouden we wel trek hebben. Tegen 21 uur bereikten we de Stevin sluizen. Een vrachtboot die ons inhaalde, Deo Volente genaamd, ging ons voor de sluis is en wij pasten daar nog makkelijk bij. Geen enkel andere pleziervaartuig volgde ons.

Om de hoek van de sluis ligt de haven van Den Oever. Volgens verwachting was er heel veel plek (een ongezellige haven waar niets is, behalve een raar eettentje, wisten we van vroeger). Aanleggen ging gemakkelijk. Nog even de pasta gekookt en we konden eten. Dat smaakt na zo’n dag extra lekker. Daarna wilden we het rare eettentje nog van binnen bekijken voor een biertje. Ondanks de enorme verlichting was de deur gesloten. Het biertje en witte wijn namen we toen maar op de boot.