Het is heerlijk weer om zo vanuit je bed de kuip in te stappen. Ik kon meteen gadeslaan of de watertaxi ook functioneert. De mensen van de boot voor ons lopen al een tijdje ongeduldig over de steiger rond te kijken waar de taxi blijft. Als de watertaxi komt verontschuldigt ze zich. Blijkbaar moesten ze langer wachten dan gebruikelijk is. We ontbijten buiten en zien dat de watertaxi annex havenmeester ook komt om bijbootjes van brandstof te voorzien. Later staan wij ook klaar na de taxi per marifoon opgeroepen te hebben. Ze is er heel snel, 2 booteigenaren van de andere steiger zitten er al in. De man vraagt meteen waar wij vandaan komen. Ja, ze hebben ook in Nederland gevaren. Het gesprek is kort want we zijn er zo. Wij lopen naar het havenkantoor om ons te melden en te betalen. Voor de watertaxi kopen we muntjes waarmee we voor de terugweg kunnen betalen. 2 pond per oversteek per persoon voor een afstand dat ik in 2 minuten zou kunnen zwemmen. Het zij ze vergeven.

We gaan nog niet terug. Eerst het toiletgebouw bezoeken en dan het plaatsje verkennen. In het aardige centrum in de schaduw op een terras koffie gedronken.

Hier en in Walton on the Naze is een lieveheersbeestjes plaag. Ik wist niet dat het kon en dat ze ook kunnen steken. Weer wat geleerd. Best hinderlijk. Juist nu trekt Joost dit shirt aan. Moeilijk te zien wat echt is of niet.

We willen een wandeling maken o.a. langs het water. We zijn langer bezig het begin van de wandeling te vinden dan dat we wandelen. Het is warm en de viervoeters die hier uitgelaten worden springen zo in de kreken met zout water, het bordje negerend dat het beschermd gebied is voor vogels.

Wat we dachten te vinden hier zien we niet: oude Engelse zeilbootjes.

Na de wandeling ploffen we neer op een overdekt terras voor de lunch. We krijgen bij het pintje bierviltjes mee niet voor onder het glas maar voor op het glas tegen de insecten.

Hierna moeten we alweer boodschappen doen. Eindelijk een plaatsje met een echte bakker, slager en groentewinkel. Gezellig met een mandje alle groente en fruit die je wil hebben verzamelen.

Vanavond eten we op de boot want de taxidienst is er maar tot 19 uur. Het is hier nog voorseizoen! Als we ons melden voor de taxi komen ze met z’n tweeën. Ze willen namelijk graag dat onze boot naar voren gaat aan de steiger en willen daarbij helpen. Er blijkt een druk weekend aan te komen en willen blijkbaar goed kunnen stapelen. Het maakt ons niet uit, wij zijn morgen toch weer weg.

We liggen eigenlijk ook aan de oude boten steiger, lijkt wel. Maar wij hebben ook een oude boot. Naast ons komt een grote Engelse zeilboot te liggen. Een van de bemanning vind onze zeilboot erg mooi. We vertellen dat het van een Nederlandse ontwerper is, Koopmans. Hij blijkt het te weten, want hij zeilde ook wel op het IJsselmeer. ’s Avonds hebben we een langer gesprek met hem over zijn zeilboot. Ik maak een goede beurt door te vragen of het een SMACK is. Een SMACK is namelijk een oude Engelse vissersboot met zeilen. Zijn boot is eigenlijk een remake SMACK, maar gebouwd als een modern jacht. Op dezelfde steiger liggen twee echt oude SMACK’s, een van hout en een van beton. Enthousiast vertelt hij nog allerlei wetenswaardigheden op zeil en ook op toeristisch gebied.

De middag vermaken we ons prima in de kuip. Lezen lukt niet zo omdat er zoveel te zien is. We hebben precies zicht op de helling en aanlegsteiger waar allerlei zeilbootjes en roeiboten te water worden gelaten.

Echt een watersport centrum!

Er wordt gewoon tussen de aanlegsteigers door gezeild. Het lijkt wel alsof we op het Friese water zitten.

Vanaf 20 uur wordt het rustig op het water. Dan hoor je vooral de mensen praten die gevangen zitten op hun bootjes op de steigers. Niet echt vervelend, zeker niet bij zo’n avond met volle maan.

We slapen weer eens een gat in de dag. Dan maar meteen voor het ontbijt ons bij het havenkantoor melden. Daar worden we vriendelijk ontvangen. De eerste haven waar ze niets van ons willen weten behalve de naam van onze boot. Die moeten we dan ook wel spellen. In het Engels is Aquamarijn een ingewikkelde naam!

Na het late ontbijt in de kuip gaan we op pad. Gisteren hebben we tijdens het zeilen al een toren zien liggen. En torens wil ik altijd beklimmen voor het mooie uitzicht. Dat is ons doel. Helaas is er geen korte weg, want er is hier veel privé of verboden terrein. We lopen eerst een half uur naar het strand. Daar nemen we aan de boulevard een koffie. De zon brand al best dus gaan we onder de enige parasol van het kleine terras zitten. Er staat wel een vlagerige wind. En in zo’n windvlaag zeilt onze parasol zo over de boulevardkade het strand op. De eigenaren in het kioskje hebben natuurlijk niets gemerkt. Rondom ons allemaal schooljeugd op schoolreis die er ook wel om moeten lachen. Joost gaat toch maar het strand op om de parasol terug te brengen.

We lopen verder en nu pas wordt de wandeling leuker. De drukke boulevard met trouwens heel veel groepen schooljeugd op reis die zich allemaal niet erg lijken te vermaken, laten we graag achter ons. Er komt een stuk strand met vrolijk gekleurde strandhuisje. We kunnen verder een mooi kustpad volgen.

Na weer een half uur hebben we de Naze Tower bereikt. We gaat de 86ft hoge toren beklimmen. Een smalle wenteltrap, 7 verdiepingen en meer dan honderd treden. Op de 3e t/m 7e verdieping wordt kunst geëxposeerd. En ook een verdieping met informatie over de toren. De toren is al in 1720 gebouwd als vuurtoren. In de tweede wereld oorlog werd er radar opgezet en was het een belangrijk hulpmiddel bij de verdediging van Engeland. Boven hebben we een prachtig uitzicht naar alle windstreken.

Het bordje met W is blijkbaar weggewaaid. We kunnen Harwich goed zien en ook onze haven.

Op een foto gemaakt met telelens zien we onze boot liggen.

En een zeilboot die de route vaart zoals wij ook gekomen zijn.

Het is tijd voor de lunch die we onder de toren kunnen nuttigen met uitzicht op zee. We eten iets echts Engels wat we nog niet hebben gehad: Jacked potato.

De terugweg gaat via dezelfde route. Bij Marks & Spencer doen we boodschappen. Terug op de boot is het heerlijk uitrusten. We hebben onze stappen vandaag wel weer gezet. Ik kook later en we zitten nog buiten tot de zon ondergaat. Dan wordt het echt fris en gaan we naar binnen.

We gaan Ipswich weer verlaten. Vandaag wordt het wel de kortste tocht van onze vakantie denk ik. 3.2 mijl varen naar een haven aan de rivier de Orwell. We laten ons dus nu met de ebstroom naar beneden zakken. Er is haast geen wind, dus zeilen heeft geen zin. Eerst wel weer via de sluis naar buiten. Het is op deze zondagochtend nog rustig op het water.

De bestemming komt in de verte al gauw in zicht. Wat we ook zien is dat er toch een coaster de rivier op komt.

Een raar gezicht hoe hij in de verte tussen alle boten aan moorings doorvaart.

En dan komt hij ook bij ons langs. Het gaat hier allemaal met gemak samen. Gelukkig mag de coaster hier ook niet hard varen. 

De haven waar we willen aanleggen ligt dus in de rivier en in de stroming. We zien mooi een plek aan de kopse buitenkant van de steiger liggen. We moeten er eerst voorbij en dan keren om tegen de stroom aan te leggen. En dat gaat heel makkelijk zonder wind. Als we stil liggen denk je toch dat dat niet zo is doordat het water nog langs de boot stroomt. Aan de steigerkant leggen we genoeg fenders voor als er nog een coaster langskomt. Tevreden dat we liggen willen we naar het havenkantoor lopen. Een medewerker roept echter al naar ons dat we daar niet kunnen blijven liggen. De buitensteigers moeten vrij blijven! We sputteren nog wat tegen maar de jongeman belooft ons te helpen. Hij zal een lijn aan pakken. Tja, dat is niet het moeilijkst. Ik gooi die lijnen wel meestal raak. Maar een box in manoeuvreren is lastiger. Gelukkig is het de eerste box en is de richting waarop we erin moeten gunstig. De boot draait het liefst die kant op. Het gaat eigenlijk heel gemakkelijk. Maar ja, geen hinderlijke wind. En dan zijn we toch tevreden dat we nu wat beter beschermd liggen tegen harde wind en golven. Die zijn er nu niet maar wind regen en mogelijk onweer is de verwachting voor vanmiddag. 

We gaan ons aanmelden bij het havenkantoor. We krijgen een kaartje mee om de wc te openen. Deze blijkt het niet te doen. Terug en wachten tot twee andere klanten geholpen zijn. De balie-medewerkster wil het niet geloven en gaat het zelf proberen. Inderdaad: hij doet het niet. Ondertussen hebben we wel gezien dat aan de gastenvlaggen wand de Nederlandse vlag hangt. Nou ja, vlag, vlaggetje.

Het is gebruikelijk dat ook havens een gastenvlag hijsen van nationaliteiten die in de haven liggen. We vonden dat ons Engelse gastenvlaggetje een beetje aan de kleine kant was, maar na vandaag niet meer.

We drinken nog koffie op de boot als we een donkere lucht aan zien komen.

Als eerste begint het hard te waaien en dan gaan we maar vast naar binnen. De regen komt daarna. Mooi moment om de oven aan te steken en onze voorraad ‘Paasbrood ‘ weer aan te spreken. We hebben nog steeds niet een heel gewone bakker gevonden hier. Of bestaan die niet meer?

Nu het zo regent is het een uitgelezen moment om de KGK kerkdienst te gaan bekijken. Mirjam was liturg, dus dat willen we graag zien. Alleen lukt het ons niet om wifi van de haven te krijgen. En het regent te hard om even naar het havenkantoor te lopen. Gelukkig zijn we niet uitgelezen in onze boeken.

Weer een bezoek aan het havenkantoor helpt niet de wifi voor elkaar te krijgen. Ondertussen is het al een tijdje droog en gaan we op pad. Op weg naar Pin Mill slechts 2 km verderop. Het is wel een mooie wandeling! Het kustpad loopt afwisselend door de velden, bossen en langs de kust.

En dan nog een hoek om en dan zijn we bij Pin Mill en zien we de pub The Butt & Oyster liggen. Midden tussen alle spullen van een bootwerf annex jachthaven.

Het lijkt alsof de zondvloed geweest is en daarna alles schots en schreef teruggegooid is

We gaan eerst op het terras een pintje drinken. Zoals ik eerder al vertelde is deze plek de plek voor Nederlanders als ze de oversteek hebben gedaan om dan hier een pint te drinken. Velen doen dat in een Hemelvaartsweekend. Heen, pintje drinken en weer terug.

Wij gaan op tijd naar binnen om nog een tafeltje te bemachtigen voordat nieuwe buien weer losbarsten. De clichés zijn misschien wat flauw, maar alleen in Engeland kan de regen zo over de ruiten plenzen.

Maar dan is het ook extra fijn toeven in een Engelse pub. We laten het ons smaken hoewel het toetje toch te veel is.

Droog kunnen we weer naar onze boot lopen. Eenmaal binnen begint het weer te regenen

‘Zeilen doe je voor de aardigheid en het moet niet in werken ontaarden’. Zo begint ons zeilboek over de Engelse Oostkust. Ik moest daaraan denken toen Joke schreef dat ze het hard werken vond voor vakantie. Gisteren was het inderdaad fysiek zwaar, maar mentaal niet. En ik heb het voordeel dat ik binnen niet zeeziek word en kan als ik te moe ben binnen in het vooronder gaan liggen en helemaal alles los laten terwijl ik op de golven meedein. Joost kan het fysiek nog beter aan dan vorig jaar en heeft de boot helemaal onder controle. Hij geniet van zo’n dag.

Vanochtend liep ik in m’n korte broek in de zon naar de douches. Dat is ook echt vakantie! We hebben alle tijd. Ons plan is de rivier de Orwell op te varen naar de stad Ipswich. Dat kan het beste met de vloedstroom mee en die is er pas om 13 uur. Een ochtendje in de kuip met koffie en boek en puzzel is ook heerlijk.

Rond 13 uur zijn we klaar om te vertrekken en melden dit via de marifoon aan de havenmeester. We kunnen vertrekken, hij zet de sluis vast open. Gisteren toen we nog niet wisten of we 1 of 2 dagen wilden blijven had de havenmeester gezegd, kom dan maar morgen betalen, jullie zijn toch locked-in. En inderdaad, het is hier een havenkom met maar 1 uitgang: de sluis. Deze keer in de sluis blijkt het waterpeil 2 meter te gaan zakken. We moeten de lijnen vastmaken aan de mee zakkende sluiswanden. Dat blijkt heel handig en veilig. We zijn snel beneden en varen naar buiten.

We slaan linksaf de Orwell op. Er is zuidenwind voorspelt, samen met de stroom mee moeten we makkelijk op alleen de genua kunnen zeilen. Helaas gaat de wind al snel uit het westen waaien en moet de motor bij om de bochten te halen. De overgang is groot tussen de Industriehaven waar we net uitkomen en de mooie natuur rond de rivier: glooiende heuvels en bossen.

De rivier ligt vol met zeilboten aan een mooring. Een heel gebruikelijke manier hier om boten vast te leggen. De vaargeul is hier wel heel diep want er moeten ook nog coasters door kunnen. Je kan het je haast niet voorstellen en wij zien er geen varen.

We varen langs Pin Mill. Voor Nederlandse zeilers de plek om een oversteek naar Nederland te vieren in The Butt & Oyster met een frissen pint.

Wij willen er nog heen, maar dan wandelend vanaf een andere haven aan deze rivier. Maar dat vereist weer nieuwe ‘skills’! Die haven ligt in de rivier zodat je bij aanleggen met de stroom rekening moet houden. Nog een stapje moeilijker is in de rivier een mooring oppikken. Nu gaan we voor ons gemak nog een veilige haven achter een sluis in, opnieuw locked-in.

Maar eerst nog onder een brug door en langs een klein industrie gebied voor de stad. Kijk, de coasters zijn er wel, deze komt zelfs uit Delfzijl!

We kunnen de sluis zo weer invaren. Ditmaal ligt er een drijvende steiger en daar kunnen we ook makkelijk bij aanleggen. Nu gaan we dus met steiger en al naar beneden.

In de haven kunnen we makkelijk aan een kopse kant van een steiger gaan liggen. Geen gehannes met een box invaren. De tocht duurde zo’n 3 uur.

Na ons bij het havenkantoor gemeld te hebben gaan we de stad in. Een pootje van mijn bril is namelijk losgeraakt en we moeten dus op zoek naar een opticien. Dat lukt en ze maken het gratis voor me. We zien al aardig wat van Ipswich dat bestaat uit veel oud en nieuw door elkaar. aan de overkant van onze haven is een nieuw uitgaanscentrum gemaakt bestaande uit oude gebouwen, verbouwde pakhuizen en nieuwe onder nieuwe appartementencomplexen. We gaan eten in het havenrestaurant met uitzicht op de nieuwe haven. Het eten is voortreffelijk! Havens en goed eten gaan hier blijkbaar samen.

Terug op de boot schrijf ik buiten dit blog. Het lijkt werken, maar dat is het niet. Achter mij het geroezemoes van het uitgaansleven aan de andere kant van de haven.

En het is al donker als ik het online zet.