Geen wind was de verwachting maar wel zonnig. Dat eerste bleek te kloppen, maar die zon zagen we niet toen we wakker werden. Wij zouden op tijd vertrekken naar Bornholm, zo’n 35 mijl te varen. Toen we opstonden waren al heel wat boten vertrokken. Eerst varen en dan ontbijten, dat is makkelijk zonder wind. Het was nog behoorlijk fris. We konden in een bijna rechte lijn naar Hasle, de haven op Bornholm die we hadden uitgezocht, varen en dan ook nog met de kortste weg over het verkeerscheidingsstelsel heen. Dat is namelijk een verplichting bij het oversteken van zo’n zeg maar snelweg op het water voor vracht-, ferry- en cruiseboten. En dan moet je je voorstellen dat de breedte van zo’n snelweg 6 mijl (zo’n 10 km) is. We doen daar een uur over. Vergelijk met een slak die een snelweg over moet steken, best lastig. Het zicht was eerst ook nog matig, maar verbeterde toen we bij het verkeersscheidingsstelsel kwamen.

Gelukkig hadden we op deze boot AIS (Automatic Identification System) waardoor we op onze pilot konden zien waar alle snelle boten zich bevonden, welke kant ze op voeren en hoe hard ze gingen. Dat is namelijk van een afstand best moeilijk te zien. De boten waar je op het oog bang voor bent zijn allang voorbij, terwijl de boten in de verte je juist gaan kruizen. Het was best druk. Vier boten gingen ruim voor ons langs. Drie anderen leken ons dicht te naderen. Door snelheid terug te nemen gingen ze mooi voorlangs.

Het zonnetje was inmiddels ook al aardig doorgebroken en we zagen Bornholm al liggen. De haven invaren was zeer eenvoudig. Het was er niet erg druk en we konden makkelijk langszij aan de kade liggen. Het was er heerlijk rustig, maar niet zo ver van de hoofdstad en drukke veerhaven Rønne.

Om drie uur lagen we helemaal goed en brandde we al bijna weer weg op ons dekje. Na een drankje vertrokken we te voet het plaatsje in om fietsen te huren. Geen wind en wel zon is natuurlijk een uitgelezen dag om te fietsen op dit eiland. Door een vriendelijke mevrouw bij, zeg maar, de VVV  werd ons gewezen waar dat kon. De fietsen kregen we zo mee, betaald voor 1 dag, naam of een borg was helemaal niet nodig. We hadden de fietsroutes te snel bestudeerd en een toch wat te groot rondje bedacht. We vertrokken ook pas om half 5. We dachten onderweg wel wat terrassen tegen te komen om even wat te drinken en te eten. We hadden zelf niets bij ons doordat we zo snel vertrokken waren. Maar ja, dan ben je in Denemarken. Die zijn heel goed in picknicktafels maar niet in terrassen waar wat te krijgen is.

De omgeving was heel mooi, maar wel erg heuvelachtig. Wat een gewone fietsroute leek bleek meer een moutainbike route. We hadden dan wel 7 versnellingen op onze fietsen, maar echt geschikt voor zo’n tocht was het niet. Of beter gezegd, ik ben niet zo geschikt voor zo’n tocht. Rond half acht waren we Allinge een havenplaatsje aan de noordkust. In een klein havenkommetje liggen alle boten hutje, mutje ingebouwd. Misschien wel gezellig, maar wij waren blij met onze rustige plek. Hier was de eerste mogelijkheid om iets te eten en te drinken.

Omdat het al snel kouder werd wilden we snel eten, want we moesten nog  13 kilometer fietsen. Een afhaalpizzeria  met wat tafeltjes leek de beste optie. Honger maakt rauwe bonen zoet, een pizza met aardappelen erop: brrrr. We hadden in ieder geval weer energie opgedaan voor het laatste stuk, er moest eerst nog flink geklommen, gedaald en dat dan steeds herhaald, worden. Gelukkig was de laatste 5 km over een vlak stuk dicht bij de zee. Daardoor konden we toch nog even genieten van het mooie uitzicht.

De zon was inmiddels onder, daardoor kleurde de lucht en de zee wel heel mooi rood. De douche bij onze haven was onbeperkt in duur, warmte en straal. Dat was heerlijk bijkomen.

De wekker ging dus om 07.45 omdat onze buurman, waar we langszij lagen, om 08.00 uur wilde vertrekken. Wij waren mooi op tijd uit de veren, maar uit de boot van de buren nog geen teken van leven. We wilden dan op zijn plek langszij aan de kade gaan liggen. Toen bleek dat er al veel plekken vrij gekomen waren aan de drijvende steigers zijn we daar naar verkast. Een aardige Nederlandse buurman pakte onze lijntjes aan en toen lagen we mooi. We besloten vandaag ook te blijven. We wilden natuurlijk nog wat van Ystad zien en we waren best moe van de vorige lange dag op zee. Lastig in deze keuze maakte het wel dat het vandaag nog goed zeilweer zou zijn en morgen haast geen wind. Morgen dan maar motoren naar Bornholm.

Lekker rustig ontbeten en daarna naar het havenkantoor omdat we de was meteen wilden doen. Hier moest je de wasmachine reserveren en we konden om 11.30 terecht met onze keycard waar het op werd opgeladen. Best wel handig eigenlijk. Zo hoefden we niet steeds te kijken of de wasmachine al vrij was. Ondertussen hebben we even in het stadje boodschappen gedaan, we hadden nl waspoeder nodig, dat zat er hier dan weer niet bij in. (Jarenlang heb ik machinewasblokjes bij me en hadden we het nooit nodig, dus nu thuisgelaten). Ook meteen ander proviand aangevuld. Kleding gewassen en ook onszelf een douche gegund. Echt op z’n Scandinavisch: een gezamenlijke kleedruimte en douches, wel met een gordijn ervoor. En zo raakte ik in Eva’s tenue in gesprek met een Nederlandse vrouw over haar verlangen weer naar huis te gaan na 3 maanden zeilen hier en Joost raakte in Adam’s tenue in gesprek met een Duitser over de AH doordat hij z’n spullen in een AH tas had zitten.

De middag was om het stadje verder te verkennen. Ystad is bekend van de detective Kurt Wallander (boek en films) en er schijnen veel mensen daarvoor hier te komen op een soort bedevaartsreis om alle plekken te bewonderen van de films. Ook de filmstudio zou hier zijn. Zonder enige kennis van deze zaken verkennen wij dit plaatsje, wat zeker zeer sfeervol is met veel oude vakwerkhuizen, een mooie kerk en een oud klooster. In de kerk was een speelhoek voor kinderen: die kunnen dan kerkje spelen! De paarse trein die hier rijdt is ook opvallend. We kochten nog een koekenpan omdat die op de boot ontbreekt en een flesje cognac omdat het hier ’s avonds best wel koud is. In een oude bierbrouwerij gegeten.

’s Avonds met de Nederlandse buren in gesprek geraakt over het zeilgebied hier. Er zitten hier veel nog redelijk jonge pensionado’s die het er een paar maanden van nemen. Met eigen boot en dan natuurlijk via de Duitse bocht hier gekomen. Dan zijn wij natuurlijk geen echte zeilers. Hoewel de meesten onze manier van zeilen en boten huren wel begrijpen. De Nederlandse buurvrouw zag opeens mogelijkheden. We kunnen de boot ook wel verkopen en dan voortaan gaan huren, dat scheelt een boel zorgen. ik weet niet of haar man zo blij was met dit inzicht van haar. Ondertussen kijkt Joost toch weer stiekem op internet naar bootjes die hij hier ziet liggen en naar de prijs. Gelukkig heeft hij een verstandige vrouw.

Men zegt dat het leven een feest is maar dat je zelf de slingers op moet hangen. Maar toen ik vanochtend het dek op stapte zag ik dat de boot tegenover ons de slingers uit had gehangen. Er kwamen meerdere rondvaartboten voorbij met een life big band aan boord en het carillion van de Verlosserskerk hier vlakbij werd bespeeld door een Nederlanse carillionspeler. Dat kan niet toevallig zijn! Misschien moet het gezegde luiden: Het  leven is een feest maar je moet de slingers wel zien! We hadden dus een feestje te vieren. Met wat fantasie werd alles voor ons geregeld en het stralend zonnige weer ook.

Na een bezoek aan de bakker ontbeten we op het dek. Joost had gezorgd voor half zacht gekookte eitjes. Ik kan dat namelijk niet. Na het ontbijt op weg op zoek naar waterkaarten van Noord Denemarken en een goede plek voor een speciaal etentje vanavond. Het tweede hadden we gauw gevonden, daar waar de koffie met chocolade gebak ook zo goed smaakte en dicht bij de boot. Dit deel van Kopenhagen is echt heel leuk. Verschillende boekhandels bezocht maar geen waterkaarten gevonden. Een tweede warenhuis bezocht op zoek naar een nachtpon was ook geen succes. Wel de lunch op een heel leuk plein met heel veel terrassen. Het was opeens veel drukker in Kopenhagen en we weten niet of dat kwam door het mooie weer of doordat het zaterdag was. De sfeer was daarbij erg goed. Iedereen geniet van het mooie weer buiten!

De bedoeling was om vanmiddag de toren van de Verlosserskerk te beklimmen. Dit is de op een na hoogste toren van Kopenhagen. Al gebouwd in de tweede helft van de 18e eeuw. Het bijzondere is dat de trap in de toren buitenlangs gaat in een spiraalvorm. We besloten dit pas te doen nadat we op de boot even hadden uitgerust. Ondertussen werd het carillon van deze toren bespeeld door een Nederlandse carillonspeler. Klein Amsterdam! Ja, vandaag klopt dat helemaal.

De beklimming van de toren was schitterend. Hopelijk geven de foto’s een goede indruk. Het was heel helder en we konden goed zien waar we gevaren hadden. Ook kon je heel goed Zweden zien liggen. Hierna maakten we ons op om naar het restaurant Kanalen te gaan. Geweldig eten en een erg leuke ober/wijnkenner maakte deze avond onvergetelijk!

Op dit moment barst opeens het vuurwerk los!!

Het is gelukt! We hebben Kopenhagen bereikt en liggen in de Christianshavn vlakbij de beroemde Nyhavn.

En dat na een superdag zeilen. De voorspellingen kwamen uit: veel zon en veel wind. We hadden besloten vroeg op te staan zodat we op tijd Kopenhagen zouden invaren in de hoop ook een plekje voor de boot in het centrum te vinden.  7 uur stonden we op en om 8 uur verlieten we de haven, ondanks de toen al matige wind ging dat vlekkeloos. Nou ja, alleen gehinderd door het gepiep van de gps (navigatie) omdat Joost per ongeluk op de ‘man over boord’ knop had gedrukt en deze niet meer uit kreeg. Dan maar de hele navigatie uit en op zee verder kijken. Bij het hijsen van van de zeilen een volgend probleem: de val van het grootzeil had zich om de deklamp (hoog in de mast) geslingerd en maakte het hijsen onmogelijk. Met een windkrachtje vier denk je die waait wel weer los, maar nee hoor. Joost had uit uiteindelijk een slimme oplossing gevonden wat werkte. Een kluwen lijn aan de val geknoopt en gehesen om gewicht in de zaak te brengen waardoor de val loskwam. Gelukkig, we zagen ons al op een superzeildag motoren!

We gingen als een speer, zo’n 7 a 8 knopen (mogelijk voegt Joost de statistieken weer toe) met vrijwel halve wind. En dan is het eigenlijk alleen maar toeschouwer zijn van het spel van de wind, de zeilen en het water. We voeren langs de krijtrotsen waar we de vorige avond nog gewandeld hadden. Twee uur verder kwam de Oresundbrug, de brug tussen Kopenhagen en Malmo in zicht. Deze verbinding tussen Denemarken en Zweden bestaat voor een deel uit een brug en voor een deel uit een tunnel. Wij voeren daar waar de tunnel was. Ondertussen pakten wolken boven Zweden zich samen en leidde ook tot een bui daar en bij ons tot verder aanwakkeren van de wind.

We moesten de zeilen strijken omdat de koers tegen de wind in zou gaan en we rustig wilden navigeren richting de stad. Ondertussen hadden we de zeegebieden van Kopenhagen in zicht met o.a. de industriehaven en het vliegveld. De toegang tot de stad was voor jachten een andere dan voor de vracht en cruiseschepen. Dat was wel goed geregeld. Zo voeren we heel relax de Bomlobet op, een zeearm die door Kopenhagen loopt. Het was geheel tegen onze verwachting op het water helemaal niet druk. Dit in tegenstelling tot de kades. We konden zo zien waar de zeemeermin stond: daar waar de meeste mensen zich samenpakten.

Waar rechtsaf de Nyhaven lag moesten wij linksaf de Tangraven in. Daar moesten we wachten voor de klapbrug, die toegang geeft tot de ingang van de Christianshaven. Een keer per uur wordt deze bediend. We waren er ruim voor drie uur en legden aan aan de wachtsteiger. We lieten Nederlanders bij ons langszij komen die in een vrij klein bootje (thuishaven Terherne) helemaal vanuit Friesland Kopenhagen hadden bereikt. Nu hadden zij 2 maanden vrij!

Om drie uur ging inderdaad de klapbrug open en konden we de haven binnen varen, zeer benieuwd of er wel plek voor ons was. De brug zou overigens om half 4 nog bediend worden en daarna pas weer om half 7. Je kan er nergens anders uit. Het was zoeken en een keer heen en weer varen, maar toen zagen we (als relatief grote boot) een plek langszij als derde boot in de rij. De twee boten leken niet bemand en we waagden de gok maar. Zonder hulp van bemanning op zo’n boot was het nog een hele toer goed vast te komen liggen. Maar toen we eenmaal lagen waren we zeer tevreden. Helemaal toen later de havenmeester langskwam en vertelde dat die andere twee boten nooit vaarden. We kunnen hier dus makkelijk een paar dagen blijven liggen zonder te hoeven verplaatsen. Met wat geklauter langs kade en de voorliggende boten konden we ons ook van elektriciteit voorzien. We dronken een biertje in de kuip met zicht op de ene rondvaartboot na de andere. We horen de gidsen steeds opnieuw vertellen dat dit klein Amsterdam is. Vandaar dat we ons hier zo thuis voelen.

Hoewel we best moe waren na zo’n dag gaan we nog even de stad in, we moeten namelijk nog wat eten. Bij de Nyhaven is het erg gezellig, daarbij een klein pleintje vol mensen die luisterden naar een jazz bandje (ivm het Jazz festival). Daarvoor dansten, oa een stel van minstens 80 plus (deed ons denken aan Wim en Wil Bots) en nog meer ouderen, op de muziek. Ik moest het filmen, het was zo vrolijk, mooi, ongegeneerd, en al die mensen die toekeken met een glimlach op hun gezicht!

Het is hier niet saai, althans het weer niet. Gisteravond regende het nog behoorlijk en vanochtend zie ik bij het wakker worden een stralend blauwe lucht door het zijraampje. Dat komt goed uit! Vandaag gaan we langs de krijtrotsen van Mons Klint varen. Vorig jaar was het daar geen weer voor en zijn we niet verder gekomen dat Klintholm. Nu gaan we verder. In de ochtendzon zijn de krijtrotsen het beste te zien. Eerst moeten er nog wat boodschappen gedaan worden in de ‘skibsproviantering’ (Deens is niet moeilijk), oa een koffiekan. Terug op de boot was Joost aan het bellen, met z’n werk bleek. Gelukkig hebben we op zee geen bereik!

Uitvaren is altijd leuk. Zoals ook varen op zee leuk is en weer ergens aankomen. Het een niet zonder het ander. Ik zou geen wereldzeiler kunnen zijn en dagen op zee zitten.  We motoren het eerste stuk, er is nog niet zoveel wind, er staat een heerlijk zonnetje. Koffie gezet en ingeschonken en dan komen de krijtrotsen in zicht. Schitterend! Onder het genieten denk ik opeens: hoe kan het op zee naar brand ruiken? Oeps, dat moet in de boot zijn! Snel duik ik de kajuit in om een zwartgeblakerd melkpannetje van het vuur te halen.

Aan het einde van de 7 km lange krijtrotsen  gaan de zeilen omhoog. Met halve wind uit het Westen gaan we met een aardig vaartje. De lucht trekt dicht en de krijtrotsen worden aan ons gezicht onttrokken alsof de natuur zegt: jullie hebben de voorstelling gezien, dan kan het gordijn weer dicht. De wind trekt lekker aan en we gaan met 5-6 knopen op weg naar Rodvik zo’n 15 mijl te gaan.

Vandaag niet zo’n lange tocht, want twee lange dagen op zee zijn wel even genoeg geweest. De haven is al behoorlijk vol, maar er is nog wel plek. De boxen zijn in verhouding vrij lang en een lijn blijkt te kort om een paal te kunnen halen. Gelukkig ligt er nog een langere in de bakskist en na getover met lijnen liggen we uiteindelijk rond een uur of drie helemaal goed. We genieten in de kuip van een verlate lunch en van alle bootjes die binnen komen, temeer daar de zon weer te voorschijn is gekomen. De middag wordt besteed aan een dutje doen en een boek lezen. Na een rondje in het dorp,  wat niet zoveel voorstelt, eten we bij de Thai vlak bij onze boot. En daarna: koffie in de kajuit, een muziekje op, blogje schrijven, boek lezen en de tocht voor morgen plannen.