Na een goede nacht slapen werden we al om 7 uur wakker en voelden we ons uitgerust. De hut van Lukas bevalt dus prima. Dat behoeft natuurlijk uitleg. Vanaf het eerste jaar dat we een scherp jacht huurden lagen wij in het vooronder, Lukas altijd in de hut aan stuurboord en Mirjam altijd aan bakboord. De hutten achter (dus onder de kuip) leken ons altijd te klein en verder is het er niet hoog doordat de bakskisten ruimte innemen. Het vooronder is deels heel ruim, maar heeft als nadeel dat het in een punt toeloopt waardoor je maar weinig ruimte voor de benen hebt. Nu bleek dat er in ‘Lukas’ hut geen uitsparing van een bakskist was en de breedte was overal net als een tweepersoons luchtbed. Nou Lukas, mocht je je nog bedenken en langs willen komen, je hut is al bezet!

De kou viel ons deze ochtend wel tegen, er was een aardig windje, dus maakten we ons op om in vol ornaat (lange broek, trui, zeilpakken) te gaan zeilen. Joost moest alleen eerst nog met de beschikbare internet verbinding wat werk wegwerken. Tegen de tijd dat we weg wilden varen was het al warmer en konden we de zeilpakken uitlaten. We hadden er zin in. Eerst even op het open water de motor testen en kijken hoe de boot in z’n achteruit het beste draait. De zeilen gehesen en gaan met die banaan. We hebben denk ik een kwartier gezeild met een snelheid van 4 knopen. Daarna viel de wind weg. De enige boten die we zagen zeilen hadden een spinaker. Het werd het steeds warmer. De lange broeken werden verwisseld voor korte broeken en er moest flink gesmeerd worden om niet te verbranden. Het leek wel Griekenland! Maar daar heb je dan een bimini (zonnedak) boven de kuip om je te beschermen tegen de zon. De wind kwam niet meer terug. We hebben het hele eind moeten moteren. Niet zo gek, vond Joost, die dit een goede manier van ‘inslingeren’ vond.

Tegen zessen bereikten we Gedser, de meest zuidelijke plaats van Denemarken, waar we vorig jaar ook geweest zijn. Toen was het ons niet gelukt om Kopenhagen te bereiken. We gaan nu een nieuwe poging ondernemen. Met goede wind of motor kunnen we er in 3 dagen vanaf hier zijn. Het aanleggen was niet zo moeilijk zonder wind, op z’n Deens in een box met de punt naar de steiger.

We wisten al dat in het plaatsje niet zoveel te beleven was. Het havenrestaurantje in klassiek Deense stijl leek ons prima om te eten. We waagden ons op het terras en daar was het nog lang  goed toeven. Daarna de douches uitgeprobeerd hoewel we nog geen zout af te spoelen hadden was het heerlijk. Bijna half elf en de lucht kleurt aan een kant rood van de zonsondergang, aan de andere kant komt de bewolking opzetten. Morgen belooft een minder zonnige en meer winderige dag te worden. We zullen zien wat daarvan uitkomt.

Nagenietend van de festiviteiten van de vorige avond rond Mirjam’s diploma uitreiking (wat zag ze er stralend uit!) rijden we met z’n tweeen richting noord Duitsland. De kinderen zijn echt groot geworden, maken hun eigen keuzes, staan goed in het leven en willen niet meer met hun ouders mee op vakantie. Dat is goed, maar voor ons natuurlijk wel wennen. Aan de andere kant komt ook het oude gevoel weer terug van samen op vakantie zijn. Dat hebben we negen jaar gedaan zonder kinderen! Maar ja wel 20 jaar met kinderen! Ons dertig jaar samen zijn zullen we in deze vakantie vieren! We kunnen alleen maar heel dankbaar zijn!

We hebben een hotel geboekt in Lubeck, een van de oudste Hanze steden. Het staat op de Unesco werelderfgoedlijst en is niet ver van onze eindbestemming Grossenbrode waar onze huurboot ligt. Dan hebben we morgen de tijd om rustig aan te doen en hoeven we niet doodmoe de boot in ontvangst te nemen wat altijd een heel gedoe is.

We vertrokken om 11 uur na een kopje koffie. Helaas was het toch al behoorlijk druk op de weg, bij de grensovergang naar Duitsland werden alle auto’s langs een parkeerplaats gesluisd, werden alle auto’s bekeken op welke ze wilden controleren. Wij mochten doorrijden. Blank en 50+: blijkbaar geen bedreiging voor de Duitse staat en de G20 top. Vervolgens ook bij Bremen een enorm oponthoud door file waar we een uur in hebben gestaan. Maar de verwachtte drukte bij Hamburg bleef uit en om half 7 kwamen we aan in ons hotel in Lubeck.

Het centrum was op 10 minuten loopafstand en zo zaten we al snel op een terras met ons eerste vakantiebiertje. We hadden toen al de beroemde Holstetor gepasseerd en zaten op het Rathausplatz. Tot mijn ontzetting was in wat ze toch een museumstadje noemen tegen het zeer oude Rathaus zeer lelijke nieuwe gebouwen gezet. Dat kan alleen maar in de jaren 70 gebeurd zijn. We hadden behoorlijke honger en hebben buiten op een binnnenplaatsje heerlijk gegeten. Via een wandeling langs de stadswal kwamen we terug in ons hotel en sliepen we binnen de kortste keren, wetende dat we pas om 12 uur onze kamer hoefden te verlaten.

Vandaag moeten we de boot weer inleveren, in ieder geval moeten we voor 18.30 in de haven getankt hebben.  De volgende ochtend volgt dan de check-out. Na een koude en vochtige nacht blijkt het buiten ook nog steeds grijs. Dit hebben we gelukkig niet veel gezien. Er staat volgens verwachting niet veel wind zodat de grijze lucht niet snel weggeblazen zal worden. Op zee staat er toch een windkracht 3 en na de zeilen gehesen te hebben gaan we met eerst zo’n 4 knopen richting noorden. Het is even geleden dat het varen zo rustig gaat met nauwelijks golfslag. Tijdens het zeilen dus koffie gezet. Ondanks het grijze weer genieten we van de tocht vooral omdat het voorlopig onze laatste zeiltocht zal zijn. En deze manier van vakantie vieren bevalt ons zo goed!

Ik besluit de reserve afbakbroodjes in de oven te stoppen en de laatste eitjes te bakken. Ondertussen nam de wind nog aardig toe en draaide deze naar het westen zodat we met halve wind en een aardige golfslag opeens veel schuiner en onrustiger varen. Het is dan echt een acrobatische toer om zo eitjes te bakken en deze op de broodjes te krijgen. Zeg niet dat zeilen geen sport is! Ik verbaas me dan ook  wat een enorme kracht de zwaartekracht is.

Ik kom uiteindelijk met 4 broodjes ei aan in de kuip. Even is de hele familie buiten en geniet van het eten. Nog een paar mijl te gaan.  Dan de zeilen voor het laatst strijken. We moeten in de haven meteen naar de tankplaats om de boot vol te tanken, daar krijgen we ook te horen waar we de boot neer moeten leggen. Om half vier liggen we al en meteen vragen we ons af of we vanmiddag nog kunnen uitchecken zodat we vanavond nog naar huis kunnen rijden. Als je dan toch niet meer kan zeilen lokt de eigen thuishaven enorm. Het blijkt te kunnen maar dan moeten we binnen een uur de boot leeg hebben voor de eindcheck. En dat terwijl we nog niets hadden ingepakt en de afwas van o.a. de lunch er nog stond.

Met vereende krachten hebben we precies op tijd de hele klus geklaard. De kinderen hebben alles in de auto gekregen. De check-out gaat redelijk vlot. Het kost even moeite ons geld terug te krijgen van de niet geleverde bijboot en de bijboot zelf zoals ze beloofd hadden (voortaan echt alles op laten schrijven) maar lukt uiteindelijk. We horen nog hoe groot de schade is  aan het anker dat we krom hebben gevaren.

Om 18.00 uur gaan we rijden.  Rond half een zijn we thuis. En dan duiken we met plezier ons eigen bed in nagenietend van een heerlijke vakantie!

Heerlijk om weer rustig op te kunnen staan. De stad die we verder willen verkennen ligt aan onze voeten. Ik was bang al vroeg wakker te worden van de werkzaamheden in de overslaghaven. Gisteren waren ze vol in bedrijf en werden treinwagons volgegooid met iets wat iedere keer een behoorlijk lawaai maakte. Maar vanochtend stonden er geen treinwagons en daarmee was er dus blijkbaar ook geen werk.

Lukas en Mirjam hadden besloten een zwembad met veel spectaculaire glijbanen aan de rand van Wismar te gaan bezoeken.

Zo gingen we met z’n tweeen Wismar in. Het centrum van Wismar is maar 1 bij 1 kilometer groot. Daarbinnen hebben 3 grote Baksteenbasiliken gestaan die alle drie uit de middeleeuwen stammen. Van 1 bestaat alleen nog de toren. Aan het einde van de tweede wereld oorlog is die door geallieerden (per ongeluk) gebombardeerd. Een van de twee andere kerken werd ook deels verwoest. In 1960 (DDR) werd besloten de ene kerk (van wat restte) verder op te blazen. De ruimte was nodig voor parkeerplaatsen. De toren lieten ze echter staan. Deze was namelijk een navigatieteken voor op zee. Deze vernietigen zou veel geld kosten. Inderdaad hadden we deze toren vanaf zee als eerste gezien. (Nu is dat tegenwoordig een leuke bijkomstigheid bij het navigeren. Wij doen dat zoals de meesten met GPS en een mooi kaartenprogramma op onze I-pad en I-phone.) Deze toren (61 meter) was te beklimmen en na de klimoefeningen bij Mons Klimt en de Munster in Bad Doberan wilden we deze bezigheid erin houden. (Ik heb nog steeds spijt niet de vuurtoren van Warnemunde beklommen te hebben!). De rondleiding kregen we bijna prive, er was 1 andere deelnemer. Van de rondleider kregen we heel wat te horen over de kerken van Wismar. Het mooiste was uiteindelijk het uitzicht op zee en op de haven waar we onze boot zagen liggen.

De tweede verwoeste kerk werd pas vanaf 1990, na de Wende gerestaureerd. Darrvoor was er blijkbaar geen belangstelling of geen geld voor dit soort restauraties.

Tijdens onze rondgang in Wismar gingen we op zoek naar een boekhandel. Joost had al verschillende pogingen gedaan in andere plaatsen het nieuwe boek over Harry Potter in het Engels te bemachtigen. Hier vonden we eindelijk een echte boekhandel met het boek Harry Potter. We keken nog even rond en zagen tot onze verbazing een hele kast met als onderwerp DDR. Geschiedenis of ook nostalgie naar een tijd die natuurlijk niet zomaar weggedacht kan worden.

Voor een lichte lunch zochten we een zonnig beschut plaatsje op een terras. In de zon is het heerlijk, in de wind is het erg koud. Maar we mogen niet klagen over de wind, we leven er namelijk 3 weken van.

Lukas en Mirjam kwamen iets na ons terug op de boot. Het zwembad waren ze niet ingegaan omdat ze het veel te druk vonden. Ze hebben wat gewinkeld waarbij Mirjam wel een aantal kledingstukken aanschafte en Lukas natuurlijk niet ondanks aanmoediging van Mirjam.

Joost heeft gekookt en na het eten bezochten Joost en ik een orgelconcert in een van de Basiliken. De kerk vonden we erg mooi en ik was wel benieuwd naar het geluid van het orgel. Een orgel overigens die pas 2e helft vorige eeuw daar geplaatst werd vanuit een andere kerk, maar deze was wel uit de Baroktijd. Het was leuk om dit mee te maken. Er was wel een forse nagalm zodat de muziek nogal een brij werd voor mijn gevoel. Verder ben ik niet echt fan van solo-orgel.

Een korte wandeling en we kropen weer in de kajuit, om te lezen, blog te schrijven en een spelletje. Vanaf de boot zien we de verlichte kerk waar het concert was.

Het eerste wat je je hier afvraagt als je wakker wordt is: hoeveel wind hoor ik? Er was de hele dag een forse wind voorspeld, maar we wilden hier wel graag weer weg na twee dagen. Er bleek nog niet veel wind dus besloten we maar vroeg in de kleren te gaan en alles in orde te maken voor een vertrek. Dus even broodjes halen, ontbijten en koffie zetten voor in de thermoskan. Was het de eerste 1,5 week nog mogelijk onder zeil koffie te zetten, nu lukt dat met deze wind en golven niet meer. Lukas en Mirjam hadden bedacht dat ze minder last van zeeziekte hadden als ze voor vertrek iets aten en dronken. Dus zagen we ze opeens voor vertrek in de kajuit ontbijten. Gezellig, denk je dan. Maar voor vertrek lagen ze ook weer in hun hut. Nu kunnen we met z’n tweeën bijna alles goed dus voeren we zonder slag of stoot de haven uit.

Lekker vroeg weg en meteen de zeilen hijsen. Helaas ging dat niet goed. De val van het grootzeil had zich door de wind rond de radar reflector vastgezet. Wat we ook deden, trekken, sjorren, laten vieren, alle windrichtingen en golven erop los laten: de val kwam niet los. Ons plan om naar Wismar te zeilen bleek ook een slecht te bezeilen koers. We besloten maar te gaan moteren en zien of toch ergens de val zichzelf los zou trekken. Het nadeel van motoren in tegenstelling tot zeilen is dat je veel meer een speelbal van de golven bent. Er stonden nog flinke golven dus klapte de boeg vaak keihard op de golven. Na verloop van tijd namen de golven naar onze verwachting af doordat we in een uithoek van de Oostzee kwamen met veel beschutting door het omringende land. We keken maar niet meer naar de val die er vandaag geen zin in had.

Wismar ligt erg beschut, maar ook met een zee ervoor met veel ondieptes. Er is dus al een tijd een betonning om het veilige vaarwater aan te geven. Maar wij konden een afsteekbetonning nemen: voor boten met minder dan 4 meter diepgang. In Wismar hadden we de keus uit wel 5 havens. Van te voren hadden we onze keuze al bepaald: een klein haventje naast de oude stadshaven, vlak bij het centrum. Het was hier tot onze verbazing erg rustig.  Na flink wat lijnen te hebben geplaatst en ook weer veranderd lagen we eindelijk. Maar Joost was toch niet tevreden. We bleven te veel een speelbal van de wind. Alle lijnen weer los en de boot verplaatst naar een plek waarbij we veel beter lagen.

Terwijl Lukas flink geholpen had met aanleggen kwam Mirjam haar hut pas uit toen we helemaal goed lagen. Omdat we haar niet het gevoel wilden geven dat ze op een all inclusive cruise zat mocht van ons de lunch gaan verzorgen. De soep en broodjes smaakten wel na de wat koude tocht. De temperatuur is hier gedaald ruim onder de 20 graden en dat merk je wel.

De kapitein mocht daarna een middagdutje doen en daarna probeerden we de groot val los te trekken. Het ingenieuze plan van Joost door een lijn aan de val te binden en deze omhoog te trekken en mbv de lijn de val los te trekken slaagde uiteindelijk. Daarbij was ik bijna te water gegaan, maar dat vond Joost minder erg dan wanneer het fototoestel in mijn hand ook een duikje zou nemen.

Het was inmiddels al 17.00 uur en Joost en ik wilden nog wel het stadje verkennen. Wismar is een Hanzestad dat op de Unesco werelderfgoedlijst staat en heeft wel 2 grote kerken die net als de kerk in Bad Doberan behoort tot de Baksteenbasiliken in het Oostzeegebied. We bezochten vast 1 van de twee en waren weer erg onder de indruk. Na een biertje op een wel erg winderig teras gingen we de kinderen halen om ergens te gaan eten. We besloten hier nog een dag te blijven, er is nog genoeg te zien en de stad bevalt ons wel.