De Westenwind blijft nog even waaien. Afgelopen dagen hield de wind zich koest, wat fijn is als je aan land bent. Vannacht begon de wind al aan te trekken. Hij blaast nu uit het zuiden maar in de middag draait hij weer naar het westen. We hebben besloten om binnendoor, dus via het Lauwersmeer en Leeuwarden richting Harlingen te gaan. We zien wel hoe ver we komen. Harlingen geeft wel de mogelijkheid alsnog het wad weer op te gaan als de wind gunstiger wordt.

We vertrekken om 9 uur, 1.5 uur voor hoog water. Helaas liggen we met de zuidenwind aan lagerwal en de stroming duwt ons ook tegen de steiger op. Een buurman helpt wat afduwen, dat is fijn.

Het is koud op het wad. Een aantal Duitse boten komen ons al zeilend tegemoet. Die hebben fijne wind om naar huis te zeilen! We komen aan bij de sluis, waar al een paar boten wachten op een opening. Die komt er al gauw. Na de sluis varen we meteen naar de jachthaven die daar achter ligt. Er zou daar een dieseltank zijn. We moeten nu eindelijk de tank weer eens vol gooien, dan hebben we de rest van de vakantie geen zorgen meer daarover. Tot onze verbazing gaat er maar 70 liter in. ‘s Avonds rekenen we uit wat ons verbruik dan moet zijn. We hebben eindelijk eens netjes de motoruren bijgehouden sinds het tanken bij ons in de haven. Het klopt dat we een verbruik hebben van 2.5 liter per uur, zoals ons ook was verteld toen we de boot kochten. Voor de zekerheid hadden we gerekend met 3 liter per uur. Dat hoeft dus niet.

Als we het Lauwersmeer over zijn varen we de Frieze wateren op. Op de waterkaart van Friesland staat: Niets zo fris als het Friese water is. Nou, brr, daar komt een koude wind bij en geregeld regen uit de hemel. Het Friese land is erg mooi, maar onder deze omstandigheden geniet je daar iets minder van.

We komen door Dokkum. Mooi die twee molens die daar staan. Ze houden hier nog steeds van bruggeld innen via een klompje. Joost en ik kunnen allebei een keer een klompje vullen. Krijgen we daar geen ruzie over.

We komen onderweg meer molens tegen.

En een bijzonder moderne met wel acht wieken!

En natuurlijk het wereldberoemde bruggetje van Barthlehiem. Terwijl ik er een foto van maak roept een van de fietsers die er bovenop staan naar ons dat dit het bruggetje van Barthlehiem is. Tja, snuggere, het staat er zelfs op! Maar ja, dat kon hij niet zien.

We komen rond 17 uur aan bij Leeuwarden. De bruggen worden daar niet bediend tussen 16 en 18 uur. Dus leggen we aan en kunnen even binnen warm worden en uitrusten. Vooral Joost die toch de meeste tijd aan het roer staat.

Dan gaan we in colonne door het centrum van Leeuwarden. Vorig jaar hebben we daar nog fijn gelegen.

Nu hebben we andere plannen. We willen nog even door tot Franeker. Daar kan je ook prima liggen. Dan zijn we de volgende dag vrij snel bij Harlingen en het wad weer op.

Heerlijk als we rond half negen eenmaal liggen en de stroom hebben aangesloten. Ik kook een supersnelle en lekkere Raasdonders met spek. Dat gaat er na zo’n dag wel in.
Wat zullen we straks weer lekker slapen. Hoewel het even wennen is na al die autoloze eilanden dat er hier auto’s langs rijden.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik gisteren niet de leukste zeildag vond. Het eerste stuk nog wel toen we als een speer het zeegat bij Borkum uitvoeren met halve wind en stroom mee. Maar de uren met motor tegen wind en stroom inbeuken op een knobbelige zee was niet echt aangenaam. Onder zeilers is het bekend. Met de heersende winden uit het westen is het makkelijk naar het noorden en oosten te varen, maar zie maar eens terug te komen. We leren er wel veel van en weten steeds beter hoe het zal zijn met bepaalde wind op zee en in de zeegaten. Maar de regenbuien en kou daarbij gaven het gevoel dat de herfst was ingetreden.

Vandaag dacht het weer, ik verander nog even terug naar de zomerstand. En dus was dit het eerste wat ik vanmorgen zag toen ik het gordijntje open schoof.

Na een douche is het dan toch heerlijk om zo de dag te beginnen.

De koffie ook maar op dit terras besteld, boek erbij en je hoeft nergens heen.

Maar rond lunchtijd willen we toch het eiland verkennen. We lopen naar het centrum en ‘genieten’ van de lunch op het mooiste terras van Schier (Graaf Bernstorff).

We besluiten om in ieder geval morgen nog op Schier te blijven en huren een fiets voor 1.5 dag. Dat gaat heel snel en even later zitten we op de fiets en trekt het mooie Schier aan ons voorbij. De rode vuurtoren is erg fotogeniek.

De witte vuurtoren hebben we vreemd genoeg vandaag nog niet gezien. Eerder hadden we ze al samen op de foto vanaf de zee. Morgen nog maar ons best doen en kijken hoe we die op de foto krijgen.

Zo eind augustus en aan het eind van de middag staat de zon al wat lager en dan krijg je mooie foto’s! Wat een ruimte, wat een wad!

De geul waardoor we met de boot kwamen ligt zowat droog.

Terug in de haven lekker uitrusten met een boek erbij. Het is hier heel gemoedelijk en rustig. Er liggen geen rijen boten meer gestapeld, maar ieder heeft een eigen steiger plek. Jonge kinderen doen dezelfde spelletjes als onze kinderen deden. Krabbetjes vangen en ze daarna onder luid gegil weer los laten.

We stappen op de fiets naar hetzelfde restaurant. Het is wel weer een beetje ‘sentimentel journey’: de laatste keer dat we hier waren was 15 jaar geleden met de kinderen en een platbodem. We gingen toen ook uit eten in hetzelfde restaurant. Wat schets onze verbazing dat we precies hetzelfde tafeltje krijgen.

De foto’s bewijzen het. Maar wat nog vreemder is, er is haast niets veranderd in die 15 jaar. Alleen de lange kaarsen zijn veranderd in waxinelichtjes in houders. Staan ze tenminste ook niet in de weg bij de foto. Maar ook het tegenlicht doet hetzelfde op de foto!
En tja, dan moeten we ook bekennen wat er wel veranderd is. Wij zijn allemaal 15 jaar ouder!

Het eten was er weer heerlijk. De fietstocht terug ook, met een mooie lucht en een bijna volle maan.

Als Joost nog op 1 oor ligt loop ik maar eens naar de douche verderop op de steiger. Hier is een prima voorziening met hokjes met een wc en een douche ineen. De douche is ook nog lekker warm, goed geregeld.

Ik heb me ondertussen wel zorgen gemaakt over het feit dat wij de beloofde dieselpomp in deze haven gisteren niet hebben kunnen vinden. We hebben gisteren zo lang moeten motoren dat we wel bijna door onze dieselvoorraad heen moeten zijn. Omdat onze dieselmeter niet werkt houden we motordraai-uren bij. We willen zondag weer vertrekken en er wordt een gunstige zuidenwand verwacht, maar wat als deze niet sterk genoeg blijkt of toch uit de verkeerde richting? Dan halen we mogelijk Borkum niet eens waar wel een dieselpomp is.

De eerste de beste man van groot formaat die ik op de steiger tegen kom vraag ik of hij misschien de havenmeester is. Dat blijkt niet het geval. Hij heeft niet eens een boot zegt hij. Toch maar vragen of hij weet of je hier diesel kan tanken. Nee, aan het water niet, maar niet zo ver weg bij de molen is een tankstation. Kijk, daar hebben we wat aan. Dan moeten we (Joost) maar een jerrycan kopen en heen en weer gaan lopen met diesel.

Maar zover is het nog niet, eerst rustig ontbijten. Daar komt Joost dan wel zijn bed voor uit. Daarna gaan we Greetsiel in voor een kop koffie. Greetsiel is een mooie oude vissersplaats waar nog een hele vloot vissersboten liggen die noordzeekrab vangen en schol. Het is weekend dus de boten zijn thuis.

Wie er niet thuis zijn, zijn vele vakantiegangers en dagjesmensen op deze zaterdag. Het plaatsje blijft er leuk genoeg door. De koffie drinkt Joost vanuit een echte ‘Strandkorbe’ met uitzicht op de vissersboten.

Tussen deze boten door zie je in de verte de haven waar wij liggen.

Na de koffie lopen we het plaatsje door. Overal winkels met zeemans/vrouws spullen en om je huis maritiem in te richten. En de bekende rekken met bekers met namen van Jan en alleman erop. Wij gaan niet op zoek naar maritieme spullen maar naar diesel voor de boot. Het tankstation is snel gevonden. Met een jerrycan gevuld met 10 liter diesel vertrekken we daar weer. Was de vorige koffie nog zonder iets nu gaan we naar een terras voor koffie ‘mit’.
Joost heeft het zwaar met het tillen van de jerrycan. Hij denkt dat zijn armen er langer van worden, ik denk dat zijn spieren er dikker van worden en dat kan geen kwaad.

Bij de haven gekomen valt Joost zijn oog op een fiets waar een briefje aan hangt: Brötchen Rad. Inmiddels is het al rond 12 uur. De broodjes zullen al wel gehaald zijn dus waarom de fiets niet gebruiken voor het halen van nog een jerrycan diesel? Zo gaat Joost met de fiets nog 3 keer heen en weer, onderbroken door natuurlijke pauzes (regen) terwijl ondertussen een andere bootbezitter de fiets voor hetzelfde doel overneemt als hij arriveert. Een soort dieselestafette.

Op de boot is het nog even goed mikken om de diesel in de tank te gooien. Maar aan het eind van dit alles zijn we blij dat we 40 liter erin hebben zitten. Goed voor zo’n 15 uur motoren.

Later in de middag lopen we nog een keer het plaatsje in voor de boodschappen en het inleveren van Duitse blikjes. We weten zeker dat we deze in Nederland niet in kunnen leveren. Kunnen ze er niet een Europees systeem van maken? Want de blikjes hier in Duitsland gekocht zijn nog niet allemaal leeg. Verder ligt onze bakskist vol met Nederlandse blikjes die we ook niet even platter mogen maken. Maar goed, alles voor het goede doel.

Op deze zogenaamde rustdag hebben onze stappentellers toch nog overuren gemaakt. Na koken en eten op de boot moet er toch nog een keer naar het plaatsje gelopen worden. Duitse ansichtkaarten (ik zie nu pas dat dat eigenlijk een Duits woord is, even opgezocht en dat klopt!) met een Duitse postzegel moeten echt in een Duitse brievenbus. Daar is ook nog niets Europees aan. Vanaf morgen hebben we geen reisdoel meer in Duitsland, vandaar!

De weersverwachting blijkt deze dag anders dan gisteren was voorzien. Het is bij opstaan stralend zonnig, maar dat gaat veranderen rond het middaguur. Na het ontbijt in het zonnetje gaan we meteen dus maar aan onze geplande fietstocht beginnen. Dit eiland is ook wel weer bijzonder. Er is in lengterichting maar 1 fietspad tot het einde van het eiland in het oosten. Dat is ongeveer 10 km. Buiten het dorp is hier ongeveer alles beschermd natuurgebied. Je mag dus niet buiten de paden. Wandelpaden op het eiland zijn er ook niet zo veel. Wel kan je het hele strand aflopen. Rond kwart over tien zitten we op de fiets. Het is op het fietspad nog niet heel erg druk. Daar was ik bang voor als je maar 1 fietspad hebt. We fietsen heerlijk met uitzicht over duinen, graslanden en het wad.

Het pad is bijna helemaal vlak. Bij ‘lands end’ wordt het zicht op een zeehondenbank beloofd. Hoewel het eb is is er geen zeehond te zien. Wel natuurlijk veel vogels. Ik ga lekker op het strand liggen uitrusten en van de vogelgeluiden genieten. Joost gaat steeds foto’s maken als ik ga liggen, want wat moet je anders als je zelf niet wil liggen. Vandaar dat ik er steeds zo opsta/lig.

Je mag hier ook het wad niet op. Vandaar die vreemde rij paaltjes op het strand!

Stom dat we geen blikjes drinken in onze tas hebben gedaan. Op deze eilanden mag in de ‘echte’ natuur lijkt wel geen cafe of restaurant staan. Ook op de stranden zijn geen eet of drinkgelegenheden. We begrijpen wel dat Duitsers naar de Nederlandse stranden komen.

Na een half uur fietsen we terug met een windje in de rug toch een stuk sneller dan de heenweg. Op de heenweg zagen we bij een poeltje 1 koe in het water staan. Op de terugweg staan ze er opeens allemaal. Tja, als er 1 koe over de dam is….

We fietsen meteen door naar het dorp. Inmiddels hebben we enorme trek in koffie en iets erbij gekregen. In een tent met uitzicht op de watertoren lukt dat. Joost wil de katholieke kerk nog gaan bekijken. Van buiten hadden we hem al gezien. De katholieke kerken hier hebben bijzonder mooie architectuur kan je wel zeggen.

Joost vindt het kaartjes maken zo leuk dat hij er ook een van de fietstocht heeft gemaakt.

Ik fiets vast terug naar de boot. Joost gaat ook nog boodschappen doen. Het is zoals verwacht bewolkt geworden. Geeft niet, we willen toch uitrusten. In de loop van de middag moeten we de fietsen in het dorp gaan inleveren. Als ik bij mijn fiets kom blijkt de achterband helemaal plat. Vreemd, eerder vandaag nergens last van. Bij het restaurant bij de haven hebben ze gelukkig een pomp en de band blijft gedurende het korte ritje van een kwartier gelukkig hard. Na het inleveren van de fietsen nog even een andere supermarkt in voor dingen die Joost bij de andere niet kon krijgen en dan naar het treintje voor de terugtocht naar de haven. De trein zit overvol met, denken wij, dagjesmensen die met de veerboot het eiland weer gaan verlaten.

Het is inmiddels gaan regenen. We duiken lekker onze kajuit in. Alleen een warme douche kan mij nog naar buiten lokken.

Het gaat niet om de bestemming maar om de reis ergens naartoe. Een wijsheid aan meerderen toegeschreven. Al zeilend denk je, dat klopt wel. Maar zonder doel is zeilen ook weer minder leuk. En als je niet een bestemming hebt dan heb je bv weer het doel om zo snel mogelijk te gaan. Maar wat mij betreft zijn vertrekken, de reis zelf en aankomen allemaal belangrijke en leuke aspecten van het zeilen.

Het leuke van zeilen is dat je gemakkelijk eilanden aandoet die allemaal een wereld op zich zijn. Denk je de Duitse eilander Kurkultur van Duitsland te kennen zoals op Borkum en Norderney, dan is opeens Spiekeroog weer heel anders. Er wordt in een Duits boekje zelfs gewaarschuwd dat Spiekeroog geen gebruikelijke badplaats is. Het lijkt wat dat betreft veel meer op de Nederlandse waddeneilanden. Maar dan wel op z’n Duits: heel erg aangeharkt. Geen grassprietje staat daar waar het niet hoort. Het dorpje is net een museumdorp, overal mooie huizen en pandjes. Nergens hoogbouw, max 2 verdiepingen. Overal hortensia’s en verder veel groen. Er zijn geen auto’s en de fiets wordt gedoogd maar niet verhuurd. We moeten zeggen dat het wandelen hier heel rustig is, nergens wordt je door massa’s fietsers voorbijgesneld. Om de zoveel meter vind je wel een bankje. Het senioren eiland zou je denken, maar nu zijn er vooral gezinnen met jonge kinderen. Die kinderen fietsen dan wel fanatiek maar ook veilig rond. En verder wordt de bolderkar volop gebruikt voor het vervoer van bagage en kinderen.

Deze ochtend loop ik weer eens mijn favoriete wandeling naar de bakker. Helaas. Dit is wel het eiland voor rustzoekers, maar ook voor die met geduld. Er staat een hele lange rij buiten voor de bakker. Ik heb overigens wel geduld maar geen sta-vlees. Dus loop ik door naar de supermarkt. Ipv met een croissant ons normale yoghurtontbijt ge-upgrade met aalbessen (hier Joahannesbeeren).

Zittend in de kuip hebben we mooi zicht op de veerboten die komen en gaan. je ziet de mensen die aankomen hun eerste foto’s van het eiland maken met daarop dit schattige haventje.

Op deze foto bij hoog water.

Joost gaat op weg voor boodschappen voor het avondeten. Joost gaat het ook nog eens proberen bij de bakker. Ee staat nog steeds een rij, nu wel korter. Joost heeft geduld en succes. Hij heeft het laatste brood te pakken. Bij de lunch blijkt het een geslaagde actie. Lekker Duits brood: het mag in de krant!

We maken nog een kleine wandeling via de waddenkant naar een uitzichtsduin en via de duinen door het dorp.

Het is hier mooi en erg rustig. De meeste mensen zitten blijkbaar op het strand.

Teruglopend naar de haven zijn we wel met velen. Er vertrekken blijkbaar weer veerboten. Er staat zelf een hele rij mensen te wachten. Ha, ha, het eiland van rust, reinheid en …rijen!

Joost kookt en we kunnen nog net buiten eten. Het wordt daarna te fris. Een westenwind trekt aan en het wordt bewolkt. Nog even een foto van de haven bij laag water om de verschillen te zien. En we nemen beiden een douche die zo lekker warm is en waarvoor we niet eens in de rij hoeven te staan. Morgen is het weer tijd om dit eiland te verlaten.