De weersverwachting blijkt deze dag anders dan gisteren was voorzien. Het is bij opstaan stralend zonnig, maar dat gaat veranderen rond het middaguur. Na het ontbijt in het zonnetje gaan we meteen dus maar aan onze geplande fietstocht beginnen. Dit eiland is ook wel weer bijzonder. Er is in lengterichting maar 1 fietspad tot het einde van het eiland in het oosten. Dat is ongeveer 10 km. Buiten het dorp is hier ongeveer alles beschermd natuurgebied. Je mag dus niet buiten de paden. Wandelpaden op het eiland zijn er ook niet zo veel. Wel kan je het hele strand aflopen. Rond kwart over tien zitten we op de fiets. Het is op het fietspad nog niet heel erg druk. Daar was ik bang voor als je maar 1 fietspad hebt. We fietsen heerlijk met uitzicht over duinen, graslanden en het wad.

Het pad is bijna helemaal vlak. Bij ‘lands end’ wordt het zicht op een zeehondenbank beloofd. Hoewel het eb is is er geen zeehond te zien. Wel natuurlijk veel vogels. Ik ga lekker op het strand liggen uitrusten en van de vogelgeluiden genieten. Joost gaat steeds foto’s maken als ik ga liggen, want wat moet je anders als je zelf niet wil liggen. Vandaar dat ik er steeds zo opsta/lig.

Je mag hier ook het wad niet op. Vandaar die vreemde rij paaltjes op het strand!

Stom dat we geen blikjes drinken in onze tas hebben gedaan. Op deze eilanden mag in de ‘echte’ natuur lijkt wel geen cafe of restaurant staan. Ook op de stranden zijn geen eet of drinkgelegenheden. We begrijpen wel dat Duitsers naar de Nederlandse stranden komen.

Na een half uur fietsen we terug met een windje in de rug toch een stuk sneller dan de heenweg. Op de heenweg zagen we bij een poeltje 1 koe in het water staan. Op de terugweg staan ze er opeens allemaal. Tja, als er 1 koe over de dam is….

We fietsen meteen door naar het dorp. Inmiddels hebben we enorme trek in koffie en iets erbij gekregen. In een tent met uitzicht op de watertoren lukt dat. Joost wil de katholieke kerk nog gaan bekijken. Van buiten hadden we hem al gezien. De katholieke kerken hier hebben bijzonder mooie architectuur kan je wel zeggen.

Joost vindt het kaartjes maken zo leuk dat hij er ook een van de fietstocht heeft gemaakt.

Ik fiets vast terug naar de boot. Joost gaat ook nog boodschappen doen. Het is zoals verwacht bewolkt geworden. Geeft niet, we willen toch uitrusten. In de loop van de middag moeten we de fietsen in het dorp gaan inleveren. Als ik bij mijn fiets kom blijkt de achterband helemaal plat. Vreemd, eerder vandaag nergens last van. Bij het restaurant bij de haven hebben ze gelukkig een pomp en de band blijft gedurende het korte ritje van een kwartier gelukkig hard. Na het inleveren van de fietsen nog even een andere supermarkt in voor dingen die Joost bij de andere niet kon krijgen en dan naar het treintje voor de terugtocht naar de haven. De trein zit overvol met, denken wij, dagjesmensen die met de veerboot het eiland weer gaan verlaten.

Het is inmiddels gaan regenen. We duiken lekker onze kajuit in. Alleen een warme douche kan mij nog naar buiten lokken.

Het gaat niet om de bestemming maar om de reis ergens naartoe. Een wijsheid aan meerderen toegeschreven. Al zeilend denk je, dat klopt wel. Maar zonder doel is zeilen ook weer minder leuk. En als je niet een bestemming hebt dan heb je bv weer het doel om zo snel mogelijk te gaan. Maar wat mij betreft zijn vertrekken, de reis zelf en aankomen allemaal belangrijke en leuke aspecten van het zeilen.

Het leuke van zeilen is dat je gemakkelijk eilanden aandoet die allemaal een wereld op zich zijn. Denk je de Duitse eilander Kurkultur van Duitsland te kennen zoals op Borkum en Norderney, dan is opeens Spiekeroog weer heel anders. Er wordt in een Duits boekje zelfs gewaarschuwd dat Spiekeroog geen gebruikelijke badplaats is. Het lijkt wat dat betreft veel meer op de Nederlandse waddeneilanden. Maar dan wel op z’n Duits: heel erg aangeharkt. Geen grassprietje staat daar waar het niet hoort. Het dorpje is net een museumdorp, overal mooie huizen en pandjes. Nergens hoogbouw, max 2 verdiepingen. Overal hortensia’s en verder veel groen. Er zijn geen auto’s en de fiets wordt gedoogd maar niet verhuurd. We moeten zeggen dat het wandelen hier heel rustig is, nergens wordt je door massa’s fietsers voorbijgesneld. Om de zoveel meter vind je wel een bankje. Het senioren eiland zou je denken, maar nu zijn er vooral gezinnen met jonge kinderen. Die kinderen fietsen dan wel fanatiek maar ook veilig rond. En verder wordt de bolderkar volop gebruikt voor het vervoer van bagage en kinderen.

Deze ochtend loop ik weer eens mijn favoriete wandeling naar de bakker. Helaas. Dit is wel het eiland voor rustzoekers, maar ook voor die met geduld. Er staat een hele lange rij buiten voor de bakker. Ik heb overigens wel geduld maar geen sta-vlees. Dus loop ik door naar de supermarkt. Ipv met een croissant ons normale yoghurtontbijt ge-upgrade met aalbessen (hier Joahannesbeeren).

Zittend in de kuip hebben we mooi zicht op de veerboten die komen en gaan. je ziet de mensen die aankomen hun eerste foto’s van het eiland maken met daarop dit schattige haventje.

Op deze foto bij hoog water.

Joost gaat op weg voor boodschappen voor het avondeten. Joost gaat het ook nog eens proberen bij de bakker. Ee staat nog steeds een rij, nu wel korter. Joost heeft geduld en succes. Hij heeft het laatste brood te pakken. Bij de lunch blijkt het een geslaagde actie. Lekker Duits brood: het mag in de krant!

We maken nog een kleine wandeling via de waddenkant naar een uitzichtsduin en via de duinen door het dorp.

Het is hier mooi en erg rustig. De meeste mensen zitten blijkbaar op het strand.

Teruglopend naar de haven zijn we wel met velen. Er vertrekken blijkbaar weer veerboten. Er staat zelf een hele rij mensen te wachten. Ha, ha, het eiland van rust, reinheid en …rijen!

Joost kookt en we kunnen nog net buiten eten. Het wordt daarna te fris. Een westenwind trekt aan en het wordt bewolkt. Nog even een foto van de haven bij laag water om de verschillen te zien. En we nemen beiden een douche die zo lekker warm is en waarvoor we niet eens in de rij hoeven te staan. Morgen is het weer tijd om dit eiland te verlaten.

Een nieuwe dag met nieuwe kansen. De zon schijnt uitbundig! Gisteren vond ik Helgoland niet echt mooi, eigenlijk lelijk en saai. Wie weet is dat overdag met een zonnetje erbij heel anders.

Helaas moeten er eerst uit onze rij mensen weg. Ze vertrekken ook nog allemaal een uur na elkaar, de eerste om 8 uur. Niet fijn. De voorstelling pirouetjes draaien in de haven is begonnen.

Ook uit andere rijen zijn er boten die weg moeten en die willen blijven. Wij leggen eerst weer aan in onze rij, maar als blijkt dat, wanneer de volgende boot om 9 uur vertrekt, de volgende en juist de allereerste boot pas om 10 uur wil vertrekken zijn we het zat. Naar de mensen van de eerste boot was ik blijkbaar nogal verontwaardigd waarop de vrouw luid zei dat dat niet verboden was.

Wij gaan ons in een andere rij voegen. We hadden ondertussen vast plannen voor morgen gemaakt zodat we weten wanneer wij morgen willen vertrekken. We leggen aan naast Nederlanders die morgen om 7 uur willen vertrekken. Ons plan was 8 uur, maar een uurtje eerder vinden we prima. Ik maak meteen een papier klaar waarop ik schrijf wat onze vertrektijd morgen is en hang het aan de buitenrailing. Zo zullen wij anderen niet teleurstellen.

Dan vertrekken we om eerst vooral het boveneiland te verkennen. Via een trap komen we boven vanwaar je ver over zee uitkijkt en over Helgoland.

Daar zijn aan de westkant ook de bekende kliffen waar de Jan van Genten broeden en de zeekoeten, vogels die op pinguins lijken. Ik las erover dat ze er vooral in het broedseizoen zijn en dan veel toeristen trekken. Geen idee hoe het nu zou zijn.

We komen eerst een (zielige?) duif tegen die zo dicht naar mij toe loopt zodat ik hem bijna kan aaien. Gewend aan te bedelen en genoeg te krijgen?

Op de uiterste rotsen zit toch een hele kolonie Jan van Genten (en mensen).

De jongen ertussen zijn te herkennen aan hun bruine kleur. De vogels zijn de mensen blijkbaar wel gewend. Het pad loopt vlak langs hen. Met mijn nieuwe zoomlens ben ik blij en ik kan niet stoppen met foto’s maken. Wat een mooie vogels, wat vliegen en landen ze mooi. Hier een impressie.

Ondertussen hebben we al lang op onze benen gestaan dat we naar het plaatsje lopen en op zoek gaan naar een kofiietent.

Een heel klein schattig tentje buiten het drukkere gebied op weg naar de kerk kan ons bekoren. Alsof de eigenaar aan mijn neus kan zien dat ik zo van de Jan van Genten heb genoten geeft hij mij een sticker met daarop de Jan van Genten. Dan moet ik mij wel zo blij voelen als een kind.

De kerk is helaas dicht. We lopen langs de, volgens Google, enige supermarkt die hier vandaag op zondag open is. Maar daar is niet veel te krijgen. We lopen verder naar beneden naar het onderste deel. Lopen we opeens langs een grote supermarkt die open is. We doen daar nog meer boodschappen. Ons bevalt het rondslenteren hier prima, het is niet te druk, maar wel gezellig. Wel overal souveniers winkels en tax-free winkels, die laten we links liggen. Helgoland blijkt een bestemming voor dagjesmensen die dan blijkbaar met de snelboot komen anders heeft het geen zin. Op een aardig pleintje strijken we neer voor de lunch. Joost zegt nu terug naar Nederland te kunnen omdat hij en schnitzel en currywurst heeft gegeten.

Moe en voldaan komen we weer aan op onze boot. Het is stukken rustiger in de haven dan gisteren. Het weekend is nu al blijkbaar voorbij. We rusten uit en zitten lekker op ons bootje te lezen in de zon.

Voor ons legt een soort wedstrijd zeilboot vol met jongelui aan. Grappig om te zien hoe ze alles doen rond aanleggen. Ze vragen heel netjes aan ons of onze elektriciteitssnoer naar een andere paal kan, want hun snoer is te kort. Joost haalt samen met die jongens ons snoer uit de knoop.

Ik kook en we eten buiten terwijl de zon bijna ondergaat. Heel graag was ik nog naar boven gelopen om de zonsondergang bij de vogelkolonie te zien. Maar we hebben beiden niet genoeg energie daarvoor. Maar ook zonder dat vonden wij Helgoland wel de moeite waard!

De buren wilden tot onze opluchting pas om half 11 weg. We konden dus eindelijk uitslapen. Maar dat lukt dan natuurlijk niet. Dus loop ik al op tijd in het zonnetje naar de douche. Een man waarschuwde me al, de douche is koud. Maar ik ben dapper en daarna extra opgefrist. Goed voor een mens! Als ik terug kom blijkt er voor ons een vrije plek zodat we vast kunnen verliggen. De buurmannen die later vanochtend willen vertrekken helpen met onze boot verleggen. Daardoor zitten we even later echt rustig aan het ontbijt in het zonnetje.

Vandaag hebben we wat te vieren. Lukas is jarig. We gaan op weg naar het restaurant waar we gisteravond aten voor ‘Kaffee mit Kuchen’. De foto’s hiervan worden naar Lukas geappt met daarbij onze felicitaties.

We informeren waar we hier fietsen kunnen huren, de bus gaat namelijk eens in de 1.5 uur. Dit restaurant verhuurt fietsen! Even later zitten we op de fiets richting Borkum centrum. De haven ligt namelijk 7.5 km van het centrum vandaan. Een fietspad loopt door een mooi natuurgebied. Bijna bij het centrum zoek ik een plek om even te kunnen liggen. 2 uur op en 20 min liggen bevalt me erg goed om beter de dag door te komen.  Zie daar, we zijn in Duitsland, dus we lopen zo een Kurpark in. Het lijkt er wel voor bedoelt om even te gaan liggen.

In het centrum aangekomen stallen we de fietsen en gaan we verder met de benenwagen. We herkennen wel weer meer van de eerste en laatste keer dat we op Borkum waren, 15 jaar geleden. O.a. de trein waarmee we toen vanaf de veerhaven naar het centrum zijn gegaan. Ook de strandtent is nog hetzelfde. We hebben aan de boulevard een mooi uitzicht over strand en de zee waar we gisteren voeren. Er blijken op een zandbank, dus dicht bij de mensen een hele groep zeehonden te liggen en te zwemmen.

Ondertussen zijn we wel toe aan een feestlunch in de geest van Lukas: pizza met een biertje. Het is hier wel druk op het strand maar in de strandtent is ruimte genoeg. Fijn dat we de hoogseizoen drukte van de Nederlandse waddeneilanden konden ontlopen.

Het is ook leuk om weer buiten Nederland te zeilen na 3 coronajaren. Alles is hier toch anders. De gezondheidscultuur van Duitsland met zijn ‘Kurorden’ zie je hier ook. Aan de boulevard een ‘Nordseeklinik’. Overal bordjes met allerlei heilzame zaken. Kunnen we hier niet op kosten van de zorgverzekeraar een tijdje aansterken?

Ach, we doen het toch maar liever op onze manier. Het zeilen is wel inspannend, maar ook ontspannend en de vrijheid die het geeft zeker ook.

De vuurtoren die we 15 jaar geleden beklommen nu alleen op de foto gezet.

We doen nog een paar boodschappen en fietsen weer naar de boot. Nog wel even een restaurant in het havengebied, op het oude marineterrein, gereserveerd. Je zoon is maar 1 dag in het jaar jarig!

We eten daar uiteindelijk een heerlijke tapasmaaltijd. De koffie nuttigen we in het zeilcafe van onze haven waar we ook nog een waterkaart van de Duitse waddeneilanden kunnen bemachtigen. 

Terug op de boot de gebruikelijke small talk met nieuwe bootburen. En dan nog even de tocht van morgen voorbereiden.