Vrijwel direct uit kantoor gingen we door naar de boot. Het wordt heel warm dit weekend en dan is op het water zijn de beste plek. We maken de boot zeilklaar en vertrekken ontspannen uit de box.

Iets te ontspannen blijkt al snel. We liggen aan lager wal en de bocht naar bakboord is altijd ruim. Omdat, zo blijkt later, we het zwaard niet hebben uitgestoken verlijeren we meer dan anders. En zo komen we vlak langs de “buurboten” aan onze steiger. De laatste steekt een beetje uit en haar anker raakt verstrikt in onze zeereling. Omdat de Aquamarijn doorvaart en de reling niet mee kan buigen scepters door en rekt van alles uit. Met wat duwen en trekken, en hard geluid van staal op staal komen we toch los. Ravage aan stuurboord bij de achterkant van onze zeereling. Veel mensen in de haven komen even kijken.

Beduusd varen we even verder en leggen langszij een steiger aan. Op de boot van het uitstekende anker is niemand “thuis” dus laten we, ondanks dat we geen schade zien, een briefje achter. En dan varen we toch maar de Gouwzee op. Zeilen doen we niet meer; maar achter de dam bij Marken gooien we het anker uit.

Dan eten we de opgewarmde nasi en gaan langzaamaan genieten van de rust. Volle maan! En achter de dam zien we soms ook nog het licht van het Paard van Marken.

Na het ontbijt gaan we de zeereling wat fatsoeneren. Een scepter breekt nu echt af maar met een houtje houden we dat op zijn plek. Van grote afstand zie je er misschien niets van. Maar de reparatie is sowieso meer voor het zicht dan voor de veiligheid.

En dan is er koffie. Tevreden kijkt de werkman, onder het genot van een kano, naar de resultaten van zijn inspanning.

Dan gaan we ankerop, varen richting vaargeul en al snel gaat het ankeralarm weer af. Die doet het dus prima! Buiten de Gouwzee hijsen we de zeilen en gaan opkruisen naar de Markerwadden. Heerlijk weer, zeker zolang het waait. De zon schijnt misschien wat fel maar dat is geen beletsel om een beetje bij te slapen.

Midden op de dag valt de wind weg en dan blijkt heel erg warm. Maar tegen de avond komt de wind, uit een iets gunstiger hoek, terug en varen we mooi naar de Markerwadden. We hebben wat moeite met ankeren; maar na drie pogingen liggen we toch muurvast op onze plek. Fijn!

In de avond, na de raasdonders met spek, wordt het lekker wat koeler. Weer genieten van een zonsondergang.

Ook zetten we ons personeel, die voor ons muggen vangen, eens op foto.

En als de zon onder is komt even later de maan weer op. En ja, dan heeft ook bijna iedereen zijn ankerlicht weer aan. Het is best druk hier!

De volgende ochtend doen we kalm aan. Ellen zwemt een rondje, we ontbijten en drinken koffie.

Daarna hijsen we de zeilen. Eigenlijk moeten we voor de wind terug naar de Gouwzee. Maar dat is een veel te warme koers. Dus sturen we met ruime een stuk ten oosten van de ingang. En, na driekwart van de afstand, verleggen we de koers naar het westen en varen over de andere boeg weer met ruime wind de Gouwzee in. Zo houden we lekker een beetje frisse wind over de boot.

Ellen vindt ondertussen tijd om het blog van Pauline en Henk (en hun kids) op te zoeken. Die reizen momenteel met een camper door het westen van de Verenigde Staten. Ellen leest het verhaal van de dag voor. En we halen herinneringen op aan onze reis door die gebieden. De reis waarmee dit blog begon!

Op de genua zeilen we de Gouwzee op. Het laatste stukje natuurlijk op de motor; probleemloos leggen we weer aan. Zeilen in de hoezen, afval van boord. En natuurlijk de was mee naar huis.

Vandaag hoefden we niet ver. Tijd dus om lekker rustig aan te doen in de ochtend. Ellen doet haar favoriete vakantie-ding: een wandeling naar een bakker. Ik doe ondertussen wat boot dingen. Net als Ellen terug is komt het belangrijkste – het schoonmaken van het wierfilter. Nou dat was nodig. Na afloop borrelde weer lekker helder water achter het kijkglas!

Het is inmiddels 10uur als we aan ons ontbijt beginnen. Als we de brug bij de haven van 10:20uur willen halen moeten we opschieten. Maar we hebben geen zin ons te haasten; een half uur later gaat de brug weer open. En dus varen we, kalmpjes aan, even voor elven de Wijnhaven uit en steken de driesprong Beneden Merwerde, Oude Maas over naar de Noord. En natuurlijk kijken we even om en zien dat de spoorbrug ook weer open is!

Varend tegen de stroom op de Noord bedenken we dat er een reden was om voor half elf te vertrekken. De Alblasserdamsebrug opent immers op het hele uur. En die brug is te ver weg voor 30 minuten; maar in 60 minuten haal je die op je gemak. Nu hebben we dus ruim een half uur “over”. Lekker langzaamaan varen dan maar. Dat gaat best goed met tegenstroom. Wel jammer van de striemende regen en de harde wind.

Aan het einde van de Noord ligt aan stuurboord Kinderdijk. Daar zie je niks van. We moeten bakboord uit de Nieuwe Maas op maar kunnen natuurlijk even stuurboord op de Lek kijken of daar iets van Kinderdijk is te zien. We hebben immers de tijd. Het zicht valt door de hoge dijk wat tegen en aanlegplaatsen zijn er alleen voor riviercruise schepen. Maar van de overkant af zijn duidelijk een molens van de bovenkant te herkennen.

Wel weer alle tijd om de volgende brug, de Algerabrug, te halen. (Het was anders haasten geweest.) Rustig aan dus en alle tijd ook om de replica van de Ark te bestuderen. Hier staat een giraffe op de uitkijk. En het is nog steeds weer waarbij mogelijk een Ark in de nabije toekomst goed van pas kan komen!

Toch zijn we nog ruim op tijd bij de Algerabrug (de sluis staat, zoals meestal, open). We leggen aan aan de wachtsteiger. Melden de brugwater per marifoon dat we er zijn, eten een broodje en bestuderen de stormvloedkering Hollandse IJssel.

Op de Hollandse IJssel knapt het weer langzaam ietsje op. We proberen een stukje op de Genua te zeilen maar door de vlagerigheid en hoge kracht in de wind blijkt dat geen goed idee. We moteren verder waarbij we veel vrachtverkeer tegenkomen. En da doemt ineens Gouda op.

We moeten door de Julianasluis: een sluis met twee kolken en ook aan beide zijden een brug; als de brug aan één kant open is wordt het verkeer over de andere brug geleid. Wij mogen, met andere plezierjachten, in de, voor ons, bakboordsluis. De stuurboordsluis is voor beroepsverkeer. We liggen klaar aan de wachtsteiger en helpen eerst een ‘Le Boat’ huurboot aanleggen en voorkomen zo dat hij tegen ons aan waait. Dan begint iedereen te varen terwijl de brug nog dicht is. De sluis blijkt wel open en deze boten kunnen allemaal onder de brug door. Als de brug eenmaal open is varen ook wij op en kunnen wij achteraan aan hogerwal nog een plaatsje vinden. Ondertussen vaart ook de stuurboordsluis leeg én komt ook daar een nieuwe beroepsschip naar binnen.

In de Julianasluis kun je niet goed een fender tussen de boot en de sluiswand stoppen. We staan dan ook een beetje af te houden. Ondertussen gaat de sluisdeur achter ons vier keer dicht en weer open. Er wordt omgeroepen dat er wat problemen zijn bij het sluiten van de deur. Gelukkig blijft de vijfde keer de deur wel dicht.

Inmiddels is voor de stuurboordsluis de brug al open gegaan en is er weer uit- en ingevaren. Waarna de brug weer is gesloten. Als dan eindelijk onze sluisdeur open gaat blijft de brug dicht. Alle boten varen onder de brug door. De sluiswachter (v) komt ons wel even persoonlijk vertellen dat we weer vrij zullen worden gelaten, en de brug zal worden geopend, als ook de stuurboordsluis weer zo ver is. En dus kijken we hoe tergend langzaam (de bovenkanten van) een beroepsschip en twee plezierjachten de sluis invaren.

We zoeken daarna een plaatsje in de jachthaven van de WSV Gouda. Voor het eerst is het ergens druk en is er krap plek. De havenmeester is echter een meester in passen en meten en de boten krijgen waar ze moeten zijn. Met vereende krachten liggen wij snel op onze plek en hebben buren langszij.

Na alle plichtplegingen wandelen we naar het centrum. Op de markt staan mooie gebouwen maar het restaurant naar ons zin is Nusa gelegen “Achter de Kerk 5”. We eten heerlijk Indonesische rijsttafel en verbazen ons wat over gasten. Wel gevoed wandelen we langs oude huizen, de visbanken en grachten terug naar ons schip!