Beetje afhankelijk van de vakantie, de chauffeur of schipper. In het bezit van gitaar, spiegelreflex camera, laptop en vaarbewijs.
En de persoon die er voor mag zorgen dat blog.koedijk.net functioneert.
Aan het einde van de zomer verwacht je niet elke week mooi weer. En dus denk je ook wel eens risicoloos afspraken te kunnen maken. Zo konden we zondag 22 september niet zeilen; er moest gitaar gespeeld en een wedstrijd gefloten.
Maar de weersverwachting was wel erg mooi. En dus werd er al naar mij werk geappt of we niet meteen na werk na de Aquamarijn konden. Daar dan pas eten.
Zo geappt, zo gedaan. Door de drukte, maar net na de file, naar Monnickendam. En niet veel later zaten we aan de op de boot bereidde pastamaaltijd.
Na zonsondergang wordt het deze avond toch wat fris. Maar ook binnen in de kajuit is het prima toeven; koud wordt het de hele nacht niet.
De volgende ochtend doet Ellen nog even een boodschap voor de lunch en maken we snel de boot zeilklaar. Voor Marken kunnen de zeilen omhoog en dan varen we aan de oostenwind (zo’n kracht 3) de Gouwzee af. Veel boten op het water met dit mooie zeilweer. De een mooier dan de ander. Het Statenjacht, dat ons voor Volendam tegemoet komt, trekt de meeste aandacht.
We varen lekker verder en eten ondertussen ons brood. De wind brengt ons richting Hoorn. Wat ziet dat er vanaf het water fraai uit. Ook hier wel veel drukte op het water.
De haven laten we links liggen. Wij kiezen ervoor achter het Julianapark voor anker te gaan.
Hier tijd voor puzzeltje en middagdutje. En hoewel zowel de centrale meldpost IJsselmeer als onze waterthermometer zo’n 17 graden Celsius aangeeft stapt dappere Ellen even overboord voor een rondje of twee om de boot.
Rond vier uur varen we weer terug. Nog steeds met een lekker windje en de zeilen nu over bakboord. op de Gouwzee is het bijna tijd voor de zonsondergang.
Daar moet natuurlijk nog een foto van gemaakt worden met de platbodem die voor ons vaart.
De schipper is tevreden dat we tot in het Monnickendammergat zeilen!
Na het aanleggen start het opruimen terwijl Ellen het eten opwarmt. Hoewel al zaterdagavond naar huis was het tot nu al een fijn weekend!
Na eten bij vrienden op vrijdagavond gingen we slapen op de boot. Ellen had haar zussen uitgenodigd om mee te varen en zo konden we op tijd vertrekken. Even na tienen kwam Astrid met de bus en na een rondje over de steigers kwam ze aan boord. Om half elf gingen de trossen los.
Het weer was mooi weer met een lekker windje die uit het zuidwesten waaide. Om het scherpe licht wat uit de ogen te houden is op het water een pet handig. Voor Marken hesen we weer de zeilen waarna we met ruime wind richting Enkhuizen voeren. Ter hoogte van Volendam was het tijd voor koffie waarbij Astrid een lekkere koek had meegebracht.
Met een koers van zo’n 30 graden varen we over het Markermeer verder. Ondanks dat er best wel wat golven staan een prettige tocht. Een enkele keer moeten we uitwijken voor een tegenligger die het zeil natuurlijk over bakboord heeft. De inwendige mens wordt ondertussen versterkt met lekker wraps die Astrid ook mee heeft genomen. En zo vliegt de tijd en zijn we in no-time bij de haven voor het naviduct (de sluis boven de weg Enkhuizen-Lelystad).
Om het voor het bezoek wat spectaculairder te maken laat Ellen een stootwil glippen. In het drukke vaarverkeer moeten we wat lastige manoeuvres uithalen waarbij we door een golf over de spiegel heen wat water op de rug krijgen. Het lukt ons de stootwil op te vissen. Een boot die voorbij vaart feliciteert ons met het redden van de ‘drenkeling’.
Het is druk bij de sluis. We varen in file en dus moeten dan, omdat de sluiskolk vol is, even wachten. Maar dan varen we als eerste naar binnen en even later ook weer snel eruit.
En dan zien we, terwijl door het mooie weer de ruggen al weer bijna droog zijn, zien we het reisdoel liggen. In de Buitenhaven leggen we na overleg met de rondvarende havenmeester (v) langszij een motorboot, ‘Happy hour’, aan. Later komt er nog een 38ft Bavaria met vier Duitse dames, waarvan één duidelijk de Schipperin, langszij. Er zijn veel boten maar echt druk is het niet.
Na wat rust gaan Astrid en Ellen wandelen. Ik leg ondertussen de laatste hand aan het avondeten. Ook Nora eet mee en zo zijn de drie zussen in Enkhuizen verenigd en hebben ze veel plezier.
Na maaltijd en koffie gaan Astrid en Nora met de trien weer op huis aan. Uiteraard lopen we even mee naar het station. Omdat de bemanning van de ‘Happy hour’ rond negen uur wil vertrekken loop ik nog even naar de Albert Heijn om brood voor morgen te halen. Daarna is het tijd voor een boek, een puzzel en al snel ook om te gaan slapen.
De volgende ochtend dus al vroeg op en na het ontbijt varen we weer de sluis in. In de ochtend wordt geen wind verwacht en omdat we geen haast hebben gaan we ankeren aan de achterkant van de Markerwadden. We varen er op de motor heen. En ja, ook aan die kant zijn de Markerwadden mooi.
Het is lekker warm. En dat vraagt om verkoeling en het zwembad is vlak bij.
Met mooi uitzicht.
en je kan ook lekker spetteren!
Na de lunch trekt de wind uit Noordelijke richting weer aan. We gaan ankerop, varen een stukje westwaarts en zetten dan weer koers naar de Gouwzee. Na een uurtje trekt de wind verder aan en gaan we weer ruim 5 knopen. Tijd voor een borrel.
Voor de Gouwzee strijken we weer zeilend het grootzeil. een paar keer gijpend op de Genua varen we het Monnickendammergat op. In de haven vergis ik me nog even in de box en vaar ik te ver door. Dat los ik echter zonder problemen op zodat we toch weer vlot op onze plek liggen.
Opruimen, avondeten, inpakken en naar huis. Wat ons betreft mag het altijd dit mooie weer zijn!
Vrijdag al mooi weer. Ondanks dat Ellen op festival WonderFeel was ik alvast (na werk en avondeten) naar Monnickendam. Er nieuwsgierig naar de reparaties die afgelopen week waren uitgevoerd.
Ons losgetrilde luchtfilter in Thurø Bund (zie Voordewind?) had namelijk ook een klein gaatje in het oliefilter gemaakt. Dat hadden we niet door en zo waren we met net genoeg olie en een vieze bilge (de laagste plaats op een schip onder de waterlijn) thuisgekomen. Vorige week hadden we al vies water uit de bilge gehaald maar een modderachtige substantie achtergelaten. Dat was dus de olie die via het oliefilter uit de motor was geperst. Deze week had Jachtservice De Waterman, onze vast ‘motorman’, het luchtfilter wat aangepast en vastgezet, een nieuw oliefilter geplaatst en de bilge schoongemaakt. Het ziet er weer prima uit!
Een andere ergernis zat in onze watersysteem waar steeds luchtbellen meekwamen. De jachtservice kon ook hier de oplossing, een luchtlek bij het waterfilter vinden en afplakken. Het resultaat een mooie straal, ook in onze ‘badkamer’. Klein nadeel is wel dat we zo snel meer water gebruiken.
Het was een warme dag dus ook in de boot was het wat benauwd. Gelijk bij aankomst de luiken opengezet met een hor ervoor. Ook de ‘deur’ naar de kuip opengelaten zodat het zo goed mogelijk kon doorwaaien. Uiteraard ook daar voorzieningen om te voorkomen dat zoemende insecten naar binnen gaan. Zat ik daarna in de kuip tevreden, met een alcoholvrij biertje, na te genieten over alle resultaten werd ik gestoken door een mug. Toch maar naar binnen waar ik een back-up heb gemaakt van dit blog waarna ik veilig de software kon updaten.
De volgende ochtend op tijd op want er komen gasten. Nu Ellen er niet is moet ik ook zelf naar de bakker en de fruitkraam op de markt. Groot voordeel – ik kan voor mijzelf chocolade croissants kopen als ontbijt. Terug op de Aquamarijn de boot zeilklaar maken; waarbij het bezoek zich telefonisch meldt voor enige wandelroute aanwijzingen. Uiteindelijk komt het bezoek, Gerda en Lian, gelijk met Ellen op de haven aan. We klimmen aan boord en gaan eerst een lekker een kopje koffie drinken; uiteraard met een bitterkoekje, Weespermop of kokosmacroon van de markt. Daarna gooien we los, leggen al varend uit hoe van alles heet en wat de instrumenten zeggen en hijsen bij Marken de zeilen.
We kiezen als doel van de dag Hoorn. Best een mooie tocht als je om de waterplanten heen zeilt. Het is rustig weer en ook aan de wind gaan we niet schuin waardoor de gasten geen angstige momenten kennen. Om uit de planten te blijven moeten we wel twee keer overstag zodat de gasten ook die ervaring hebben.
Tegen vijven valt de matige wind helemaal weg en zijn we ook bij Hoorn. Daar is het al behoorlijk druk maar we vinden een mooi plaatsje naast twee andere boten aan de Parkzijde. Nadat we kalm en netjes hebben aangelegd is het tijd om te gaan passagieren.
Nadat we over de twee boten zijn geklommen gaan we op zoek naar een terras in de schaduw. Dat valt nog niet mee; veel tafels zijn al gedekt voor het diner. Maar bij ’t Schippershuis is voor ons natuurlijk plek.
Op de foto zie je ze al op de achtergrond maar natuurlijk moeten we ze van dichtbij bekijken. Zijn dit nu de dames van de Bontekoe?
Nadat we ook nog even de steiger bij de Hoofdtoren zijn opgelopen gaan we terug naar de boot voor het vervolg van de borrel terwijl ik ga koken.Uiteraard een eenvoudige doch voedzame maaltijd die ons ook zeer smaakt!
Nu ook pas komen we erachter dat Gerda bang was dat we los zouden slaan en/of onbestuurbaar zouden worden. Ze heeft daarom haar eigen ankers meegenomen.
Na veel grappen en grollen is het tijd om via een kop koffie op de wal de gasten naar het station te begeleiden. Hoewel al 22uur is het druk; vol met jongelui die (kennelijk) gaan stappen in Amsterdam. Druk maar niet vol – dus Gerda en Lian kunnen mee richting huis!
Terug op de boot is er nog een afwas en overleggen we met onze buren. Zijn hebben ook geen haast morgenochtend – we gaan eerst de ergste bui afwachten.
En na een goede nachtrust en nog een ontbijt buiten in de kuip is dat precies wat we doen. Om elf uur is het nagenoeg droog en vertrekken we weer. Buiten de haven hijsen we gelijk de zeilen. En gaan dan in een rustig vaartje om de waterplanten heen naar Monnickendam. De wind is daadwerkelijk veranderlijk en valt soms haast helemaal weg. De eerste twee uur hebben we ook nog wat miezerregen maar daarna drogen we weer op. Met de Gouwzee in zicht steekt er dan toch nog een kleine 4 op uit het Westen en zo hebben we vlot Marken in het vizier. Waarna we de zeilen weer strijken.
Weer op onze plek kijken we nog even naar de motor en maken het wierfilter schoon – een enkel stukje waterplant heeft toch dit filter kunnen bereiken. We pakken een paar spullen in en gaan naar huis waar Mirjam en Lukas wachten.
Volgende week als het even kan weer met de Aquamarijn op pad! De gasten zijn al besproken.
De windverwachting is voor de komende dagen niet best. Dat wil zeggen er is veel tot teveel wind. De vraag die ons dan ook veel bezighoudt is of we vandaag, morgen, deze week kunnen zeilen. Graag leggen we de Aquamarijn weer in Monnickendam zodat we er na de vakantie in een weekend met mooi weer zo weer met de Aquamarijn weg kunnen.
Vanochtend is de verwachting windkracht 5 tot 6 uit west- tot noordwestelijke richting. Later neemt de wind conform verwachting af naar 4 tot 5. Na enig overleg en een blik voor de verwachtingen voor de komende dagen met ook veel wind besluiten we Makkum te verlaten en naar Enkhuizen te varen.
Met harde wind is het zeker op het IJsselmeer in het algemeen fijner om te zeilen dan te motoren. Bij het vertrekklaar maken van de boot treffen we wel al de voorbereidingen voor het tweede rif in het zeil – dat is vast genoeg. Ondanks de dwarsige wind vertrekken we daarna probleemloos uit onze box.
De vaarweg van Makkum naar het IJsselmeer, het Makkummerdiep, ligt haast recht tegen de wind. Wij maken daar gebruik van door alvast het grootzeil te hijsen. Dan hoeven we dat op de woelige baren van het IJsselmeer niet meer te doen. Op het IJsselmeer nog drie groene boeien op de motor voorbij varen en daarna kunnen we afvallen met een koers pal zuid naar Enkhuizen. Net daarvoor meldt de Centrale Meldpost IJsselmeer ons dat er een windwaarschuwing geldt voor windkracht 6! In hetzelfde bericht blijkt overigens dat het zo hard nu niet waait. Er staat een goede 5 bij de Rotterdamse Hoek (overigens aan de polder kant van het IJsselmeer).
We rollen ook een stukje Genua uit en komen goed op gang met snelheden van meestal 6 tot 7 knopen. In het algemeen is het droog in de kuip. Maar een enkele rare golf spat toch in de kuip uiteen. Mijn rechteroor is goed gewassen. Ook Ellen houdt het niet helemaal droog. Het mag de pret niet drukken.
Comfortabel zeilen we door daarbij goed geholpen door de stuurautomaat. De koers is (niet zo scherp) aan de wind en dat betekent wel dat we een beetje schuin gaan. Te spectaculair wordt het niet – de gangboorden blijven, op wat opspattend buiswater na, droog.
Het is niet druk op het water. En wat we zien zijn vooral klippers. Ook in Makkum vertrokken ze al voor ons (met klasjes Duitse scholieren). Onze eerste tegenligger moet daarom maar op de foto!
Niet lang daarna meldt de Centrale Meldpost IJsselmeer dat de windwaarschuwing is ingetrokken. Blijft natuurlijk met windkracht vijf wel hard waaien. Maar wij schieten ook lekker op. Na ruim drieënhalf uur varen komt Enkhuizen in zicht en maken we ons klaar om de zeilen weer in te nemen. Ook hier maken we gebruik van het feit dat de wind haast pal tegenstaat op het Krabbersgat – een mooie plek om zonder al teveel golfslag het grootzeil te laten zakken.
Was het in Makkum wel erg stil – in de ons vertrouwde Buitenhaven liggen best veel schepen. Tot onze verrassing is er echter nog één box leeg aan de kop van de haven (vlak naast het station. Ligt de Aquamarijn beschut én met de neus in de wind. In de kuip is het daarom aangenaam. Hebben we ook een mooi havenoverzicht.
Als we goed en wel liggen bereid Ellen een heerlijke lunch: wentelteefjes!
Daarna is het tijd voor klusjes, puzzeltjes, een boek. Zo wordt er water gevuld, het rolsysteem van de Genua wat geoptimaliseerd, en de takel aan een schoot gerepareerd.
Dan wandelen we naar de Albert Heijn waar we veel lege blikjes (en een paar lege flesjes) inleveren. Allemaal zelf in de afgelopen drie weken geleegd. Uiteraard vullen we ook onze voorraden weer aan. Na het boodschappen doen herpakken we ons boek en nemen daar een borrel bij.
Ellen wou iets eten zonder pasta of rijst. Nou dan weet ik het wel: zuurkool!
We zitten binnen. Buiten wordt het vlot frisser. Ook omdat we hier in de schaduw zitten. Als de scholieren op de klippers zich niet meer in deze haven gaan ophouden wordt het een rustige avond en nacht.
Na een goede nacht werden we met regen op het dek wakker. Nou smelten we niet maar regen is een goede reden om rustig aan te doen. Terwijl we twee kopjes koffie drinken doen we ook een was en afwas. En maken we verse broodjes klaar. Want in de middag moeten we toch echt iets gaan doen: de vuurtoren op vuurboetsduin kunnen we beklimmen!
Nu is de toren niet spectaculair hoog (16,8m) – maar zo boven op het 42m hoge duin, het één na hoogste duin van Nederland, hoeft de toren ook niet hoog te zijn om toch ver op zee gezien te worden. Toren is van eind 19e eeuw. Er brand hier al wel langer een vuur – de naam Vuurboetsduin wijst natuurlijk op een schuurtje (boet) bovenop het duin om de kolen te bewaren. (Heb ik weer iets aan mijn West-Friese jeugd.)
We gaan er op de fiets naar toe en lopen dan over het Liesbeth Listpad, hier ooit de dochter van de vuurtorenwachter, naar boven het duin op.
Dan de toren in – klimmen een paar trappen omhoog en werpen dan een blik op de kwiklampen achter de lenzen.
Spreken daarna met de vuurtorenpachter, die de kaartjes a 3 euro verkoopt, over zijn mooie uitzicht over zee. Hij heeft een kaart met allemaal wrakken voor de kust – de Aquamarijn ligt daar niet bij. Wij hebben dan ook netjes de vaargeul van het Zuider Stortemelk gevolgd. Hij verteld dat er veel boten tegenwoordig afsnijden. Dat gaat natuurlijk meestal wel goed. Uit zijn tijd bij de KNRM herinnert hij zich een redding die nodig was van een trimaran die gaten in twee drijvers had door een aanvaring met de stoompijp van een wrak.
Op de balustrade zien we ondanks de bewolking de Brandaris en de Eijerland (op Texel). Maar ook de vele bootjes die achter de Richel voor anker liggen.
Een foto van het dorp (met op de achtergrond de haven) mag natuurlijk niet ontbreken.
Weer terug bovenop het duin is het tijd voor een broodje.
Hierna beginnen we aan onze wandeling. Doel door het bos, dat tevens een waterwingebied is, naar het strand en na een strandwandeling door het bos weer terug. In dit waterwingebied zijn er vennetjes met waterlelies.
Door de vele regen zijn echter niet alle fiets- en wandelpaden begaanbaar. Hier gaat het nog net – verderop moeten we een omweg kiezen.
In dit waterwingebied wordt ook goed uitgelegd hoe het zand hier het water zuivert. Er is een model gemaakt dat je met opgepompt water aan het werk kunt zetten. Dat moeten we natuurlijk even proberen. In de peilmeter kun je ook zien dat het grondwater best hoog staat – hier maar zo’n 25cm onder de grond.
En dan kom je toch in de laatste duinenrijen voor de zee. Met mooi veel bloeiende bloemen.
Een eerste blik vanuit de duinen over het strand laat toch weer eens zien hoe dichtbij het strand de vaargeul van het Zuider Stortemelk is.
En eenmaal wandelend op het strand is dat misschien nog wel spectaculairder.
Aan het einde van het stranddeel van de wandeling staat een strandpaviljoen ’t Badhuys. Daar moeten we natuurlijk even de inwendige mens versterken. Nu eens geen appelgebak maar, in de categorie moeilijke netjes eetbare gebakjes een eclair met cranberries!
Op de terugweg door het bos moeten we weer het Vuurboetsduin op. Dit keer is de beklimming deels per trap. Een lange trap.
We dalen het Liesbeth Listpad weer af naar onze fietsen. Doen een paar boodschappen en rusten even uit op de Aquamarijn.
Daarna weer op de fiets naar het ’t Badhuys voor het diner. Tijdens de maaltijd volgen we op de telefoon van Ellen de EK-wedstrijd van Oranje tegen Roemenië. Tevreden fietsen we terug naar de haven waar Ellen haar fiets weer inlevert en de vouwfiets weer wordt ingepakt. Morgen gaan we ondanks de verwachtte regen weer verder!
