(13 augustus 2019, Ålesund -Hellesylt, 88km)

Gewekt door de grasmaaier die de perkjes op ons parkeerterrein kort hield konden we rustig gaan ontbijten. En zo vertrokken we voor een kort ritje naar het centrum van Ålesund. Nou ja, we reden niet helemaal naar het centrum; we parkeerden net buiten het centrum op een parkeerterrein van een supermarkt. Volgens Ellen’s campergroepapp was dat een handig idee en geen probleem. Inderdaad was er plek genoeg en konden we de 10 minuten wandeling naar het centrum aanvangen.

Nu verwacht je op dinsdagmorgen met niet zo fraai weer (droog maar koud en bewolkt) even na tienen dat het niet zo druk is. Dat bleek een misrekening. Twee cruiseschepen hadden net hun passagiers uitgespuugd. Wat zijn die schepen groot: van zeg maar haast van onze parkeerplaats tot voorbij het centrum. En daar komt dan ook van alles uit: we hoorden onder meer Spaans, Italiaans, Engels, Frans en Duits.

En die mensen moeten natuurlijk allemaal ook wat doen en Ålesund is niet zo groot dus het is meteen ook druk. En dan blijkt dat mensen soms kuddedieren zijn. Dus als wij even een dood eindje inlopen om over het water te kijken staan er zo tien mensen om je heen. Maar natuurlijk kun je je ook op andere manieren vermaken. Er is een Viking die in het Engels uitlegt hoe je over de zee vaart en daarna een bijl hanteert. Je kan als groep een witte helm op doen en gaan fietsen. Of je gaat kanoën of suppen in de haven – vooral dat laatste is met deze temperaturen als je het voor het eerst doet best een moedige actie. Brr.

Zoals Ellen gister al schreef is de stad begin 20e eeuw herbouwd na brand. En dat is toch wel te zien. Hierbij wat plaatjes. Of de toeristen uit de cruiseboten daar allemaal oog voor hebben gehad is zeer te betwijfelen; die kwamen voor de winkeltjes.

Na alvast boodschappen bij de supermarkt van ons parkeerterrein te hebben gedaan gingen we weer op pad. Ålesund uit naar weer een veer en dan door de bergen naar Hellesylt. Mooie uitzichten op bergen in wolken met veel vallend water.

Onderweg begon het weer te regenen. Maar toch zagen we een waarschuwing voor weer nieuwe dieren: Schapen. En dat was dit keer niet voor niets – een paar kilometer na het bordje zagen we vrij een paar schapen lopen. Wel keurig links van de weg.

In de regen kwamen we aan in Hellesylt. Een mooie camping met alle voorzieningen aan het Sunnylvsfjord (een zij-arm van de grote Storfjord).

Wij parkeerden onze camper tussen een rijtje met uitzicht door het voorraam op het fjord. Wellicht wat krap tussen twee campers in maar dan hadden ze ook maar niet zo inefficiënt moeten parkeren! Maar naast dat rijtje van zo’n 8 campers is het erg rustig: nog een enkele caravan of camper op deze camping met zo’n 75 plaatsen.

Morgen is een boottochtje over het Geirangerfjord (een andere zij-arm) naar Geiranger gepland. Het weer is dan, naar verwachting, in de ochtend zonnig en de Geirangerfjord schijnt een van de mooiste te zijn over water. Wij gingen vast op onderzoek uit waar we dan heen moesten. Kwamen we langs de mooie waterval van Hellesylt. En zagen we, dat ondanks het slechte weer, de boot gewoon over het fjord heen en weer vaart!

(11 augustus 2019, Trondheim-Ålvund, 200km)

Het was behoorlijk druk geworden op ons parkeerterreintje. En op de één of andere manier roept dat dan ook campinggedrag op. Nederlanders, met Brabantse tongval, waren op zoek naar een plek om te betalen – als ze naast ons gingen staan hoefde dat niet tot maandag 9 uur. En onze Engelse buren kwamen dan vragen waar onze reis verder naar toe gaat. Zij zelf waren langs de hele West-Europese kust (vanaf Frankrijk) op weg naar de Noordkaap. Ze hadden dan ook drie maanden de tijd. Ze waren nu hier voor de oude auto;s gister in de stad. Vroeg ook nog of we wisten waar we naast stonden. Hij (inmiddels) wel: bleek DORA een Duitse bunker uit de Tweede Wereldoorlog voor U-boot onderhoud te zijn. De Noren hebben dat de na de oorlog wel willen opruimen maar door de degelijke bouw had dat iets teveel impact en dus hebben ze het maar gelaten en kan je er nu binnen bowlen.

Het plan is om nu langs de fjordenkust af te zakken naar het zuiden. Niet te snel natuurlijk – we willen vooral ook wat zien. Maar omdat je niet dwars door de bergen kan en er veel fjorden en (schier- en) eilanden zijn moet je daarvoor wel wat kiezen. Daarom eerst Trondheim uitgereden en dan op ons gemak bij een kop koffie (van McDonalds) de weg wat verder bepaald. Dan verwacht je zondagmorgen voor 11 uur natuurlijk een rustig parkeerterrein maar dat hadden we mis. Nu net via een mes-en-vork bordje een plek uitgekozen waar vandaag de oude auto’s werden opgesteld en dat gaf veel drukte. Maar gelukkig vonden we nog een parkeerplaats en liet men bij vertrek ons even tussendoor de file gaan.

Op de eerste wat doorgaande weg merk je dat de Noren wel van doorpakken houden. We reden in de zon van de ene naar de andere tunnel die vaak lang zijn: 2 a 3 km is geen uitzondering. Omdat de weer-apps van Ellen, die regen hadden voorspeld, het fout hadden betekende dit wel zonnebril af – zonnebril op. Maar ook mooie uitzichten op water en bergen.

Toen we wat meer op lokale wegen kwamen merkte je goed dat je in de bergen was. Haarspeldbochten, stuwmeertjes, watervallen en zicht op sneeuw. Maar dan ook weer brug om een zij-arm van een fjord over te steken. En daarbij mooie uitzichten waar Ellen vanuit de rijdende bus foto’s van probeert te maken. Ons gebakken eitje op brood als lunch nuttigden we op een zonovergoten picknickplaats.

Ook bijzonder is dat er hier geen elanden oversteken. Kennelijk zijn de bergen en bossen hier beter geschikt voor herten. Uitkijken in het verkeer doen deze dieren kennelijk ook hier niet.

Als laatste reisattractie deze dag was de veerboot bij Kvanne over het Stanvikfjorden. In een kwartiertje voeren we voor 246 Noorse kronen over het water. Stond een fris windje maar toch waren we – weliswaar als enige – buiten op het bovendek te vinden.

Daarna nog een klein stukje naar Ålvund, naar een camping die van alle gewenste gemakken is voorzien: stroom, douche en wasmachine. En die camping vinden we onder naam Fugelvåg waar de Svartelva het Ålvundfjord in stroomt. Omdat alle plaatsen aan de strand/fjordzijde bezet waren staan we eerste rang aan de oever van de rivier. En omdat er hier toch iets van getijdenwerking is, en we kennelijk bij laag water aankwamen, zie we de rivier zich vanuit het fjord vullen. Het lijkt wel alsof wij nu aan fjord zitten en de rivier zich zo’n 100m heeft teruggetrokken.

Aan het eind van middag komt er nu toch een enkel buitje langs (mag nauwelijks die naam hebben). We hebben daarom de luifel opgezet en ook goed  vastgezet voor als het wat gaat waaien. En daar zitten we dan, af en toe onderbroken voor een een huishoudelijke taak, vanaf 16:30 uur met (in willekeurige volgorde) een boek, een sudoku, een gitaar, een biertje, een kop koffie en een eenvoudige doch voedzame maaltijd!

(7 augustus 2019, Stocka-Skuleskogen National Park Entré Syd, 191km)

Gisteravond in het restaurant al een Höga Küsten gedronken. Lekker bier! Dus nadat we in de regen hadden ontbeten (binnen) en weer van alles hadden geleegd en gevuld (brandstof deden we later deze dag) op deze goed voorziene camping, waar ze ons ’s ochtends vroeg broodjes hadden bezorgd, vertrokken we langs de kusten van de Botnische golf verder naar het Noorden.

Zweeds is soms niet moeilijk – Höga Küsten dat wil zeggen hoge kust. Het land komt hier omhoog sinds het door het gewicht van het ijs in de ijstijd naar beneden is gedrukt. Gevolg: de kust is hier al snel hoog. Reisdoel voor vandaag Skuleskogen National Park waar je door het kustgebied kunt wandelen.

Maar het eerste hoogtepunt onderweg is de brug die ook al op het etiket staat: de Högaküstenbron! (Weer een woordje Zweeds geleerd: bron is brug.) Een langere hangbrug dan de Golden Gate bridge; maar goed ook pas ruim 20 jaar oud. Na de brug konden we lekker met uitzicht op de brug buiten ons broodje kaas nuttigen.

Daarna, zonder de geplande toeristische omweg, naar de zuidingang van het park gereden. Waarna we enigszins gehaast voor half vier aan onze wandeling begonnen (na 200m nog wel even terug om de camperdeuren te sluiten). Het was droog maar toch de regenjassen aan want het leek best fris en kon gaan regenen.

Beoogd doel was Slattdalsskrevan een kloof waar je door heen kunt lopen en die beloofd spectaculair te zijn. Maar voor je daar bent moet er behoorlijk geklommen en geklauterd worden. Parcours bestond uit veel keien en boomstronken. En dan ruim 100m boven de zeespiegel opeens keien als op een strand – gladgespoeld door de zee. En inderdaad ooit lagen deze stenen direct aan de kust maar ze zijn met het land omhoog gekomen. Bijzonder. Je mag er alleen geen torens van bouwen; dat vergroot maar de kans dat ze naar beneden rollen in plaats van vele duizenden jaren te wachten tot het land hier weer op zee-niveau is.

Een deel van de wandeling had ook wel iets weg van keien klauteren bij de zee in Bretagne – alleen val je bij een foutje niet in het water. Wel ben je bij een plotselinge blessure wel een eind van de bewoonde wereld waar ook ambulance niet dichtbij kan komen. Voorzichtig aan doen dus. En ja, daar krijg je het warm van dus de jassen waren al snel weer uit.

De inderdaad spectaculaire kloof bereikt en doorheen geklauterd. En dan sta je opeens bovenop rotsen met geweldig uitzicht. Over meertjes, rotsen, bossen en de zee waarin meer eilanden liggen. Jammer dat het een beetje heiig was. Na twee en halfuur dan wel de keuze om dezelfde weg terug te gaan of door te lopen op een verder nog onbekende ronde. Dat laatste deden we en dat bleek de goede keuze. Qua afstand ietsje verder maar veel minder hoogte verschillen. Deels omdat we een stuk vlak langs de zee liepen.

Ook weer bijzonder, je hoort de zee maar je ziet hem door de laatste rijen bomen zelden. Het strandzand is hier smal. Op het laatste stuk ook het wild van deze dag gezien: twee padden en drie mierenhopen. Al horen we weinig vogels – er is leven hier!

En dan na een laatste klim zijn we weer terug. Totaal vier uur gewandeld. Kennelijk kan Ellen dat een half jaar na haar val weer. Hoop dat er morgen geen terugslag volgt al is wel zeker dat we alle twee wat stijf zullen zijn!

Bier drinken, pasta koken en saus warmen, afwassen en wat lezen of sudoku’s oplossen bij muziek. Meer zit er voor vandaag verder niet in! Hier in het park is het netwerk ook maar matig dus lekker internet kan ook niet…

(5 augustus 2019, Nysater-Nusnäs, 295 km)

We werden mooi op tijd wakker en konden lekker voor onze Camper ons ontbijt (bakje Yoghurt met muesli of cornflakes – ieder van ons kiest elke dag hetzelfde) nuttigen. Vandaag hadden we er semi-verse Jus d’orange uit een fles bij.

Al gauw konden we ons bepalen bij het probleem van gisteren – één van de camperramen ging niet meer dicht. Een mooi vernuftig systeem waarbij je het raampje open duwt het open blijft hangen; als je hem ietsje verder duwt en dan met beleid laat zaken hoort het raampje weer dicht te gaan. Dat laatste werkte dus niet meer en met een open raampje kun je niet rijden. Nu hadden ze bij de camperverhuur al aangegeven beperkt vertrouwen in dit systeem te hebben: “als het raampje niet meer dicht gaat dan schroef je het maar even los”. Maar dat is zonder gereedschap mee te geven best gemakkelijk gezegd. Gelukkig kon Ellen bij de buren wat lenen. Niet veel later kon het raampje weer dicht en konden we weg. Of we het raamsysteem weer goed in elkaar kunnen zetten zien we later wel.

Nu zijn we al weer een paar dagen onderweg en dan is het zaak wat tanks te vullen of te legen. Op de camping begonnen we al met het vullen van de watertank. Daarna reden we naar Gums waar we de speciale voorzieningen voor het legen van het toilet en de vuilwatertank aantroffen. Niet zo’n fris karweitje maar het hoort erbij. En konden wij direct terecht – terwijl wij bezig waren kwamen er nog twee Campers bij die even op ons moesten wachten. Toch fraai dit soort gratis voorzieningen – scheelt en zeker vast een hoop illegaal lozen in de vrije natuur!

In Gums ook wat boodschappen gedaan en de brandstoftank gevuld. Daarbij ook een schroevendraaier (kruiskop) aangeschaft zodat we later met eigen gereedschap nog eens naar het raam kunnen kijken. Op het tankstation ook twee koffie gekocht – konden we nu eens, na al dit oponthoud, lekker doorrijden.

We volgen, net als gisteren, de E45 naar het Noorden. Wie daarbij denkt aan een brede vierbaansweg moet ik teleurstellen. Twee banen is meer dan genoeg – echt druk is het niet. De weg gaat in Noordelijke richting (we willen naar Trondheim) en gaat door een enorm meren gebied. Overal water tussen heuvels. Verder heel veel bomen en hoe Noordelijker we komen steeds meer naald- en minder loofbomen.

Zweden wonen er natuurlijk ook. Zoals Ellen al las in een reisgids zijn de meeste huizen van hout en rood geschilderd met witte vensters. Als je een pot verf van de juiste kleur hebt kun je hier zo je eigen Villa Kakelbont maken. Verder in haast elke tuin, met goed gemaaid gazon, een klein rood huisje (met witte vensters) voor kinderspel!

Uiteraard staan we vanavond aan een meer – het Siljan meer. Ontstaan door een meteoriet inslag heel veel jaren geleden. Uiteraard staan we op de Oostoever- Ellen had uitgekiend dat we dan nog mooi in de zon konden zitten. En inderdaad, na een dag vol bewolking en af en toe een bui brak toen we op de camping kwamen de zon door. Wel aan lager wal met een fors fris windje. Maar toch tijd voor een boek, een Sudoku (6 sterren), een biertje en een beetje gitaarspel in de zon. Ook eten ging nog prima al blies de wind de pasta wel snel koud.

Na de afwas en een avondwandeling kijken we lekker vanuit de warme bus over het meer. De laatste zonnestralen zorgen voor fraaie uitzichten.