Dat was weer even wennen – om 7 uur ging de wekker. We wilden immers graag een stukje varen over het IJsselmeer en om 14 uur zou de wind weer aantrekken. Dus snel in de kleren, ontbijten, vuilnis wegbrengen en de havenkaart (zonder borg) in de brievenbus van de havenmeesteres gooien. En daarna netjes achteruit de box uit, met een lange lijn vast op de achterbolder die ons mooi de draai in de smalle haven liet maken toch nog ruim voordat de angsten van de toegesnelde achterburen in de Nynke – dat we bij ze naar binnen kwamen varen – bewaarheid werden.

De Lemsterbaai en Lemstergeul en daarna, tussen een paar vrachtschepen door, de drukke geul (in het verlengde van het Prinses Margriet kanaal) over. En dan bakboord uit langs de dijk en in water staande windmolen rij van de Noord-Oostpolder. Ondanks onze planning was de wind toch al wel een kracht vier en zeker het eerste stuk recht op de kop. De daarbij op het IJsselmeer behorende golfslag haalt behoorlijk wat snelheid uit de boot. Maar als eenmaal het juiste toerental van de motor is gevonden komen we toch tot drieënhalve knoop. Een enkele hoge golf doet soms de snelheid terugzakken naar beneden de twee knopen.

Na de Rotterdamse hoek zit er knik in de dijk van de Noord-Oostpolder. Dat betekent niet alleen dat weer de vaargeul over moeten (het is niet zo druk) maar ook dat we een stukje fok bij kunnen zetten. Daat laatste maakt het varen aangenamer. We gaan iets harder en hebben minder last van de golven. Eén keer duiken we nog diep in een golfdal weg en staat het voordek onder water. Maar bij dat alles is er beperkt buiswater achter in de kuip. Op een paar spetters na zitten we droog in onze zeilpakken. En was het al merkbaar warmer dan gisteren, na af en toe een waterig zonnetje bij Lemmer komt er ook steeds meer zon tussen de wolken door.

Met een blikje cola vervolgen we onze weg. Langs de hele polderkust staan windmolens. Dat lijkt saai, en aan de polderkust is ook niet veel te zien, maar door de regelmatige afstand kun je wel mooi aftellen. Zo zie je dat je toch voortgang maakt! En als dan de laatste molen is gepasseerd is het nog een stukje koers vasthouden en de eerste van een rij west-kardinale (boeien die we dus ten westen moeten passeren, zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Kardinale_markering) komt in zicht. En aan het einde van die rij kunnen we oostwaarts naar, als we nog even op 2 zuid-kardinale boeien letten, de haveningang van Urk.

In de haven vinden we een plek langszij aan de wal. Wel even keren zodat we met de kop op de wind liggen. In de kuip wordt het dan in het zonnetje zelfs aangenaam. In de zon eten we ons brood met een gebakken ei.

Vroeg opstaan en varen in dit weer maken dat het tijd is voor het bekende Urker middagdutje. Dan blijkt, eigenlijk mooi op tijd, dat het luik op het vooronder, voor de hoeveelheid water die we er bovenop hebben gekregen, niet helemaal waterdicht is. Met name in de punt is er wat vochtigheid. Kunnen we onze matrassen en slaapzakken mooi even luchten en laten drogen.

Om vijf uur is het, inmiddels uitgerust en gedoucht, tijd voor een wandeling over dit voormalige eiland. Er is fors meer ruimte voor watersport sinds ons bezoek met de Zeehaen in 2006. Het visserijmonument, met de namen van Urker vissers die op zee bleven, is indrukwekkend; laatste toevoeging van 2019!

Bij de vuurtoren zien we over de voormalige zee een zeilschip geassisteerd door de KNRM; de fok waait los voor de zeilboot uit en de wind is inderdaad zoals voorspeld toegenomen. Veilig komt het schip in de Urker haven aan.

Wij zitten dan inmiddels op het terras van Storm; uit de wind en in de zon. Tijdens een biertje blijkt het nog best lang te duren om die fok van het met assistentie inmiddels aangemeerde schip weer in te rollen. Mannen met oranje pakken zijn er maar druk mee, Omdat er geen schaaldieren zijn eten we ondertussen allebei vooraf een stukje handgevangen IJsselmeer Paling en drie sliptongen. Hoewel we beiden niet helemaal dezelfde techniek hanteren komen de zes vissen toch kundig los van hun graten. Ergens tussendoor blijkt dan toch de fok opgerold.

En dan is de zon weg van het terras en wandelen we weer terug naar onze boot. Na een tweede kopje koffie is het tijd voor onze gebruikelijk avond bezigheden. Waar gaan we morgen naar toe? Moet wel een plek zijn waar we wat wind kunnen hebben; de verwachting is dat er nog wel wat dagen een windkracht zes zal staan!

Weer een rustige ochtend. Wij lagen nog lekker in onze slaapzak toen onze buren al vertrokken. Veel geraas van de boegschroef maar verder toch rustig.

Na het ontbijt maakten wij ook los voor allereerst een tochtje door Sneek. Ik wil toch graag met de Watertoren op de foto. Dat betekent drie bruggen en met de wind en het wat onberekenbare gedrag van (andere) motorboten valt dat niet altijd mee. Maar de bruggen zijn vandaag allemaal bemand – dus we kunnen ook weer vrolijk zwaaien naar de brugwachters.  Ook langs de vaart van Sneek naar IJlst wordt nog mooi aan stadsverbetering gedaan. Mooie nieuwe panden aan bakboordsoever. Bij IJlst is, na de brug, ook van alles aan architectuur te bewonderen. Grote huizen en niet allemaal even mooi. Een villa heeft zelfs, kennelijk vooruitlopend op de klimaatverandering, al palmen in de tuin staan. Vandaag zonder de daarbij horende temperaturen.
Een andere villabewoner roept ons op de lofzang uit Jesaja 12 aan te heffen.
Tenslotte staat er ook een echt jaren 70 pand te koop; kennelijk niets meer aan gedaan. Ellen zoekt het op – huisje van 13 kamers (en 0,3hectare grond) kost wel 1,5miljoen euro. Niet alleen omdat het ook van binnen nog echt jaren 70 is zijn we niet geïnteresseerd.

Wij draaien naar bakboord de Wijde Wijmerts op naar Offingahuizen. En dan als maar rechtdoor, de Jeltesloot overstekend, kom je uit bij Woudsend. Opeens komt de stevige wind niet van voren maar van opzij. De gevoelstemperatuur, op deze nagenoeg geheel bewolkte dag, daalt enkele graden. Na de brug van Woudsend wacht het Slotermeer. Ik had al een zeilbroek aangedaan maar voor het meer trek ik ook een zeiljas aan. Geen overbodige luxe. Aan de lage kant van het meer zijn er beste golven en er komt het nodige buiswater ook in de kuip terecht.

Na het meer varen we naar Sloten. Bij de brug een primeur – we moeten voor het eerst bruggeld betalen. En daarna ligt al gelijk het doel van de dag – jachthaven Lemsterpoort. Omdat de aanmeldsteiger bezet is, en er geen havenmeester te bekennen is gaan we maar gelijk in een box liggen met een groen bordje.

En dan de stad in. We vonden het pannenkoekenweer – maar het pannenkoekenrestaurant bij de Koepoort blijkt dicht. Komen we voor de lunch terecht op het terras van de Zeven Wouden. En naast wat te drinken en te eten kijken we onze ogen uit naar opvallende kledingcombinaties (toppunt roze langkorte broek en tot net onder de knieën opgetrokken gifgroene kousen) en mensen die letterlijk zuchten onder overgewicht. De netjes om 4uur door buienradar aangekondigde regen komt op tijd maar mag geen naam hebben. Wij vermaken ons prima!

Na het avondeten op de boot gaan we de benen strekken en lopen een stukje van het Sint Odulphuspad naar Wijckel. En het laatste stuk voor de wind terug. Om negen uur terug op de boot waar de afwas op ons wacht. Ondertussen waait de wind door de bomen, de masten en het wand. Ja, zelfs hier in de boot waait de wind. We zitten lekker in de kajuit met een biertje en muziekje aan. Maar langzaamaan wordt het weer tijd voor zeilplannen.

Deze ochtend kon er rustig aan worden gedaan. Vanwege de voorspelde regen en vooral harde wind hadden we besloten Friesland in te gaan. En daarmee hoefden we geen rekening te houden met tij. Maar na een bezoek aan de bakker en de koffie wilden we toch graag de opening van 11:55uur halen van de Prins Hendrikbrug. En daarvoor moest de havenmeester eerst even voor ons de Raadhuisbrug opendraaien.

Met de wind op de kop ging dat allemaal voorspoedig. Door de direct achter de Prins Hendrikbrug liggende Sasbrug (bij de keersluis) kwamen al wat tegenliggers maar daarna konden wij er ook direct door.

Dan rechtsaf langs de veerboten naar Vlieland en Terschelling op de Tjerk Hiddemasluizen af gevaren. Ook daar mochten we vrijwel gelijk in de kleine sluis varen. Omdat er een beweegbare brug over het achterste deel van de sluis ligt moest een moterboot (die daar onder past) ons tot enig ongenoegen voor laten gaan. We misten even bij het aanleggen in de sluis het paaltje waar onze lijn omheen moest maar met wat motor power kwam dat zonder kleerscheuren goed.

En dan vaar je op het Harinxma kanaal. Niet het mooiste stukje vaarwater in Friesland. Tot aan Leeuwarden vooral weiland, wat industrie, een stadje (Franeker), een paar dorpen en bruggen. En vrijwel al die bruggen worden op afstand bediend.

Dus roepen we met de marifoon de brugwachter op op het kanaal dat op een blauw bord langs de kant staat. Als er contact is vragen we vriendelijk om de brug te openen. Het is vandaag naar zeggen druk waarbij de brugwachter aangeeft dat we even moeten wachten. Maar na het wisselen van vriendelijkheden en groeten gaat toch vrij vlot – naast het rode licht – een groen licht aan ten teken dat de procedure voor het openen van de brug in gang is gezet en niet veel later kunnen we verder.

Bij Leeuwarden ook twee spoorbruggen. En als treinliefhebber is het dan toch leuk als we even moeten wachten om de trein voorrang te geven.

Voorbij Leeuwarden varen we niet naar Wartena maar via Warga “achterlangs” naar Grou. Deze staandemast-route, die we nog niet eerder hadden gevaren, voorkomt dat we 1) over het Prinses Margrietkanaal moeten, waar veel beroepsvaart is, en 2) dat er bruggen voor ons open op drukke doorgaande wegen.

Al met al tellen we vandaag 16 bruggen die voor ons zijn open gegaan. Het feit dat er ook 5 aquaducten – Friezen schrijven akwadukt – onder onze route lagen betekent dat het drukste verkeer niet op ons hoefde te wachten.

Het weer was ondertussen wisselend. Zonnig en windstil, maar ook buiig met wind. Halverwege heb ik mijn natte schoenen en sokken verwisseld voor mijn slippers. En in de Pikmeerhaven in Grou hadden we net vastgeknoopt toen er weer een bui losbarstte. Bij het Theehuis konden we alleen op het terras (zonder parasol/plu) terecht en dat leek ons toch iets te gewaagd. Maar de pasta met saus lieten wij ons in de kuip in het avondzonnetje goed smaken. Maar voor de koffie hadden we weer toevlucht gezocht in onze tent.

Om onze tocht langs “memory lane” te vervolmaken moesten we op Vlieland natuurlijk ook nog nog even naar het Posthuys fietsen. Dus wij, nadat we hadden geregeld dat we nog een nachtje in de haven konden blijven liggen, fietsen gehuurd.

Voor hen die Vlieland niet kennen: als je vanaf het dorp (Oost-Vlieland genaamd) een wat langer rondje wil fietsen zijn er eigenlijk twee opties eerst langs het wad, of eerst langs de duinen. In beide gevallen ligt zo’n beetje halverwege (op circa 10km) het Posthuys waar je wat kunt eten en drinken. Wij kozen er net als op Terschelling voor om eerst langs het wad te fietsen .En omdat de wind inmiddels uit het oosten waait hadden we hem weer langs het wad in de rug.

Bij het verlaten van het dorp nog wel een even een foto nemen van de schattige kleine vuurtoren van Vlieland. Omdat hij bovenop het hoogste duin, het Vuurboetsduin, van Vlieland staat is hij toch vanaf Texel en Terschelling te zien. Niet veel later hadden we, kijkend over de Vliehors, de vuurtoren van De Cocksdorp (Texel) al in beeld.

Het belangrijkste van deze onderneming was natuurlijk de koffie met appelgebak, cranberry saus en slagroom in het Posthuys. Ik werd niet teleurgesteld!

Hierna een stuk langs de duinen gefietst en een ommetje gemaakt om ook nog een stukje door de bossen te fietsen. Maar al vlot fietsen we de Badhuisweg af, stalden onze fietsen en gingen ons een paar uur met een (puzzel)boek vermaken op een strandbed met windscherm en parasol. Zomer op Vlieland!

Door de goede wind uit het oosten moest de parasol aan het windscherm zijn vastgemaakt. (Om te voorkomen dat, zoals even verderop gebeurde, de parasol wegwaaide en pas 500m verderop kon worden tegengehouden.) Dat beperkte de schaduwwerking en tegen halfvijf leek het ons dan ook verstandig om de schaduw van de boot weer op te gaan zoeken.

Boodschappen, eten koken, eten, plannen maken voor morgen. En toen nog even op de fiets naar strandtent Oost om de ondergaande zon te zien. En daarna terug naar de haven voor een douche; er kan wel zand en zout van ons lijf!