(9 augustus 2019, Trångsviken-Trondheim (IKEA) via Vålådalen, 270km)
Na een goede nacht werden we verkwikt wakker met het vooruitzicht van een lekkere warme douche. Op een centrale locatie in het dorp – de oude school – was die beschikbaar. Gisteravond waren we daar al heen gewandeld – over een onbewaakte overweg – maar toen was het gebouw al gesloten. Dus nu er na het ontbijt en afwas maar heen gereden. Douche bleek zich te bevinden in een sportkleedkamer; en omdat de jongens kleedkamer afgesloten was konden we blijkbaar alle twee terecht in de kleedkamer voor de meisjes. Daar waren ook drie douches (en een sauna). De deur kon niet op slot maar wel konden we een douchegordijn voor de deur dicht doen.
Eenmaal ontkleed wilde de douche maar niet warm worden. Terwijl we bijna gingen overwegen om in het koude water ons haar te wassen of onverrichter zake naar ons rijdend huis terugkeren werd het water toch nog warm. Beter gezegd – gloeiend heet! Door snel aan de thermostaat knop te draaien zijn brandwonden voorkomen!
Verder konden we ongestoord ons ding doen. Ook bij het verlaten hoorden we geluiden vanuit het grote gebouw – dat nu zo’n beetje dienst doet als gemeenschapshuis en lunchrestaurant – maar mensen zagen we niet.
Voor hen die niet van losse draadjes houden: de jonge Duitse buurvrouw was zo’n beetje gelijk met ons op en is vlak voor ons, met een zwaai, vertrokken naar onbekende bestemming.
Ons plan voor vandaag was om de afstand naar Trondheim te overbruggen zodat we daar morgen kunnen passagieren. Maar we wilden ook wel iets doen en daarvoor namen we omweg van een kleine 30km naar het Vålådalen naturreservat. Dit berggebied met bijzondere natuur ligt bijzonder hoog – voor een deel ook boven de boomgrens (die hier overigens lager is dan in de Alpen) – en in zomer en winter kun je er sporten. Wij kozen – na een kop koffie – voor een redelijk vlakke wandeling van 8 km. Al bijzonder is dat onze wandeling – met nummer 284 – grotendeels samenvalt met route 184 voor cross country skiërs. Ook staan er regelmatig bordjes met waarschuwingen voor sneeuwscooters.
Maar goed – in augustus ligt alleen bij de toppen nog wat sneeuw. Wij hadden het op dorp hoogte aan het begin van de wandeling te doen met motregen die helaas overging in gestage regen. En op het bospad dat we volgden lagen al heel veel plassen die we met wat inspanning ontweken. Sommige plassen bleken na peiling met Ellen’s hikestok ook best diep.
Even een alinea over wat ouders hun kinderen allemaal aandoen tijdens vakantie. Eerder in Skuleskogen zagen we al 3 broers, 6 tot 10 jaar, met een professioneel rugzakje op wandelen met hun ouders. Matje bovenop – dat werd vast een tentje voor de nacht op een van de aangewezen kampeerplekken. Vandaag jongetje van 4 door dezelfde regen aan het cross country fietsen met zijn ouders erachteraan. Jongetje fietste best parmantig maar had het wat moeilijk met boomstronken, modder en zand. Fietste daarentegen heel behendig over smalle vlondertjes (die er voor ons wandelaars zijn neergelegd). Zijn moeder vond het allemaal wel best en wandelde vrolijk mee als het even niet lukte. Vader moest bij elke stop wel even bewijzen dat het fietsend best te doen was. Zeilen op de Wadden met knikkers (hoe heette dat ook al weer) voor de kids in de kajuit is dan toch best toelaatbaar.
Met deze overpeinzingen kwamen we aan bij het meertje Nulltjärparna dat op 594m hoogte halverwege onze wandeling ligt. Inmiddels bleek het droog en konden wij op een uitgetrokken regenjas comfortabel op een nat bankje zitten. In toeristische folders staat dat het lekker is om na vermoeienissen een duik te nemen in dit koele bergmeertje. En ja hoor, ook dit keer bleken er weer mensen te zijn die dat geloofden. Wij hielden onze kleren aan en genoten van het uitzicht op de hogere toppen met hier en daar nog een beetje sneeuw.
In toeristische folders staat ook dat je er rekening mee moet houden dat in het hele gebied kuddes rendieren worden geweid. Wij natuurlijk ook op het tweede deel van onze rondwandeling netjes rekening houden maar helaas geen rendier gezien. Ook het wild (rendieren zijn vee) viel weer tegen: naast wat eksters, 2 mierenhopen, muggen en andere insecten hield het zich schuil. Een aantal muggen vertelt ons rendez-vouz overigens niet na.
Hierna vervolgden we onze Camperreis langs de E14 naar Noorwegen. Op een rustplaats langs de weg ging Ellen even liggen. Bleek er naast een toilet ook een leegplaats te zijn voor ons toilet – dus het toilet konden we na deze stop weer gaan vullen. Verder verliep de reis voorspoedig en onder het bord dat we niets aan te geven hadden reden we Noorwegen binnen.
Rijden in een nieuw land is altijd weer even wennen. Het eerste bijzondere is dat op de waarschuwingsborden voor overstekende elanden de eland er anders uitziet dan in Zweden. Verder zijn we opeens echt in de bergen met steile hellingen. Dat resulteerde dan ook al gelijk in dat er tunnels zijn gebouwd om de weg kort/begaanbaar te houden.
Ook anders – we zagen links van de weg een eland lopen. Hij stak niet over en wij konden niet stoppen voor een foto. Maar uit persoonlijke ervaring kunnen we nu melden dat er groot wild in Noorwegen is!
We staan vannacht – zonder verdere voorzieningen – op de parkeerplaats van IKEA om morgen verder te gaan naar de camperplek bij het centrum die vaak vroeg al vol is. Bij IKEA hoefden we niet vroeg te zijn dus planden we een tussenstop “aan zee”. Bij Muruvik is een park waar we lekker in de zon een drankje konden drinken en ons avondeten konden bereiden en opeten. We aten pasta met gehaktvruchtenkerriesaus – iets dat we vakantieprutje noemen. Helaas mochten we niet op deze mooie plek blijven – het park stond alleen “dagkamperen” toe.
Dus na de afwas reden we verder naar de IKEA. Zes a zeven campers gingen ons voor – er is echter plaats genoeg!
