Al vroeg vertrokken de schepen uit Gedser. Niet zonder reden; in de vroege ochtend zou het nog een beetje weer zijn. Daarna werd regen en harde wind, windkracht vijf (met vlagen zes) verwacht. In het vooronder werd ook om die reden maar snel de slaapzak verlaten. Nadat er gedoucht was en de boot in gereedheid was gebracht verlieten, met hulp van de buurvrouw/zeilinstructrice met de voorlijn, we zonder problemen de box. Mooi op tijd om voor de snelle veerboot naar Rostock, die om 9 uur zou vertrekken, de lange vaargeul voor Gedser te kunnen verlaten.

Buiten de haven bleek er al snel een behoorlijke golfslag te staan en dansten we lekker over de golven heen. Na een half uur in de geul, inmiddels was de regen begonnen, gingen we de zeilen hijsen. Vanwege de verwachte wind dit keer met twee riffen. Ook de fok werd beperkt uitgezet.

Daarna op een koers van 30 graden naar Klintholm.

De boot zeilde, ondanks de forse wind, lekker. We gingen eigenlijk helemaal niet zo schuin en toch, vanaf het begin, al lekker hard (6,5 knopen of meer).

Maar bijzonder was dat we de verwachte ruime (want Zuiden-) wind niet aantroffen. Op zijn best gingen we halve wind. En misschien mede daardoor was de golfslag fors (en ook hoger dan verwacht). En dan zijn er altijd uitzonderlijk hoge exemplaren die je uit koers gooien en de snelheid verminderen. En dan wordt het ook lichamelijk zwaar om rechtop en (als er wat gepakt of in de kajuit op de kaart gekeken moet worden) op de been te blijven.

De bewoners van de achteronders hadden daar behoorlijk last van. Zeker als je aan de hoge kant ligt ga je behoorlijk heen en weer. Enige matige zeeziekte (misselijkheid) bij de jonge bemanningsleden was het gevolg. Overeindblijven is de anderen ook niet altijd gelukt; gelukkig zonder ernstige (persoonlijke) schade. Om krachten te sparen was het wel goed te merken dat de stuurautomaat nauwelijks beroerder door de golven stuurde dan wij.

Ondertussen trok de wind nog wat verder aan en ging de snelheid van de boot ook nog wat omhoog; naar beneden surfend van een golf was ruim acht knopen zeker mogelijk. Buiswater bleek warmer dan regenwater. En met nog zo’n 15 mijl af te leggen gaf Radio Zweden (daar zijn we nog niet) een stormwaarschuwing over de marifoon.

Doorvaren en koershouden is het devies. Dat laatste valt met al die golven niet mee maar met dank aan de GPS en enige kleine koerscorrecties komt er toch behoorlijk snel land in zicht en naderen we de haven mooi, zoals aangegeven, vanuit zuidelijke richting. Dan nog even de kop in wind om de zeilen te strijken waarbij Lukas en Ellen dit zware werk voor hun rekening nemen. Ondertussen worden enkele metershoge golven op de kop genomen wat werk natuurlijk niet vereenvoudigd. Maar als de zeilen naar beneden zijn wordt op een (relatief) rustig moment de boot gekeerd en koers gezet naar (de hoge kant van) de haveningang.

In de haven nog even een plekje zoeken. Omdat er veel wind is (wat manoeuvreren lastig maakt) en weinig overzicht is het even zoeken naar een plekje. Het is al behoorlijk vol. Uiteindelijk vinden we voor een rij boten een plaatsje langszij de wal achter een visserschip. Een beetje hard insturen (om vooral de boot achter niet te raken) brengt het anker wat in aanraking met de kant. Ellen en Lukas hebben dan al lijnen naar de kant gegooid waarmee snel de boot wordt vastgelegd. Gezien de omstandigheden een knappe manoeuvre; ook helpers op de kant slaken een zucht van verlichting. (Later komt er ook nog weer een boot bij ons langszij.)

Door de harde wind hebben we snel gevaren en zijn we vroeg aangekomen; voor drie uur liggen we vast. Maar deze reis eist ook zijn tol. Tijd dus voor middagdutjes. Eten doen we bij de lokale Italiaan waarna Lukas het spel Kolonisten van Catan weet te winnen. Een blik op de weersvoorspelling maakt weinig optimistisch over de vaarcondities de komende dagen. Nu nog een korte avondwandeling en vroeg naar bed; morgen nog maar eens kijken!

Voor vandaag was behoorlijk wat wind uit westelijke richting voorspeld die zeker aan het einde van de dag zou aantrekken tot een stevige kracht vijf.In de tochtplanning waren daarom Marstal (vanwege mogelijke grondzeeën bij de haveningang) en (weer) Bagenkop (weinig beschut) afgevallen. Er was gekozen voor het onder ruime wind, maar door een landtong ook weer beschut, liggende Heiligenhafen. Omdat deze plaats aan dezelfde landtong (maar wel an de andere kant) ligt als Grossenbroden zijn we daarmee ook bijna een eerste rondje gemaakt.

Vanwege de toenemende wind en best grote afstand werd op tijd vertrokken. Eerst nog even bij de havenmeester informeren of we niet in schietoefeningen terecht zouden komen. Dan voor 10 uur de trossen los. De nieuw aangemonsterde bemanning ligt op dit soort tijdstippen nog te kooi maar voor uit een box varen in de beschut liggende Kieler sporthaven draaien de twee oude zeerotten hun hand niet om. Keurig draaide de boot uit de box en werd de haven verlaten. Daarna volle kracht over fjord waarna ter hoogte van Laboe Mirjam het roer in handen nam zodat de zeilen konden worden gehesen. Niet veel later voeren we (met één rif) het zeegat uit en volgden we de Kiel-Fehmarn-weg.

Dat is best een lang eind. Meestal hadden we goede wind zodat snelheden boven de vijf knopen normaal waren. Ook was het meestal droog en scheen de zon. Bij een enkele bui kwam er fors veel koud water naar beneden en trok de wind iets aan. Om met de samenhangende windrichting veranderingen, en de ondiepten op de route, rekening te houden maakten we ook een enkele keer een stormrondje. Omdat er inmiddels een meter golfslag stondwaren die rondjes best spectaculair (waarbij één keer – gelukkig zonder schade – iPad, bril en telefoon een luchtreis door de kajuit maakten).

In Heiligenhafen konden we bijna rechtdoor een box in de wind in varen. Na wat extra gas geven (na een eerste te voorzichtige poging) lagen we al snel op drie punten vast.Nog wat geklungel met de vierde lijn, natuurlijk net tijdens een korte maar heftige regenbui, en we konden ons gaan melden bij de Havenmeesteres die niet over een havenkaartje beschikt zodat we nog even terug naar de boot moesten bellen voor het ligplaatsnummer.
Heiligenhafen is een leuk vissersstadje met een grote haven en veel vakantiewoningen. Best van alles te doen. Wij zochten vast naar de bakker en supermarkt voor morgenochtend. En vonden toen een Grieks restaurant onder de naam Korfu. Toen ze daar ook nog een Parga-schotel bleken te hebben konden we lekker eten en herinneringen ophalen aan eerdere zeiltochten.

De avond wordt besteed aan lezen en verdere reisplanning. Is Kopenhagen haalbaar? We zullen zien. Ook of er vannacht nog een kaartje wordt gelegd!

Windkracht vier, met in de ochtend uitschieters naar vijf, uit Westelijke richting was er op Windfinder voorspeld vandaag. En weer bleek de wind dwars op de box te staan. Maar oefening baart kunst.Allereerst aan de achterlijzijde een lijn verlengd (tot tweemaal de bootslengte) die er aan het einde van het uitvaren voor zou  zorgen dat we met de kop naar de wind gaan draaien.Daarna aan de voorzijde een lange lijn bevestigd (loefzijde) waarmee we voorkomen dat de punt wegwaait (zodat we recht in de box blijven.Deze lijn, die natuurlijk steeds langer moet worden naar mate we verder achteruit de box uit varen, werd bediend door Ellen. Aan de achter loefzijde, tenslotte, werd hard aan de landvast getrokken.Zo kwamen we eerst bij de paal aan het einde van de box. En terwijl we met motorhulp verder achteruit voeren, werd de paal vastgehouden en zo de loefzijde van de box bevaren. Ondertussen waarschuwde onze buurman aan lijzijde er wel tweemaal voor dat we aan de achterkant nog vastzaten.Groot was zijn verbazing toen we uit de box waren en deze lijn zich strak trok. Keurig draaide de kop zich in de wind en werd voorkomen dat we achteruit de haven uit moesten varen (en keren is met zo’n wind al helemaal lastig). Het kan de volgende keer nog beter. Vooral omdat de bemanning er last van heeft dat ze niet op meer dan twee plaatsen tegelijk kan zijn terwijl er op minstens drie plaatsen wat moet gebeuren (loefzijde achter inclusief motorbediening, loefzijde voorkant en lijzijde achterkant). Goed om te weten dat er meer handen onderweg zijn!

Rustig voeren we op de motor de haven uit en de Schlei af. Plan was om bij de veiligvaarwater ton in de monding (Schleimunde) de zeilen te hijsen. Daar waren we net mee bezig of een forse regenbui barstte los. Net op tijd hadden we onze zeilpakken, voor het eerst ook inclusief de zeilbroeken, aangetrokken. Zeilen omhoog en koers uitgezet. Bui trok over maar daarmee was de wind ook afgenomen.Pas een half uurtje later kwam de voorspelde windkracht vier terug. En toen schoten we ook lekker op. Anderhalf uur spoten we met halve wind naar de Kieler Bocht met snelheden altijd boven de zeven knopen; gemeten topsnelheid 7,9.

Net toen we hadden gekeken hoe we het Kieler fjord, een drukke zeeroute, in moesten varen brak er weer een bui los. Wind draaide zo dat onze koers haast aan de wind werd en nam even toe tot wel kracht zes.In de kajuit gleed alles van tafel en de Tilda liep uit het roer (en draaide netjes in de wind). Even in de stortregen de motor erbij en de fok wat kleiner en de zaak was weer helemaal onder controle. Maar de bui was ook voorbij en met een windkrachtje twee voeren we het fjord in.

Zo’n rustige snelheid geeft weer de ruimte om naar het overige scheepvaartverkeer (en andere bezienswaardigheden) te kijken. Allereerst is het inderdaad een drukke route en werden we gepasseerd door grote vracht, veer- en cruiseschepen. Maar helemaal aan de andere kant van het scheepspectrum lag het water ook vol met Lasertjes die bezig waren met zeilwedstrijden (of trainingen daarvoor). Hier in de Oostzee waren in 1972 de Olympische zeilkampioenschappen en er wordt nog steeds druk getraind. Laatste vermeldenswaardige bezienswaardigheid waren de rugvinnen van twee bruinvissen die onze boot al zwemmend passeerden. (Al blijkt dat toch weer niet zo bijzonder; las op nu.nl dat er gisteren ook een bruinvis in de grachten van Den Helder is gesignaleerd.)

Ten hoogte van de Oostzee badplaats Laboe de zeilen laten zakken en daarna na een veerboot (uit Zweden of Noorwegen) de vaargeul overgestoken. In de jachthaven geen boxen maar lage steigertjes. Wel moesten we goed turen naar een groen bordje; pas de tweede havenstraat vonden we een plekje (dat morgenochtend tot 11 uur vrij is). De Nederlandse buren pakten een lijntje aan en zo lagen we snel in deze moderne jachthaven. Boot opruimen, aanmelden, boodschappen doen en een biertje op een terras volgden. Daarna flaneren over de boulevard van deze echte oude badplaats. Om eens wat anders te eten stelde Ellen voor een Aziatisch restaurant te bezoeken. Dat beviel! Zeker ook omdat ondertussen de vracht, veer- en (nu vooral weer vrolijk geverfde) cruiseschepen voorbijvoeren. Daarna moe en voldaan terug gewandeld naar de Tilda.

Woord van de dag: Seenotretter! Probeer dat maar eens in goed Duits uit te spreken en niet aan een otter (of ander dier) te denken. Morgen is het hier zelfs Seenotrettertag. Omdat deze dag “pas” om 11 uur begint zal deze KNRM “Redder op de wal” deze festiviteiten helaas moeten missen.

Aan het eind van een rustige dag zitten we gezellig in de kajuit. We luisteren naar de cd van The Webb Sisters en daarna ook nog naar Rufus Wainwright. Bier en wijn smaken ons vanavond prima. En we vorderen gestaag in onze boeken.

Ellen begon deze dag met haar favoriete vakantiebezigheid: brood halen. De winkel beviel haar zo dat ze gelijk ook ingrediënten voor een avondmaaltijd meenam. Nu is de winkel wel even lopen dus kon ik ondertussen op mijn gemak gaan douchen. En na dit alles ook nog het doel van de dag bepaald; Mommark zo’n 15 mijl om Lyo heen. Na een slagje kruizen verder met de verwachtte westenwind kracht 2 a 3 goed te bereiken.

Haast maakten we niet maar omdat de mopperaar, de kluns en de charmeur helemaal geen aanstalten maakten toch maar aangegeven dat we wilden vertrekken. Dat deden zij, zover de kluns toestond en pas nadat de charmeur van iedereen twee keer afscheid had genomen, dan maar voor ons. En nadat opa, die nog wachtte op een gezamenlijk ontbijt met zijn nog niet uitgeslapen kleindochter, aan onze andere kant een spring had losgegooid toonden wij het gemak van een achterspring. Keurig draaiden we in zeer weinig ruimte achteruit recht voor de havenopening. Ook prima uitgevoerd door de bemanning; de schipper kon tevreden zijn!

En daarna twee slagen aan de kalme westenwind. Maar nadat we, keurig om de westkardinaal, naar het zuiden waren gedraaid viel de wind helemaal weg. De snelheid daalde tot beneden de knoop. En in plaats van een paar uur varen was Mommark heel ver weg.

Na een uurtje dobberen, net voordat de motor zou worden bijgezet, kwam er opeens wind. Maar wel uit onverwachte Oostelijke hoek (OZO om preciezer te zijn). Een fris windje ook; met een wolkje voor de zon was het wat onaangenaam. Maar goed de snelheid kwam meer dan terug in de boot; met 5 tot 6 knopen waren we er zo.

In de haven kregen we van de actieve havenmeester een lastig plekje toegewezen. Maar met zijn hulp lagen we snel vast. En toen was het om half drie tijd voor het gehaalde brood (met kaas) en karnemelk.

En vrijwel de rest van de middag scheen de zon en was het warm op het achterdek. En vermaakten we ons met boeken, puzzels, appjes, wandelingetje en vooral dagjestoeristen met spelende kinderen, fototoestellen en gevangen krabbetjes.

We aten pasta op de boot. Ook weer eens lekker. En na koken, eten en afwas hervatten we onze aangename bezigheden. Rond 9.30 uur wel in de kajuit wat dan weer als voordeel heeft dat we muziek kunnen opzetten.

Als er dan toch een wanklank moet worden genoemd dan is dat rond de betrouwbaarheid van het onverwacht, zelfs vrij, aanwezige WiFi. Na een uur of 6 deed dat het nog maar heel sporadisch.