Waait er opeens ’s ochtends al een lekker windje. Ellen snel naar de boulanger, ik het water aftoppen en uit de kuip zand en zout wegspoelen. Niet veel later varen we, met 2 kinderen in bed en Ellen aan het roer, ondanks de dwarswind keurig tussen de meerlijn en onze buren weg.

Buiten de nette haven snel de stootwillen opgeruimd en de zeilen omhoog. Met ruim 6 knopen beginnen we aan de langste tocht uit onze zeilgeschiedenis. We willen terug naar Elba – dat is ruim 40 mijl!

Lekker zeilen is saai voor het blog. De wind varieert wat. Er passeren ferries. Er is enige windschaduw achter Isola Capraya. Een vis of dolfijn springt drie keer uit het water. Twee vrachtschepen halen elkaar voor onze neus in.

De kinderen kiezen voor de nacht voor een baai en dus varen we Marciana Marina voorbij. Maar inmiddels blijken er nog steeds flinke golven te staan en moeten we echt op zoek naar een beschut plekje. Die vinden we uiteindelijk in Golfo di Viticcio waar we op 14m ankeren.

Op het strand vinden we bij Ristorante Emanuel een eetgelegenheid. Naast pasta met tomatensaus, tonijn of zeevruchten wordt voor de verandering ook een stuk vlees besteld. Bij de op zich lekkere toetjes worden de beloofde aardbeien gemist.

Na terugkeer wordt er geklaverjast. Mirjam, dit keer spelend met haar vader, won weer.

’s Nachts steekt een flink windje op. De was aan de reling gaat flink te keer. Op tijd wordt ik wakker om de was binnen te halen; beter een vochtige handdoek dan geen handdoek. We liggen nog wel beschut maar golven die om de rots heen buigen zorgen toch voor enige onrust. Het anker ligt echter als een huis – dus we kunnen gerust gaan slapen. Slapen valt met de deining nog niet mee.

Om 10 uur zou de buitenboordmotor wel klaar zijn was ons beloofd. Om kwart over 10 roeiden we daarom maar weer naar de kant. Het was druk in de haven, dat konden we zelf ook zien, en het zou nog wel een half uurtje duren. Tijd voor koffie in de havenbar; daarna lag de motor met een nieuwe schroef klaar. Toen we de (papieren) factuur bij de zwangere receptioniste hadden voldaan kregen we de oude schroef ook mee.
Snel via de boot naar het dorpje gevaren; afval weggooien en boodschappen doen. Na 100m hield de motor er mee op; was nu de benzine op. Viel mee-alleen het kraantje stond dicht.

Terug van de boodschappen bleek het belangrijkste vergeten: vers brood. Snel weer heen en weer maar nu bleek in de haven de benzine wel op. Het pompstation, bediend door een vriendelijke oude man, bood uitkomst!

Inmiddels was er een windje gaan waaien. Snel ankerop en de zeilen hijsen. Helaas hield het Noordoostenwindje er aan het einde van de baai al weer mee op. Gelukkig vingen we een mijltje ( en wat tijd) verder de verwachtte Zuidwestenwind. Met een lekker vaartje voeren we aan de wind in een drietal slagen naar Marina del Campo.

Bij het strijken bleek het rolfoksysteem niet te werken. Onderzoek van Lukas wees uit dat de val, die kennelijk wat ruimte had gehad, zichzelf in een strop trok. Nadat het grootzeil was gestreken met zijn tweeën op het voordek de val handmatig los halen en daarna gecontroleerd erop wikkelen. Gelukkig is er geen harde wind. Na deze succesvolle operatie lagen we een uurtje later dan gepland toch voor anker in de baai.

’s Avonds weer met de dinghy in 2 etappes naar de kant en naar een weer in Ellen’s boekje getipt restaurant. Kwamen door de wandelstraat in eens een vijftal ambulances met gillende sirenes voorbij. Er bleek een nieuwe ambulance in gebruik genomen en dat moest gevierd. Voor ijs en koffie naar een andere tent. Kwamen langs veel live muziek en een plein waar gedanst werd. Wij hebben het er op onze slippers maar niet op gewaagd.

’s Ochtends na het bordje yoghurt met cornflakes weer de roeispanen ter hand genomen. Er moeten boodschappen worden gedaan; vooral dagelijks vers brood is lekker.

We hebben in deze hoek het meeste wel gezien, voor vandaag wordt nauwelijks wind voorspeld en we moeten toch wat aan de buitenboordmotor late doen. We zetten daarom koers naar Elba, Porto Azzurro. Dat wordt 6,5 uur motoren om de 35 mijl weg te werken.

Onderweg passeren we, redelijk dichtbij, de Formiche di Grosseto. Een drietal rotsen waar je natuurlijk beter niet tegenop kunt varen. Op de grootste, meest Noordelijke, rots staat daarom een licht. We zijn toch wel verbaasd te ontdekken dat er op naar onze schatting nog geen 200 vierkante meter een heus vuurtorengebouw is geplaatst zoals we eerder zagen op de Isolas del Giglio en Giannutri.

Pas bij Porto Azzurro steekt er een windje op. De haven waar de motor eerder gerepareerd is ligt aan lager wal. Wij laten het anker vallen, zetten de motor op de dinghy en roeien naar de kant. Na wat overleg en getelefoneer blijkt Fabio morgenochtend tijd te hebben. Ook de reserveonderdelen zijn vast in huis.

Als we de boot in de baai verleggen, om de roeier ’s avonds te ontlasten, komt er net ook een 3-master aan. Die moet nog doorvaren om op tijd voor Sail te zijn.

’s Avonds roeien we naar een strandje met trap naar de weg. Omdat 200m langs een drukke weg (zonder voetpad) lopen ook niet alles is klimmen we verder de berg op. Na drie haarspelden is er een wandelpad naar beneden dat zelfs overgaat in een trap. Zo komen we in het gezellige plaatsje met straatmuziek, winkeltjes en lekker eten. Als dit allemaal nog niet voldoende belevenissen zijn kun je natuurlijk ook nog Callimare al Diavolo (hete inktvis) bestellen.

In de ochtend eerst ons blog bijwerken. Teksten schrijven, foto’s kiezen en verkleinen; je bent er zo twee uur mee kwijt.

Daarna snel vertrekken en de zeilen hijsen. Al snel bleek het lekkere briesje op de baai op zee wat tegen te vallen. Toch konden we met een rustig gangetje bijna voor de wind ons zeilpad vervolgen.

Midden op zee ineens een groot roze ding op 10 uur voor ons. Zin in een verzetje de koers daarheen verlegd. Het bleek een luchtbed om mee te zwemmen. Een zwemmer was er echter niet bij. Waarschijnlijk was het luchtbed bij een andere boot overboord gewaaid; een bovenwinds strand was wel erg ver weg.

Ter verkleining van de plastic soep is het luchtbed geborgen. Gelijk een goede manoverboord oefening. Dat valt onder zeil, met een luchtbed zonder aanhakingspunten, helemaal niet mee. Met wat motorhulp was het echter snel voor elkaar. Het bed zonder lucht ligt nu in een bakskist.

De wind werd al varende steeds minder. Voor de wind is toch al een warme koers. Door de zeilen te laten zakken ontstond er zwemgelegenheid waar gretig gebruik van werd gemaakt.

Bij onze eindbestemming lag de haven vol boten. Vast veel vaste ligplaatsen. Ondanks wat gevraag aan mensen aan de kant (de pilot had ook geen andere communicatie methoden aangereikt) ging niemand zijn best doen voor ons een havenplaats te organiseren. (En dat terwijl ze daar best veel geld voor vragen.)

Voor anker dus weer in dit keer relatief ondiep water (nog altijd 4 meter onder de kiel). Bier was op dus snel naar de kant geroeid voor boodschappen.

Talamone bleek een leuk stadje dus daar wilden we ’s avonds wel eten. Weer met ons allen in het bootje en roeien maar. De pizza’s en tagliatelle voor piraten smaakte op het drukke plein.

Terug op de boot nog even klaverjassen. Het was lekker fris geworden. De weersverwachting voor de komende dagen is wat minder aantrekkelijk: heel warm, zon en weinig tot geen wind.

‘s Ochtends deden Lukas en ik nog even met de dinghy boodschappen: brood, water in flessen, fris. Het waaide al lekker, zo leek het in de baai, dus we gingen snel weg en zetten koers naar het Zuid-Zuid-Oosten voor een volgende lange tocht naar Isola dell Giglio.

Het weer was, met wat wolken, anders dan andere dagen en eenmaal op zee trok het verder dicht. Hoewel de wind onderweg eerder minder was dan voorspeld wilden we toch nog een keer het weerbericht checken. Omdat op zee allerlei Apps op telefoons het, vanwege het gebrek aan verbindingen, niet doen de marifoon aangezet op kanaal 68. Van het Engelstalige weerbericht leerden we dat er ten westen van Corsica en Sardinië mogelijk wat onweer was. Maar dat is ver weg; voor ons bleef de verwachting een windkracht 2 of 3 uit Zuidwestelijke richting.

En de beloofde wind was er lang niet altijd. Dus sukkelden we, af en toe met wat hulp van de motor, door. We werden zeilend nog even (langzaam aan) ingehaald door een catamaran. Verder onderweg niet veel activiteit gezien.

Voor de haven van Porta dell Giglio ligt een grote drijvende ponton met een hijskraan en andere tilwerktuigen. Wellicht gebruikt om de Costa Concordia recht te zetten. Wij moesten er omheen. Nog even voorbij gescheurd door een boot onder Franse vlag die voor ons in de haven wilde zijn. Het mocht niet baten. Twee in wit geklede havenmedewerkers stonden ons beiden bij de ingang op te wachten. De haven was, zonder reservering, vol voor de nacht.

Wij gingen daarom in de volgende baai voor anker. Er was daar een strandje en ook in een hoek een trap naar de weg boven. Verder bleken er, met deze windrichting, nog wel wat golven in de baai te staan.

Voor het avondeten op avontuur met de dinghy. Voeren we naar de trap waar varend tussen grote stenen door een kiezelstrandje bereikte. Valt niet mee om daar met droge voeten aan te komen; mijn gympen daarom maar in de tas gedaan. Nadat iedereen was overgebracht de dinghy op het strand gelegd.

Daarna de lange trap op, met de bij een strandopgang horende ongemakkelijke treden, naar een smalle weg waar soms toch hard wordt gereden. Na een korte wandeling vonden we een steegje, de Via Trieste, die ons op de havenboulevard bracht. We gingen eten bij een mooi aangeklede tent La Vecchia Pergola.

In het donker terug is zo’n trap nog lastiger. Maar vooral het wegvaren tussen de grote stenen door viel niet mee. De schroef van de buitenboordmotor raakte, vol in actie, een steen. Kennelijk was daarna niet alles meer ok. Maar met veel herrie, en veelal weinig voortstuwing, kwamen we toch allemaal weer aan boord van het schip. Tukken maar!