We komen tot de ontdekking dat er toch wel wat verschil is tussen Franse en Italiaanse havens (op de prijs na dan). Alles is wat minder georganiseerd, we moeten zoeken naar afvalbakken en betalen voor toegang tot het toiletgebouw (dat dan ook niet uitblinkt in ruimte en netheid). De Franse slag is herkenbaar.

Verder is de windverwachting, na vandaag, voor de komende dagen matig en is er langs de Corsicaanse oostkust weinig te beleven. Juist ankerplaatsen, zodat we rustig kunnen zwemmen, ontbreken. We kiezen er daarom voor om terug te keren naar Elba. Een tocht van circa 30 mijl in Oostelijke richting met een koers tussen aan- en halve wind.

We hebben zonder problemen de smalle haven verlaten en de zeilen gehesen en koers gezet als twee ferries steeds dichter bij komen. We verwachten dat ze achterlangs gaan naar de haven van Bastia maar ze volharden in hun koers parallel aan de kust. Dan maar overstag en ruimte maken. Dat hebben we nog niet gedaan of ook de voorste ferry verlegt zijn koers – gaat hij toch naar Bastia. Wij kunnen zwaaien naar de vakantiegangers aan dek.

Het zeilen gaat daarna lekker; steeds zo’n 5 knopen. Verder gebeurt er niet veel behalve een paar vrachtschepen die we in de verte zien aankomen. Zijn we weer even bezig uit te vogelen of ze recht op ons af komen. Dat valt wel mee; ze gaan ruim voorlangs.

Verder komen er twee dolfijnen voorbij. Die moeten even vlak voor onze boeg langs zwemmen. Kunnen we ze ook even goed zien. Daarna vervolgen zij hun koers in Noord-Westelijke richting.

Ook verschijnt aan stuurboord Isola Pianosa. Dat is natuurgebied waar we niet naar toe mogen. Maar ook vanuit zee is dit zeer vlakke eiland, een berg ontbreekt, bijzonder om te zien.

Met ons einddoel, de golf van Babatoia in zicht, is de wind gedaald tot een hele kleine 3. Het tempo is dan ook al een beetje uit de boot. We hebben geen haast en houden nog even vol. En dan komt snel een fikse opzetten. In een kwartiertje hebben we ruime wind kracht vijf. Snel de schoten wat losser en de fok strijken; varen we toch met ruim 7 knopen de baai in.

Daar gaan we bij een tiental andere boten voor anker. We gaan zwemmen. En daarna koken en eten aan boord. Voordat we gaan slapen moet er nog even geklaverjast worden. In de vakantiecompetitie hebben Mirjam en Joost, mede dankzij het scherp op de roem spelen, nu een 2-0 voorsprong.

Na een wat hobbelige, en daardoor onrustige, nacht in de baai warden we weer met mooi weer wakker. Na het ontbijt wilde Ellen graag nog even naar het dorp klimmen om rond te kijken en wat boodschappen te doen. Uiteraard werd ze met onze kleine dinghy aan wal gezet waarna er ook werd gezwaaid voor de foto.

Met de twee matrozen nog benedendeks gingen we om een uurtje of tien ankerop. Langs de lijn van de “verboden” zone ging de fok al omhoog voor halve wind en, na de drie mijl van de zone, vrijwel voor de wind. Toen we langs het einde van Isola Capraya voeren bleek dat zo’n eiland de windkracht en –richting behoorlijk beïnvloed. Eerst klapperde de fok van kant naar kant; er leek geen pijl op de windrichting van de matige wind te trekken. Daarna kon het grootzeil omhoog en voeren we voortgestuwd door een ruime wind met steeds meer dan vijf knopen. Dat kwam goed uit; we hadden zo’n 25 mijl voor de boeg naar Bastia.

Midden op zee was het heiig. Corsica, Isola Capraya en Elba leken steeds ver weg. Ook andere watergebruikers (inclusief ferries en vrachtboten) bleven veelal ver weg. Gelukkig kun je dan op de GPS zien dat je vooruit gaat.

Rond half vier konden de zeilen worden gestreken. Niet veel later voeren we de oude haven van Bastia binnen. Op een goede Franse marifoonoproep kwam geen antwoord. Even later dan toch nog schreeuwend contact met een havenmedewerker op de wal. “Pas du place pour la nuit” was helaas zijn verhaal. Een zeemijltje noordelijker, voorbij de ferry- en cruiseboothaven, ligt gelukkig een nieuwe haven, Port Toga, dus daarheen koers gezet. Hier werd het marifoonverkeer wel beantwoord. En even later voeren we achter een havenbootje door de wat smalle haven heen. Moesten we ook nog achteruit, tegen de wind en schroefrichting in, een smal plaatsje innemen. Na twee mislukte pogingen en een vraag in het Engels mochten we toch de iets grotere en veel makkelijker bereikbare plek innemen.

’s Avond natuurlijk wandelen naar de oude stad en haven. Op een mooi groot plein (st Nicolas), met terrassen, allerlei kinderspeeltuig en Napoleon verkleed als Romeinse keizer, dronken we een pression (of iets fris). In de haven bleek het warm en boven in de Citadel het gezelligst. Daar aten we een uit de kluiten gewassen Hamburger of Corsicaans lam of kalf (stoofpotje). Ondanks dat de Crepes Suzette op waren werd ook nog een toetje gegeten en daarnaast ondervonden dat Cappuccino in Frankrijk iets anders is dan in Italië (en veelal met slagroom wordt geserveerd).

Na een wandeling door de stille stad terug werd, waarbij veel life musici (soms zelfs tegen elkaar op) stonden op te treden, werd al snel de kooi opgezocht!

Na de boodschappen en een gebakken eitje met brood vertrokken we van de meerlijnen van Porto Azzurro. AL snel leek er buiten de haven een lekker windje te staan en dus gingen de zeilen de lucht in. Knap zeemanschap leidde tot snelheden van maximaal 1,5 tot 2 knopen. Zo komen we nergens en dus de motor maar bijgezet op onze noordelijke koers.

Na enige tijd pakten de zeilen toch lekker de wind en omdat we de 4 knopen nu makkelijk haalden werd de motor (en koelkast) weer uitgezet. Maar lekker zeilen en mooie snelheden betekent nog niet echt lekker opschieten. Want met de noordwesten wind moest er gekruist worden. En alle eilandjes en rotsblokken die rond Elba in zee liggen zorgen voor soms voor een wat veranderlijke windrichting. En dat kan toch weer een tiental graden schelen op een slag.

En toen we het noordelijkste puntje van Elba gerond hadden, en een wat ruimere koers mogelijk was moesten we nog behoorlijk scherp varen om het grote aantal ferries van en naar onze bestemming te ontlopen. Gelukkig viel de wind ook weer weg en konden wij met gestreken zeilen verder op de motor.

Tussen drie ferries door staken we de vaarweg over en ronden de toren die aan de ingang van “Darsena Medicae” staat; de haven die nog door de Medici familie is aangelegd. We legden netjes tussen twee boten aan meerlijnen aan en sloten de walstroom aan. Daarna nog even betalen voor de nacht; marktwerking zorgt hier voor een bijzonder forse prijs. We lagen dan ook mooi in het centrum aan een in de avond autovrije straat waar het hele stadje (inclusief de toeristen) langs kwam lopen.

’s Avonds aten we in BerBene, een tentje aan de Via dell’Amora die als tip in Ellen’s Duitse reisgids over Elba was genoemd. Er zat verder nog niemand dus kennelijk wordt die reisgids niet veel gebruikt. Maar het eten en drinken was er goed en dat voor een zeer schappelijke prijs.

Terug wandelen naar de boot, nog even wat drinken op het achterdek, en dan naar bed! Het was warm maar de straat kwam redelijk snel tot rust.