De eerste nacht op de boot was wat onrustig. Het was warm en doordat alles open stond waaide er ook een frisse tocht door de boot.

Rustig ontbijten – Griekse  yoghurt met krokante muesli – en zeilplannen maken. De verwachting was goed; hele dag zonnig en een oostenwind kracht 3. De plaats Orth, op het eiland Fehmarn, leek ons wel wat. Maar om het eiland heen was te ver dus kozen we de route onder de brug door.

Om kwart over elf hadden we de zeilen gehesen (nadat we eerst de reeflijnen hadden moeten losmaken) en zetten we aan de wind koers naar de vaargeul voor onder de brug door. Snelheid ergens tussen de 4 en 5 knopen.

Voor de brug hadden we wel drie keer alles gecontroleerd. Doorvaarthoogte van de brug is meestal zo’n 22 meter en wij zijn 18 meter hoog. Ook het bord naast de brug gaf 22m als doorvaarthoogte. Vertrouwen dan maar al die informatie. En dat valt niet mee; op het oog leek het toch echt niet te passen. Zucht van verlichting dus toen we probleemloos aan de andere kant van de brug waren.

Ohrt was toen al snel dichtbij maar om nog wat te oefenen met de zeilboot nog even een paar slagen gemaakt en ondertussen een boterham gegeten. Daarna de smalle vaargeul naar Ohrt opgezocht.

In de haven werden we opgewacht door een vriendelijke havenmeester die ons hielp bij een plaatsje langszij aan de handelskade. Inmiddels is het wat vol in de haven en liggen er 2 schepen bij ons langszij.

Na een schnitzel en visje met bier en een korte wandeling door het dorpje drinken we koffie aan boord. En luisteren we naar de lokale eilandsfluitiste die op een bankje zit met haar hond. Het is wat frisser dus hebben we inmiddels wel lange mouwen aangetrokken.

Net na 9 uur verliet onze wagen de Orehof. Niet nadat, natuurlijk, we de achterblijver hadden wakker gemaakt voor een afscheidskus.

Tot in Duitsland kende de reis alleen maar voorspoed. Daarna werden we door Googlemaps over binnenwegen geleid om file te vermijden. Inmiddels ook tijd voor koffie. Kwamen we in een vrijgezellenuitje terecht die met Hamburgers, Strammer Max, worsten en nasi gingen ontbijten. De serveerster annex kokkin had het er maar druk mee. Tussendoor werden twee mokken zeer Duitse koffie gebracht.

Weer terug op snelweg [1] waren de files nog niet voorbij. Vooral het gevolg van wegwerkzaamheden en vakantiedrukte. Behalve een kwartiertje rust voor de meegebrachte boterhammen bleven we dus maar in de auto zitten. En zo kwamen we net na half vijf aan.

Toen wachten voor de administratieve afhandeling. Bleek Tilda, onze boot voor de komende welen, aan het einde van de stijger te liggen en de bagagekarren allemaal druk in gebruik. Met drie keer heen en weer lopen was de bagage er ook.

Bij de overdracht werd gelijk duidelijk dat onze bijboot dit jaar geen motorpech zal kennen. Een hele opluchting! De geserveerde buitenboordmotor is namelijk al stuk en wij kregen de motor dus niet. Wel hebben we de boot en peddels.

En toen hadden we nog 40 minuten voor boodschappen. Net na 8 waren we klaar. En toen in het dorpje eindelijk rustig zitten. Om te eten. En bij een stuk vlees of smaakte het eerste biertje goed.

Om half elf zijn we met de boodschappen op het schip en is het bed opgemaakt. Tijd om nog even wat te drinken!

Met zijn drieën rijdend gaat de reis behoorlijk vlot. Serieuze vertraging alleen bij de Gotthard tunnel waardoor de jongste chauffeur in zijn “shift” van twee uur nog geen 100 kilometer, maar wel door de 17km lange tunnel, rijdt. Navigatieproblemen hebben we pas in Nederland waar we even de “verkeerde kant” oprijden op de A15.

Thuisgekomen valt de stormschade mee. Vooral de bijna omgewaaide, en nu scheef staande, boom in de voortuin van de buren valt op. We drinken nog wat en stappen dan het ons zo vertrouwde bed weer in.

We doen deze laatste dag rustig aan. Ellen stapt nog 1x bij mij in de Dinghy. We gaan afval wegbrengen, brood halen en (zonder succes) op zoek naar een nieuw harpje voor de fok. En natuurlijk nemen we ook een kopje koffie.

Terug aan boord blijkt er geen animo meer om te zwemmen. Wel worden, in de relatieve koelte vast de tassen gepakt. Dat scheelt weer straks in de warme haven.

Rond 12 uur haalt Mirjam het anker op en motoren we de baai uit. Daarbuiten blijkt een lekker windje te staan. Snel de zeilen omhoog en aan de wind verder met snelheden tot 7 knopen. Dat geeft, voor het eerst, wat buiswater. Dat we dat niet gewend zijn blijkt wel uit het feit dat we het Luik van het vooronder niet goed hebben afgesloten; zo komen er enige spetters op een net gepakte tas. Ook is lunchen een toer met deze koers; de tomaten rollen vanzelf naar lij.

We zijn er dus sneller dan gedacht. Nog even tanken en achteruit in parkeren en de vaartocht zit er voor dit jaar op. De boot wordt opgeruimd, de bimimi opgevouwen en de sprayhood weer rechtop gezet. Nadat de auto is opgehaald en ingeladen zijn we om half vijf klaar om te vertrekken.

Het wordt uiteindelijk kwart voor negen. Dat heeft te maken met een booteigenaar die ons laat wachten, die geen Engels spreekt en een oude beschadiging in onze schoenen schuift. En een afwezige manager van het verhuurbedrijf. Ellen wordt, en dat is zeldzaam, zichtbaar boos over het onrecht. Wij hadden (ondanks nonchalance en tegenzin van manager en eigenaar) bij afvaart natuurlijk beter moeten controleren en ervoor zorgen dal alles geregistreerd werd. Voorgestelde oplossing: even EUR 300 contant overhandigen. Maar dat willen we, met de borg nog bij de manager en zonder bewijs voor onze verzekering, niet. Gelukkig kunnen we, na bemiddeling van Alessandro die prima vertaald, de impasse doorbreken en weg met de afspraak dat het geregeld moet worden.

We komen hierdoor niet zo ver als we hoopten. Bij Genua overnachten we in een AC hotel. We doen ons rond middernacht met ons 4-en tegoed aan lekkers uit de minibar in de wetenschap dat er nog 11 rij-uren worden voorspeld. Enige vertraging is echter waarschijnlijk.

Waait er opeens ’s ochtends al een lekker windje. Ellen snel naar de boulanger, ik het water aftoppen en uit de kuip zand en zout wegspoelen. Niet veel later varen we, met 2 kinderen in bed en Ellen aan het roer, ondanks de dwarswind keurig tussen de meerlijn en onze buren weg.

Buiten de nette haven snel de stootwillen opgeruimd en de zeilen omhoog. Met ruim 6 knopen beginnen we aan de langste tocht uit onze zeilgeschiedenis. We willen terug naar Elba – dat is ruim 40 mijl!

Lekker zeilen is saai voor het blog. De wind varieert wat. Er passeren ferries. Er is enige windschaduw achter Isola Capraya. Een vis of dolfijn springt drie keer uit het water. Twee vrachtschepen halen elkaar voor onze neus in.

De kinderen kiezen voor de nacht voor een baai en dus varen we Marciana Marina voorbij. Maar inmiddels blijken er nog steeds flinke golven te staan en moeten we echt op zoek naar een beschut plekje. Die vinden we uiteindelijk in Golfo di Viticcio waar we op 14m ankeren.

Op het strand vinden we bij Ristorante Emanuel een eetgelegenheid. Naast pasta met tomatensaus, tonijn of zeevruchten wordt voor de verandering ook een stuk vlees besteld. Bij de op zich lekkere toetjes worden de beloofde aardbeien gemist.

Na terugkeer wordt er geklaverjast. Mirjam, dit keer spelend met haar vader, won weer.

’s Nachts steekt een flink windje op. De was aan de reling gaat flink te keer. Op tijd wordt ik wakker om de was binnen te halen; beter een vochtige handdoek dan geen handdoek. We liggen nog wel beschut maar golven die om de rots heen buigen zorgen toch voor enige onrust. Het anker ligt echter als een huis – dus we kunnen gerust gaan slapen. Slapen valt met de deining nog niet mee.