Van Potsdam naar Brandenburg, 55km met 1 sluis
Na de broodjes opgehaald, en het verblijf afgerekend, te hebben bij de havenmeester konden we vertrekken. Doel vandaag was om van Potsdam, hoofdstad van het land Brandenburg, te varen naar de stad Brandenburg.
Uiteraard voeren we verder langs de Havel, de rivier waarop we het grootste deel van onze tocht hebben doorgebracht. Hoewel we weinig van de stroom merken, er zijn ook weinig sluizen, gaan we steeds stroomafwaarts. De aanblik van de rivier is echter vandaag zeer bijzonder. Er is veel en breed water met overal zijarmen. Daar wordt ook veel gebruik van gemaakt door bootjes die voor anker liggen. Er is dan ook veel verkeer; waarbij we vandaag naast pleziervaartuigen en rondvaartboten ook (op zondag!) rekening moeten houden met vrachtverkeer. Deze varen vooral onder Poolse vlag. Ook passeren we vandaag een aantal veren; niet iedere pontbaas vindt dat we voldoende aandacht (door afstand houden en snelheid minderen) aan zijn belangrijke vaartuig geven.

Lukas bakt onderweg pannenkoeken; dat hoort echt bij regenweer. Vlak voordat de pannenkoeken klaar zijn barst de bui dan ook los; de navigatielichten doen we aan! Dat weerhoudt ons er niet van, en zeker Opa niet, om van de lekkernijen te smullen!
Vlak voor Brandenburg moeten we de sluis passeren. Het moeilijkste dit keer is om de aanlegplaats te vinden waar we behoren te wachten. Die plek blijkt, nadat we het eerst voorbij zijn gevaren, wel 500m voor de sluis links aan het vaarwater te zijn. In Nederland zouden we vinden dat zoiets veel te veel tijd neemt!
Na de sluis vinden we met wat moeite uiteindelijk een mooie aanlegplaats in het centrum. Een Italiaan, in een opgeknapt pand naast de brug, wordt om half 8 gereserveerd. Als rond 9 uur onze heerlijke maaltijd er bijna op zit blijkt de wk finale al te beginnen. We mogen, net als 2 Duitse vriendinnen, met het Italiaanse personeel blijven kijken. We drinken koffie en bier; Oma werkt iets te snel 2 limoncello weg….

En weer kreeg Gary Linecker gelijk: aan het einde hebben de Duitsers gewonnen. En de Italiaanse kok gekleed in Azurra blauw met de tekst “Italia” – in het restaurant waar we de finale keken – voorspelde het ook al nadat de Argentijnen in de eerste helft grote kansen had gemist: nu gaat Duitsland zeker winnen.
Nu is het ook een leuke, sympathieke
( nou ja, op Mueller na) ploeg die fraai voetbal op de Braziliaanse mat ten uitvoer brachten. En ook de supporters met wie we de wedstrijd steeds bekeken waren aangenaam volk: de weinige meelevende dorpsbewoners in dorpskneipe in onze startplaats, de verbaasde Berlijners met extra Schnapps in tapasbar Siësta en twee Duitse vriendinnen en het Italiaans personeel in restaurant Toto in Brandenburg.

Maar toch waren er de laatste dagen een paar dingetjes die maakten dat ik het gisteravond helemaal niet erg had gevonden als Messi er toch met die bokaal van door was gegaan. Een relatief onschuldig voorval was een barbediende die in Potsdam suggereerde dat
“we” nu met 8-1 van Brazilië wilden winnen. Ik vond winnen wel genoeg.
Maar het bontst werd het gemaakt door de Duitse Tv analysten en de finale commentator (hun enige -?- goede commentator hadden ze voor de wedstrijden van Oranje bewaard). Ze kozen voorbeelden, om aan te tonen dat de BraNed scheidsrechter niet goed was, zo dat het leek dat vooral Nederland daarvan profiteerde. Voor de finale was het Nederlands onvermogen om de Argentijnse verdediging te passeren; dat zouden de Duitsers wel even anders doen (maar kennelijk niet in de eerste twee finalehelften). Ze hadden na de eerste finalehelft Argentinië dit toernooi nog niet zo goed zien spelen (en liepen daarbij er aan voorbij dat Duitsland ze daarvoor wel de gelegenheid gaf).
Klap op de vuurpijl – maar hier spreekt dan wel een scheidsrechter – was dat de commentator zich in de verlenging over de scheidsrechter begon te beklagen omdat hij geen Argentijn – na weer een overtreding een rode kaart gaf. De man in het zwart (rood dit keer) is er niet om een ploeg te helpen!
De Duitsers hadden de betere conditie en vergaten niet in de verlenging te scoren. Terecht kampioen dus! De fans in Brandenburg vierden dat beschaafd met wat vuurwerk en een wandeling naar de kroeg. Wij konden gewoon op tijd naar bed en hadden geen overlast!

Van Charlottenburg naar Schiffbauerufer 7 km, geen sluizen

Na een goede nacht aan de Charlottenburger Ufer konden we aan dek ontbijten. Deze dag waren allereerst een bezoek aan de Gedächtniskirche en de KaDeWe bedacht. We liepen onze vijf minuten naar de U-bahn waarna we niet veel later bij de kerk aankwamen. Wel een beetje jammer dat er een aantal steigers stonden voor onderhoud.
In het Kaufhaus des Westen moesten een aantal boodschappen worden gedaan. Een uur of wat later zaten we met handdoeken, een jurkje en een nieuwe korte broek op het plein aan de lunch. Daarna met U-bahn of te voet terug naar de boot waarbij de voetgangers nog enige eenvoudige boodschappen moesten doen (zoals nieuwe Martini).
Het plan was om een stukje de Spree op te varen naar een nieuwe stek. Al snel haalden we een wel erg langzaam varende boot in. Helaas moesten we die weer voor laten gaan toen we op een laat moment besloten onze cabrio tentdak bij een brug te laten zakken. Tegenliggers, er zijn heel veel rondvaartboten op de Spree, en veel bruggen (waar sowieso maar 1 boot gelijk onderdoor kan) verhinderden een nieuwe inhaalpoging. En opkomende regen en onweer, en de wens bij onze voorligger om zijn tent te sluiten, vertraagden het tempo verder. Zeer tot ongenoegen van een oplopende rondvaartboot. Vlak bij de Reichstag kwam het tot een uitbarsting en stond de stuurvrouw van de oploper ons onvriendelijk schreeuwend tot enige versnelling aan te sporen. Nadat Ellen had geantwoord dat wij ook wel sneller wilden maar ook niet konden passeren brak het noodweer echt los. Met water, dat met bakken uit de hemel kwam, en onze navigatielichten aan gaven we ruim baan aan de oploper die ook onze voorganger voorbij stoof. Wij schoven ondertussen naar de laatste plek aan de Reichstag Ufer. We legden soepel aan; de bemanningsleden met de lijnen werden wel kletsnat.

Nadat het weer was opgeknapt wandelden we naar de Brandenburger Tor waar we, vanwege WM schermen niet onderdoor konden. Op zoek naar een tentje om te eten, wat we niet direct in de buurt vonden, besloten we de S-bahn naar Alexanderplatz te nemen. Weer door een fikse regenbui overvallen kozen we het eerste restaurant; dat bleek niet het beste.
Terug dan maar met OV naar onze buurt; daar bleken achter de volgende brug toch leuke tentjes. Ook was er een groot scherm voor de wedstrijd. Laat kwamen we, na de penalty’s, thuis voor een (voor sommigen) onrustige nacht.

Een koffer, een oplader, voetbalschoenen, deet, e-book, een matrozenmuts, een badpak, sokken, tandpasta, vliegenmepper, zonnebril, waaier, veters, klapstoel,neusspray!
Lukas won ’s avonds op dek in Zehdenick; zijn oma werd eervol tweede!