Om 10 uur zou de buitenboordmotor wel klaar zijn was ons beloofd. Om kwart over 10 roeiden we daarom maar weer naar de kant. Het was druk in de haven, dat konden we zelf ook zien, en het zou nog wel een half uurtje duren. Tijd voor koffie in de havenbar; daarna lag de motor met een nieuwe schroef klaar. Toen we de (papieren) factuur bij de zwangere receptioniste hadden voldaan kregen we de oude schroef ook mee.
Snel via de boot naar het dorpje gevaren; afval weggooien en boodschappen doen. Na 100m hield de motor er mee op; was nu de benzine op. Viel mee-alleen het kraantje stond dicht.

Terug van de boodschappen bleek het belangrijkste vergeten: vers brood. Snel weer heen en weer maar nu bleek in de haven de benzine wel op. Het pompstation, bediend door een vriendelijke oude man, bood uitkomst!

Inmiddels was er een windje gaan waaien. Snel ankerop en de zeilen hijsen. Helaas hield het Noordoostenwindje er aan het einde van de baai al weer mee op. Gelukkig vingen we een mijltje ( en wat tijd) verder de verwachtte Zuidwestenwind. Met een lekker vaartje voeren we aan de wind in een drietal slagen naar Marina del Campo.

Bij het strijken bleek het rolfoksysteem niet te werken. Onderzoek van Lukas wees uit dat de val, die kennelijk wat ruimte had gehad, zichzelf in een strop trok. Nadat het grootzeil was gestreken met zijn tweeën op het voordek de val handmatig los halen en daarna gecontroleerd erop wikkelen. Gelukkig is er geen harde wind. Na deze succesvolle operatie lagen we een uurtje later dan gepland toch voor anker in de baai.

’s Avonds weer met de dinghy in 2 etappes naar de kant en naar een weer in Ellen’s boekje getipt restaurant. Kwamen door de wandelstraat in eens een vijftal ambulances met gillende sirenes voorbij. Er bleek een nieuwe ambulance in gebruik genomen en dat moest gevierd. Voor ijs en koffie naar een andere tent. Kwamen langs veel live muziek en een plein waar gedanst werd. Wij hebben het er op onze slippers maar niet op gewaagd.

’s Ochtends na het bordje yoghurt met cornflakes weer de roeispanen ter hand genomen. Er moeten boodschappen worden gedaan; vooral dagelijks vers brood is lekker.

We hebben in deze hoek het meeste wel gezien, voor vandaag wordt nauwelijks wind voorspeld en we moeten toch wat aan de buitenboordmotor late doen. We zetten daarom koers naar Elba, Porto Azzurro. Dat wordt 6,5 uur motoren om de 35 mijl weg te werken.

Onderweg passeren we, redelijk dichtbij, de Formiche di Grosseto. Een drietal rotsen waar je natuurlijk beter niet tegenop kunt varen. Op de grootste, meest Noordelijke, rots staat daarom een licht. We zijn toch wel verbaasd te ontdekken dat er op naar onze schatting nog geen 200 vierkante meter een heus vuurtorengebouw is geplaatst zoals we eerder zagen op de Isolas del Giglio en Giannutri.

Pas bij Porto Azzurro steekt er een windje op. De haven waar de motor eerder gerepareerd is ligt aan lager wal. Wij laten het anker vallen, zetten de motor op de dinghy en roeien naar de kant. Na wat overleg en getelefoneer blijkt Fabio morgenochtend tijd te hebben. Ook de reserveonderdelen zijn vast in huis.

Als we de boot in de baai verleggen, om de roeier ’s avonds te ontlasten, komt er net ook een 3-master aan. Die moet nog doorvaren om op tijd voor Sail te zijn.

’s Avonds roeien we naar een strandje met trap naar de weg. Omdat 200m langs een drukke weg (zonder voetpad) lopen ook niet alles is klimmen we verder de berg op. Na drie haarspelden is er een wandelpad naar beneden dat zelfs overgaat in een trap. Zo komen we in het gezellige plaatsje met straatmuziek, winkeltjes en lekker eten. Als dit allemaal nog niet voldoende belevenissen zijn kun je natuurlijk ook nog Callimare al Diavolo (hete inktvis) bestellen.

In de ochtend eerst ons blog bijwerken. Teksten schrijven, foto’s kiezen en verkleinen; je bent er zo twee uur mee kwijt.

Daarna snel vertrekken en de zeilen hijsen. Al snel bleek het lekkere briesje op de baai op zee wat tegen te vallen. Toch konden we met een rustig gangetje bijna voor de wind ons zeilpad vervolgen.

Midden op zee ineens een groot roze ding op 10 uur voor ons. Zin in een verzetje de koers daarheen verlegd. Het bleek een luchtbed om mee te zwemmen. Een zwemmer was er echter niet bij. Waarschijnlijk was het luchtbed bij een andere boot overboord gewaaid; een bovenwinds strand was wel erg ver weg.

Ter verkleining van de plastic soep is het luchtbed geborgen. Gelijk een goede manoverboord oefening. Dat valt onder zeil, met een luchtbed zonder aanhakingspunten, helemaal niet mee. Met wat motorhulp was het echter snel voor elkaar. Het bed zonder lucht ligt nu in een bakskist.

De wind werd al varende steeds minder. Voor de wind is toch al een warme koers. Door de zeilen te laten zakken ontstond er zwemgelegenheid waar gretig gebruik van werd gemaakt.

Bij onze eindbestemming lag de haven vol boten. Vast veel vaste ligplaatsen. Ondanks wat gevraag aan mensen aan de kant (de pilot had ook geen andere communicatie methoden aangereikt) ging niemand zijn best doen voor ons een havenplaats te organiseren. (En dat terwijl ze daar best veel geld voor vragen.)

Voor anker dus weer in dit keer relatief ondiep water (nog altijd 4 meter onder de kiel). Bier was op dus snel naar de kant geroeid voor boodschappen.

Talamone bleek een leuk stadje dus daar wilden we ’s avonds wel eten. Weer met ons allen in het bootje en roeien maar. De pizza’s en tagliatelle voor piraten smaakte op het drukke plein.

Terug op de boot nog even klaverjassen. Het was lekker fris geworden. De weersverwachting voor de komende dagen is wat minder aantrekkelijk: heel warm, zon en weinig tot geen wind.

‘s Ochtends deden Lukas en ik nog even met de dinghy boodschappen: brood, water in flessen, fris. Het waaide al lekker, zo leek het in de baai, dus we gingen snel weg en zetten koers naar het Zuid-Zuid-Oosten voor een volgende lange tocht naar Isola dell Giglio.

Het weer was, met wat wolken, anders dan andere dagen en eenmaal op zee trok het verder dicht. Hoewel de wind onderweg eerder minder was dan voorspeld wilden we toch nog een keer het weerbericht checken. Omdat op zee allerlei Apps op telefoons het, vanwege het gebrek aan verbindingen, niet doen de marifoon aangezet op kanaal 68. Van het Engelstalige weerbericht leerden we dat er ten westen van Corsica en Sardinië mogelijk wat onweer was. Maar dat is ver weg; voor ons bleef de verwachting een windkracht 2 of 3 uit Zuidwestelijke richting.

En de beloofde wind was er lang niet altijd. Dus sukkelden we, af en toe met wat hulp van de motor, door. We werden zeilend nog even (langzaam aan) ingehaald door een catamaran. Verder onderweg niet veel activiteit gezien.

Voor de haven van Porta dell Giglio ligt een grote drijvende ponton met een hijskraan en andere tilwerktuigen. Wellicht gebruikt om de Costa Concordia recht te zetten. Wij moesten er omheen. Nog even voorbij gescheurd door een boot onder Franse vlag die voor ons in de haven wilde zijn. Het mocht niet baten. Twee in wit geklede havenmedewerkers stonden ons beiden bij de ingang op te wachten. De haven was, zonder reservering, vol voor de nacht.

Wij gingen daarom in de volgende baai voor anker. Er was daar een strandje en ook in een hoek een trap naar de weg boven. Verder bleken er, met deze windrichting, nog wel wat golven in de baai te staan.

Voor het avondeten op avontuur met de dinghy. Voeren we naar de trap waar varend tussen grote stenen door een kiezelstrandje bereikte. Valt niet mee om daar met droge voeten aan te komen; mijn gympen daarom maar in de tas gedaan. Nadat iedereen was overgebracht de dinghy op het strand gelegd.

Daarna de lange trap op, met de bij een strandopgang horende ongemakkelijke treden, naar een smalle weg waar soms toch hard wordt gereden. Na een korte wandeling vonden we een steegje, de Via Trieste, die ons op de havenboulevard bracht. We gingen eten bij een mooi aangeklede tent La Vecchia Pergola.

In het donker terug is zo’n trap nog lastiger. Maar vooral het wegvaren tussen de grote stenen door viel niet mee. De schroef van de buitenboordmotor raakte, vol in actie, een steen. Kennelijk was daarna niet alles meer ok. Maar met veel herrie, en veelal weinig voortstuwing, kwamen we toch allemaal weer aan boord van het schip. Tukken maar!

We komen tot de ontdekking dat er toch wel wat verschil is tussen Franse en Italiaanse havens (op de prijs na dan). Alles is wat minder georganiseerd, we moeten zoeken naar afvalbakken en betalen voor toegang tot het toiletgebouw (dat dan ook niet uitblinkt in ruimte en netheid). De Franse slag is herkenbaar.

Verder is de windverwachting, na vandaag, voor de komende dagen matig en is er langs de Corsicaanse oostkust weinig te beleven. Juist ankerplaatsen, zodat we rustig kunnen zwemmen, ontbreken. We kiezen er daarom voor om terug te keren naar Elba. Een tocht van circa 30 mijl in Oostelijke richting met een koers tussen aan- en halve wind.

We hebben zonder problemen de smalle haven verlaten en de zeilen gehesen en koers gezet als twee ferries steeds dichter bij komen. We verwachten dat ze achterlangs gaan naar de haven van Bastia maar ze volharden in hun koers parallel aan de kust. Dan maar overstag en ruimte maken. Dat hebben we nog niet gedaan of ook de voorste ferry verlegt zijn koers – gaat hij toch naar Bastia. Wij kunnen zwaaien naar de vakantiegangers aan dek.

Het zeilen gaat daarna lekker; steeds zo’n 5 knopen. Verder gebeurt er niet veel behalve een paar vrachtschepen die we in de verte zien aankomen. Zijn we weer even bezig uit te vogelen of ze recht op ons af komen. Dat valt wel mee; ze gaan ruim voorlangs.

Verder komen er twee dolfijnen voorbij. Die moeten even vlak voor onze boeg langs zwemmen. Kunnen we ze ook even goed zien. Daarna vervolgen zij hun koers in Noord-Westelijke richting.

Ook verschijnt aan stuurboord Isola Pianosa. Dat is natuurgebied waar we niet naar toe mogen. Maar ook vanuit zee is dit zeer vlakke eiland, een berg ontbreekt, bijzonder om te zien.

Met ons einddoel, de golf van Babatoia in zicht, is de wind gedaald tot een hele kleine 3. Het tempo is dan ook al een beetje uit de boot. We hebben geen haast en houden nog even vol. En dan komt snel een fikse opzetten. In een kwartiertje hebben we ruime wind kracht vijf. Snel de schoten wat losser en de fok strijken; varen we toch met ruim 7 knopen de baai in.

Daar gaan we bij een tiental andere boten voor anker. We gaan zwemmen. En daarna koken en eten aan boord. Voordat we gaan slapen moet er nog even geklaverjast worden. In de vakantiecompetitie hebben Mirjam en Joost, mede dankzij het scherp op de roem spelen, nu een 2-0 voorsprong.