Na een wat hobbelige, en daardoor onrustige, nacht in de baai warden we weer met mooi weer wakker. Na het ontbijt wilde Ellen graag nog even naar het dorp klimmen om rond te kijken en wat boodschappen te doen. Uiteraard werd ze met onze kleine dinghy aan wal gezet waarna er ook werd gezwaaid voor de foto.

Met de twee matrozen nog benedendeks gingen we om een uurtje of tien ankerop. Langs de lijn van de “verboden” zone ging de fok al omhoog voor halve wind en, na de drie mijl van de zone, vrijwel voor de wind. Toen we langs het einde van Isola Capraya voeren bleek dat zo’n eiland de windkracht en –richting behoorlijk beïnvloed. Eerst klapperde de fok van kant naar kant; er leek geen pijl op de windrichting van de matige wind te trekken. Daarna kon het grootzeil omhoog en voeren we voortgestuwd door een ruime wind met steeds meer dan vijf knopen. Dat kwam goed uit; we hadden zo’n 25 mijl voor de boeg naar Bastia.

Midden op zee was het heiig. Corsica, Isola Capraya en Elba leken steeds ver weg. Ook andere watergebruikers (inclusief ferries en vrachtboten) bleven veelal ver weg. Gelukkig kun je dan op de GPS zien dat je vooruit gaat.

Rond half vier konden de zeilen worden gestreken. Niet veel later voeren we de oude haven van Bastia binnen. Op een goede Franse marifoonoproep kwam geen antwoord. Even later dan toch nog schreeuwend contact met een havenmedewerker op de wal. “Pas du place pour la nuit” was helaas zijn verhaal. Een zeemijltje noordelijker, voorbij de ferry- en cruiseboothaven, ligt gelukkig een nieuwe haven, Port Toga, dus daarheen koers gezet. Hier werd het marifoonverkeer wel beantwoord. En even later voeren we achter een havenbootje door de wat smalle haven heen. Moesten we ook nog achteruit, tegen de wind en schroefrichting in, een smal plaatsje innemen. Na twee mislukte pogingen en een vraag in het Engels mochten we toch de iets grotere en veel makkelijker bereikbare plek innemen.

’s Avond natuurlijk wandelen naar de oude stad en haven. Op een mooi groot plein (st Nicolas), met terrassen, allerlei kinderspeeltuig en Napoleon verkleed als Romeinse keizer, dronken we een pression (of iets fris). In de haven bleek het warm en boven in de Citadel het gezelligst. Daar aten we een uit de kluiten gewassen Hamburger of Corsicaans lam of kalf (stoofpotje). Ondanks dat de Crepes Suzette op waren werd ook nog een toetje gegeten en daarnaast ondervonden dat Cappuccino in Frankrijk iets anders is dan in Italië (en veelal met slagroom wordt geserveerd).

Na een wandeling door de stille stad terug werd, waarbij veel life musici (soms zelfs tegen elkaar op) stonden op te treden, werd al snel de kooi opgezocht!

Na de boodschappen en een gebakken eitje met brood vertrokken we van de meerlijnen van Porto Azzurro. AL snel leek er buiten de haven een lekker windje te staan en dus gingen de zeilen de lucht in. Knap zeemanschap leidde tot snelheden van maximaal 1,5 tot 2 knopen. Zo komen we nergens en dus de motor maar bijgezet op onze noordelijke koers.

Na enige tijd pakten de zeilen toch lekker de wind en omdat we de 4 knopen nu makkelijk haalden werd de motor (en koelkast) weer uitgezet. Maar lekker zeilen en mooie snelheden betekent nog niet echt lekker opschieten. Want met de noordwesten wind moest er gekruist worden. En alle eilandjes en rotsblokken die rond Elba in zee liggen zorgen voor soms voor een wat veranderlijke windrichting. En dat kan toch weer een tiental graden schelen op een slag.

En toen we het noordelijkste puntje van Elba gerond hadden, en een wat ruimere koers mogelijk was moesten we nog behoorlijk scherp varen om het grote aantal ferries van en naar onze bestemming te ontlopen. Gelukkig viel de wind ook weer weg en konden wij met gestreken zeilen verder op de motor.

Tussen drie ferries door staken we de vaarweg over en ronden de toren die aan de ingang van “Darsena Medicae” staat; de haven die nog door de Medici familie is aangelegd. We legden netjes tussen twee boten aan meerlijnen aan en sloten de walstroom aan. Daarna nog even betalen voor de nacht; marktwerking zorgt hier voor een bijzonder forse prijs. We lagen dan ook mooi in het centrum aan een in de avond autovrije straat waar het hele stadje (inclusief de toeristen) langs kwam lopen.

’s Avonds aten we in BerBene, een tentje aan de Via dell’Amora die als tip in Ellen’s Duitse reisgids over Elba was genoemd. Er zat verder nog niemand dus kennelijk wordt die reisgids niet veel gebruikt. Maar het eten en drinken was er goed en dat voor een zeer schappelijke prijs.

Terug wandelen naar de boot, nog even wat drinken op het achterdek, en dan naar bed! Het was warm maar de straat kwam redelijk snel tot rust.