Altijd gedacht dat Scandinaviërs midzomernacht op de 21e juni vieren. Dat blijkt een misverstand. Zweden vieren het altijd op vrijdag, Denen op 23 juni. Vanavond dus feest hier en Ellen had ergens opgepikt dat er in Lundeborg, aan het water tussen Funen en Langeland, wel wat te doen zou zijn. Met Westenwind ook een mooie tocht. En omdat op een feest iedereen op tijd wil zijn moeten ook wij tijdig vertrekken.

En zo wordt ik rond 9 uur uit mijn bed gehaald. We kunnen zowaar buiten in de zon ontbijten en zien dat er al flink wat boten aan het vertrekken zijn. Veel Duitsers gaan waarschijnlijk aan het einde van het weekend weer naar huis. Wij trekken nog lekker even verder!

Met beleid verlaten we door goed lijnenspel de grote box en varen de haven uit. Bij de havenuitgang vertrekt net een ’tall ship’, vast op weg naar Kiel voor de week aldaar, waardoor wij even moeten wachten.

Varen is hier bijzonder. Veelal is er redelijk ruim water maar verbindingen kunnen bestaan uit smalle vaargeulen. We motoren zo de geul bij Marstal uit en hijsen dan de zeilen.

Op ruim water zetten we dan koers naar Rudkøbing (op Langeland). Daar weer een smalle vaargeul met als extra attractie een 33 meter hoge brug. Voor de brug moeten we even een veerpont voor laten gaan voor we de geul in kunnen. Na de brug in een nog smaller deel van de geul hebben we een tegenligger en gaan we vlak langs de rode boei aan stuurboord.

Nu was er windkracht vier voorspeld. Verstandigerwijs hebben we toch een rif in het zeil gezet – tussen de eilanden kunnen de winden flink aantrekken. En het blijkt ook in alle opzichten genoeg.

Zoals op het kaartje is te zien gaan we veelal 6 knopen (geel) en soms zelfs 7 (groen). De meeste zeilboten gaan, ook op vol zeil, niet harder. De passage van de brug en tegenliggers wordt met deze snelheden, aangevuld met windvlagen die de Aquamarijn doen oploeven, wel extra spectaculair!

Tegen twee uur varen we dan ook de haven in. Die blijkt al behoorlijk vol. Op zoek naar een plek moeten we in de smalle haven keren. Daarna leggen we probleemloos aan in een box tussen de boten ‘Nena’ en ‘Lillian’.

Na het afhandelen van de formaliteiten en het verorberen van een broodje is het tijd voor een wandeling door het (kleine) dorp en terug over het strand. Onderweg treffen we het feestprogramma voor vanavond aan. Veel voor kinderen. Ook spreekt ons aan dat, volgens het programma, om 22:30uur de bar dicht gaat en iedereen naar huis.

Even verder horen we opeens wel erg veel vogels fluiten. Dat laat zich met een blik op de bomen links van de weg goed verklaren!

Over het strand lopen we terug naar de haven.

In de avond eten we stamppot spidskål met een tomaten-gehaktsaus. Kleine hindernis tijdens het koken is dat de gasfles leeg is en er tussendoor dus even gewisseld moet worden. Het eten blijkt lekker. Zittend in de zon lijkt het wel hoogzomer!

Nog voor negenen wandelen we 5 minuutjes terug naar het strand waar om 21:15uur het vuur ontstoken zou worden. We willen natuurlijk niets van de festiviteiten missen. Het is er best al druk. Ook op de steiger zitten al mensen te wachten op wat er komen gaat.

We hebben niet echt goed het programma bestudeerd. Het blijkt dat er eerst een toespraak is. En inderdaad is er een mevrouw in vloeiend Deens aan het woord. Het klinkt mij wat eentonig. Ik ga maar wat foto’s maken.

En na de toespraak, haast klokslag kwart over negen, gaat er een bandje spelen (4 man, zang, gitaar, saxofoon en elektrische piano) en zingen. En er wordt mee gezongen. En dan brand ook opeens het vuur.

Na een minuutje of wat klinkt er een harde knal vanuit het vuur. Niet veel later is ook het laatste nummer van het bandje afgelopen – hebben denk ik drie nummers gespeeld. En na een laatste applaus wordt, terwijl het vuur nog brand, door een groot deel van de menigte vast de aftocht ingezet.

Wij wandelen ook maar terug naar de Aquamarijn. Op de kade kunnen we het niet laten een foto te nemen van ons vakantieverblijf!

Na een korte nacht stonden we verfrissend op. Vooral dankzij Ellen die gisteravond fris genoeg was om haar wekker wel om half zes te zetten. Onze buren op de Grace wilden om zes uur weg. En dat lukte ons hierdoor prima.

Naast een rondje door het kleine haventje om te kijken waar we konden betalen voor de overnachting en de doortocht (pas vanavond 7 uur is er een havenmeester) knoopte Ellen nog een gesprek met de buurman aan. Bleken met kinderen van 3 en nog geen jaar voor een flink aantal weken op de Oostzee te gaan varen. Ellen leek het zwaar met 2 zo kleine kinderen; de buren hadden er veel zin in.

En zo voeren we net na 6 uur het kleine haventje van Brunsbüttel uit. De onberekenbare veerpont stak vlak achter ons over.

Het Noord-Oostzeekanaal (NOK, ook wel Kielerkanaal) is eind 19e eeuw aangelegd en zorgt ervoor dat schepen tussen landen aan de Noordzee en de Oostzee niet helemaal om Denemarken hoeft te varen. En daar wordt druk gebruik van gemaakt; het NOK is één van de drukst bevaren kanalen ter wereld.

Zeker aan het begin van de route merken we van de drukte niet zoveel. De zon schijnt maar een koude noordenwind, die vol tegen staat, maakt dat we allebei extra kleren moeten aantrekken. Ondanks af en toe dreigende wolken blijft het de hele dag wel droog!

Naast veel veerponten staan er ook veel signaalpalen langs de ruim 98km van het kanaal. De betekenis van de lichten is ons in veel gevallen niet duidelijk. Het is ook gericht op het wat grotere en bredere verkeer op het NOK. Regelmatig wordt er ook op de marifoon gemeld wat er op kanaal is gaan varen (grote, diepgang) en ook geïnformeerd of het volgende blok vrij is. We gaan het Duits steeds beter begrijpen.

Er zijn ook een paar hoge bruggen waar we met gemak onder door kunnen. Zeker de oudere zijn mooi vormgegeven. Hoogtepunt hierbij de brug waar een veerpont onder hangt (die dus niet vaart).

Die brug is, naast de stellage waar een pont aan hangt die voetgangers, fietsers en auto’s overzet, ook echt een brug. Een spoorbrug om precies te zijn!

Als de wind naar het westen is gedraaid wordt het ietsje warmer. En om te bewijzen dat het toch echt een druk kanaal is komen ons dan ineens drie coasters tegemoet.

Door de breedte heeft het NOK iets van het Noordzeekanaal (of omgekeerd natuurlijk). Langs het NOK echter veel minder industrie en havens. Vooral heel veel bomen langs de route waarbij aan de westzijde het land wat vlakker is dan de glooiende oostzijde. Aan beide kanten is er meestal ook een voet/fietspad waar goed gebruik van wordt gemaakt. Het NOK ligt niet in al te dichtbewoond gebied; veel van de huizen die we langs het kanaal zien hebben villaformaat.

Met een snelheid van zo’n zes knopen zijn we kwart voor drie aan de overkant. Waar ik gisteren de sluiswachter via de marifoon nog in het Engels aansprak probeer ik het vandaag in mijn beste Duits. Een dagje Duitse marifoonberichten beluisteren helpt. En de sluiswachter begrijpt mij prima en antwoord mij ook in het Duits. We moeten wel een half uurtje wachten maar daarna varen we de sluis in en komen aan bakboord zijde te liggen naast twee wat grotere jongen aan de stuurboordzijde van de sluis. En na wat driftige gebaren van de Noorse kapitein van de Helles naast ons varen we als eerste door de nog niet geheel geopende sluisdeur.

We gaan bakboord uit richting Laboe (rechtsaf naar Kiel loopt het Kieler Fjord verder dood). Daar zijn drie havens waarvan we bij Baltic Bay eerder lagen; we herinneren ons de goede douches. De toegewezen plek, Ellen heeft even gebeld, ligt voor onze ongunstige draai. Ook zijn we niet blij met de vingerpier aan lagerwal die ook nog net korter is dan de Aquamarijn. Aanleggen loopt dan ook niet helemaal soepel – maar we liggen! En het is pas net vier uur!

Na wat opruimen en een drankje gaan we de douches proberen. En ondanks dat we wel heel vaak op een knop moeten druk voor doorgaand douchewater stellen de douches niet teleur.

Daarna naar het dorp voor diner. We vinden een plekje met uitzicht op het Fjord. En ik kan een gewoonte verlengen: op vakantie in Duitsland eet men zeker één keer Wiener Snitzel.

Daarna is het terug op de boot tijd voor koffie en het maken van verdere plannen.

In de ochtend bleek nog maar eens dat er nog niet genoeg regen was gevallen. Het was buiig met (te) harde zuidwesten wind. Het kwam er op neer dat het slechts af en toe droog was. Nu staan er maar een paar dingen voor vandaag op het programma en ontbijten doe je sowieso binnen. Marjolijn gaat vandaag terug naar de wal – dus die moest inpakken. Ellen moest haar gehuurde fiets terugbrengen en na een natte tocht op de terugweg croissants en gevulde koeken meegenomen. Dus tot na de koffie zaten we verder eigenlijk wel goed.

Ook tijd voor een kleine reparatie aan de vlag. Het kapotte lusje werd door Ellen kundig vervangen. Zo kunnen we weer de zee op!

En toen scheen zo waar de zon toen Marjolijn op haat fiets stapte naar de boot van rederij Doeksen.

Volgende activiteit was de boodschappenlijst maken. Hierna stapte ik op de fiets naar Formerum. Eerst lekker voor de wind – en daarom de omweg langs het wad gekozen. Niet alle boodschappen van de lijst kon ik krijgen. Dat kwam goed uit er paste in de meegenomen fietstas en rugzak niets meer. Ook hangt een zware fietstas op de vouwfiets altijd tegen het wiel aan – dus die maar op het stuur gezet en met 1 hand vasthouden. En een meer beschutte route gekozen.

Badend in het zweet kwam ik even later met de zware tas en rugzak weer op de steiger. Daarna hier in West-Terschelling de resterende boodschappen gedaan.

En dan alvast een beetje klaar maken voor vertrek. Dus vouwfiets invouwen en stouwen aan boord (achter de gennaker). Ook het tafeltje is vast naar binnen. Tenslotte ook de veiligheidslijnen weer vastgeknoopt.

Door alle drukte heb ik nauwelijks tijd om naar het Oranje voetbal te kijken. Wie de haven Wifi schakel ik net in als Wout Weghorst heeft gescoord.

En dan is het tijd om plannen te maken. We willen eens wat verder weg en dat doe je het beste eerst eens een flink stuk te varen. Omdat het de eerste keer is dat we de nacht gaan doorvaren en omdat de wind de komende 2 dagen uit het zuidwesten komt, kiezen we voor de route waarbij we onderweg opties hebben om de route in te korten (en een voor ons bekende haven in te varen). Kortom het plan is, als de wind is gekalmeerd, om morgen het Stortemelk uit te varen en rechts af te gaan.

We koken nasi voor 2 dagen. Ellen bakt ook alvast pannenkoeken voor onderweg. De route zoek ik uit en leg die in detail vast in de iPad en plotter. Na de koffie ook nog even douchen, wat drinken en dan naar bed. We hoeven morgen niet zo vroeg op.

En als alles goed is is er morgen ook geen blog.

Vrijdagavond druppelen een voor een de bandleden (deels met aanhang) Terschelling binnen. Zaterdagmiddag komt ook vriendin Marjolijn die de komende week met Ellen Oerol activiteiten gaat bezoeken. Ook Ellen’s zus Nora is met vrienden inmiddels voor Oerol op Terschelling.

Het idee was dat we overdag eens lekker zouden oefenen – pas halverwege de week werd duidelijk welke liederen we moesten begeleiden. In de kerkzaal is echter ook een Oerol voorstelling – en die is meditatief en met veel stilte. Overdag kunnen we daar dus niet terecht. Plannen veranderen dus – we gaan pas eind van de middag repeteren. Gedurende de dag ontvangen we ondertussen bandleden die graag eens de Aquamarijn willen bekijken. Het eerder geplande samen eten op de boot is – in verband met de verplaatste repetitie – verplaatst naar het huisje naast de kerk waar de rest van de band verblijft. Om de gasten te helpen de Aquamarijn te vinden sturen we ze een foto van onze Aquamarijn-vlag.

Een herkenningspunt is ook wel fijn. De steigers zijn immers inmiddels zeer gevuld. En de aanduiding van het steigernummer (7) staat wel op een lamp aan de linkerkant van de hoofdsteiger maar dat valt niet zo op.

Als het bezoek is vertrokken maak ik snel de satésaus voor bij de nasi vanavond. Ellen en Marjolijn zullen de boodschappen meenemen naar het huisje en daar de rest van de maaltijd bereiden.

De kerk, ET-10, is in Midsland-Noord. Dat betekent, ook op de vouwfiets, een fijne fietstocht van circa 25 minuten. Om halfvier stap ik op, gitaar op de rug, zodat ik om 4 uur een kopje koffie krijg in het huisje. Tegen vijven zoeken we de kerkzaal op. We vinden een mooi decor – met een kleed waar je alleen met sokken op mag lopen. Ook andere techniek vraagt om voorzichtigheid. Dominee Mathilde de Graaff stelt echter eer in om zoveel mogelijk van het decor ook in de kerkdienst te gebruiken. (Ook de reden dat de liederen pas zo laat bekend waren). Wij gaan dus op onze sokken spelen.

We spelen een nummertje of drie door, drinken koffie met de dominee en enkele actieve gemeenteleden en dan is tijd voor het diner. Het smaakt.

Daarna moeten we nog veel doen. Na het eten gaan we direct weer aan de slag. De aanhang brengt ons nog even een kopje koffie maar verder spelen we van alles door en maken de laatste keuzen. Tegen elven stap ik pas weer op de vouwfiets – wind tegen nu gelukkig hoef ik de gitaar niet mee te nemen.

Na een korte nacht met zonnebril op en met de wind in de rug terug naar Midsland Noord. Na een kopje koffie gaan we inspelen. Tegen 10 uur is ook alle bezoek binnen. Het decor is een tent waarbij het bezoek ook op het kleed mag gaan zitten of liggen. Voor de bezoekers die dit wat ongemakkelijk of ‘eng’ vinden staan er buiten de tent ook gewoon stoelen.

Naast het begeleiden van de gemeentezang en wat muziek voor- en achteraf spelen we een zestal ‘meditatieve muziekjes’ tijdens de overweging. De dominee had een overweging gemaakt bij de lezing over het brandende braambos. Haar inspiratie lag in het decor omdat (op het kleed) de schoenen uit moesten. Onze muziek paste goed!

Na de dienst en de koffie lunchten we weer in het huisje waarna het afscheid nemen begint. Ik ga deze middag, met een boot van rederij Doeksen, naar huis. Moet deze week weer werken. Ellen en Marjolijn blijven dus op de Aquamarijn. Morgen komt Mirjam ook.

Op de boot naar Harlingen is het druk maar de reis verloopt voorspoedig. Ik vind mijn auto (die Marjolijn gisteren deze kant op heeft gereden) en rijdt over de Afsluitdijk naar huis. File bij Den Oever waar de ene baan is geblokkeerd door een paardenvervoerwagen met pech. De beschikbare energie van de auto gaat ook wat sneller naar beneden dan verwacht. Een kwartiertje snelladen bij Hoorn brengt uitkomst.

Vrijdagavond ga ik, zo is nu het plan, weer terug.