Opeens was er op de meren wind. En dat maakt zelfs in onze stabiele boot aanleggen een iets ingewikkelder aangelegenheid. Een paar observaties.
Allereerst wordt wel duidelijk dat de meeste bootgebruikers niet veel opleiding hebben genoten. In het algemeen leggen ze de boot aan de lage kant en duwen er wat extra fenders tussen om schade te voorkomen. In boxen bijvoorbeeld, is dat met een extra loopplank, extra gemakkelijk….
Wij willen, ook als we vrijwel aan lager wal liggen, los van de steigers in de box liggen. Met zo’n goed bestuurbare boot moet dat ook goed kunnen; zelfs met de achterkant naar de steiger. Wel wil je dan vanaf de achterste bolder op de boot, om te beginnen, aan de hoge kant een lijntje naar voren; dat voorkomt dat de achterkant hard tegen de wal slaat en je kan dit lijntje gelijk gebruiken als spring om naar de hoge kant te komen.
Met zo’n harde wind staan er gelijk allerlei mensen op de kant die graag een handje willen helpen. Het gebrek aan kennis is echter een groot risico. Deze mensen trekken namelijk liever het aangegeven lijntje naar zich toe… Enig geschreeuw van de schipper (nach fornen, nicht na hinten) en wat vriendelijker instructies van andere bemanningsleden, doen een verbaasde vrouw in bikini toch de stijger oplopen en de lijn om de kikker aldaar (naar voren) vast te zetten. Een snel op de kant gekomen Lukas doet de rest. Niet lang daarna liggen wij, als enige in Wasserwanderraststatte Malchow, los van de steiger vast. En is er nog een aantrekkelijk kleine opstap naar de kant ook!
Het tweede bijzondere van de schippers en de hulptroepen is dat ze graag op de kant vastknopen. Dit geeft dan wel weer Ruud de kans om onze buren, in een varende bungalow, te helpen een spring te benutten bij het achteruit wegvaren van lager wal. Zeer tot zijn verassing ziet de schipper, die terecht bang was tegen onze boot aan te varen, dat met een lijntje aan de kant de boot wegdraait. Als Ruud het lijntje losgooit vaart de boot netjes weg naar het ruime sop.
Dat het ook anders kan bleek in Waren. Netjes werd op de kant een lijntje aangepakt (terwijl we voor ook al een lijntje om de paal hadden), om de bolder geslagen waarna het eind weer terug aan boord werd gegeven. Fijn, we liggen!
Auteur archieven: Joost
Panne (en goede service)
De voortekenen waren er al. Ruud moest met koud water afwassen. De motor temperatuur liep op; zelfs het controlelampje ging branden. Maar de informatie werd niet bij elkaar gebracht. En ook de instructies in het meegeven boek gaven niet meer aan dan dat we, als we al onderdelen konden vinden, we het niet zelf hoefden te onderhouden.
En dus we vertrokken, en erg blij waren de eerste schutting in Lübz mee te kunnen, begon opeens het dashboard flink te piepen. De motor temperatuur was nog hoger. Het controlelampje brandde.
Midden in de natuur stilgelegd en gebeld. Nergens een autoweg/opstapplaats te bekennen. Binnen 10 minuten teruggebeld met het verzoek voorzichtig terug te varen. Dat maar gedaan; het afgrijselijke gepiep negerend.
In Lübz aangelegd aan het stadspark. Ellen ging bij de reeds gelokaliseerde bakker lekker gebak halen. Dat gebak was nauwelijks op of daar stonden de monteurs; binnen anderhalf uur!
Er moest water in het interne koelsysteem worden bijgevuld maar vooral moest het filter dat het externe koelwater schoon houdt worden gereinigd. Dit zat vol met allerlei groen spul dat op het water drijft. Twee uur na het bellen konden we onze weg naar de Plau See vervolgen.
Service is dus prima. Wel is dit een klusje dat ik preventief op andere huurboten regelmatig zelf preventief uitvoerde. Nu zit dit filter op deze boot wel erg verstopt; toch houd ik het idee dat dit probleem te voorkomen was. Wellicht speelt mee dat deze boten niet vaak 3 weken achtereen worden verhuurd.
naschrift
Wat zie ik een meneer onder de kraan schoonmaken? Zijn waterfilter! Die vult zich in een smal kanaal met veel sluizen nu eenmaal snel.
Nog meer Elbe
Winterberge – Eldena, 68km, 4 sluizen
Vroeg in de ochtend bracht de Havenmeester van Winterberge de broodjes aan boord. Wij snel daarna even omvaren om onze tank te legen. Dat nam eventjes; de tank was vol. Toch draaiden we om kwart voor 10 de Elbe op om onze tocht voort te zetten.
We hadden ons dan ook voorgenomen een flink eind te varen; om te beginnen 50km over de Elbe. Daar staat behoorlijk stroom en die hebben we mee. Omdat er ook geen sluizen zijn kunnen we een flinke vaart ontwikkelen. Om half 1 draaiden we dan ook al de Elbe in Dömitz af.
We zijn iets meer boten tegengekomen dan de dag ervoor. Vooral zijn ons, met gezwinde spoed en hoge golven, een paar speedboten tegemoet gevaren. Het aantal mogelijke aanlegplaatsen is dan ook laag; voor boten als de onze is er tussen Winterberg en Dömitz niets; boten tot een meter of 10 kunnen in nog twee gehuchten terecht….
Beroepsvaart was er dit keer helemaal niet. Hierbij speelt mee dat de Elbe nogal eens kampt met lage waterstanden. Wij maten nu ook meestal maar 2 meter onder onze kiel. Daarnaast lag de Elbe lange tijd in Oost-Duitsland. Hierdoor zijn er alternatieven ontwikkeld die nog steeds makkelijk te gebruiken zijn!
Voor ons lekker rustig genieten van het brede water. Hier en daar een kudde koeien; soms een aardig dorpje achter de dijk. Verder is er een fris windje en genieten we van het lekkere weer.
Dat wordt in Dömitz anders. Om te beginnen is het zeer onduidelijk hoe we in de sluis, die vlak achter een brug ligt, komen. De sluiswachter neemt de telefoon op het ons bekende nummer niet op. Wij zetten daarom Ellen op de wal om eens te informeren. Uit haar telefonisch verslag blijkt dat ze niet bij de sluis komt, maar wel kan zien wat er gebeurt. Nadat er twee boten uit de sluis zijn gekomen volgen we een brutale boot uit de buurt die de sluis invaart. Dat blijkt ook de bedoeling!
We gaan gelijk meters omhoog en komen terecht in de Elde-Müritz Wasserstrasse die naast de “Alte Elde”, een riviertje dat naar de Elbe stroomt, is neergelegd. Veel tussen bomen en we mogen en kunnen niet hard varen en dus wordt het door het ontbreken van een frisse wind al gauw bijzonder warm! Na nog vier sluizen zijn we zo’n tien meter hoger en komen we in Eldena terecht op de camping annex jachthaven waar we ook kunnen wassen. De blonde vlijtige havenmeesteres wijst ons direct een plaats aan en assisteert daarna bij het wassen.
Het door het boek beloofde restaurant, op 500m, wordt door Ellen en Mirjam niet gelokaliseerd. En dus is er sprake van een topavond: we eten zuurkool (met worst en puree). Verder is het een pechdag; er raken zaken kwijt en stuk en scherven brengen geluk. Met twee spelletjes klaverjassen en afsluitend 31-en keert de goede stemming snel!
Elbe
Van Havelberg naar Winterberge, 40 km, 1 sluis
Nadat Ellen al weer vroeg de broodjes, dit keer per fiets, bij de bakker had opgehaald konden we, na ook een ontbijt op achterdek (voor de 4 oudsten) al om 10 uur vertrekken. We gingen snel de Havel verlaten omdat we net op tijd gezien hadden dat de benodigde Havel sluis tot 2015 in onderhoud is. En inderdaad, er stond bij de splitsing een klein bordje op de linkeroever terwijl we voor de Havel rechtsaf moesten. Goede kans dat als we dit niet op de kaart hadden gezien we de foute afslag hadden genomen (waarna we terug hadden moeten varen).
Nu konden we gelijk een grote sluis in; samen met een riviercruiseschip en een 3-persoons kano. Na de sluis kwamen we snel op brede duidelijk stromende rivier. Deze rivier mochten we nu zo’n 35 km stroomafwaarts volgen.
En dat deden we. Onderweg kwamen we een aantal kudden koeien tegen, een aantal dames lekker fris met de poten in het water, een stel vissers en een eenzame zwemster. Maar vooral weinig mede waterweggebruikers. We hebben 1 vrachtschip gezien dat ons opliep en bij passeren vrolijk toeterde. Verder, totdat we om even na enen de haven van Winterberge binnendraaiden, vijf tot zes andere sportboten. We zitten duidelijk in een rustig deel van ons rondje; ook in de haven is het niet druk (de 3 keer voorbij varende waterpolitie niet meegeteld). Toch wel bijzonder als je weet dat je op de Elbe van Hamburg naar Praag kan varen; dan zou je toch iets meer verwachten!
Aan de kop van de haven zit restaurant “Zum Fährman” waar we de lunch gebruikten. De middag werd besteed aan zwemmen in de Elbe (C, E, L & M), wandelen op zoek naar “Bahr Geld” (R), het bijvullen van de watertank, het op de fiets wat rondrijden en doen van enkele boodschappen (E & J) en douchen (allen). Ook hebben we ons verbaasd over de kano die ’s ochtends met ons in de sluis voer en in de middag ook de haven kwam binnen zetten; met 2 personen gingen ze verder terwijl er voorlopig verder stroomafwaarts geen aanlegplaatsen zijn.
Er werd wat verder gelopen voor een restaurant voor het diner; toen daar de wachttijd minstens een uur bedroeg werd teruggekeerd naar de veerman. Het eten, inclusief 2 forellen en een toetje met chocolademousse en Himberen (frambozen) smaakte ons goed! Na het eten pakten Ellen en Mirjam nog snel even de badminton spullen; nu was het windstil.
En nu zitten we, na een warme drukke dag, op ons inmiddels lekker koele achterdek. Af en toe springt er een vis uit het water of rijdt er een goederentrein over de lange brug (er zijn ook hier brede uiterwaarden). We gaan zo vast lekker slapen!
Door Brandenburg naar Brandenburg
Van Potsdam naar Brandenburg, 55km met 1 sluis
Na de broodjes opgehaald, en het verblijf afgerekend, te hebben bij de havenmeester konden we vertrekken. Doel vandaag was om van Potsdam, hoofdstad van het land Brandenburg, te varen naar de stad Brandenburg.
Uiteraard voeren we verder langs de Havel, de rivier waarop we het grootste deel van onze tocht hebben doorgebracht. Hoewel we weinig van de stroom merken, er zijn ook weinig sluizen, gaan we steeds stroomafwaarts. De aanblik van de rivier is echter vandaag zeer bijzonder. Er is veel en breed water met overal zijarmen. Daar wordt ook veel gebruik van gemaakt door bootjes die voor anker liggen. Er is dan ook veel verkeer; waarbij we vandaag naast pleziervaartuigen en rondvaartboten ook (op zondag!) rekening moeten houden met vrachtverkeer. Deze varen vooral onder Poolse vlag. Ook passeren we vandaag een aantal veren; niet iedere pontbaas vindt dat we voldoende aandacht (door afstand houden en snelheid minderen) aan zijn belangrijke vaartuig geven.
Lukas bakt onderweg pannenkoeken; dat hoort echt bij regenweer. Vlak voordat de pannenkoeken klaar zijn barst de bui dan ook los; de navigatielichten doen we aan! Dat weerhoudt ons er niet van, en zeker Opa niet, om van de lekkernijen te smullen!
Vlak voor Brandenburg moeten we de sluis passeren. Het moeilijkste dit keer is om de aanlegplaats te vinden waar we behoren te wachten. Die plek blijkt, nadat we het eerst voorbij zijn gevaren, wel 500m voor de sluis links aan het vaarwater te zijn. In Nederland zouden we vinden dat zoiets veel te veel tijd neemt!
Na de sluis vinden we met wat moeite uiteindelijk een mooie aanlegplaats in het centrum. Een Italiaan, in een opgeknapt pand naast de brug, wordt om half 8 gereserveerd. Als rond 9 uur onze heerlijke maaltijd er bijna op zit blijkt de wk finale al te beginnen. We mogen, net als 2 Duitse vriendinnen, met het Italiaanse personeel blijven kijken. We drinken koffie en bier; Oma werkt iets te snel 2 limoncello weg….