Om half een ’s middags vliegen naar Berlijn geeft je het gevoel dat je alle tijd hebt. Maar als er dan een vrachtwagen op het Schiphol spoor terechtkomt en er lange files ontstaan dan komen er enige zenuwen: komen we wel op tijd?
Allemaal nergens voor nodig natuurlijk; voor half elf stonden we met ons zessen voor de machine waarin je tegenwoordig je koffer moet inleveren. Ellen had de zwaarste – 20 kilo; ben benieuwd wat ze er deze vakantie allemaal uithaalt!
Daarna ging alles vlot; we hadden ruim de tijd voor koffie, cola en chocolademelk. Wandelden een eind naar het einde van de D-pier en stonden voor we het wisten om kwart voor twee op vliegveld Tegel. Tja, en pas om half drie hadden we een afspraak met de chauffeur. Nadat, na twee keer bellen in Ellen’s beste Duits (niet cynisch!), duidelijk was waar we de chauffeur zouden ontmoeten bleek dat we nog meer geduld moesten hebben – rond Berlijn stond het verkeer goed vast! Dat was zelfs zo sterk dat de cheauffer, nadat we in waren gestapt, voor zijn terugweg een touristische route koos.
En zo kwamen we om kwart over vijf bij de jachthaven aan; er was ondanks de aanstaande voetbalwedstrijd op ons gewacht. Trots natuurlijk dat Nederlanders met hun boten wilden varen.
We kregen de uitleg, zagen onze ruime hutten, een deel van het gezelschap ging een typisch Duitse kroegmaaltijd genieten, we pakten uit, genoten op ons achterdek en zagen Brazillie van Colombia winnen.
Morgen vroeg op pad!
Auteur archieven: Joost
Weer op weg!
Het is weer zover. Na nog 1 nachtje slapen begint de zomervakantie. We hebben er – dit keer met ons zessen – zin in!
Ondertussen is alles geregeld. De schoolboeken zijn ingeleverd. Er is flink overgewerkt om al het werk af te ronden. De huisoppas, die graag weer een paar weken in Amsterdam verblijft, is geïnstrueerd. De instapkaarten zijn uitgeprint. Wij hoeven alleen nog maar de laatste dingen in onze koffers te stoppen en we kunnen naar Schiphol!
Dit keer blijven we redelijk in de buurt – we gaan naar “der Mecklenburgischen Seenplatte” (het Mecklenburgische merengebied). Een merengebied ten Noord-Westen van Berlijn. En van daaruit dan een rondje varen – ook langs Potsdam en door de Berlijn over de Spree. Over binnenwater dus dit keer.
Onze boot
Ons schip heet Topas en is bepaald geen klein bootje: 13,7m lang en 4,1m breed. Goed uitgerust met een kompas, GPS en 6 cilinder dieselmoter. We kunnen binnen en buiten en het roer bedienen. Voor het gemak van de roerganger is ook een boegschroef aanwezig.
Ook fijn zijn de koelkast, afwasmachine, TV (we willen natuurlijk nog wel een enkele WK wedstrijd zien), 3 hutten, magnetron en een gashaard.
We gaan er van genieten!
Railparadijs
San Francisco (en omgeving) heeft een zeer divers openbaar vervoer systeem. Er rijdt echt van alles rond en het leuke is dat ze het “oude spul” ook in ere houden.
Voor de wat grotere afstanden is er de “Bay Area Rapid Transit” (BART). Is een trein, een soort Sprinter, die in de stad onder de grond rijdt en daarbuiten er gewoon boven. Hebben we gisteren gebruikt na het terugbrengen van de camper (aan de andere kant van Bay bridge) en we er gaan er straks mee naar het vliegveld.
In de stad zorgt de San Francisco Municipal Railway (SF Muni) voor het vervoer. Zaten we gisteren einde van de dag opeens in een PCC streetcar die al vanaf 1948 dienst doet. Deze tram reed vanaf begin jaren dertig in veel Amerikaanse steden; in SF rijdt hij dus nog. En de banken zaten, overigens net als in de BART, met goede kussens zeer goed. Dat tref je niet bij NS of GVB!
We hebben niet alles geprobeerd. Er zijn nog meer trams, metro, bussen en trolleybussen. Maar het hoogtepunt toch de Cable car. Rijdt ook op rails aan een kabel onder het wegdek; daar kan je nog eens heel mooi steile hellingen mee op en af! Doet al dienst sinds 1873; nu toch vooral als toeristenattractie waardoor we ook even moesten wachten. Grappig is dat je op de treeplank mag staan wat Lukas op de tocht naar Fishermans wharf mocht doen.
Maar het mooiste is natuurlijk het aan het einde van de rails met de hand keren van de wagen op een draaischijf!
Bordje voedertijd ontbreekt
Op pier 39 in SF kan je Californische zeeleeuwen zien. Iets meer dan in Artis. Alleen ontbreekt hier wel (het bordje met) de voedertijd.
Update
Onze voedertijd is natuurlijk bij ons wel bekend! Met een mooi warm plaatsje naast het raam konden we de dieren soms ook zien zwemmen!
Hier zitten we dus niet!
Laat duidelijk zijn dat we niet op dat eiland verblijven. We zitten wel in Hotel Villa Florence op de hoek bij Union square in San Francisco. Mooie kamer met fijn internet.
Het viel niet mee om de camper in het centrum voor een nachtje te parkeren (morgenochtend leveren we die leeg in) en dus kennen we de weg en weten we ongeveer hoe het 1-richtingsverkeer hier loopt. Toen nog 25 minuten teruglopen naar het hotel. Gelukkig hadden we de (meeste) bagage en de kinderen al bijna 2 uur eerder in het hotel gedropt.
Gelukkig hadden we vanochtend al De brug gezien: