Beetje afhankelijk van de vakantie, de chauffeur of schipper. In het bezit van gitaar, spiegelreflex camera, laptop en vaarbewijs.
En de persoon die er voor mag zorgen dat blog.koedijk.net functioneert.
Gisteren vanwege de noordenwind uitgeweken naar de Marker wadden. Met de gedachte dat we dan met weer noordenwind snel in Enkhuizen zouden zijn – waarna we onze reis gemakkelijk naar Den Oever zouden kunnen vervolgen.
Maar helaas – de wind is gedraaid naar de noordwesthoek. En dat kleine verschil maakt op een zeilboot veel uit. Zeker als je een een goede uitgangspositie wilt verwerven om naar Terschelling te varen. Met geulen en tij geeft dat toch weer extra dimensies waarmee rekening moet worden gehouden.
Maar goed het werd dus een dagje laveren. Wel met lekkere lange slagen en, omdat er nog steeds een ruime windkracht vijf stond, met twee riffen in het zeil. Dat ging qua snelheid als een zonnetje – veelal lag die ergens tussen de 5 en 6 knopen.
Maar op het IJsselmeer, en zeker ‘in de buurt’ van Stavoren, zijn er ook hoge golven. En golven verzetten je koers naar lij en/of halen de vaart er een beetje uit. Dat geeft ons dan ook wat extra tijd om van de wolkenluchten te genieten.
Zo aan de wind gaat de Aquamarijn scheef en is op de been blijven al best een toer. Ellen brengt dit naar een hoger niveau door tegen de avond ons te voorzien van een kop warme soep. De kombuis is aan de hoge kant – een hele toer om dan iets gedaan te krijgen.
En dan komt de karakteristieke toren van Hindelopen in zicht. Voor het stadje rollen we de Genua in. Maar dan gebeurt iets onbestaanbaars; de schoten komen los van de Genua. We trekken dus niet meer aan het eind van het zeil bij het inrollen. Op het woelige IJsselmeer komen we niet verder dan een zeilbandje om de Genua wat vast te zetten. In de haven lossen we het wel op.
Met de wind in de rug de haven in. Dat geeft wat extra vaart. Dit keer zoeken we ook direct een plaatsje in de oude vissershaven. Uiteindelijk blijkt een box met de kop op de wind de beste plek.
Na 9 en half uur varen zijn 45,5 mijl afgelegd (en een sluis gepasseerd). We ruimen de boel en warmen de nasi van gisteren op. Ellen maakt nog een mooie overzichtsfoto van de haven. Nog een plan voor morgen maken – en dan kunnen we gaan uitblazen!
Na het mooie Hemelvaart weekend de hele week naar de weersverwachting gekeken. We gaan graag weer een lang weekend weg! De paar verwachtte buitjes kunnen we hebben. Wel lastig dat er het hele weekend Noordenwind wordt verwacht. Dat hadden we vorige week ook al en maakt vanuit Monnickendam het varen een rondje lastiger.
Vrijdagavond eten we nog thuis maar daarna pakken we snel de auto in. Het is weer een hele berg; de eerste vakantiespullen gaan ook al mee.We rijden Monnickendam binnen en dan bedenken we dat we het fototoestel dit weekend helaas thuis hebben gelaten. Na deze tegenvaller ook gelijk een meevaller: de lazybag die ons grootzeil moet beschermen is aangepast en nu klaar voor gebruik!
In de avond zitten we op ons vertrouwde plaatsen in de kajuit onze gebruikelijke dingen te doen. We bellen wat, we mailen wat, lezen wat en lossen een puzzeltje op. Was kennelijk ook een best vermoeiende week want we gaan vroeg naar bed!
De volgende ochtend moet Ellen natuurlijk langs de bakker op de markt! Met brood, broodjes, croissants en verse bitterkoekjes komt ze terug. Na het ontbijt in de zon ruim we de kuiptafel op en doen we de schoten aan de zeilen. Probleemloos varen we de haven uit. Omdat het een kalme Noordoostenwind blijkt te zijn kunnen we voor Marken al de zeilen hijsen en varen we kalmpjes de Gouwzee uit. Het gaat lekker tot voor de kust van Wijdenes: de wind wordt wat minder en komt meer uit het Oosten. We kruisen nog twee slagen maar dan is het echt windstil en is er geen golfje meer op het water.
Uiteindelijk dan toch maar de motor aan om de reis naar Enkhuizen te vervolgen. Nadat we zonder problemen de sluis hebben gepasseerd, wat overigens niet voor iedere zeilboot in onze schutting gold waarbij als complicerende factor mag gelden dat het nu weer een kleine windkracht 4 waait, varen we tegen 18 uur de Buitenhaven van Enkhuizen binnen. Die is al behoorlijk vol. Wij vinden nog een plaatsje, als vierde van een pak, aan hogerwal (de Noordzijde). We leggen, een handje geholpen door enkele van de 8 bemanningsleden van de buur- en huurboot, probleemloos aan. En dan is het tijd voor een (alcoholvrij) biertje in de zon.
Tijdens de stamppot raapstelen – dat eten we niet vaak aan boord – vertelden de buren ons dat ze de volgende ochtend om 8uur wilden vertrekken. Dat is even slikken. Maar het weerhoudt ons niet van een avondwandelingetje langs verschillende havens van Enkhuizen. In de Buitenhaven kunnen we natuurlijk niet anders dan foto’s nemen van de Aquamarijn die mooi aan de buitenkant ligt te pronken.
Bij het lichtbaken komen we ook nog een poes tegen die duidelijk op jacht is. Kennelijk is het een watersportpoes – hij heeft al een reddingvest aan.
Als je een wekker zet is het geen moeite om op tijd op te staan. Voor achten varen we weg en worden we uitgezwaaid door de ook al wakkere buren. Op het IJsselmeer staan al snel de zeilen. We willen richting Urk – maar dan moet je eerst een ondiepte ontwijken voordat je naar het Oosten kunt. Netjes aangegeven met tonnen. Maar die koers is, met nog een noordnoordoosten wind kracht 3 a 4, net wel/net niet bezeild. En als je dan gaat knijpen schiet het helemaal niet op.
Dus gaan we overstag en varen een stukje noordnoordwest. Varend aan de wind ontbijten we ook – dat is een hele toer op nu ook wat onrustig water. Na een klein half uur gaan we weer overstag en kunnen nu een wat ruimer aandewindse koers zetten recht op Urk af. Gelijk is de boot ook rustiger wat fijn is bij het koffie zetten. En 2 uur later is Urk in zicht.
We leggen weer aan de dam achter het strand. Het is nog vroeg – 11 uur – dus nu zijn we nog alleen. In de loop van de middag wordt het iets drukker en legger er twee met elkaar bevriende Duitse boten langszij. Wij helpen wat en krijgen, weliswaar wat overdreven, als dank een fles (Italiaanse) wijn.
Op zondag komt er op Urk natuurlijk geen havenmeester. Maar de elektronica en het internet werken wel zodat we met een mobiele telefoon wel netjes ons havengeld kunnen voldoen. Krijgen we daarna per e-mail de toegangscodes van het toilet!
Betalen doe je natuurlijk meteen na aankomst. Was het op het water in de wind nog fris en deden we truien en lange broeken aan. Hier op Urk gaat dat allemaal weer uit en lopen we al snel weer in korte broek en T-shirt.
Om de zon en de warmte wat te ontvluchten zoeken we voor de lunch de schaduw op van het terras van ‘De Kaap’. We moeten even wachten voor een vrij plaatsje maar dan zitten we koel over het water uit te kijken. Bijkomend voordeel is dat we hier kunnen betalen met het diner cadeau dat ik vorig seizoen van AMVJ zaterdag 3 cadeau kreeg voor het fluiten. Mannen, hartelijk dank. Het smaakte ons goed!
Terug op de boot vermaken we ons met een puzzel, middagdutje, een boek en de Groene Amsterdammer. Op zondag is het hier langs de kade ook voor Urkers een mooie plek om te flaneren. Tot onze verbazing wordt er veel klederdracht gedragen. Maar ook de Urkers, en zeker ook de (jonge) vrouwen, die passeren en geen klederdracht dragen zijn duidelijk van de toeristen te onderscheiden. Hier is men vandaag op Pinksterbest gekleed!
Na een lekkere mie-maaltijd en nog wat gesudoku kan Ellen het niet laten om nog een foto te maken van de zonsondergang. Mooi over het strand zien we ook de vuurtoren aangaan!
Na de zomerse Pinksterzondag valt tweede Pinksterdag al gauw tegen. Maar toch we kunnen buiten ontbijten en een krantje lezen.
Het is een eindje varen naar Monnickendam dus we willen ook niet te laat vertrekken. We hebben aan onze twee Duitse buren doorgegeven om 10uur te willen vertrekken. Dat was akkoord en inderdaad vertrekken we alle drie na elkaar rond 10uur. Daarna met een rustig windkrachtje drie, soms terugvallend naar kracht twee, haast voor de wind richting de Houtribsluizen bij Lelystad. Ook onze Duitse buren moeten daarnaar toe; Lelystad Haven is hun thuishaven. Doordat ze aan de buitenkant lagen hadden ze een kleine voorsprong maar langzaam halen we ze in. Snel gaat het allemaal niet; tussen de twee of drie knopen.
Het is druk bij de sluis maar wij blijken het zo gepland te hebben dat we meteen de stuurboordkolk in kunnen varen. Komen we weer achter onze buren te liggen die eerder op de motor verder waren gegaan.
Het is druk op de weg – dus de brug gaat even niet open. Wachten dus terwijl we al wel op Markeermeerpeil zijn. Gelukkig is er ter vermaak een dwarsligger. Als goed excuus geld dit keer dat er ‘aan de overkant’ een Duits sprekende sluis steward staat te schreeuwen. Dat helpt natuurlijk niet.
Na de sluis gaat het opeens wel snel. We hijsen beide zeilen en met ongeveer halve wind spuiten we richting de Gouwzee. Snelheid komt niet onder de zes knopen! De Gouwzee is al in zicht als we in een bui terecht komen. Regen valt er niet maar de wind wordt wel onaangenaam hard. Al zeilen leggen we een rif in het grootzeil – dat blijkt heel soepel te gaan. Ook de Genua rollen we een stuk in. Dan gaan we weer lekker maar op nog meer windvlagen reageren we om de Genua maar helemaal in te rollen. Nog steeds met ruim vijf knopen varen we de Gouwzee op waar we nog een stormrondje varen om niet te hoeven gijpen.
We strijken voor Marken en varen dan op de motor naar de haven. Probleemloos leggen we aan en ruimen we op. Tot slot voor het eerst na de verfbeurt weer de kuiptent opgezet; blijkt dat de schilders twee houders verkeerd om terug hebben gemonteerd. In een klein halfuur lossen we dat op waarna de kuiptent weer perfect staat.
Op naar huis waar we met de kinderen om half acht een eetafspraak hadden.
Een perfect weekend met twee dagen zomers weer en sowieso geen regen. Niet helemaal wat je verwacht bij Noordenwind maar dat maakt ons niet uit. Het was weer fijn!
De boot was goed een week in Warns of we werden gebeld – wanneer komen we eens kijken? Ellen gelijk zorgen – er zou toch niet iets mis zijn?
Zo wij eind februari in de auto naar Warns. Op een frisse dag kwamen we naar een goede anderhalf uur aan bij Rainbow jachtschilders. Bleek er vrij weinig aan de hand. Boot was inmiddels behoorlijk geschuurd en dat moest getoond. Op een paar plekjes moest de ondergrond worden bijgewerkt maar ook dat mocht, zo vond Koos, eigenlijk geen naam hebben. Trots liet Koos het werk zien. Blij ook dat ze deze mooie boot in de hal hebben; ook de vorige eigenaren waren al even komen kijken.
Wel een discussie over de lak in de kuip. Moet dat wel gebeuren was de vraag. Want ja, dat geeft veel (jaarlijks) onderhoud en problemen. Kaal is dit teak ook mooi. Met een bouwlift omhoog omdat eens van boven te bekijken. Het blijft een vraag om nog eens over na te denken.
Verder zat er wat speling in het roer; daar zou een specialist van de bouwer naar komen kijken. Na ook nog met een timmerman over een kast in de kajuit aan stuurboord te hebben overlegd gingen we weer op huis aan. In Lemmer aten we nog een avondhap in een gezellig maar door toeristen verlaten eetcafé. Waarna we snel verder reden met een tussenstop om de auto op te laden in de Noord Oost Polder.
In de week voor 7 april kregen we bericht dat het verven van de romp klaar was. Wij weer naar Warns – nu om de naam weer op de boot te plakken.
Op de heenweg tijd voor een wandeling in de zon bij de Oostvaardersplassen. Aangenaam weer – dat vonden ook de watervogels die op ons pad kwamen.
In Warns knipte Koos wat bescherm plastic weg zodat we mooi geverfde romp konden zien. Niet alleen aan de achterkant – maar ook een stukje aan bakboordzijde. Ziet er mooi glimmend uit! Trots nam Koos de complimenten in ontvangst.
Het roer is inmiddels gerepareerd. Qua verven moet de bovenkant (inclusief dekhuis) nog een keer, net als de waterlijn. Verder is de verf (anti-fouling) er nog niet voor het onderwaterschip. Omdat dan ook weer alles gemonteerd moet worden is de Aquamarijn dus volgende week nog niet klaar.
Wij daarna aan de klus van de dag. Koos liet ons daarvoor al snel met rust; hij besteedt dit soort werk liever uit. Maar met passen en meten en veel ellengeduld kregen we het toch mooi in een uur voor elkaar.
En zeg nou zelf ziet het er niet goed uit? Ook van een afstandje spiegelt de spiegel mooi!
Op de terugweg weer een laadstop in de polder. Op tijd thuis voor Podium Klasiek. Mirjam heeft voor ons het diner bereid!
Veel romantische stellen keken uit naar Valentijnsdag. Voor ons was echter twee dagen later een hoogtepunt. Al twee weken keken we uit naar de weersverwachting – zouden we op vrijdag 16 februari voor het eerst dit jaar kunnen varen? Eind februari moet de Aquamarijn in Warns zijn voor de schilderbeurt. En dit was een mooie dag, niet op het laatste moment, dat we het konden proberen.
Wel allebei thermo ondergoed aangeschaft. Want ja, het mag dan een warme februari maand zijn – op het water is vast nog erg koud. De weersverwachting werd eigenlijk steeds beter (windkracht 4 uit west tot zuidwest, maar een uurtje of twee regen) en dus werd op 15 februari de wekker gezet en waren we op de 16e om 7uur aan het ontbijten.
Het is tocht met een deadline; na 17uur wordt de sluis in Stavoren pas na afroep of op maandag weer bediend. Maar ook moeten we nog werkzaamheden verrichten in Warns voordat de boot kan worden achtergelaten. Dat doen we graag bij daglicht dus uiterlijk 16 uur moeten we er wel zijn. Eerder mag natuurlijk ook. Het wordt ook een tocht op de motor – onze zeilen liggen droog thuis of bij de zeilmaker.
Na een korte autorit en korte worsteling met het walstroom kastje (dat door alle hoogwater problemen niet meer vast aan de steiger zit) is de boot snel klaar. Als vanouds varen we de haven uit. Het is pas kwart voor negen. We zetten er gelijk de sokken in – met 6,5 knopen, en niet teveel vertraging bij de sluizen zouden we er om drie uur moeten zijn.
Nadat de stuurstandwijzer is gefixt en we de Gouwzee hebben verlaten kan de stuurautomaat het roer overnemen. En dan is het tijd voor de thuis al gezette koffie. Ellen voelt zich met al haar kleding lagen net een marsmannetje.
We zetten vandaag een beetje uit ons hoofd koers, eerst zo’n 30 graden vanaf Gouwzee naar de Krabbegatsluizen en dan haast pal noord naar Stavoren. Op een gegeven moment zie je dan vanzelf aan stuurboord een scheidingston; dan kun je de tonnenrij volgen naar Stavoren om het Vrouwenzand (een ondiepte in het IJsselmeer) heen.
Bij zowel de Krabbegatsluizen (bij Enkhuizen) als de Johan Friso sluizen (bij Stavoren) roepen we de sluiswachter op per marifoon. Ze lijken wel blij dat er iemand langskomt en ze iets kunnen doen. In ieder geval is er nauwelijks wachttijd en varen we voordat we het weten op het water waar we drie jaar terug onze eerste proefvaart met deze boot maakten! (Zie https://blog.koedijk.net/2021/03/aquamarijn-ter-keuring/)
We naderen dan al snel ons doel dat aan bakboord voor de brug van Warns licht – Jachthaven De Pyramide. Ellen belt de havenmeester en als we even later aankomen wijst die ons een plek – vlakbij de kraan. Een laatste lastige bocht (ook omdat er een aak klaarligt om ook naar de jachtschilder te gaan met een nogal lange uitstekende mast) en dan liggen we stevig vast. Om 14:15uur (!) kan de motor al uit!
Nu moeten we nog even aan de slag. De boot wordt in de hal van jachtschilder Rainbow geschilderd – best een grote hal maar voor een mast is daar geen ruimte. Die gaat er dus af. De mast eraf doen ze met de kraan maar daarvoor moet de giek op het dek worden gelegd en moeten alle elektronische verbindingen (marifoonantenne, driekleurenlicht, toplicht, stoomlicht, deklicht en radarvoeding) worden losgekoppeld. Dat hebben we nog nooit gedaan en het moet ook op zo’n manier dat we het eind maart weer zelf kunnen vastzetten. Na wat gepuzzel (zie hieronder) lijkt ons dat te lukken.
Dan hebben we even overleg met de havenmeester. Hij neemt onze gasflessen en bootsleutels in ontvangst en we bespreken de laatste zaken. Allemaal prettig op zijn Fries.
Ook de giek is daarna snel van de mast en leggen we, in verband met de kraan en op verzoek van de havenmeester aan stuurboord op het schip. Dan halen we de kraanlijn uit de mast zodat we die thuis kunnen wassen. (de andere lijnen deden we afgelopen zondag al; het is nu beter weer dan 2 jaar geleden https://blog.koedijk.net/2021/10/winterklaar-maken-2-26-30-en-31-oktober-2021/) Tot slot ook nog het zwaard opgehaald en de sprayhood eraf. En dan zijn we om half vijf ineens klaar en kan de boot op slot.
Als we nog eens een laatste blik op de boot werpen ziet alles er netjes uit. Alleen het dek is wel erg groen. Het was nog te vroeg in het jaar om daar al wat aan te doen. Wie weet doet een paar weken in een droge hal al wonderen!
Het plan is om met de trein naar huis te gaan. Maar eerst lopen we nog even langs Rainbow jachtschilders om te laten weten dat de boot er is. We zijn er nog niet of Koos komt ons al in een busje tegemoet. De Aquamarijn had hij al zien liggen; maar hij brengt ons graag naar het station; Koudum-Molkwerum is het dichtste bij en vandaar vertrekt in de spits ieder half uur een trein naar Leeuwarden. Onderweg verteld Koos dat ze het druk hebben; er ligt ook weer een beroemde boot in de loods.
Dan is het wachtten op de trein. Enkelspoor en eerst komt de trein naar Stavoren langs. We laten die maar rijden – hij kan niet anders dan terugkomen om ons mee te nemen. En zo gebeurt – 50 minuten na vertrek zijn we dan in Leeuwarden. We eten lekker bij Proeflokaal Wouters direct tegenover het station en nemen daarna de intercity naar Zwolle.
Helaas letten we niet zo op bij het kiezen van een plaats. We zijn toch alleen in de coupé. Maar nog voor vertrek uit Leeuwarden komt een studente al bellend in dezelfde coupé terecht. En ach, het blijkt geen stiltecoupé en dus luisteren we mee naar alle verhalen van het toch wel bruisende Leeuwardense studentenleven inclusief details over studieresultaten, schurft, soa’s en liefdesverdriet. In Zwolle loopt ze bellend verder naar haar volgende trein.
In Zwolle stappen we over op de intercity naar Amsterdam Zuid. De trein is wat drukker maar wij vinden een plekje in een stiltecoupé. Op Zuid zorgt het bord van de metro nog voor enige verwarring maar eigenlijk zijn we zo op Lelylaan en niet veel later met lijn 1 thuis.
Op zaterdag zijn we moe en hebben we spierpijn. Alleen de auto wordt nog even opgehaald in Monnickendam. Maar dan is het eerste avontuur van 2024 ook succesvol afgerond!
NASCHRIFT
Op maandag 19 februari is de Aquamarijn al ontmast en uit het water gehaald. We kregen foto’s van de haven. De aangroei op onderwaterschip viel ons heel erg mee. Wel is het zwaard niet helemaal in – dat is iets om nog eens uit te zoeken.
Een onrustige nacht omdat de haven niet zo goed beschut is bij oostenwinden. Maar dat is snel vergeten als we wakker worden. Al snel is er ontbijt met een krantje op ons zonneterras. Dat ook nog eens lekker uit de wind ligt.
We doen rustig aan maar rond half elf gooien we de lijnen dan toch los. Soepel varen we de haven uit het IJsselmeer op. Er is oostenwind voorspeld, kracht 2 a 3, die krimpt naar het noordoosten; de ideale wind om naar huis te zeilen. Vooral ook omdat voor morgen een veranderlijke wind wordt voorspeld – dat beloofd meestal geen fijn zeilweer.
En inderdaad staat er nu een kalm oostenwindje. Snel hijsen we de zeilen en zetten een aandewindse koers uit. Na even uitpuffen is het tijd voor koffie. De zon schijnt – maar op het water is het nog wel wat frisser ook omdat de zeilen veel schaduw geven. Toch wordt in het streepje zon dat de zeilen overlaten van de koffie genoten.
Met een kalm vaartje gaan we toch lekker vooruit. We komen natuurlijk weer van alles tegen. Mooiste is toch wel de Zeven Wouden die onder zeil met ons opvaart van Kreupel (een eiland ten noorden van Medemblik) naar Enkhuizen.
Ellen bakt voor de lunch een eitje met ham voor op brood. Dat smaakt goed. Ondertussen naderen we Enkhuizen. En we zijn niet de enige die daar toe op weg zijn. Het Krabbersgat lijkt wel een trechter! Moet daarbij ook nog gijpen om de giek van een oplopende tjalk te ontwijken.
En ook aan bakboord zitten nog schepen. Sommigen, zoals de schipper van de Zeven Wouden, op hun gemak. Andere gehaast, zouden ze soms bang zijn geen plek in de haven te vinden? Het is nog geen drie uur!
Wij varen door naar de sluizen en mogen snel door. Aan de andere kant is het een stuk rustiger. Als de zeilen weer omhoog zijn komt het tempo er pas weer in als we uit de luwte van Enkhuizen zijn. Maar dan is het eigenlijk recht toe recht aan.
Om de saaiheid wat te verdrijven laat het touw van de bolfender los. Een mooie gelegenheid om de man-over-boord manoeuvre te oefenen. Gaat pas de tweede keer helemaal goed waarbij we de motor nodig hebben om voldoende stil te liggen. Maar goed de bolfender is gered!
En dan is het natuurlijk tijd voor een alcoholvrij biertje!
Voor de Gouwzee, op de rede van Volendam, strijken we het grootzeil en gaan we nagenoeg voor de wind op de genua verder. Op het laatste stuk gaat de zon bijna onder. We steken de navigatielichten maar aan.
Kalmpjes varen we de haven in. En ligt de Aquamarijn weer op zijn plek!
Morgen rustig aan. Beetje opruimen, beetje inpakken. En dan naar huis en is de vakantie helaas voorbij!
