Bij alle plannenmakerij was er één ding duidelijk. Op donderdag gaan we zeker in de ochtend niet varen. De resten van orkaan Kirk zouden dan overwaaien wat met een flinke wind kracht 6 gepaard zou gaan. Daar hoeven wij niet zo nodig doorheen te zeilen.

Dus weer lekker uitslapen en rustig ontbijten. Ik ga ook nog even onder de havendouche staan die er lang over doet om warm te worden. We pakken een krant, puzzel en/of boek. Ben zelf al weer gevorderd in deel twee van de wadden trilogie van Matthijs Deen. De koffie is bruin, de verwarming snort: we zitten er warmpjes bij.

Er moeten wel even boodschappen worden gedaan. Voor lunch en diner morgen. Ik pak de vouwfiets en ga snel even heen en weer. Ellen pakt nog wat groene plekken op dek aan. Een frustrerend werkje; na elke plek valt weer een andere plek erg op.

Na de lunch trekken we de wandelschoenen weer aan. Weer gelijk het bos in achter de haven (en de zeevaartschool). We komen langs de bunkers van de Tigerstelling die nog steeds redelijk in takt zijn. Bij deze bunkers uit de 2e wereldoorlog stelden de Duitsers radar op en hebben daarmee behoorlijk wat vliegtuigen neergehaald.

Wij wandelen anderhalf uur verder door bos en over heide.

De noordenwind is fris maar het is best lekker weer. Ook een egeltje is uit zijn hol gekomen om van het weer te genieten.

De tocht voert weer over het Kaapse Duin. Daarboven treffen we een bankje aan waar even een takje uit de schoen kan worden gehaald.

Bij hotel Nap, beneden naast de Brandaris, is het tijd voor kop koffie of thee. Terug op de boot hernemen wij onze boeken en puzzels.

Voor het avondeten hebben we gereserveerd bij eetcafé Storm. Dit is een populaire plek; toen we van de week binnenliepen konden we niet zomaar terecht. Storm is tevens het proeflokaal van de Schoemrakker brouwerij. Naast ons lekkere eten nemen we dan ook een Brandaan. We bestuderen het viltje van de brouwerij – ja, een Schoemrakker is dezelfde vogel als die we gisteren in de branding zagen lopen.

De kans op een waarneming van Noorderlicht is relatief groot vandaag. We lopen na het eten in het donker nogmaals het Kaapse Duin op. We zien de lichten van Vlieland, Texel en Huisduinen (de lange Jaap). Voor Ameland lijkt het licht van de Brandaris wat te fel. Omdat er een bui over gaat geen Noorderlicht – we moeten het doen met een foto op de telefoon van een mijnheer die om dezelfde reden op het duin is maar al voor de bui aankwam.

Op de boot proberen we het nog even. En ook de camera ligt er klaar voor en is getest. Mooie foto van het duin achter de haven verlicht door de Brandaris. Maar nog geen Noorderlicht. Wie weet komt dat nog!

Na al het wikken en wegen was het plan vandaag eens lekker rustig aan te doen. Dat past ook goed bij ons herstel van alle verkoudheidsklachten. Ellen heeft hier toch het meeste moeite mee en heeft voor het ontbijt al gedoucht. Om half tien zijn we beiden in de kleren en eten we samen ons ontbijt.

We willen zo rustig aan doen dat we zelfs koffie voor ons gaan laten zetten. Dat kunnen we dan wel gelijk combineren met het wegbrengen van wat afval, incasseren statiegeld en het doen van een enkele boodschap. Naast een paar broodjes een nieuw Sudoku boekje van de juiste moeilijkheidsgraad! En dan bij de koffie in Zeezicht zien we over de haven heen de Aquamarijn liggen in de zon voor het duin. En ja, die catamaran die veel weg heeft van een flatgebouw ligt er ook nog steeds.

Na de terugwandeling, het oplossen van de eerste Sudoku’s en het eten van een broodje besluiten we om het dek nog wat te boenen. We zijn tevreden met het resultaat van gisteren, toen we vooral zout water over het dek lieten lopen en de zon het werk verder lieten doen, maar willen de wat taaiere groene plekken nogmaals aanpakken. Taakverdeling is dat ik met de puts er voor zorg dat het dek nat is waarna Ellen met de zachte bezem het dek schrobt. De houten buitenrand wordt hier en daar nog wat bewerkt met een handborstel.

We zijn net weer naar binnen om uit te puffen of we zien dat ook de grote catamaran een poetsbeurt krijgt. Gaat toch iets anders met drie bemanningsleden en een schuimspuit. Zouden ze dit elke dag (of week) doen?

Voor het avondeten wandelen we nog even naar Kaapsduin – het is helder weer en dan is het uitzicht van het hoogste duin altijd fraai. We worden niet teleurgesteld. Al valt het niet mee om de vuurtorens van Ameland en Texel waar te nemen. En wie ziet de kerktorens van Franeker?

Beneden in het dorp wilden we bij Storm eten. Maar helaas – daar was het druk en konden we zonder reservering voorlopig niet terecht. Dan maar weer naar Zeezicht – Ellen had de kaart die ochtend al bekeken, wist wat ze wilde eten en vindt de aankleding erg gezellig. En net als in Storm is er voor mij in Zeezicht Brandaan Schoemrakker van de tap. We zaten dan ook al snel tevreden achter bier en warme hap.

Leuk is dat er altijd wel bootjes voorbij varen. Zelfs in het donker. Ik neem nog een toetje: Coupe Terschelling (ijs met Cranberrie compote en slagroom) en we drinken nog koffie (voor Ellen met bonbons). En we bedenken dat straks ook geen afwas hebben staan.

In de zachte avond wandelen we langs de haven terug. Ons pad verlicht door de Brandaris. Vast nog even lezen en puzzelen in onze kajuit. Maar ook – op tijd weer naar bed!

We hadden de vorige avond niks van onze buren gehoord. Maar we wilden zelf op tijd weg om naar Terschelling te kunnen varen. Toch verrassend als er dan tijdens het ontbijt nog voor negen uur op de boot geklopt wordt – de buren willen over een kwartier weg.

Nu was het ontbijt bijna genuttigd en hebben we niet veel nodig. En zo varen we binnen het gevraagde kwartier fraai de haven uit en staan om half tien de zeilen. Op naar de Lorentz sluizen. Lekker zonnetje, fris windje dat ruim achter staat (uit het Zuid-Oosten). Voor Ellen tijd om de Sudoku puzzel ‘eindelijk’ eens op te lossen.

Nog voor half 12 de haven in bij de Lorentz sluis – een uur voor hoog water. De sluisdeuren van de kleine sluis gaan voor onze neus dicht en dus leggen we, als de sluismeester ons marifoonbericht niet kan beantwoorden, maar aan. Uit het marifoonverkeer dat verder wordt gewisseld blijkt het probleem – de brug na de sluis heeft een storing. En dan loopt het systeem vast. Want terwijl de monteur al aanwezig is sluiten steeds meer schepen aan. En dat zal aan de ‘buitenkant’ niet anders zijn.

Schippers reageren heel verschillend op dit soort tegenslag. Lopen rusteloos over de steiger. Anderen vragen of die soms meer informatie hebben. Of je eet vast een boterham en wachten die komen gaan lijdzaam af.

Uiteindelijk komt dan toch het moment dat je de sluis in mag. Wij liggen vooraan en komen dus ook vooraan in de sluis terecht – ondanks meewind en meestroom geen problemen voor ons. Dat niet iedereen met deze op zich bekende omstandigheden bekend is blijkt achter ons waar een schip eerst voor vast maakt en niet veel later dwars in de sluis ligt. Niet uit de vlag wordt daarna de nationaliteit van de schipper en zijn opvarenden duidelijk.

Door de vertraging, het is inmiddels half drie, is het hoog water moment al voorbij als we de sluis en brug gepasseerd zijn. Nu staat er met doodtij en zuidoostenwind toch al weinig water en dus nemen we dit keer de “diepstekende boten route” over de Boontjes naar Harlingen. Wij hijsen, een beetje uit de drukte die uit twee volle sluizen komt, de zeilen met een rif omdat het inmiddels ruim windkracht 4 is, en beginnen daarom achteraan. Maar varend met een aandewindse koers langs de Waddenzeedijk halen we er toch nog een paar in.

De 7 mijl naar Harlingen gebruiken we ook om te overleggen of we met het tijdsverlies nog wel naar Terschelling moeten gaan. We hebben weliswaar nog stroom mee maar we moeten er toch op rekenen tussen 7 en 8 aan te komen. We gaan er voor en omdat het een nogal voordewinds stuk varen is kiezen we ervoor om het grootzeil te strijken en op de genua verder te gaan. Ook handig als de wind (als verwacht) verder aantrekt naar kracht 5 a 6. En zo varen we de geul langs de Pollendam op en Harlingen voorbij.

Je vaart hier in een recreatiegeul om de beroepsvaart te ontzien. Dat steekt ook gelijk fijn wat af. En stroom en wind mee houdt de vaart er goed in – soms meer dan 8 knopen over de grond!

Op deze route komen we ook langs (veelal) onbewoond eiland Griend. Wel is daar een vogelwachtershuis.

Nu we toch op een route zijn die we haast nooit kiezen willen we ook wel weer eens door de Slenk, een smalle geul tussen nog twee droogvallende platen (de Jacobsruggen en de Grooteplaat) voor Terschelling. Aanvullende attractie – hier varen ook de meeste schepen van Doeksen voorbij. We verlaten nadat we Griend gepasseerd zijn de Blauwe Slenk en gaan rechtsaf de West Meep op. Niet alleen aandewind – maar ook stroom tegen. Maar met wat motorhulp komen we toch bij de oost-kardinale ton die de ingang van de Slenk weergeeft. Wel nog even twee boten van Doeksen voor laten gaan.

In de Slenk hebben we weer stroom mee. Toch is de snelheid wat minder want de wind valt wat weg. We horen het water van de platen afstromen en geluiden van volges. En een zeehond steekt zijn snuit boven water.

En aan de andere kant van de boot, kijkend over Jacobsruggen, daalt de zon boven Vlieland.

In de Slenk zitten veel bochten. Zo komt het dat niet veel later de Aquamarijn de zonsondergang tegemoet vaart.

Aan het einde van de Slenk wacht het Schuitenrak en varen we halve wind naar de haveningang. We vinden uiteindelijk een plek in een haast lege haven waar aanleggen aan een hoge wal door de aangetrokken wind nog lastig blijkt.

Daarna opruimen en eten en water tanken. De wind trekt verder aan dus we proberen zoveel mogelijk herrie te vermijden. Een paar steigers verderop is dat niet zo gelukt.

Wij kijken in onze lekker verwarmde kajuit terug op lange fijne vaardag!