Beetje afhankelijk van de vakantie, de chauffeur of schipper. In het bezit van gitaar, spiegelreflex camera, laptop en vaarbewijs.
En de persoon die er voor mag zorgen dat blog.koedijk.net functioneert.
Niet iedereen slaapt lekker terwijl de regen op het dek klettert. Ellen ging er ook even uit om een beker lekkere warme melk te drinken. Helaas was toen net de gasfles leeg. En het was geen weer om dat even in de kuip (en in het donker) te fixen.
Allebei een beetje moe, veel wind en buien met mogelijk onweer in de voorspelling – het besluit om een dagje in Enkhuizen te blijven viel niet zwaar. En gelukkig was het bij het opstaan even droog – zodat de gasfles zonder problemen en nattigheid gewisseld kon worden en we warme thee en koffie konden drinken.
Maar op een gegeven moment wil je er toch even uit. Op naar een andere supermarkt om onze lege flesjes en blikjes weg te brengen. Helaas begon het toen net te regenen – en dat was niet een miezerbuitje. Na het fust inleveren richting de Albert Heijn voor het aanvullen van specifieke voorraden. Een droog restaurant onderweg was vol – dus pas na de boodschappen schoven we redelijk nat aan in De Eendracht in Van Bleiswijk voor de lunch.
Terug op de boot vermaken we ons met puzzels, boeken en de (digitale) krant. Ondertussen spelen we ook weer wat ‘gouden ouden’ uit onze muziekverzameling. Ook bestuderen we de routemogelijkheden voor morgen. Na de stamppot andijvie blijkt zelfs de zon te schijnen. Een voorloper voor het weer dat de komende week komt?
Tijd voor een droge wandeling. Lijkt ook wel wat frisser geworden. We lopen een rondje ook langs de oude haven en vergapen ons even aan een aluminium zeiljacht van wel 53 voet. Veel te groot voor ons tweeën!
Als de schemering is gevallen zitten we weer lekker in onze kajuit met een drankje en een hapje. En ach – ook dan is Enkhuizen mooi!
Na een week hard werken kon ik om 18uur het KPMG kantoor verlaten. Vlot naar huis was het plan; maar ik was niet de enige op de weg. Even voor half zeven reed ik de auto ons hofje in. Mirjam, Ellen en de spullen stonden al te wachten. Nog even de fietsendrager in Ellen’s auto, inpakken en op naar Lukas.
We gaan gezellig met de kinderen eten in Monnickendam. Gezellig, maar ook een logistieke oplossing. Zij nemen de auto namelijk weer mee terug naar Amsterdam. Zo kan Marjolijn de auto volgende week naar Harlingen meenemen voor een weekje Oerol. Dat doet ze samen met Ellen; ik ga dan weer werken en neem de auto dan ook weer mee terug naar huis. Vermoedelijk herhalen we de truc in omgekeerde volgorde een weekend later als de boot weer terug naar Noord-Holland gaat.
Inmiddels wat laat zet ik het gezelschap bij de Ouwe Blauwe af waarna ik de auto nog even parkeer op de haven. We eten lekker en praten goed bij. We halen zelfs herinneringen op aan onze vakantie in Luxemburg; Mirjam en Lukas hebben plannen daar een weekje naar toe te gaan. Na het eten lopen we terug naar de haven, brengen de spullen naar de Aquamarijn waarna de kinderen vertrekken.
Helaas moeten ze, al bijna op de snelweg, toch weer terug. Ellen had in de snelheid en met de gedachte niks te willen vergeten ook Mirjams regenjas ingepakt. Gelukkig kwam ze daar snel achter toen er 2 zwarte regenjassen uit de tassen kwamen en ik er maar 1 tegelijk draag.
Wij hadden verder een rustige avond en nacht en werden wakker met tikkende regen op het dek boven ons hoofd. Best gezellig geluid. Na het ontbijt miezerde het nog wat maar wij konden toch rustig de boot vaarklaar maken. En nu we (meer dan) een week weg gaan gelijk water en diesel tanken.
Voor het tanken van diesel moeten we een rondje om de haven varen en dan in de vaart, met veel klippers aan de kant, keren. Maar dan lig je ook mooi bij het centrum met uitzicht op de Ouwe Blauwe. Tanken gaat vlot – dit keer 73 liter!
En dan steken we van wal. Zuidwesten wind kracht 4 a 5. Wij kunnen dan ook lekker op de Genua voor de wind naar Enkhuizen varen. Op de Gouwzee zijn we de Reiger nog niet eens gepasseerd of het zeil staat al.
Wind varieert wat in kracht en richting. Snelheid tussen de 2,5 en 5,5 knopen en een paar keer gijpen. Het regent, het miezert, het is droog en heel af en toe schijnt zelfs een beetje zon. Maar over het algemeen is de lucht grijs.
De afgelopen week zijn er nieuwe accu’s geplaatst; een belangrijk deel kunnen we dus op de stuurautomaat varen. Dat voorkomt dat we verkrampt zitten en dat voorkomt weer spierpijn. We drinken tweemaal koffie (met koek) en eten daarna een boterham. Zo kom je de tijd wel door die hoort bij zo’n 15 mijl zeilen. Ook omdat je soms wat vreemde boten, of vreemde zeilen, tegenkomt.
En dan zijn we al bij de sluis waar we meteen in kunnen varen. Zonder noemenswaardige gebeurtenissen varen we een kwartiertje later de Buitenhaven binnen. Op aanwijzing van de havenmeesteres leggen we langszij een andere blauwe boot aan. Snel ruimen we op zodat we droog in de kajuit kunnen terugkijken op een fijne zeildag terwijl een bui boven ons losbarst.
Ik doe even een middagdutje als opeens mijn achternaam wordt geroepen. Blijkt een collega die vandaag uit Durgerdam hierheen is gezeild. Konden ons mooi via AIS volgen. Gaan zelf in de Compagniehaven liggen maar maken eerst nog een foto van de Aquamarijn en haar bemanning.
Daarna nog een event in de haven. Op de boot bakboord achter ons heeft een mevrouw een telefoon in een open binnenzak. Als ze even voorover buigt om de zee-reling over te stappen floept de telefoon uit de zak en met een mooi boogje het havenwater in. Dat lever veel gepraat en gedoe op. Telefoon 3 weken uit, ook allemaal pasjes mee het diepe in en het is 3 meter diep leest de schipper van de dieptemeter af. Nadat dit van alle kanten is besproken en het even rustig is verschijnt er een mijnheer op de kade die even informeert hoe het precies is gegaan. Blijkt een bestelde duiker te zijn. Niet veel later verschijnt hij met een duikerspak en persluchtflessen en gaat het water in. Na een minuutje of vijf blijkt het succes te hebben. Hij komt met de telefoon die druipt van het water weer boven. Of het ding ook nog werkt verteld het verhaal (nog) niet.
We koken een pastamaaltijd en lopen nog een rondje door de stad. Helaas kunnen we bij de Albert Heijn onze lege blikjes niet kwijt; toch vullen we onze voorraad blikjes maar wel aan. We wandelen terug en zetten koffie en een lekker muziekje op. Wordt vast een fijne nacht!
Op vrijdagavond 16 mei zijn we weer naar Monnickendam getrokken. Plan om zaterdag lekker te gaan zeilen; zondag hadden we alle twee verplichtingen. Ondanks enkele pogingen geen vaargasten. Dus toen we na een rustige avond en nacht aan het ontbijt zaten uit te puffen van een drukke week konden we rustig beslissen om de trossen vast te laten. Er waren toch nog wel een paar klusjes die ook gedaan moesten worden.
Belangrijkste probleempje was dat de laatste keer varen in het donker ons stoomlicht niet werkte. Een stoomlicht is een wit navigatielicht, halverwege de mast dat naar voren schijnt en we moeten ontsteken als we in het donker op de motor varen. Als we deze zomer dus weer een nacht door willen varen is het wel noodzakelijk dat dit licht werkt.
De oorzaak van zo’n probleem kan overal zitten. Maar omdat ik zelf vorig jaar, na de schilderbeurt waar de mast van het schip was geweest, de verbindingen onder mast weer aan elkaar had gezet was de eerste gedachte dat daar misschien iets los was gegaan. Daar komt bij da andere opties voor oplossingen van dit probleem minder goed bereikbaar zijn.
Dus het plafond weer open gemaakt en een blik geworpen. Zag er eigenlijk al meteen goed uit.maar toch draden losgemaakt en opnieuw verbonden. Wat er ook geprobeerd werd het stoomlicht ging niet branden.
Wel duidelijk was dat het tot dat punt goed functioneerde. Als de schakelaar aanstond was er netjes 12V spanning – spanning die weer verdween als de schakelaar weer werd omgezet.
Veel gebogen staand werken en dan weer naar buiten om het licht (niet) te zien branden. Dus last van de rug en het gebrek aan resultaat leidt niet tot een goed humeur. Daar kan een wandeling door zonnig Monnickendam niks aan veranderen.
Er zit niets anders op – de volgende stap om de oorzaak van de stoomlicht malheur te achterhalen is om de mast in te gaan. Dus op zaterdagochtend 24 mei keren we terug naar Monnickendam en heeft Ellen een Sterke Man geregeld. Bij de koffie bekijken we samen nog even de draden beneden onder de mast – wie weet is er inmiddels wat verwisseld.
Met een tas met gereedschap en een reservelamp word ik door de Sterke Man, gezekerd in mijn tuigje aan de genakerval, omhoog gehesen. Kalm aan, het gaat kennelijk zwaar. Maar na enkele minuten ben ik ter plaatse.
Allereerst moet er een schroef met een (platbek) schroevedraaier worden losgedraaid. Niet alleen lastig omdat voorkomen moet worden dat het schroefje naar beneden valt. Maar ook omdat je al opgehangen tegen de mast wordt gedrukt (recht onder de katrol boven je) terwijl er ook ruimte moet zijn voor de lengte van de schroevendraaier. Maar het lukt en even later is het ook kapje om het stoomlicht los en kan ik een en ander bekijken.
Naast wat roest op de draden blijkt dat als ik de lamp aanraak toch al dat er licht uitkomt. De lamp blijkt los getrild in de fitting. Ik draai dat weer stevig aan, doe het kapje er weer op en ook de schroef van het omhulsel er weer in: nog steeds brandt het stoomlicht.
De standaard grap als het werk gedaan is ‘kom laten we gaan en hem laten hangen’ wordt gememoreerd maar toch laten ze me rustig naar beneden en niet veel later sta ik weer op mijn voeten op het dek. De Sterke Man blijkt ook handig om binnen het plafond weer goed vast te zetten.
En zo genieten we bij een tweede kop koffie weer van een opgelost probleem. Ellen maakt tijdens het opruimen van het gereedschap ook nog even foto van de Sterke Man en het schilderij dat ze in de kajuit heeft gehangen.
Als van de winter de mast weer plat ligt moeten we wel nog eens structureel naar dit probleem kijken. Deze lamp gaat natuurlijk nog een keer loskomen in zijn fitting!
Verjaardagen van jarige zussen dienen gevierd te worden. Als gevolg konden we vrijdag pas laat de auto richting Monnickendam sturen. Daar wachtten nog enkele vrijwilligersklussen en een prima bed.
We stonden niet al te vroeg op maar na het ontbijt gooiden we snel de trossen los. De zon scheen en er was een matig windje. Met veel anderen genoten we van het prachtige weer.
Bijzonder is dit keer dat we het zonder vaste marifoon, met antenne in de mast, moeten doen. Dat ding is even van zijn plek om opnieuw geprogrammeerd te worden voor de nieuwe kanaalindeling. Dat had vorig jaar al gemoeten, maar ja… Vandaag dus ook geen AIS en, zo bleek, op de handmarifoon ontvingen we de Centrale Meldpost IJsselmeer niet goed.
Doel was vandaag naar Lelystad te varen (en dan morgen weer terug). Niet helemaal bezeild (met noordoostenwind) maar waarschijnlijk wel in twee slagen te doen – zeker omdat de verwachting was dat de wind later naar het noordwesten zou draaien. Maar omdat de wind nog wat verder inzakte viel de snelheid terug tot iets tussen de 1 a 2 knopen. Dat schiet niet op. Omdat de wind ook nog een variabele richting had moesten we de koers ook nog een paar keer verleggen. En zo waren we om vier uur nog niet eens halverwege. Nu hadden we geen haast, het avondeten al aan boord, maar zo varen is ook vermoeiend.
Maar toen draaide de wind naar het noordwesten en trok gelijk flink aan. Al snel besloten we te reven. Dat deden we al zeilend. Eerst met de genua aan de wind varen en dan het grootzeil reven. Daarna met de reeflijn de Genua een stukje inrollen.
De snelheid inmiddels ruim 6 knopen! En ja, dat schiet wel op. Al snel dan in de buurt van Lelystad en daar heeft de Centrale Meldpost IJsselmeer een steunzender. Om kwart over zes hoorden we hen dan ook voor het eerst met een waarschuwing voor windkracht 6!
Daar lieten we ons verder niet door van de wijs brengen. Via de vaargeul voeren we dit keer het havengebied in waarna we achter de Leidam de zeilen streken en op de motor koers zetten naar de Bataviahaven. Daar legden we, met veel motorkracht maar ook probleemloos, aan aan een steiger aan hogerwal.
Na het opruimen tijd voor een borrel in de kajuit. De wind was nog niet gaan liggen. Sowieso was het weer niet meer heel aangenaam. Op de meeste schepen bleef men binnen!
Na een rustig avondje (met veel sudoku’s) en een goede nacht niet al te vroeg uit de veren. Ellen slaagt erin de havenmeester te spreken. Als dank voor het alsnog betalen van havengeld ontvangt ze twee pennen: die komen van pas. Ook interessant zijn de boten die nu de haven binnenlopen. De eerste heeft zelfs de naam ‘Content’. Komen vast voor de fashion outlet Bataviastad – is bij die echtparen de ‘fun’ inderdaad zo traditioneel verdeeld: mannen lekker varen en vrouwen lekker shoppen? Zo komen ze in ieder geval beiden aan hun trekken – beiden content?
De wind is nog steeds tussen kracht vier en vijf maar tegen twaalven besluiten we toch te vertrekken. Er is aanmerkelijk meer beroepsvaart dan op zaterdag en op het open water ook meer golfslag. We hijsen het gereefde zeil dan ook weer achter de dam en varen dan tussen twee vrachtschepen hetzelfde gat door. Aan de wind zetten we de terugtocht in. Juist nu zijn er buien met neerslag. Twee tegenliggers hebben de weinig toepasselijke namen ‘Sunshine’ en ‘Summertime’. Als ze uit zicht zijn verdwenen is het inmiddels droog.
Het is echt buiig weer wat ook betekent dat de wind varieert tussen kracht 3 en 6. Het water blijft wat onrustig met soms ons afremmende golven. Desalniettemin zit de snelheid er goed in – we tikken zelfs even de 7,5 knopen aan. Drie uur na vertrek moeten we dan ook weer de zeilen op de Gouwzee strijken waarna we even later in onze vertrouwde thuishaven aanleggen.
We ruimen op, eten ons eten waarna Ellen me even voor 7 uur afzet op station Noord. Ik ga naar de herdenking bij Kerkstraat 109.
Natte zeilen en een goedweersverwachting: allebei goede redenen om te gaan zeilen. Naast alle drukte van voetbal en Cello Biënnale konden we deze zondag wel weg. Vertrek na de koffie en het vast bereiden van de lunch – rustig aan dus.
Tijdens het boot klaar maken nog een praatje met de buurman die het juist een mooie dag vond om de zeilen van de boot te halen. Sowieso inderdaad veel drukte op de steigers maar een enkele andere boot kiest er ook voor om er op uit te gaan.
En zo staan rond een uurtje of één onze zeilen in de zon op een aandewindse koers in de zon. Uiteraard zijn met de windkracht 2 à 3 alle reven eruit – dan drogen de zeilen ook beter!
Plan is een beetje heen-en-weer zeilen. We zetten de stuurautomaat aan en eten onze thuisgemaakte boterhammen met gebakken ei op.
En het zonnetje schijnt lekker. Wellicht vandaag de laatste keer om daar dit jaar van te genieten?
ja, het is echt genieten. En we zijn niet de enige!
En zo tegen vieren varen we weer op de Gouwzee. Waait ondertussen iets harder en het is ook wel fris. Best fijn om dan, met handschoenen aan, even uit de wind te gaan staan.
In de haven leggen we probleemloos aan. Bij het loshalen van de spruit blijft er een lijntje van mijn reddingsvest achter de reling hangen. De conclusie kan zijn dat het reddingsvest uitstekend werkt. En dat leidt ook verder in de haven tot lachende gezichten. Wat is dat ding groot!
Net als we alles hebben opgeruimd en de kuiptent hebben opgezet komt er een zwerm spreeuwen langs. Ze rusten wat uit op de boten in de haven.
Dat kan wel eens tot problemen leiden met een marifoonantenne.
Wij jagen ze met wat gestamp en geklap nog even weg. Maar ja, we zijn er de komende week niet.
We blijven op de boot eten en wassen nog even af. Na vertrek zet ik Ellen af bij het Muziekgebouw aan het IJ voor een Cello Biënnale concert. Dat kon vandaag mooi samen!
