Beetje afhankelijk van de vakantie, de chauffeur of schipper. In het bezit van gitaar, spiegelreflex camera, laptop en vaarbewijs.
En de persoon die er voor mag zorgen dat blog.koedijk.net functioneert.
De boot was goed een week in Warns of we werden gebeld – wanneer komen we eens kijken? Ellen gelijk zorgen – er zou toch niet iets mis zijn?
Zo wij eind februari in de auto naar Warns. Op een frisse dag kwamen we naar een goede anderhalf uur aan bij Rainbow jachtschilders. Bleek er vrij weinig aan de hand. Boot was inmiddels behoorlijk geschuurd en dat moest getoond. Op een paar plekjes moest de ondergrond worden bijgewerkt maar ook dat mocht, zo vond Koos, eigenlijk geen naam hebben. Trots liet Koos het werk zien. Blij ook dat ze deze mooie boot in de hal hebben; ook de vorige eigenaren waren al even komen kijken.
Wel een discussie over de lak in de kuip. Moet dat wel gebeuren was de vraag. Want ja, dat geeft veel (jaarlijks) onderhoud en problemen. Kaal is dit teak ook mooi. Met een bouwlift omhoog omdat eens van boven te bekijken. Het blijft een vraag om nog eens over na te denken.
Verder zat er wat speling in het roer; daar zou een specialist van de bouwer naar komen kijken. Na ook nog met een timmerman over een kast in de kajuit aan stuurboord te hebben overlegd gingen we weer op huis aan. In Lemmer aten we nog een avondhap in een gezellig maar door toeristen verlaten eetcafé. Waarna we snel verder reden met een tussenstop om de auto op te laden in de Noord Oost Polder.
In de week voor 7 april kregen we bericht dat het verven van de romp klaar was. Wij weer naar Warns – nu om de naam weer op de boot te plakken.
Op de heenweg tijd voor een wandeling in de zon bij de Oostvaardersplassen. Aangenaam weer – dat vonden ook de watervogels die op ons pad kwamen.
In Warns knipte Koos wat bescherm plastic weg zodat we mooi geverfde romp konden zien. Niet alleen aan de achterkant – maar ook een stukje aan bakboordzijde. Ziet er mooi glimmend uit! Trots nam Koos de complimenten in ontvangst.
Het roer is inmiddels gerepareerd. Qua verven moet de bovenkant (inclusief dekhuis) nog een keer, net als de waterlijn. Verder is de verf (anti-fouling) er nog niet voor het onderwaterschip. Omdat dan ook weer alles gemonteerd moet worden is de Aquamarijn dus volgende week nog niet klaar.
Wij daarna aan de klus van de dag. Koos liet ons daarvoor al snel met rust; hij besteedt dit soort werk liever uit. Maar met passen en meten en veel ellengeduld kregen we het toch mooi in een uur voor elkaar.
En zeg nou zelf ziet het er niet goed uit? Ook van een afstandje spiegelt de spiegel mooi!
Op de terugweg weer een laadstop in de polder. Op tijd thuis voor Podium Klasiek. Mirjam heeft voor ons het diner bereid!
Veel romantische stellen keken uit naar Valentijnsdag. Voor ons was echter twee dagen later een hoogtepunt. Al twee weken keken we uit naar de weersverwachting – zouden we op vrijdag 16 februari voor het eerst dit jaar kunnen varen? Eind februari moet de Aquamarijn in Warns zijn voor de schilderbeurt. En dit was een mooie dag, niet op het laatste moment, dat we het konden proberen.
Wel allebei thermo ondergoed aangeschaft. Want ja, het mag dan een warme februari maand zijn – op het water is vast nog erg koud. De weersverwachting werd eigenlijk steeds beter (windkracht 4 uit west tot zuidwest, maar een uurtje of twee regen) en dus werd op 15 februari de wekker gezet en waren we op de 16e om 7uur aan het ontbijten.
Het is tocht met een deadline; na 17uur wordt de sluis in Stavoren pas na afroep of op maandag weer bediend. Maar ook moeten we nog werkzaamheden verrichten in Warns voordat de boot kan worden achtergelaten. Dat doen we graag bij daglicht dus uiterlijk 16 uur moeten we er wel zijn. Eerder mag natuurlijk ook. Het wordt ook een tocht op de motor – onze zeilen liggen droog thuis of bij de zeilmaker.
Na een korte autorit en korte worsteling met het walstroom kastje (dat door alle hoogwater problemen niet meer vast aan de steiger zit) is de boot snel klaar. Als vanouds varen we de haven uit. Het is pas kwart voor negen. We zetten er gelijk de sokken in – met 6,5 knopen, en niet teveel vertraging bij de sluizen zouden we er om drie uur moeten zijn.
Nadat de stuurstandwijzer is gefixt en we de Gouwzee hebben verlaten kan de stuurautomaat het roer overnemen. En dan is het tijd voor de thuis al gezette koffie. Ellen voelt zich met al haar kleding lagen net een marsmannetje.
We zetten vandaag een beetje uit ons hoofd koers, eerst zo’n 30 graden vanaf Gouwzee naar de Krabbegatsluizen en dan haast pal noord naar Stavoren. Op een gegeven moment zie je dan vanzelf aan stuurboord een scheidingston; dan kun je de tonnenrij volgen naar Stavoren om het Vrouwenzand (een ondiepte in het IJsselmeer) heen.
Bij zowel de Krabbegatsluizen (bij Enkhuizen) als de Johan Friso sluizen (bij Stavoren) roepen we de sluiswachter op per marifoon. Ze lijken wel blij dat er iemand langskomt en ze iets kunnen doen. In ieder geval is er nauwelijks wachttijd en varen we voordat we het weten op het water waar we drie jaar terug onze eerste proefvaart met deze boot maakten! (Zie https://blog.koedijk.net/2021/03/aquamarijn-ter-keuring/)
We naderen dan al snel ons doel dat aan bakboord voor de brug van Warns licht – Jachthaven De Pyramide. Ellen belt de havenmeester en als we even later aankomen wijst die ons een plek – vlakbij de kraan. Een laatste lastige bocht (ook omdat er een aak klaarligt om ook naar de jachtschilder te gaan met een nogal lange uitstekende mast) en dan liggen we stevig vast. Om 14:15uur (!) kan de motor al uit!
Nu moeten we nog even aan de slag. De boot wordt in de hal van jachtschilder Rainbow geschilderd – best een grote hal maar voor een mast is daar geen ruimte. Die gaat er dus af. De mast eraf doen ze met de kraan maar daarvoor moet de giek op het dek worden gelegd en moeten alle elektronische verbindingen (marifoonantenne, driekleurenlicht, toplicht, stoomlicht, deklicht en radarvoeding) worden losgekoppeld. Dat hebben we nog nooit gedaan en het moet ook op zo’n manier dat we het eind maart weer zelf kunnen vastzetten. Na wat gepuzzel (zie hieronder) lijkt ons dat te lukken.
Dan hebben we even overleg met de havenmeester. Hij neemt onze gasflessen en bootsleutels in ontvangst en we bespreken de laatste zaken. Allemaal prettig op zijn Fries.
Ook de giek is daarna snel van de mast en leggen we, in verband met de kraan en op verzoek van de havenmeester aan stuurboord op het schip. Dan halen we de kraanlijn uit de mast zodat we die thuis kunnen wassen. (de andere lijnen deden we afgelopen zondag al; het is nu beter weer dan 2 jaar geleden https://blog.koedijk.net/2021/10/winterklaar-maken-2-26-30-en-31-oktober-2021/) Tot slot ook nog het zwaard opgehaald en de sprayhood eraf. En dan zijn we om half vijf ineens klaar en kan de boot op slot.
Als we nog eens een laatste blik op de boot werpen ziet alles er netjes uit. Alleen het dek is wel erg groen. Het was nog te vroeg in het jaar om daar al wat aan te doen. Wie weet doet een paar weken in een droge hal al wonderen!
Het plan is om met de trein naar huis te gaan. Maar eerst lopen we nog even langs Rainbow jachtschilders om te laten weten dat de boot er is. We zijn er nog niet of Koos komt ons al in een busje tegemoet. De Aquamarijn had hij al zien liggen; maar hij brengt ons graag naar het station; Koudum-Molkwerum is het dichtste bij en vandaar vertrekt in de spits ieder half uur een trein naar Leeuwarden. Onderweg verteld Koos dat ze het druk hebben; er ligt ook weer een beroemde boot in de loods.
Dan is het wachtten op de trein. Enkelspoor en eerst komt de trein naar Stavoren langs. We laten die maar rijden – hij kan niet anders dan terugkomen om ons mee te nemen. En zo gebeurt – 50 minuten na vertrek zijn we dan in Leeuwarden. We eten lekker bij Proeflokaal Wouters direct tegenover het station en nemen daarna de intercity naar Zwolle.
Helaas letten we niet zo op bij het kiezen van een plaats. We zijn toch alleen in de coupé. Maar nog voor vertrek uit Leeuwarden komt een studente al bellend in dezelfde coupé terecht. En ach, het blijkt geen stiltecoupé en dus luisteren we mee naar alle verhalen van het toch wel bruisende Leeuwardense studentenleven inclusief details over studieresultaten, schurft, soa’s en liefdesverdriet. In Zwolle loopt ze bellend verder naar haar volgende trein.
In Zwolle stappen we over op de intercity naar Amsterdam Zuid. De trein is wat drukker maar wij vinden een plekje in een stiltecoupé. Op Zuid zorgt het bord van de metro nog voor enige verwarring maar eigenlijk zijn we zo op Lelylaan en niet veel later met lijn 1 thuis.
Op zaterdag zijn we moe en hebben we spierpijn. Alleen de auto wordt nog even opgehaald in Monnickendam. Maar dan is het eerste avontuur van 2024 ook succesvol afgerond!
NASCHRIFT
Op maandag 19 februari is de Aquamarijn al ontmast en uit het water gehaald. We kregen foto’s van de haven. De aangroei op onderwaterschip viel ons heel erg mee. Wel is het zwaard niet helemaal in – dat is iets om nog eens uit te zoeken.
Een onrustige nacht omdat de haven niet zo goed beschut is bij oostenwinden. Maar dat is snel vergeten als we wakker worden. Al snel is er ontbijt met een krantje op ons zonneterras. Dat ook nog eens lekker uit de wind ligt.
We doen rustig aan maar rond half elf gooien we de lijnen dan toch los. Soepel varen we de haven uit het IJsselmeer op. Er is oostenwind voorspeld, kracht 2 a 3, die krimpt naar het noordoosten; de ideale wind om naar huis te zeilen. Vooral ook omdat voor morgen een veranderlijke wind wordt voorspeld – dat beloofd meestal geen fijn zeilweer.
En inderdaad staat er nu een kalm oostenwindje. Snel hijsen we de zeilen en zetten een aandewindse koers uit. Na even uitpuffen is het tijd voor koffie. De zon schijnt – maar op het water is het nog wel wat frisser ook omdat de zeilen veel schaduw geven. Toch wordt in het streepje zon dat de zeilen overlaten van de koffie genoten.
Met een kalm vaartje gaan we toch lekker vooruit. We komen natuurlijk weer van alles tegen. Mooiste is toch wel de Zeven Wouden die onder zeil met ons opvaart van Kreupel (een eiland ten noorden van Medemblik) naar Enkhuizen.
Ellen bakt voor de lunch een eitje met ham voor op brood. Dat smaakt goed. Ondertussen naderen we Enkhuizen. En we zijn niet de enige die daar toe op weg zijn. Het Krabbersgat lijkt wel een trechter! Moet daarbij ook nog gijpen om de giek van een oplopende tjalk te ontwijken.
En ook aan bakboord zitten nog schepen. Sommigen, zoals de schipper van de Zeven Wouden, op hun gemak. Andere gehaast, zouden ze soms bang zijn geen plek in de haven te vinden? Het is nog geen drie uur!
Wij varen door naar de sluizen en mogen snel door. Aan de andere kant is het een stuk rustiger. Als de zeilen weer omhoog zijn komt het tempo er pas weer in als we uit de luwte van Enkhuizen zijn. Maar dan is het eigenlijk recht toe recht aan.
Om de saaiheid wat te verdrijven laat het touw van de bolfender los. Een mooie gelegenheid om de man-over-boord manoeuvre te oefenen. Gaat pas de tweede keer helemaal goed waarbij we de motor nodig hebben om voldoende stil te liggen. Maar goed de bolfender is gered!
En dan is het natuurlijk tijd voor een alcoholvrij biertje!
Voor de Gouwzee, op de rede van Volendam, strijken we het grootzeil en gaan we nagenoeg voor de wind op de genua verder. Op het laatste stuk gaat de zon bijna onder. We steken de navigatielichten maar aan.
Kalmpjes varen we de haven in. En ligt de Aquamarijn weer op zijn plek!
Morgen rustig aan. Beetje opruimen, beetje inpakken. En dan naar huis en is de vakantie helaas voorbij!
De winden waaien niet helemaal in onze richting. En in plaats van worstelen tegen de wind kiezen we ervoor een dagje in Franeker door te brengen. En ook omdat er af en toe pittige buien overtrekken is dat helemaal geen straf!
Maar tussen de ochtendbuien door schijnt de zon. Voor ons reden voor een korte wandeling naar het eerste terras dat open is. Komen we langs de plek die we zolang zochten – Gods’ akker. Verkeer op wielen mag er niet in. Het moet hier wel goed zijn!
Op het terras is er koffie en de onvermijdelijke Oranjekoek. Als we het tweede kopje op hebben vraagt een voorbijganger of het lekker toeven is op het terras. Zeker zeggen wij, wij hebben geen last van wind en de zon schijnt heerlijk. Echter geven we geen garantie voor hoe lang de volgende bui uitblijft. Via de bakker een korte wandeling naar de boot. Net op tijd binnen voor de volgende bui!
Een dag als deze is goed om de voorraden aan te vullen. Dus we lopen naar de Albert Heijn en komen een oud-collega van Ellen tegen voor een kort gesprek. In de winkel laden we onze kar vol en met volle rugzakken wandelen we terug.
Ook de watertank moet weer gevuld. We zien een kraan maar geen slang. Toch was de buurman gister even bezig met een slang – zou die ergens verstopt zijn. En na enig speurwerk blijkt die inderdaad achter een luik te zitten. Opgelucht laten we de tank volstromen. (Later maak ik ook nog het wierfilter schoon.) Als de havenmeester later het havengeld komt innen verteld hij Ellen waar we de slang kunnen vinden.
Franeker is ook de stad van het oudste werkende planetarium ter wereld. Ik was er eerder (al zeker twee keer) maar het kan het nu toch niet laten om nog eens te gaan. Ellen zal ondertussen de plaatselijke middenstand ondersteunen!
Een kleine tegenvaller is dat ik er niet met mijn museumjaarkaart in mag. Maar een toegangsprijs van EUR 6 houdt mij niet tegen. En dan loop ik langs allerlei telescopen, navigatiemiddelen, filmpjes (met ook André Kuipers) tot het tijd is voor de toelichting in de woonkamer van wolkammer Eise Esinga.
Ik maak me maar niet bekend als iemand die iets van Sterrenkunde heeft gestudeerd. Hoef ik ook niet de planeten in het planetarium in de juiste volgorde (Mercurius, Venus, Aarde, Mars, Jupiter en Saturnus) op te noemen. Weet wel – door de foto’s van Ellen – dat het bijna volle maan is – en dat geeft het planetarium ook aan.
Na de uitleg ook nog even naar de bovenkant van het plafond gekeken. Uiteraard op zolder.
Terug op de boot is er ook tijd voor een puzzel en een boek. Voor het eten gaan we naar De Doelen. Tot mijn genoegen zijn er mosselen. En Ellen eet voor het eerst een stuk zeewolf. Het smaakt ons!
Als we terug op de boot naar buiten kijken blijkt de maan inderdaad vol. Precies zoals Eise Esinga had berekend!
Het bevalt ons goed op Schiermonnikoog en daarom blijven we nog een dagje. In de ochtend lekker rustig aan met rustig ontbijt, koffie en boodschappen. We bakken een eitje voor de lunch en kijken rond in de haven.
Na de lunch gaan we dan toch op pad. We willen de westkant van het eiland ook eens goed bekijken. Bij de eerste fotostop wordt op kleurrijke wijze landbouw bedreven.
We fietsen verder naar de Westerplas. Door de daar aanwezige vogelhut kennelijk een vogelaars paradijs. En dat klopt. Heel veel lepelaars – die je gewoon vanaf het fietspad kan fotograferen.
En dan trappen we even door tot voorbij de camping en gaan daar het strand op. De één zit graag tegen de duinen aan; de ander verkiest een rustplek op het strand.
Uiteraard een weids uitzicht over zee. Een enkele badgast gaat zwemmen aangemoedigd door een zonnetje dat doorbreekt. Ik heb meer oog voor de schepen in het verkeersscheidingsstelsel.
Hierna stappen we weer op de fiets. We moeten toch ook de witte vuurtoren van dichtbij gaan bekijken.
Hoewel, vuurtoren? Deze Zuidertoren is al in in 1909 gedoofd en heeft daarna ook als watertoren gediend. Wel leuk dat er een Monnik als windwijzer opstaat!
En met wat moeite lukt het ons de rode Noordertoren samen met de Zuidertoren op de foto te krijgen. Beide zijn even oud (uit 1853). Maar de rode toren wordt nog gebruikt (met lichtpatroon Fl(4) W 20s) en is zelfs permanent bemand als zeeverkeerspost voor de Oostelijke Waddenzee. Als we hier varen luisteren we via de marifoon naar ze op kanaal 5.
Daarna fietsen we nog even door het dorp en zien waar Schiermonnikoogers wonen. We leveren de fietsen in, doen een laatste boodschap en wandelen naar de haven. Daar wacht een rustige namiddag met een boek.
Na eten, afwas en koffie gaan we douchen. En nu luisteren we naar Katie Melua, drinken een Fanta of thee en eten een chipje.
