Vroeg uit werk. Ellen al aan het koken, of althans de voorbereidingen aan het treffen. Zullen we toch maar niet vanavond al gaan varen? Nu schijnt de zon nog! En ook – voor zondag is zoveel wind voorspeld dat we dan niet kunnen zeilen!

En zo zitten we om kwart over vijf in de auto naar Monnickendam. En dan moet er natuurlijk nog van alles voordat de boot zeilklaar is. Ellen maakt een praatje met beide buren; onze vaste buurman gaat naar Terschelling – de passanten aan stuurboord genieten van een weekje varen in Nederland. Vaarklaar maken doen we ondertussen in recordtijd zodat we al voor zeven in het Monnickendammergat varen. Bij de scheidington naar Marken hijsen we de zeilen. Wel met een rif erin – want er staat een best windje (uit het zuidwesten).

We willen naar Flevoland – naar de haven van de watersportvereniging ‘de Blocq van Kuffeler’. Dat is een fijne haven en goed bezeild. Wel willen we op enige afstand onder Marken door om de waterplanten te missen. Dus we varen nadat we de Gouwzee uit zijn nog een tijdje met het zeil over stuurboord door. Maken dan een stormrondje en zetten met ruime wind koers naar de haven.

En dan is er koffie en genieten we van de zon en de fraaie luchten!

Met een rif en de zeilen goed ga je bij deze wind nog best hard. Regelmatig meten we een snelheid van 7 knopen over de grond; onze snelheidsmeter door het water moeten we wel weer eens nodig ijken.

Het duurt dan ook niet lang of we zijn het Paard van Marken voorbij. De skyline van Amsterdam is vandaag ook goed zichtbaar. De windmolens, voor ons een echt oriëntatiepunt staan aan het begin van de dijk naar Marken.

Na een goede twee uur varen is de haven bereikt. We strijken buitengaats en tuffen dan lekker de haven in naar de ons telefonisch toegewezen box. Op de steiger is er hulp en een stuurmens aan de wal. Zonder problemen leggen we op onze wijze aan.

Dan, tegen tienen, is het tijd voor de avondmaaltijd en een drankje.

De volgende ochtend geen haast. Na het ontbijt wandelen we ‘even’ naar de vogelhut bij de Lepelaarsplas. Op het smalle, onverharde pad, zien we veel bramen. In Trouw van vandaag lezen we dat deze plant echt in Nederland thuis hoort. En ook op dit nieuwe land zijn ze dus al. Enkele bramen zijn al rijp en ook goed eetbaar.

Helaas krijgen we ook een bui op ons dak. Geen onweer dus we kunnen veilig onder een boom schuilen terwijl het water om ons heen neerklettert. Jammer dat we nog niet bij de nog beter overdekte vogelhut zijn.

Na de bui lopen we door en bereiken we de vogelhut. Top attractie deze morgen de familie Zwaan. De kinderen, keurig opgevoed, volgens netjes in een rij hun ouder.

We lopen over het verharde fietspad terug naar de haven. Dat gaat toch wel een stuk sneller. Natte schoenen en sokken uit en tijd voor koffie. Bij de laatste slokken komt de havenmeester naar onze plannen informeren: ‘we maken ons klaar voor vertrek’!

De windverwachting is een beetje minder wind dan gisteren – maar nog altijd een goede kracht vier. We hijsen, nog in de havenkom, ons zeil met weer een rif er in. Buitengaats ook weer een niet geheel uitgerolde Genua erbij. En de stuurautomaat op een noordwestelijke koers en we varen weer lekker. Anders dan gisteren krijgen we af en toe buiswater over ons heen en ook de snelheidsmeter geeft zelfs soms 7,5knopen aan. Het waait dus, anders dan voorspeld, ietsje harder dan gisteren. Dat blijkt ook te kloppen als we achteraf de waarnemingen van ‘Markermeer Midden’ nakijken – tussen 14 en 17 wind tussen kracht 5 en 6!

Maar de boot doet het goed en wij hebben controle en zeilen kruisend de Gouwzee binnen waar we, weer in de buurt van de scheidingston, moeten strijken omdat we daarna echt tegen de wind in moeten.

Weer op onze plek ruimen we de zeilen op waarna we gaan avondeten. Buiten klettert de regen op het dek maar wij zitten lekker droog.

Na weer een goede nacht proberen we tijdens het ontbijt voetbal te kijken maar daarvoor is de techniek niet goed genoeg. De kerkdienst doet het wel. Er is koffie met een koek, een tijdschrift en diverse elektronische apparaten. Komt de zon er ook nog door?

Na best een lange nacht slapen, acht en half uur, valt het niet mee om op gang te komen. Ellen had al helemaal de ontbijttafel in de kuip gedekt en was al van de zon en de jus d’orange aan het genieten toen ik er bijkwam. Met eerst maar eens een paar slokken thee.

Het was ook rustig aan onze ontbijttafel met om ons heen al vertrekkende bootjes. Ellen had de afgelopen dagen last van wat verstopte oren. Dat bemoeilijkt de communicatie en zorgt soms voor wat irritatie. Met olie, spray en druppels was daar vanochtend forse verbetering in gekomen. Zo kon ik zonder stemverheffing spreken en verstond Ellen ook wat ik (ongevraagd) zei. Fijn!

Na het ontbijt moest natuurlijk aan wondverzorging worden gedaan. Ik hoopte te kunnen douchen om de bloedresten uit mijn haar te kunnen wassen. Maar ja, dan moet het natuurlijk niet meteen weer gaan bloeden. Maar het viel allemaal best mee. Een ‘klein’ wondje en geen bult!

Hierna de tippel naar het grote toiletgebouw ondernomen. Dat was wel een teleurstelling. De douche bleef minuten koud en was uiteindelijk met een beetje goede wil lauw te noemen. Een douche waar je hooguit doet wat nodig is, in mijn geval dus haar wassen, en dan er weer snel onderuit. Een tweede tegenvaller is dat het een douche is die alle kanten opspuit – hele best ruime douchehokje dus kletsnat. Met wat gebalanceer op één been sla ik mij ook daar door heen.

Ons verblijf in IJmuiden is zo een beetje rauw. Dat past goed bij het motto dat overal op vlaggen staat: ‘IJmuiden rauw aan zee’.

Op de boot drinken we koffie in de zon. Lekker met Oranjekoek. En dan is het zo rustigjes aan tijd om te gaan varen. Als we echter zo ver zijn wil de motor niet starten. Alles wijst op accuproblemen. Voor onze tocht was onze technische hulp er niet meer aan toegekomen om naar de startaccu te kijken, waar we problemen mee dachten te hebben. Ook lijkt het erop dat deze nacht de andere accu’s aan de walstroom niet goed zijn opgeladen.

We leggen de boot weer aan de walstroom wat niet blijkt mee te vallen omdat de contacten op de wal niet zo betrouwbaar lijken. Maar als er eenmaal verbinding is start de motor. Pff. De motor kan dus tijdens het varen nu niet meer zo maar uit. Wel blijken de accu’s op de motordynamo wel op te laden!

Opgelucht varen we de haven uit. En zien dan de lichtenlijn van dichtbij. Gisteren nog even gesproken over hoe je kan zien aan welke kant van de lijn je zit (als je er niet recht op zit). Je moet dus bijsturen in de richting waar het voorste licht zich bevind ten opzichte van het achterste licht.

Niet veel verder kunnen we de sluis aanroepen. De ‘Kleine sluis’ mogen we, na een korte wachttijd aan de wachtsteiger, in. Tegelijkertijd vaart de ‘Zandexpress 4’ de Zuidersluis in.

In de sluis komt tijdens het schutten de sluiswachter even buiten zijn huisje te staan om van boven een praatje te maken. Ik begin een gesprek maar hij verstaat me niet. Blijkt dat ik met enige stemverheffing moet antwoorden. Gelukkig heb ik dat de afgelopen dagen al geoefend.

En dan varen we het Noordzeekanaal op. We zijn al best even onderweg als we achter ons de ingang zien van ‘Zeesluis IJmuiden’. Dat ding is dus echt heel groot!

En voort gaat de tocht langs onder meer Zijkanaal C, de Afrikahaven, de Australiëhaven en de Petroleumhaven. Bij de Hempont weer het vertrouwde beeld. Denk wel dat ze hun kleren eens in de was moeten doen.

Daarna doemt, midden in de haven, al snel de skyline van met name Amsterdam Noord op. We hebben besloten (weer) aan te leggen in de Amsterdam Marina bij de oude NDSM werf. Dat is net na al die grote boten voor die gebouwen!

Soepel leggen we aan op de best lastige plek K1 helemaal achter aan de pier. Met de kop in de frisse wind zodat we in de kuip redelijk beschut zitten. En dan kan het genieten van de zon beginnen. Ellen kookt een pastamaaltijd met garnalen, courgette, bieslook en knoflook. En die eten we, met een wit wijntje, ook lekker buiten op.

Na afwas en koffie nog even een avondwandeling. We kunnen het niet laten om nog even vanaf de straat een foto van Aquamarijn te maken.

Van een afstand is er al best een skyline. Maar er wordt nog flink gewerkt en gebouwd. Ziet er veelal best aardig uit! Maar of we onze woning in Nieuw-West voor een appartement hier zouden ruilen weten we nog niet zo.

En dan is er nog een mooie zonsondergang. We drinken nog een drankje en schrijven het blogbericht af! We zijn ook vandaag goed terecht gekomen!

Om half acht de wekker met als doel om half negen te vertrekken. Dat lukte niet helemaal maar om 10 voor negen waren de lijnen los en dreven we vanzelf, liggend aan een ‘hoge wal’, het ruimere water op. Direct de haven uit rolden we de Genua uit om voor de wind het Schuitengat in te varen. Het was opkomend tij – dus de stroom stond tegen. Met de wind in de rug is het dan dus ‘wind tegen stroom’ en mag je wat hogere golven verwachten. Nu was de zee wat knobbelig maar in vergelijking met eergisteren maag dit alles geen naam hebben.

Met een ‘rustige’ zee heeft Ellen alle tijd om foto’s te maken. En het blijft altijd lastig om afscheid te nemen van Terschelling. Een plaatje van onze favoriete tent, de Walvis, met de Brandaris mag niet ontbreken.

Het is overigens niet zo’n mooi weer maar wij zijn al blij dat de mogelijke buien ons bespaard blijven. Nog even een laatste blik op de Brandaris, inclusief knobbelige zee, voordat andere zaken onze aandacht opeisen.

In het begin van het Schuitengat voor de wind; het laatste stuk van de het gat is dan halve wind. Daarna ga je op de Vliestroom met de stroom mee naar Harlingen een stuk dat met de verwachtte Noordelijke wind, kracht drie a vier, allemaal goed bezeild zou moeten zijn. We denken vandaag dan ook alleen de Genua nodig te hebben.

Ondertussen hebben we op het Schuitengat de stroom inderdaad tegen. (Snelheid is de snelheid door het water, SOG is de snelheid over de grond.)

In het nauwe laatste stuk van het Schuitengat hebben we opeens een tegenligger. Het is Ms Willem de Vlamingh van Rederij Doeksen. Die verwacht je niet hier – wij varen juist niet door de smalle Slenk om daar de veerdienst te vermijden. We passeren elkaar op korte afstand – gelukkig zitten we aan de kant waar de wind vandaan komt en verlijeren we niet. De schipper zwaait vriendelijk naar ons.

Een stukje verder op de route, we zijn inmiddels net op de Blauwe Slenk, verbaasd ook de Ms Willem Barentsz ons. Wij varen aan stuurboordswal langs de betonning. De Willem Barentsz komt ons ook aan die zijde tegemoet en vaart dus buiten de vaargeul. Het schip vaart gelukkig onverstoorbaar rechtdoor – het is bijna hoog water dus er zijn marges.

Dan moeten we, anders dan gedacht, opeens aan de wind varen. Grootzeil dan toch ook maar omhoog. Weer een stukje verder blijkt dat we al zeilend niet in diep water kunnen blijven (en ook nog dichter bij onze bestemming kunnen komen) maar de vaargeul uitvaren. Met tegenzin zetten we de motor aan en rollen we de genua in. Even later meldt de Brandaris bij het weerbericht dat de actuele wind nu uit het Oosten komt.

Bij een volgende bocht in de vaargeul kunnen we weer zeilen: motor en genua weer uit! De wind draait ook weer terug naar het Noorden en zo kunnen we helemaal tot aan Harlingen zeilen. We strijken de zeilen, laten twee vissersboten voorgaan en varen dan de haveningang binnen en zien al snel de Sasbrug liggen waarna we de snelboot aan bakboord passeren.

Door deze mooie beelden is Ellen kennelijk even van slag. Wat haar nooit overkomt gebeurt nu – ze laat een stootwil uit haar vingers glippen. Snelle acties met pikhaak kunnen niet voorkomen dat stootwil wegdrijft naar plekken waar we niet met de boot kunnen komen.

Met een stootwil minder dan toch maar de Sasbrug door en niet veel later de brug naar de Noorderhaven. We leggen keurig aan op een mooie plek met een vingerpier die korter is dan de boot. De spruit wordt snel omgezet tot spring van de middenkikker en niet veel later liggen we goed vast in de ons vertrouwde Noorderhaven. Een perfect uitgevoerde manoeuvre!

Na opruimen, lunch en wat uitrusten de wandelschoenen aan om te zien of we onze stootwil terug kunnen vinden. Dat is best een tippel helemaal naar de buitenste zuidelijke havenpier. Een plek overigens die door meer mensen wordt gezien als een prettig wandelpad. En voor ons levert het weer eens een andere blik op Harlingen op. (Zowel de vuurtoren als dat rode ding – de trechter – kun je afhuren om er te slapen.)

Onze wandeling wordt beloond. Aan de vloedlijn ligt de stootwil.

En die nemen we natuurlijk weer mee terug (waarbij het wel fijn is dat juist hier de dam niet zo steil is).

Terug op de Aquamarijn is het lekker warm. Onze kuip is zonovergoten. Heerlijk voor het lezen van een boek, het maken van een puzzel of kennis te vergaren over nog te bevaren wateren. Uiteraard mag dan een borrel aan het eind van de middag niet ontbreken. Na het koken van de al op Terschelling aangeschafte pastamaaltijd is inmiddels een frisse westenwind opgestoken. We eten daarom maar binnen.

Tijdens de afwas zorgt de Harlingse brandweer voor wat vertier. Die gaan het dak van het oude stadhuis eens van boven bekijken. Zo te zien een oefening – want geen rook en geen haast. Maar wel grappig om te zien.

In de avond is de westenwind wat verder aangetrokken en liggen we aangenaam te schommelen. Het was een lekkere dag zeilen – slechts onderbroken door onverwacht half uurtje motoren. En met het terugvinden van de stootwil gaat het ons toch wel behoorlijk voor de wind!