In de vakantietijd gaan veel mensen naar allerlei pretparken. Grootste attractie veelal de achtbaan, of een variant daarvan, waarin de vakantiegangers eens lekker door elkaar worden geschud. Niet echt iets voor ons die drukte en lange rijen. Wij zoeken liever de rust op.

Dat lukte vanochtend niet helemaal. Allereerst begon het om 6 uur te regenen. Ellen gelijk wakker en in actie om het luik dicht te doen. Maar een paar druppels binnen – wel alle twee vroegtijdig wakker. Ik slaap dan echter wel weer in.

Verder vertrokken stuurboordburen ’s ochtends vroeg. De bakboordburen hadden plannen om een uur of 9 en omdat we met ons 3-en tussen 2 vingerpieren lagen wilde Ellen ons tijdig verleggen naar de stuurboordpier. Omdat ze al wakker was maar gelijk, nadat ze gedoucht had, om 8 uur. Er zou toch maar een ander bootje gaan liggen.

Op deze manier was het niet verwonderlijk dat we na ontbijt toch maar om 10uur, een uur voor hoog water en een uur eerder dan gepland, kalm en beheerst ons mooie plekje verlieten. Bakboordburen nog gewoon op hun plaats.

Het Westgat kronkelt echt naar de Noordzee toe. Ondanks de Westenwind is het eerste stuk wind tegen, en omdat we voor hoog water vertrokken, ook nog een beetje stroom tegen. Maar daar weet onze motor wel raad mee. En het uitzicht op Schier, de Engeslmanplaat en het rif is mooi. Zeker als ‘de boot’ naar Schier langskomt.

Na een bocht in de geul kunnen de zeilen omhoog. Nog even met wat motor hulp om de volgende ton te halen. Maar daarna kunnen we echt zeilen en inmiddels staat de stroom ook mee. Tijd voor koffie met koek – en daarna gaat Ellen liggen voor haar 20 minuten rustmoment.

Dan moeten we weer de bocht om in het Westgat. Pal wind tegen! Met de motor ploegen we ons er door heen. Op een drempel in het Westgat met wind tegen stroom staan hier nu wel pittige golven. De Aquamarijn gaat er een dolfijn zo soepel doorheen. Wel een paar keer de punt diep in de golven, goed dat ons opstapje met een touwtje vastzit, maar verder geen problemen. Tenminste, behalve dan voor Ellen op bed. Naar eigen zeggen kwam ze wel 20 cm los van het matras.

Een bochtje verder en twee tonnen later zijn we het zeegat uit en kunnen we gaan genieten van het rustige zeilen op zee. Eén boot gaat, alleen op de fok, dezelfde kant op. Blijkt dat we de hele dag in elkaars buurt zijn!

Ondertussen tijd voor lunch. En daarna, omdat we niet twee dingen tegelijk kunnen, een glas karnemelk. Het pak moet leeg – dus ik wordt gelijk Joost drie pinter genoemd.

En dan is het alweer tijd voor het volgende zeegat: de Westereems. Mogelijk wilder, maar zeker langer en groter dan het Westgat. Deels omdat het een riviermonding is en ook omdat de Dollard via dit gat vol- en leegstroomt. En omdat we iets te vroeg zijn hebben we het eerste stuk stroom tegen – en dus hebben we flinke golven. Geen probleem voor de Aquamarijn – die danst er over heen. Maar de zeilers worden flink heen en weer geschud.

Dat wordt nog maar eens duidelijk als we echt in de buurt van de zeiler op de fok komen. Midden in de hier brede vaargeul moet hij eigenlijk wijken omdat wij onze zeilen over bakboord hebben staan (en hij de fok over stuurboord). Dat lijkt hij ook te proberen maar dat gaat niet zo vlot en hij komt wel erg vervaarlijk dichtbij. Met een snelle gijp (ondanks de ruime windkracht 4) voorkomen we problemen.

Niet veel later horen we iemand op de marifoon ons oproepen. Blijkt de Seabed Explorer te zijn die ons (op kanaal 06) vraagt wat naar het Noorden te sturen zodat we achterlangs gaan.

Dat doen we natuurlijk. Doel was om de Wind Osprey te ontwijken – een joekel van een schip met windmolen benodigdheden in de vaargeul. Was volgens mij ook wel gelukt zonder extra manoeuvres – maar toch fijn om de marifoon ook zo te gebruiken!

Niet veel later komt dan de Noordzeezijde van Borkum in zicht. (Helaas is de haven helemaal aan de andere kant.)

Maar dat varen we ook probleemloos verder. We strijken en steken de geul over waarbij de golfslag ook nog even lekker dwars staat. In tegenstelling tot 2008 gaan we nu in de tweede haven liggen. Ook daar is het druk – we liggen hier drie dik.

Als we eenmaal goed liggen is het tijd voor een gastenvlaggetje. (Ik vind het Engelse ‘courtesy flag’ nog mooier.) In een optimistische bui hadden we eens een hele verzameling vlaggen gekocht waarvan we het niet erg zouden vinden als de wind ons daar eens met de Aquamrijn brengen zou.

Nu dus tijd om de Duitse vlag in het (stuurboord!) want te hijsen.

Van al dat door elkaar schudden zijn we behoorlijk moe. Het is ook al kwart voor acht. We gaan dan ook snel op zoek naar een restaurant en kunnen terecht bij de andere haven. In het restaurant is daar sinds 2008 niets veranderd. Het eten staat, met een echt getapt biertje, snel op tafel.

Wij wandelen daarna door het industriegebiedje van Borkum terug naar de boot. Daar kijken we tevreden terug op de vandaag afgelegde 44 nm. En we weten dat om eens lekker door elkaar geschud te worden niet naar een pretpark hoeven. Een zeegat, of twee, is veel leuker!

Al een tijdje de laatste voorbereidingen aan het treffen om op vakantie te gaan. Onze elektronicaman, van RoBie Nautical Service, installeerde een handige uitbreiding zodat we nu ook de AIS signalen op de I-Pad kunnen inzien. Daarnaast repareerde hij onze tweede muziekbox en hing onze bakboordlamp op. Ook zelf de nodige karweitjes gedaan. We hebben onze zwemtrap gerepareerd en Ellen heeft fenders van nieuwe ventielen voorzien. De fenders zijn nu ook allemaal weer op de goede druk!

En na weer een goede medische uitslag, met het doktersadvies om toch vooral regelmatig rust te nemen, konden we dan ook nu echt vertrekken. Op vrijdagavond nog even bij mijn ouders langs en toen naar Monnickendam. Op zaterdag zouden Jan en Martine meevaren om zo een langdurende belofte in te vullen. We hoopten daarom op mooi weer. Na een goede nachtrust was de kuip kletsnat en kwam de regen rechtstandig naar beneden.

Buienradar en Windfinder beloofden echter betere tijden. Dus Jan en Martine opgehaald in Amsterdam-Buitenveldert, waar ze hun auto achterlaten. Komen ze vanavond met het OV wel weer terug. Aangekomen in Monnickendam werd het weer al beter. Ellen had de koffie klaar en Martine had appelflappen gebakken – dat was genieten in de kajuit.

Ondertussen was het droog geworden en gingen we de boot vaarklaar maken. Soepeltjes voeren we daarna de haven uit waarna we al snel tegen de wind in konden varen om het zeil te hijsen. (Dat is makkelijkst; het zeil klappert wel een beetje maar blijft wel recht achter de mast.) Vanwege de windverwachting (later op de middag kracht 4 a 5) kozen we voor een rif in het zeil. Draaien naar voor de wind en daarna twee keer gijpen en we varen op de Gouwzee. Martine neemt de helmstok in handen; eens kijken of Martine na haar ervaring in de Fidelio (een Varuna 500) 40 jaar geleden het zeilen nog niet verleerd is.

Hoewel de telescooparm even wennen was ging dat toch helemaal niet gek. Keurig voeren we, met Volendam al in de zon, de Gouwzee uit. Voor het gemak dan toch maar de stuurautomaat aangezet – we moeten immers nu een hele tijd dezelfde koers (zo’n 30 graden) varen. Wel blijven opletten want het is soms in de buurt best wel druk.

Ja, het wordt voor ons wat wennen. We gaan nooit zo in het hoogseizoen op vakantie. Maar laten we ons bij één ding tegelijk bepalen. Nu is het tijd voor de lunch – en dat is lekker en leuk!

De snelheid ligt zo tussen de 4,5 en 5,5 knopen met zeker aan het eind, als de wind wat aantrekt, uitschieters naar boven de 6 knopen. We genieten!

En zo zijn we toch nog voor vier uur bij het Naviduct. De sluisdeur gaat voor ons open en we varen als tweede de sluis in. Probleemloos leggen we aan. Dat kunnen we niet zeggen van twee solozeilers die niet erg voorbereid de sluis in blijken te komen. Ellen voorkomt nog dat er één van achter bij ons binnenvaart. Maar uiteindelijk is de sluis schadevrij vol. Martine ziet in de andere kolk nog een motorboot dwarsliggen – dat hoort er natuurlijk wel bij!

Ook in de buitenhaven is het druk. Maar de havenmeester wijst ons een plekje langszij een andere boot – we zijn de vijfde vanaf de kant. We leggen probleemloos aan. Daarna brengen we een lange lijn aan de kant om voor extra stabiliteit te zorgen. Jan zorgt nog voor enige opwinding door – bij een overstap – bijna tussen twee boten in het water te belanden. Met alleen een schaafwond, veroorzaakt door een zeereling, op zijn arm redt hij zichzelf! Als ook de stroom is aangesloten is het tijd voor een drankje. We verbazen ons over de manoeuvres van boten die nog weer na ons komen. Ook hele grote boten proberen tegen beter weten in aan het einde van de haven nog een plekje te vinden en moeten dan keren.

Bij de wandeling naar het restaurant kijken we nog even aan de overkant naar de Aquamarijn die aan de buitenkant ligt.

In het restaurant gaat het vlot. We hebben nauwelijks tijd om van de mooie plafondlamp te genieten. Tot genoegen hebben ze mosselen! Maar er blijkt voor ieder wat wils; ook bij het toetje!

Na het eten lopen we nog even Enkhuizen door. Bij de Zuiderkerk ziet Ellen dat er een concert is met orgel en cello – daar heeft zij wel zin in. Ik loop met Jan en Martine door naar het station waar net hun trein binnenrijdt. Hoewel het nog zeker 10 minuten duurt voor deze weer vertrekt haasten ze zich toch naar binnen – de trein zou toch zonder hen vertrekken.

Terug op de boot weten we dat Ellen heeft genoten van het (meeste van het) concert. tevreden kijk ik ook nog even op de gevaren route. Morgen moeten we – als buitenste in een lange rij – vast vroeg op. Komt goed uit – wij willen ook verder!

Vroeg uit werk. Ellen al aan het koken, of althans de voorbereidingen aan het treffen. Zullen we toch maar niet vanavond al gaan varen? Nu schijnt de zon nog! En ook – voor zondag is zoveel wind voorspeld dat we dan niet kunnen zeilen!

En zo zitten we om kwart over vijf in de auto naar Monnickendam. En dan moet er natuurlijk nog van alles voordat de boot zeilklaar is. Ellen maakt een praatje met beide buren; onze vaste buurman gaat naar Terschelling – de passanten aan stuurboord genieten van een weekje varen in Nederland. Vaarklaar maken doen we ondertussen in recordtijd zodat we al voor zeven in het Monnickendammergat varen. Bij de scheidington naar Marken hijsen we de zeilen. Wel met een rif erin – want er staat een best windje (uit het zuidwesten).

We willen naar Flevoland – naar de haven van de watersportvereniging ‘de Blocq van Kuffeler’. Dat is een fijne haven en goed bezeild. Wel willen we op enige afstand onder Marken door om de waterplanten te missen. Dus we varen nadat we de Gouwzee uit zijn nog een tijdje met het zeil over stuurboord door. Maken dan een stormrondje en zetten met ruime wind koers naar de haven.

En dan is er koffie en genieten we van de zon en de fraaie luchten!

Met een rif en de zeilen goed ga je bij deze wind nog best hard. Regelmatig meten we een snelheid van 7 knopen over de grond; onze snelheidsmeter door het water moeten we wel weer eens nodig ijken.

Het duurt dan ook niet lang of we zijn het Paard van Marken voorbij. De skyline van Amsterdam is vandaag ook goed zichtbaar. De windmolens, voor ons een echt oriëntatiepunt staan aan het begin van de dijk naar Marken.

Na een goede twee uur varen is de haven bereikt. We strijken buitengaats en tuffen dan lekker de haven in naar de ons telefonisch toegewezen box. Op de steiger is er hulp en een stuurmens aan de wal. Zonder problemen leggen we op onze wijze aan.

Dan, tegen tienen, is het tijd voor de avondmaaltijd en een drankje.

De volgende ochtend geen haast. Na het ontbijt wandelen we ‘even’ naar de vogelhut bij de Lepelaarsplas. Op het smalle, onverharde pad, zien we veel bramen. In Trouw van vandaag lezen we dat deze plant echt in Nederland thuis hoort. En ook op dit nieuwe land zijn ze dus al. Enkele bramen zijn al rijp en ook goed eetbaar.

Helaas krijgen we ook een bui op ons dak. Geen onweer dus we kunnen veilig onder een boom schuilen terwijl het water om ons heen neerklettert. Jammer dat we nog niet bij de nog beter overdekte vogelhut zijn.

Na de bui lopen we door en bereiken we de vogelhut. Top attractie deze morgen de familie Zwaan. De kinderen, keurig opgevoed, volgens netjes in een rij hun ouder.

We lopen over het verharde fietspad terug naar de haven. Dat gaat toch wel een stuk sneller. Natte schoenen en sokken uit en tijd voor koffie. Bij de laatste slokken komt de havenmeester naar onze plannen informeren: ‘we maken ons klaar voor vertrek’!

De windverwachting is een beetje minder wind dan gisteren – maar nog altijd een goede kracht vier. We hijsen, nog in de havenkom, ons zeil met weer een rif er in. Buitengaats ook weer een niet geheel uitgerolde Genua erbij. En de stuurautomaat op een noordwestelijke koers en we varen weer lekker. Anders dan gisteren krijgen we af en toe buiswater over ons heen en ook de snelheidsmeter geeft zelfs soms 7,5knopen aan. Het waait dus, anders dan voorspeld, ietsje harder dan gisteren. Dat blijkt ook te kloppen als we achteraf de waarnemingen van ‘Markermeer Midden’ nakijken – tussen 14 en 17 wind tussen kracht 5 en 6!

Maar de boot doet het goed en wij hebben controle en zeilen kruisend de Gouwzee binnen waar we, weer in de buurt van de scheidingston, moeten strijken omdat we daarna echt tegen de wind in moeten.

Weer op onze plek ruimen we de zeilen op waarna we gaan avondeten. Buiten klettert de regen op het dek maar wij zitten lekker droog.

Na weer een goede nacht proberen we tijdens het ontbijt voetbal te kijken maar daarvoor is de techniek niet goed genoeg. De kerkdienst doet het wel. Er is koffie met een koek, een tijdschrift en diverse elektronische apparaten. Komt de zon er ook nog door?

Na best een lange nacht slapen, acht en half uur, valt het niet mee om op gang te komen. Ellen had al helemaal de ontbijttafel in de kuip gedekt en was al van de zon en de jus d’orange aan het genieten toen ik er bijkwam. Met eerst maar eens een paar slokken thee.

Het was ook rustig aan onze ontbijttafel met om ons heen al vertrekkende bootjes. Ellen had de afgelopen dagen last van wat verstopte oren. Dat bemoeilijkt de communicatie en zorgt soms voor wat irritatie. Met olie, spray en druppels was daar vanochtend forse verbetering in gekomen. Zo kon ik zonder stemverheffing spreken en verstond Ellen ook wat ik (ongevraagd) zei. Fijn!

Na het ontbijt moest natuurlijk aan wondverzorging worden gedaan. Ik hoopte te kunnen douchen om de bloedresten uit mijn haar te kunnen wassen. Maar ja, dan moet het natuurlijk niet meteen weer gaan bloeden. Maar het viel allemaal best mee. Een ‘klein’ wondje en geen bult!

Hierna de tippel naar het grote toiletgebouw ondernomen. Dat was wel een teleurstelling. De douche bleef minuten koud en was uiteindelijk met een beetje goede wil lauw te noemen. Een douche waar je hooguit doet wat nodig is, in mijn geval dus haar wassen, en dan er weer snel onderuit. Een tweede tegenvaller is dat het een douche is die alle kanten opspuit – hele best ruime douchehokje dus kletsnat. Met wat gebalanceer op één been sla ik mij ook daar door heen.

Ons verblijf in IJmuiden is zo een beetje rauw. Dat past goed bij het motto dat overal op vlaggen staat: ‘IJmuiden rauw aan zee’.

Op de boot drinken we koffie in de zon. Lekker met Oranjekoek. En dan is het zo rustigjes aan tijd om te gaan varen. Als we echter zo ver zijn wil de motor niet starten. Alles wijst op accuproblemen. Voor onze tocht was onze technische hulp er niet meer aan toegekomen om naar de startaccu te kijken, waar we problemen mee dachten te hebben. Ook lijkt het erop dat deze nacht de andere accu’s aan de walstroom niet goed zijn opgeladen.

We leggen de boot weer aan de walstroom wat niet blijkt mee te vallen omdat de contacten op de wal niet zo betrouwbaar lijken. Maar als er eenmaal verbinding is start de motor. Pff. De motor kan dus tijdens het varen nu niet meer zo maar uit. Wel blijken de accu’s op de motordynamo wel op te laden!

Opgelucht varen we de haven uit. En zien dan de lichtenlijn van dichtbij. Gisteren nog even gesproken over hoe je kan zien aan welke kant van de lijn je zit (als je er niet recht op zit). Je moet dus bijsturen in de richting waar het voorste licht zich bevind ten opzichte van het achterste licht.

Niet veel verder kunnen we de sluis aanroepen. De ‘Kleine sluis’ mogen we, na een korte wachttijd aan de wachtsteiger, in. Tegelijkertijd vaart de ‘Zandexpress 4’ de Zuidersluis in.

In de sluis komt tijdens het schutten de sluiswachter even buiten zijn huisje te staan om van boven een praatje te maken. Ik begin een gesprek maar hij verstaat me niet. Blijkt dat ik met enige stemverheffing moet antwoorden. Gelukkig heb ik dat de afgelopen dagen al geoefend.

En dan varen we het Noordzeekanaal op. We zijn al best even onderweg als we achter ons de ingang zien van ‘Zeesluis IJmuiden’. Dat ding is dus echt heel groot!

En voort gaat de tocht langs onder meer Zijkanaal C, de Afrikahaven, de Australiëhaven en de Petroleumhaven. Bij de Hempont weer het vertrouwde beeld. Denk wel dat ze hun kleren eens in de was moeten doen.

Daarna doemt, midden in de haven, al snel de skyline van met name Amsterdam Noord op. We hebben besloten (weer) aan te leggen in de Amsterdam Marina bij de oude NDSM werf. Dat is net na al die grote boten voor die gebouwen!

Soepel leggen we aan op de best lastige plek K1 helemaal achter aan de pier. Met de kop in de frisse wind zodat we in de kuip redelijk beschut zitten. En dan kan het genieten van de zon beginnen. Ellen kookt een pastamaaltijd met garnalen, courgette, bieslook en knoflook. En die eten we, met een wit wijntje, ook lekker buiten op.

Na afwas en koffie nog even een avondwandeling. We kunnen het niet laten om nog even vanaf de straat een foto van Aquamarijn te maken.

Van een afstand is er al best een skyline. Maar er wordt nog flink gewerkt en gebouwd. Ziet er veelal best aardig uit! Maar of we onze woning in Nieuw-West voor een appartement hier zouden ruilen weten we nog niet zo.

En dan is er nog een mooie zonsondergang. We drinken nog een drankje en schrijven het blogbericht af! We zijn ook vandaag goed terecht gekomen!